All Chapters of นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Chapter 211 - Chapter 220

ณ บ้านใหญ่สำหรับเหตุการณ์ไม่คาดฝันในงานเลี้ยงคืนนี้ ทางฝั่งคุณท่านฟู่ก็ทราบข่าวอย่างรวดเร็วเช่นกัน โกรธเป็นอย่างมาก“คุณท่าน ท่านดื่มน้ำอุ่นสักหน่อยนะครับ” พ่อบ้านยกน้ำอุ่นแก้วหนึ่งมาให้เขาพลางพูดคุณท่านฟู่ดื่มไปหนึ่งอึก สูดลมหายใจเข้า ก่อนถอนหายใจหนัก ๆ และพูด“เขาทำแบบนี้ทำไม? ทำตัวเองขายหน้า นำหายนะมาสู่ตัว”“โชคดีที่คนตระกูลหลีไม่ได้รับบาดเจ็บ อย่าว่าแต่ไม่ได้แต่งงานกันเลย กลัวว่าต่อไปจะกลายเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันน่ะสิ”พ่อบ้านพูด “คุณชายรู้ขอบเขต ไม่ถึงขั้นทำร้ายใครนะครับ”“นายลืมคืนวันศุกร์ที่ผ่านมาที่ไปช่วยคนกับฉันที่สถานีตำรวจไปแล้วเหรอ? เขาไม่กล้าทำร้ายใครงั้นเหรอ? ฉันว่าเขาน่ะกล้าฆ่าคนด้วยซ้ำ!” คุณท่านฟู่เดือดดาลพ่อบ้านเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนกล่าว “อีกฝ่ายคือตระกูลหลีนะครับ คุณชายคงจะคิดไตร่ตรองบ้าง”“เขาทำให้พ่อตัวเองโกรธจนต้องเข้าโรงพยาบาลด้วยซ้ำ เขาจะยังคิดไตร่ตรองบ้าอะไรอีก!” คุณท่านฟู่ตบต้นขาพลางพูดคราวนี้พ่อบ้านพูดไม่ออก ได้แต่ก้มหน้าลงไม่พูดจาได้ยินว่าหลังจากพ่อของคุณชายถูกด่าไปชุดหนึ่งก็ความดันขึ้น ตอนนี้ก็ยังต้องพักฟื้นอยู่เลยความจริงเขาก็สงสัยว่าคุณชายพ

“ในเมื่อไม่ใช่พนักงานต้อนรับ งั้นทำไมถึงมารับรองแขกล่ะ? แล้วยังบอกว่าไม่ได้ตั้งใจชงกาแฟมาให้ผมโดยเฉพาะอีก”สิ้นคำพูดนี้ ซูมั่วก็กำมือแน่นทันที และจ้องอีกฝ่ายอย่างโมโหจากที่ตอนแรกบรรดาผู้บริหารตกใจและสงสัย ตอนนี้กลายเป็นอึ้งและสับสนแทนนี่ประธานหลี / เจ้านาย...กำลังหยอกเย้าซูมั่ว / ผู้หญิงคนนี้แบบเปิดเผยเลยเหรอ?ด้วยเหตุนี้ ทุกคนจึงยิ่งคาดเดาความสัมพันธ์ของทั้งสองคนอย่างซับซ้อนและคลุมเครือ สายตาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นอีกฟากหนึ่งโจวจิ่งอันขมวดคิ้ว เดิมทีเขาคิดว่าซูมั่วเคยเจอประธานหลีเพราะหลีโย่ว แต่ตอนนี้ดูท่าแล้ว...เขาเริ่มรู้สึกถึงกลิ่นของศัตรูหัวใจราง ๆ“ที่ช่วยชงกาแฟให้คุณเพราะฉันค่อนข้างมาถึงเร็ว และพนักงานต้อนรับก็มีจำกัด ฉันก็เลยช่วยเท่านั้นเองค่ะ” ซูมั่วยังคงรักษาความสงบนิ่ง และเผยรอยยิ้มอย่างมืออาชีพขณะพูดหลีเชินดวงตาโค้งเล็กน้อย มองกระต่ายน้อยที่ถูกตนกวนจนขนฟูอีกครั้ง รู้สึกว่าน่าสนใจดีแต่เขาเป็นใครกันกัน ความร้ายกาจไม่ได้มีแค่นิดหน่อย ยื่นมือไปหยิบแก้วกาแฟ พลางพูด“ปกติผมไม่ดื่มกาแฟธรรมดาที่คนอื่นชงหรอก แต่เห็นแก่ที่คุณลำบาก ผมจะลองชิมดูก็แล้วกัน”ซูมั่

