Semua Bab นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Bab 201 - Bab 210

“จริงสิ หย่ากับฟู่อี้ชวนแล้วต้องแบ่งทรัพย์สินกันให้เรียบร้อยนะ ฉันรู้จักกับพี่เจิ้งเซวียน ฉันจะให้เขาพยายามทำให้ฟู่อี้ชวนออกไปแต่ตัว” หลีโย่วแค่นเสียงซูมั่วยังไม่ทันได้บอกเรื่องทนายกับหลีโย่วเลย เป็นอีกฝ่ายที่บอกกับเธอเมื่อตอนบ่ายก่อน ซึ่งเป็นเวลาหลังจากที่เธอจ้างวานสำนักงานกฎหมายปั๋วเหวินเพียงหนึ่งชั่วโมงเธอไม่คิดว่าเจ้าของสำนักงานทนายนั้นจะรู้จักกับพี่ชายของหลีโย่ว ทั้งยังพูดคุยนินทากับพวกเขาโดยเฉพาะอีก ตอนที่เธอได้ยินการสาธยายของหลีโย่วจึงรู้สึกเขินอยู่นิด ๆแต่ก็ไม่ได้เขินมากมายอะไร ถึงอย่างไรก็จะหย่าแล้ว แถมที่พวกเขานินทากันหลัก ๆ ก็คือฟู่อี้ชวน อย่างไรก็ดี พวกเขาคือคนในแวดวงเดียวกัน“ในหนังสือข้อตกลงการหย่าฉันไม่ได้เอาทรัพย์สิน ออกมาตัวเปล่า” ซูมั่วเอ่ยปาก“เธอโง่หรือยังไง ทำไมถึงไม่เอาล่ะ?” หลีโย่วถาม“เพราะไม่อยากมีความเกี่ยวข้องกับเขา ถ้าทรัพย์สินเป็นศูนย์จะหย่าง่ายขึ้น” ซูมั่วตอบ“ฟู่อี้ชวนฟ้องว่าไม่หย่า หนังสือข้อตกลงการหย่าร่างซ้ำซ้อนพอดี” หลีโย่วพูด“ตอนนี้เธอมีพวกเรา เชื่อเจิ้งเซวียนนะ เขาต้องปอกลอกฟู่อี้ชวนได้แน่ ไม่งั้นฉันจะให้พี่ยำเขาให้เละ” หลีโย่วมั่นใจเต็ม

เขาเงยหน้าขึ้นมอง จังหวะที่สบสายตากับอีกฝ่ายก็อดหรี่ตาไม่ได้ สีหน้าของทั้งสองเจือกลิ่นดินปืนเล็กน้อย “ประธานหลีผิดหวังมากเลยสินะครับ คนที่มาไม่ใช่สาวสวยอะไร ทำลายแผนการตกสาวของคุณที่นี่หมด” ฟู่อี้ชวนขยับริมฝีปากบางเล็กน้อย กล่าวถ้อยคำเหน็บแนมชืด ๆ“ไม่งั้นผมจะส่งข้อความถึงคุณหนูบ้านไหน ให้พวกคุณได้พลอดรักกันสักหน่อย”หลีเชินยืนตรงแล้วพูดเย้ย “ผมว่าคนที่อยากตกสาวคงเป็นประธานฟู่ต่างหากมั้ง แต่ผมไม่ทันระวังมายึดที่ของคุณซะ”“ผมไปก็ได้ ไม่ต้องมาใส่ร้ายผมหรอก”ฟู่อี้ชวนจ้องเขาแล้วโต้กลับ “ผมไม่เหมือนประธานหลีที่มากรักหรอก ผมเป็นคนมีครอบครัว รู้จักครองคุณธรรมของบุรุษ”หลีเชินได้ยินคำนี้แล้วคิ้วกระตุก อยากเหน็บแบบเปิดเผยมาก แต่ก็เปิดฉากด่าลงไม้ลงมือไม่ได้“อื่ม คุณช่างเป็นสุภาพบุรุษที่ครองคุณธรรมของบุรุษเสียจริง ๆ เฝ้าเมียจนหาย แถมยังจะหย่ากับคุณอีก” หลีเชินพูดชมเชยพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม“อ้อ แล้วยังทำร้ายเมียจนต้องเข้าโรงพยาบาล แต่พาเมียน้อยไปจี๋จ๋าอย่างเปิดเผย”“ประธานฟู่ คุณนี่ช่างเป็นแบบอย่างซะจริง ๆ ผมละอายใจที่สู้ไม่ได้ แน่นอนว่าเทียบกับคุณไม่ได้ด้วย”ฟู่อี้ชวนได้ยินพลันกำหมัด กั

