ได้ยินชื่อของเย่ซินหย่า ฟู่อี้ชวนพลันนิ่งอึ้งไป แล้วพูดโต้แย้งว่า“ไม่ ผมกับเธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันทั้งนั้น”ได้ยินการปฏิเสธเช่นนี้ น้ำตาของเย่ซินหย่าก็ไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก ร้องไห้สะอึกสะอื้น“เหอะๆ ใครจะไปเชื่อ คนที่ก่อสร้างเรื่องซุบซิบนินทาจนขึ้นเทรนด์กับเธอไม่ใช่คุณหรือไง?” หลีเชินถากถางฟู่อี้ชวนกำหมัดกัดฟัน แก้ตัวอย่างฟังไม่ขึ้นว่า “นั่นมันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันทั้งนั้น!”“ผมไม่สนว่าเข้าใจผิดหรือไม่ ยี่สิบห้าล้าน รีบจ่ายมา” หลีเชินพูด“ฝันไปเถอะ! คนไหนติดคนนั้นก็ชดใช้สิ อย่ามาหลอกผมซะให้โง่เลย!” ฟู่อี้ชวนด่าเขา“ผมกับเย่ซินหย่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว จากนี้ไปเราขาดกัน!”ตอนที่เขาพูดออกมานั้นเด็ดขาดแน่วแน่มาก น้ำเสียงเย็นชาไม่มีความอบอุ่นปนอยู่เลยสักนิดเพราะโทรศัพท์เปิดลำโพงเอาไว้ ดังนั้นเย่ซินหย่าจึงได้ยินอย่างชัดเจน น้ำตาไหลพรากออกมาในทันที“อี้ชวน...อี้...ชวน...”ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้สะอึกสะอื้น ฟู่อี้ชวนใบหน้าเรียบตึงไม่รู้สึกรู้สาอะไร ราวกับว่านั่นคือคนแปลกหน้าเคยสงสารมากแค่ไหน พอมาวันนี้ก็ไร้หัวใจมากเท่านั้นยิ่งไปกว่านั้น เขายังกดวางสายโดยทันที ตำร
Baca selengkapnya
Masuk
