Semua Bab นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Bab 241 - Bab 250

“คุณรู้ได้ยังไง?”“ก็ไอ้เวรหลีเชินนั่นแหละที่พูดออกมาเอง!” ฟู่อี้ชวนเอ่ยขึ้นอย่างขุ่นเคืองคุณปู่ฟู่ได้ยินดังนั้นก็นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ในเมื่อหลีเชินพูดออกมาแล้ว เช่นนั้นพวกเขาก็คงจะคบกันแล้วสินะไม่ใช่ว่าไม่เห็นด้วย แต่เป็นห่วงอยู่บ้าง พ่อแม่ของตระกูลหลีจะยอมรับเธอเหรอ?มั่วมั่วหนึ่งไม่มีพื้นเพจากตระกูลดัง สองไม่มีผู้ใหญ่คอยปกป้อง หากแต่งงานกับหลีเชิน หนทางในอนาคตคงจะเดินไม่ง่ายเลย“พวกเขาจะอยู่ด้วยกันก็ไม่เกี่ยวกับแก อย่าลืมสิว่าพวกแกเหลือแค่ไปจดทะเบียนหย่ากันเท่านั้น” คุณปู่ฟู่กล่าวคำพูดที่ฟู่อี้ชวนอยากจะพูดถูกหยุดไว้กลางคัน เพราะเขากับซูมั่วจะไม่มีวันหย่ากันรอให้ชนะคดีเสียก่อน เธอก็ยังคงเป็นภรรยาของเขา หลีเชินอย่าหวังว่าจะได้แต่งงานกับเธอไปชั่วชีวิต!“เงินยี่สิบยี่สิบห้าล้านนั่น แกไปทวงคืนจากเย่ซินหย่ามา ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันออกโรง” คุณปู่ฟู่พูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึมอีกครั้ง“เมื่ออาทิตย์ที่แล้วแกยังบอกฉันอยู่เลยว่าเลิกกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว แต่ตอนนี้กลับโอนเงินให้เธอ ถ่านไฟเก่ามันคุขึ้นมาแล้วหรือไง?” น้ำเสียงของเขาแฝงความเย็นชาอยู่หลายส่วน“ไม่ใช่ครับ ผมทำไปเพื่อซูมั่ว”

“ไม่ใช่หรอกค่ะ หลีโย่วมีธุระจริง ๆ ไม่ใช่ว่าไม่อยากเจอคุณ” ซูมั่วช่วยอธิบาย“เธอบอกฉันว่าคุณน่าเชื่อถือมาก จะช่วยให้ฉันชนะคดีได้”เจิ้งเซวียนได้ยินดังนั้นก็ยิ้มจนตาหยี แล้วพูดอย่างโอ้อวดว่า“อือฮึ เรื่องนั้นต้องชนะอยู่แล้ว~”“มองไปทั่วสำนักงานกฎหมายในเมืองจิง ใครจะกล้ารับคดีของคุณอีกล่ะ? ไม่มีใครอยากหาเรื่องฟู่อี้ชวนหรอก”“ก็มีแต่ผมนี่แหละ คุณชายน้อยอย่างผมทั้งมีอำนาจ มีอิทธิพล มีความสามารถ ไม่เกรงกลัวอำนาจมืด~”ซูมั่วมองชายหนุ่มที่หลงตัวเองแล้วรู้สึกว่าเขาเหนือกว่าหลีเชินไปอีกขั้น อย่างน้อยหลีเชินก็ไม่พูดจาโอ้อวดเท่าเขาเมื่อดูจากอายุของอีกฝ่าย เจิ้งเซวียนน่าจะเป็นเพื่อนของหลีเชิน จึงได้รู้จักกับหลีโย่วจริง ๆ เลยนะ คนประเภทเดียวกันมักจะดึงดูดกัน“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องขอบคุณล่วงหน้าเลยค่ะ” ซูมั่วกล่าวขอบคุณทนายเจิ้งเซวียนคนนี้ที่บ้านก็มีพื้นเพที่ดี จึงสามารถต่อกรกับฟู่อี้ชวนได้โอกาสชนะก็เพิ่มขึ้นอีกขั้น“ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ~ การได้เห็นฟู่อี้ชวนพ่ายแพ้ในมือผม แถมยังเป็นการช่วยเขาฟ้องหย่าอีก ผมภูมิใจมากเลยล่ะ~” เจิ้งเซวียนหัวเราะซูมั่ว ‘อืม...’ก็ได้ ดูเหมือนว่าตระกูลเจิ