ในการประชุมช่วงต่อมา ซูมั่วไม่ได้เหลือบมองข้างอีกเลยระหว่างนั้น ถึงแม้จะฟังเนื้อหาด้านเทคนิคไม่เข้าใจ แต่สายตาก็ตั้งใจแน่วแน่ทางด้านหน้าเยื้องซ้าย หลีเชินกวาดมองไปด้านหลัง เห็นว่าอีกฝ่ายไม่มองมาทางตนอีกเขาหันกลับไปมองเนื้อหาในพาวเวอร์พอยต์ พลางคิดในใจไม่เข้าใจแต่ยังทำเป็นตั้งอกตั้งใจได้ขนาดนี้ ลำบากเธอแล้วจริง ๆการประชุมทั้งหมดต่อเนื่องไปห้าสิบนาที ฝั่งติ่งเซิ่งเตรียมตัวมาพร้อมมาก แต่ทางหลีซื่อก็ยังไม่ให้คำตอบเรื่องการร่วมธุรกิจตอนนี้ คาดว่ายังต้องพิจารณาบริษัทอื่นอีกเมื่อจบการประชุม ทั้งสองฝ่ายก็ลุกขึ้น จับมือพูดคุยกันเล็กน้อยซูมั่วก็เก็บโน้ตบุ๊กของตน เตรียมจะออกไปพร้อมหัวหน้าทีมอีกสองคนก่อนแต่ยังไม่ทันได้ก้าวออกจากห้องประชุม ก็ได้ยินเสียงผู้ชายสารเลวคนนั้นพูดขึ้นจากด้านหลัง“บริษัทของคุณในฐานะสตาร์ทอัพ เติบโตเร็วมากในเวลาแค่สองปี ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากเข้าไปชมบรรยากาศและสภาพแวดล้อมในการทำงานของพวกคุณสักหน่อย”“แน่นอนว่าได้อยู่แล้วครับ ผมยินดีพาประธานหลี...” เสียงของโจวจิ่งอันดังขึ้น แต่ยังพูดไม่ทันจบก็ถูกอีกฝ่ายขัดจังหวะ“ประธานโจวเป็นประธานบริษัท คงจะยุ่งมากอยู่แล้ว คุ

โจวจิ่งอันกำลังอธิบายอยู่ พอหันหน้าไป ก็เห็นว่าประธานหลีจ้องซูมั่วตลอดเวลาแม้คำพูดจะไม่หยุด แต่สีหน้าก็ค่อย ๆ หม่นลงบริษัทติ่งเซิ่งไม่ได้ใหญ่ เป็นแค่สำนักงานชั้นเดียว และไม่ได้เข้าไปเยี่ยมชมแต่ละแผนกโดยละเอียด แค่เดินผ่านโถงทางเดินไปอย่างคร่าว ๆ ดังนั้นจึงใช้เวลาไม่นานก็เดินชมเสร็จหลังจากเดินชมเสร็จแล้ว ก็ถึงเวลาต้องส่งคนจากหลีซื่อไปขึ้นลิฟต์เพื่อทำหน้าที่จนจบ ซูมั่วย่อมไม่สามารถถอนตัวกลางทางได้ จึงต้องตามไปด้วยตลอดกระบวนการหลีเชินในที่สุดก็ได้โอกาสพูด เมื่อครู่ตลอดทางโจวจิ่งอันเป็นคนอธิบายอยู่ตลอด ตั้งใจรับผิดชอบหน้าที่อย่างละเอียดถี่ถ้วนมาก แต่เขาไม่มีอารมณ์จะฟังเลย“ตอนประชุมทำไมจ้องผมตลอดเลยล่ะ” ด้านหน้า ชายหนุ่มพูดเสียงทุ้มขึ้นมาเพราะตอนนี้เงียบมาก ทุกคนจึงได้ยินชัด จึงพากันหันไปมอง คิดว่าประธานหลีกำลังพูดกับใครแต่เมื่อเห็นสายตาของอีกฝ่ายมองไปที่ซูมั่ว ก็เข้าใจทันที และไม่มีใครพูดอะไรออกมาทางด้านข้างโจวจิ่งอันจ้องหลีเชินเขม็ง สีหน้ายิ่งไม่พอใจกว่าเดิมประธานหลีคนนี้ชอบซูมั่วเหรอ? กำลังจะจีบเธอหรือไง?ทำไมไม่เคยได้ยินซูมั่วพูดถึงเลย พวกเขาสองคนสนิทกันมากเลยเหรอ

แต่สุดท้ายเธอก็ข่มกลั้นคำด่าไว้ด้วยเหตุผล ใครใช้ให้เขาเป็นคู่ค้าของบริษัทกันล่ะ? แถมผู้อำนวยการยังบอกว่าความร่วมมือครั้งนี้สำคัญมากด้วยชายหนุ่มยิ้ม มองหญิงสาวที่อดกลั้นไม่พูดแต่กำลังจ้องเขาเขม็ง จากนั้นก็หยิบนามบัตรใบหนึ่งจากกระเป๋าส่งมาให้ซูมั่วก้มลงมอง แม้ไม่อยากรับ แต่ด้วยมารยาทก็ยังยื่นมือไปรับ แล้วพลิกด้านหลังนามบัตรขึ้นมาตัวอักษรปั๊มทองบนพื้นผิวสีดำเขียนว่า ‘ซีอีโอหลีซื่อกรุ๊ป’หลีซื่อกรุ๊ป?ซูมั่วชะงักไปทันที เธอคุ้นชื่อนี้ดี เพราะมันคือบริษัทของครอบครัวหลีโย่ว!และสองคำที่ตามมาคือชื่อของอีกฝ่าย...หลีเชินซูมั่ว ‘คนที่สามารถเป็นซีอีโอได้ หรือว่าเขาคือ...’ทันใดนั้น เธอก็เงยหน้าขึ้น มองไปในลิฟต์มิน่าล่ะเธอถึงรู้สึกว่าเขาหน้าคุ้น ตอนนี้พอคิดถึงหน้าหลีโย่วขึ้นมา ใบหน้าทั้งสองคนก็คล้ายกันอยู่บ้างดังนั้น คำตอบมันก็แทบจะชัดเจนอยู่แล้วในลิฟต์หลีเชินยืนอยู่ด้านหน้าเหล่าพนักงาน ยิ้มขณะสบตากับหญิงสาว แล้วพูด“อาหารเมื่อคืนอร่อยมากเลยนะ ผมชอบมาก”หลังจากพูดจบ ประตูลิฟต์ก็ค่อย ๆ ปิดลงหลีเชินมองหญิงสาวที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความชะงักงัน มึนงง ตกตะลึง และว่างเปล่า รอยยิ้ม