ฟู่อี้ชวนแค่นเสียงฮึ ก่อนจะถาม “รู้จักฟู่ปั๋วหมิงไหม?”ทั้งสามต่างผงกศีรษะ พวกเขาก็ต้องรู้อยู่แล้ว นั่นก็คือพ่อของประธานฟู่ไงเดิมยังคิดว่าทำไมอีกฝ่ายถึงถามเรื่องนี้ สุดท้ายได้ยินประธานฟู่คนหนุ่มพูดด้วยเสียงเย็นยะเยือกว่า“เขาถูกผมด่าจนโมโหเป็นลมไปแล้ว ตอนนี้ยังไม่ออกโรงพยาบาลเลย ถ้าพวกคุณอยากเจอบ้างก็ยืนอยู่นี่ต่อได้!”เถ้าแก่ทั้งสาม “...”“ฮ่า ๆ ประธานฟู่ คุณคุยกับประธานหลีไปนะ ผมนึกได้ว่าประธานจ้าวกำลังตามหาผมอยู่แน่ะ...” ประธานอู๋ยิ้มพูดแหย ๆ“ผมก็มีธุระเหมือนกัน ขอตัวก่อน หวังว่าจะได้ร่วมมือเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้นะครับ” ประธานหวังพูดตามทั้งสองจากไปพร้อมลากประธานหลี่ที่ปากเสียไปจากกลุ่มคนอย่างรวดเร็ว หลังจากนี้คงไม่กล้ามาชวนคุยแล้วเมื่อก่อนไม่เห็นเคยได้ยินว่าประธานฟู่อารมณ์ร้ายอย่างนี้ ถึงกับทำพ่อบังเกิดเกล้าโมโหจนเข้าโรงพยาบาล...ดังคาด คนที่นั่งตำแหน่งผู้สืบทอดอย่างมั่นคงได้ ล้วนไม่ใช่คนธรรมดา“จุ ๆ ประธานฟู่นี่น่าเกรงขามจังเลยนะครับ คุณพ่อคุณสบายดีไหม?” หลีเชินเอ่ยปากขึ้นในเวลานี้ ตามด้วยจิบแชมเปญนิด ๆ“ถ้าคุณอยากไปเยี่ยมเขา ผมก็ส่งพิกัดโรงพยาบาลให้คุณได้” ฟู่อี้ช

คนขับรถขวางเอาไว้ หลีโย่วถอยไปด้านหลัง พร้อมกันนั้นยังไม่ลืมเติมเชื้อไฟ“ถึงซูมั่วจะบอกเองคุณก็คงไม่เชื่ออยู่ดี ไม่งั้นเอาไว้ตอนที่พวกเขาออกเดตจูจุ๊บกัน ฉันค่อยเรียกคุณมาดูนะ~”การกระตุ้นนี้รุนแรงมากจริง ๆ ฟู่อี้ชวนพุ่งชนคนขับรถตรง ๆ หลีโย่วเห็นว่าหมาบ้าคลั่งขึ้นมาแล้วจึงรีบถอยจบกัน ๆ ยั่วเกินไปแล้ว ฟู่อี้ชวนบ้าแล้วจริง ๆ!ในตอนที่กำลังจะหันหลังหนี รองเท้าส้นสูงดันสะดุด หลีโย่วร้องอุทานและเห็นฟู่อี้ชวนกำลังเอื้อมมือแข็งแรงมาตรงหน้าตนในช่วงเวลาคับขันนี้เอง พนักงานรักษาความปลอดภัยสองคนวิ่งมาด้วยความรวดเร็ว กอดฟู่อี้ชวนที่กำลังอาละวาดคนละฝั่งเป็นเวลาเดียวกัน ปิ่นโตเก็บความร้อนในมือหลีโย่วถูกมือใหญ่หนึ่งรับไปได้ทันกาล ปล่อยคำพูดเนิบนาบตามมาอีกคำ“กว่าแฟนผมจะตุ๋นซุปให้ผม จะทำหกไม่ได้นะ”หลีโย่วทรงตัว เห็นว่าคนที่มาคือพี่ชายเธอ กอปรกับได้ยินคำพูดเมื่อครู่จึงอีหลักอีเหลื่อประมาณหนึ่งทันใดพี่ชายเธอได้ยินหมดแล้วเหรอ? ว้าย ๆ ๆ คงไม่แฉเธอหรอกนะ?เธอส่งสายตากับอีกฝ่าย แต่หลีเชินไม่ตอบกลับสายตาเธอ เพียงถือปิ่นโตเก็บความร้อนดี ๆ มองพนักงานรักษาความปลอดภัยและคนรับรถล้อมหน้าล้อมหลังรอบฟู

ถึงเขาจะเคยโอบจริงก็ตามหลีโย่วได้ยินอย่างนั้นก็ไม่สงสัยอีก ส่วนหลีเชินดื่มซุปเงียบ ๆ รอจนกระเพาะสบายขึ้นแล้วจึงเปิดอีกสองชั้นข้าวสวยหนึ่งที่กับซี่โครงหมูต้มข้าวโพดอีกหนึ่ง ส่วนน้ำซุปก็แยกเอาไว้ เขากินด้วยกันอย่างนี้ กระทั่งในชั้นเกลี้ยงเกลา แม้แต่ซุปซี่โครงก็ไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว“เป็นยังไง อร่อยใช่ไหมล่ะ” หลีโย่วเห็นเขากินจนหมดจึงถามหลีเชินพยักหน้า ชมเชยอย่างไม่ประหยัด “รสดีมาก”“ดังนั้นฉันจะไม่เอาเรื่องที่เธอทำลายชื่อเสียงของฉัน” เขาพูดเสริมใครใช้ให้เขากินอาหารที่อีกฝ่ายทำล่ะหลีโย่วได้ยินก็โล่งอก กลับได้ยินพี่ชายพูดอีก“แต่ห้ามมีเที่ยวหน้านะ ถ้าแพร่ออกไปจะเสียกับผู้หญิง”หลีโย่วรีบพยักหน้าหงึกหงัก สาบานว่าเธอจะทำแค่ครั้งเดียว จากนั้นก็รับปั่นโตเก็บความร้อนที่ประกอบแล้วจากพี่ชายในตอนที่หิ้วลงรถ พวกฟู่อี้ชวนไปจากลานกว้างแล้วหลีโย่วกลับไปที่ข้างรถของตัวเอง เมื่อนั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างหลัง เธอจึงหันหลังขวับ“คุณเป็นใครน่ะ? ทำฉันตกใจหมดเลย ยังนึกว่าเป็นฟู่อี้ชวน” หลีโย่วตบหน้าอกพลางพูด“สวัสดีครับคุณหลี ผมเป็นบอดี้การ์ดกับคนขับรถของตระกูลฟู่ครับ” อีกฝ่ายบอกท