Semua Bab นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Bab 221 - Bab 230

ดังนั้นเธอเลยกดโทรผ่านไลน์ แล้วด่าว่าพี่ชายของเธอด้วยตัวเอง ด่าให้เจ็บแสบได้เท่าไรก็ด่าว่าเท่านั้น ทั้งยังหยิบยกเรื่องราวของตัวเองตอนเด็ก ๆ ขึ้นมาเล่าให้ฟังเป็นตัวอย่างไปพร้อมกันซูมั่วฟังหลีโย่วที่เล่าเรื่องสภาพน่าสงสารของตัวเองในตอนเด็ก ๆ เธอต้องตกอยู่ภายใต้เงาของพี่ชาย ถูก ‘ทารุณ’ สารพัดผ่านโทรศัพท์ ในสมองพลันปรากฏใบหน้าชั่วร้ายกวนประสาทขึ้นมาอัตโนมัติ ซูมั่วรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่ทำเรื่องแบบนั้นได้จริง ๆกับน้องสาวแท้ ๆ ยังทำขนาดนี้ แล้วกับเธอล่ะ?คนเรานี่นิสัยเสียติดตัวมาตั้งแต่เด็กอย่างที่คิดจริง เธอแสดงออกว่าเห็นใจหลีโย่ว จากที่พูดแขวะอยู่คนเดียวก็กลายเป็นพวกเธอทั้งคู่ช่วยกันแขวะหลีเชิน กลายเป็นแนวร่วมความรู้สึกเดียวกัน“เฮ้อ พี่ชายฉันก็แบบนี้แหละ ตอนเด็ก ๆ เขาฉีกหูตุ๊กตากระต่ายของฉันขาด สุดท้ายดันบอกว่าถูกเต่าหมอนข้างของฉันกัด“ฉันชอบกินเค้ก แต่ดันฟันผุ เขาก็มากินต่อหน้าฉัน แถมยังเยาะเย้ยที่ฉันกินไม่ได้อีก“ของขวัญวันเกิดที่ให้ฉันก็ไม่เคยมีสักครั้งเลยที่เป็นของที่ฉันอยากได้ ช่วงที่เป็นนักเรียนอยู่นะฉันได้แต่กระดาษข้อสอบ“กว่าจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ สุดท้ายเขากลับเขียน

“พี่เพลา ๆ หน่อยเถอะ อย่าไปรังแกเพื่อนฉันอีก ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยพี่ไว้แน่”หลีเชินไม่หวั่นเกรงคำขู่แบบนี้เลยสักนิดเดียว แถมยังทำตัวหยิ่งผยองไม่ยี่หระหลีโย่วยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นเขาทำแบบนั้น แต่ก็จนใจที่ทำอะไรพี่ชายตัวเองไม่ได้ทะเลาะ? เธอสู้เขาไม่ได้หรอกให้ลงไม้ลงมือ? พี่ชายเธอกดเธอลงกับพื้นจนเงยหน้าไม่ขึ้นได้ด้วยมือเดียวอีกต่างหากถ้าเป็นคนอื่นที่มารังแกมั่วมั่วละก็เธอต้องออกหมัดใส่แรง ๆ แน่ แต่เจ้าคนที่รังแกเพื่อนซี้เธอดันชื่อหลีเชิน คนที่กดขี่เธอมาตั้งแต่เด็กนี่สิจากความโกรธกลายเป็นหมดหนทาง จนถึงขั้นอับจนปัญญา สุดท้ายก็ถอนหายใจให้กับตัวเองที่ไร้ประโยชน์เธอปกป้องมั่วมั่วไม่ได้ ไม่ใช่เพื่อนที่ดี“แค่นี้เธอก็น่าสงสารมากพอแล้ว พี่จะใจดีสักหน่อยไม่ได้หรือไง? เลิกไปรังแกเด็กผู้หญิงอ่อนแอไม่มีทางสู้ได้แล้ว?” ไม้แข็งไม่ได้ผลก็ต้องใช้ไม้อ่อน หลีโย่วพูดขึ้นอีกว่า“พี่ไม่รู้หรอกว่ามั่วมั่วน่าสงสารแค่ไหน ถึงจะทำตัวเป็นผู้เป็นคนไม่ได้ แต่ก็มีจิตสำนึกของความเป็นคนสักหน่อยไม่ได้เลยเหรอ?”หลีโย่วเริ่มใช้กลยุทธ์น่าสงสาร เธอเล่าเรื่องชีวิตของซูมั่วรวมทั้งเรื่องราวต่าง ๆ นานาจากการท

เมื่อได้ยินว่าฟู่อี้ชวนไล่เย่ซินหย่าออกจากบ้าน ซูมั่วพลันรู้สึกประหลาดใจ หลีโย่วเองก็ตกตะลึง ทว่าหลังจากนั้นซูมั่วจึงพูดออกไปอย่างเย็นชา“ทางฉันหย่าขาดแล้วจริง เพียงแต่เขาไม่ยอมปล่อยอยู่ฝ่ายเดียว อาทิตย์หน้าก็จะฟ้องหย่าแล้ว”“พอฟ้องร้องเสร็จ ฉันกับฟู่อี้ชวนก็จะไม่เกี่ยวข้องกันอีก ถ้าไม่เชื่อก็ไปนั่งฟังการพิจารณาคดีด้วยตัวเองได้”เย่ซินหย่าได้ยินแบบนี้ก็ขมวดคิ้ว เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งเพราะถ้าเกิดว่าศาลตัดสินว่าไม่ให้หย่าแล้วจะทำยังไง? ไม่ใช่ว่าเธอจะถูกปั่นหัวอีกรอบหรอกเหรอ?“มั่วมั่วพูดจริง เธอกับผู้ชายเฮงซวยอย่างฟู่อี้ชวนจะต้องหย่าขาดกันแน่นอน มีแต่เธอนี่แหละที่เห็นหมอนั่นเป็นสมบัติล้ำค่า ทำอย่างกับว่ามีใครอยากได้หมอนั่นมากอย่างนั้นแหละ” หลีโย่วเอ่ยปากเหน็บแนมออกมาในตอนนี้เอง“ทางที่ดีก็ขอให้เธอกับหมอนั่นอยู่ให้ตัวติดกันไปเลย ไว้ฉันจะสมทบเงินให้ตอนแต่งงานด้วย! รับรองว่าจะอวยพรให้พวกเธออยู่ด้วยกันไปจนหัวหงอก มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมือง!”เย่ซินหย่ามองไปทางหลีโย่ว คราวก่อนผู้หญิงคนนี้คุยโวออกมาเองไม่ใช่เหรอว่าฟู่อี้ชวนจะต้องแต่งงานกับเจ้าตัว? ทำไมตอนนี้ถึงได้พูดอวยพรขึ้นมาแล้ว?

เธอเองรู้ดีว่า ‘การบาดเจ็บ’ แบบนี้เรียกว่าบาดเจ็บไม่ได้ด้วยซ้ำ เลยเดินเข้าไปหาซูมั่ว ถลกแขนเสื้อเชิ้ตของซูมั่วม้วนขึ้นไป“เห็นหรือยัง พรุ่งนี้แขนมั่วมั่วต้องเขียวแน่!” หลีโย่วว่าหลีเชินมองหญิงสาวที่ถูกน้องสาวตัวดีลากมาบนแขนขาวนวลเนียนปรากฏรอยช้ำเตะตาอยู่หลายรอย แค่มองก็รู้แล้วว่าถูกจับแรงไม่เบา เขาถึงกับขมวดคิ้วขึ้นโดยไม่รู้ตัวถูกจับจ้องขนาดนี้ ซูมั่วเลยทำตัวไม่ค่อยถูกเท่าไรนัก เธอจึงรีบดึงแขนเสื้อลงอย่างว่องไวแต่เธอเพิ่งดึงแขนเสื้อลง หลีโย่วก็ดึงขึ้นไปอีกครั้ง ขณะเดียวกันก็เปลี่ยนไปกล่าวกับเจ้าหน้าที่ตำรวจว่า“พวกคุณเจ้าหน้าที่ดูตรงนี้ที่ได้รับบาดเจ็บสิ มันเหมือนกับที่ผู้หญิงคนนั้นพูดว่ามาหาเธอเพื่อพูดคุยดี ๆ งั้นเหรอ?”“ถ้าจะพูดคุยอย่างเดียวทำไมต้องลงไม้ลงมือกันด้วย?”เหล่าเจ้าหน้าที่ตำรวจมองมือของผู้เสียหาย ตอนนี้เองที่หลีเชินพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาแกมเคร่งขรึมหลายส่วน“น้องสาวของผมกับเพื่อนต้องเจอเข้ากับคนเลว หวังว่าคุณเจ้าหน้าที่ตำรวจจะพิจารณาและตัดสินอย่างเคร่งครัด อย่าปล่อยให้พวกเขาลอยนวลนะครับ”เจ้าหน้าที่ตำรวจมองเขา ผู้ชายคนนี้บุคลิกท่าทางมีอำนาจไม่น้อย ทำหน้

“เปล่านะ ฉันเปล่า... สาบานเลยก็ได้ ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะคะ”“ฉันก็แค่อยากขู่ซูมั่วให้ออกไปจากชีวิตของอี้ชวน ฉันจะไปทำเรื่องผิดกฎหมายแบบนั้นได้ยังไงกัน? ฉันเป็นคนดีนะ”หลีเชินมองเธอ ถ้าเธอเป็นคนดี อย่างนั้นคนบนโลกนี้ทุกคนก็เป็นคนชั่วหมดแล้วละ“จะจ่ายเงินชดเชย หรือจะไปฟ้องร้อง ก็เลือกเอาเลย” หลีเชินให้ตัวเลือกแก่เธอตอนนี้เย่ซินหย่าพูดว่าจะไปฟ้องร้องไม่ออกเลยสักนิด เพราะเธอไม่กล้า พี่ชายของหลีโย่วต้องทำให้เธอแพ้คดีแน่ แถมยังต้องจ่ายค่าชดเชยเพิ่มขึ้นกว่าเดิมอีกถ้าเขาเปิดเผยเรื่องนี้ออกไป ต้องกระทบต่อชื่อเสียงและหน้าที่การงานของเธอแน่ เรียกได้ว่าไม่มีอะไรดีต่อเธอเลยสักนิดเดียวเมื่อชั่งน้ำหนักในใจแล้ว เย่ซินหย่าจึงกัดฟัน แล้วพูดกับชายหนุ่มว่า“จ่ายเงินชดเชยน้อยกว่านี้หน่อยได้ไหม? ฉันไม่มีเงินยี่สิบห้าล้านหรอก”เธอใช้ทักษะการแสดง ทำให้ขอบตาเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำตา แล้วเริ่มทำตัวน่าสงสาร“ฉันก็แค่นางแบบตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง ไม่ได้มีรายรับอะไรมากมาย ปกติต้องลำบากลำบนไปเดินแบบ แถมยังถูกบริษัทขูดเลือดขูดเนื้ออีกต่างหาก”“คุณหลี ฉันผิดไปแล้ว ขอโทษจริง ๆ ค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจทำร้ายคุณหนูหลี