“เธอคิดมากไปแล้วน่า ฉันก็แค่ไม่ชอบขี้หน้าเขาเฉย ๆ ทำไมต้องเอาฉันมาใช้เป็นเครื่องมือด้วย”“ไป ๆ ๆ ไปกินข้าวกัน ฉันจองชุดวากิวไว้แล้ว!” หลีโย่วลากซูมั่วไปพลางเปลี่ยนเรื่องคุยซูมั่วถูกลากไปพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกว่าเพื่อนสนิทมีท่าทีผิดปกติอยู่บ้างภายในร้านอาหารขณะที่ทั้งสองคนทานอาหาร ถึงแม้หลีโย่วจะบอกว่า “ไม่ชอบขี้หน้า” แต่ก็ยังถามซอกแซกกับซูมั่วถึงรายละเอียดการพูดคุยของพวกเขาพอได้ยินว่าเจิ้งเซวียนพูดจาเกี้ยวพาราสีซูมั่วตั้งแต่แรกเห็น เธอก็ใช้ส้อมบดเนื้อวากิวจนเละเป็นไปตามคาด ผ่านไปหลายปีขนาดนี้เขาก็ยังคงเป็นเพลย์บอยไม่เอาถ่านเหมือนเดิม สามารถเต๊าะได้ทุกคน คำพูดคำจาก็เหลาะแหละ“หลีโย่ว เป็นอะไรไปเหรอ?” ซูมั่วเห็นเพื่อนสนิทเหม่อลอยจึงถามขึ้น“เปล่า” หลีโย่วได้สติแล้วพูด“เธออย่าไปใส่ใจเลยนะมั่วมั่ว เขาเป็นพวกขยะแบบนั้นแหละ ผู้หญิงคนไหนหน้าตาดีหน่อยก็จะโดนเขาหยอกล้อ ไม่รู้จักกาลเทศะเลย”“คิดซะว่าเขาเป็นผู้ชายเฮงซวยก็พอ แฟนเขาน่ะเอามาใส่เรือยอชต์ได้เป็นสิบลำเลยล่ะ” หลีโย่วเบะปากพูดซูมั่วยิ้มแล้วพูดว่า “เขาก็หน้าตาดีมากนะ แถมยังเป็นทายาทคนรวย การจะมีแฟนเยอะก็เป็นเรื่องปก

ในที่สุดโทรศัพท์ก็วางสายไป หลีโย่วกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่น ได้กลิ่นหอมจากในครัว ก็รีบพุ่งตัวเข้าไปทันที“ทุกครั้งที่ฉันได้กินอาหารฝีมือเธอ ฉันก็เกลียดไอ้คนสารเลวฟู่อี้ชวนนั่นที่ได้ลิ้มรสความอร่อยนี้มาตั้งสองปี” หลีโย่วพูดพลางกินไปพลางซูมั่วยิ้มบาง ๆ ไม่ได้พูดอะไร เธอคิดเสียว่าสองปีนั้นไปเป็นแม่บ้านประจำให้ฟู่อี้ชวนก็แล้วกันเธอจึงชวนคุยเรื่องอื่นไปเรื่อย ถามว่าเมื่อครู่หลีโย่วไปทำอะไรมาสีหน้าของหลีโย่วผิดปกติไปชั่วขณะ ก่อนจะกลับมาเป็นปกติในหนึ่งวินาทีแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ว่า“ไม่มีอะไรหรอก พี่ชายฉันชวนออกไปกินข้าวข้างนอก ฉันก็เลยบอกว่าเธอทำกับข้าวให้ฉันแล้ว”ซูมั่วพยักหน้า จากนั้นก็ได้ยินหลีโย่วพูดอีกว่า“เธอรู้ไหมมั่วมั่ว พี่ชายฉันอิจฉาฉันใหญ่เลยล่ะ แล้วฉันก็หัวเราะเยาะเขาที่อดกิน ฮ่า ๆ ๆ~”ซูมั่วได้ยินดังนั้นก็เอียงคอ หลีโย่วถึงได้นึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองเผลอหลุดปากไป จึงรีบกอดแขนเธอแล้วพูดอย่างระมัดระวังว่า“มั่วมั่ว เธอยังโกรธอยู่หรือเปล่า?”ซูมั่วส่ายหน้าจริงอยู่ที่หลีเชินนิสัยแย่อยู่บ้าง ตั้งใจหยอกล้อเธอ แต่เมื่อคืนเขาก็ได้ช่วยเธอไว้ด้วยเหมือนกัน คงไม่ถึงขั้นกลายเ

“ใช่สิคะ พี่มันพวกหัวขโมย” หลีโย่วสวนพี่ชายกลับหลีเชินไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับเธอ จึงตัดเข้าประเด็นทันทีว่า“แล้วซูมั่วล่ะ? เธออยู่ข้าง ๆ หรือเปล่า?”หลีโย่วเงยหน้าขึ้นไปมอง ซูมั่วสบตากับเธอแล้วรีบโบกมือและส่ายหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความต่อต้านและไม่ยอมรับเธอเข้าใจความหมายของเพื่อนสนิท จึงพูดว่า“มั่วมั่วไปเข้าห้องน้ำพอดี”หลีเชินได้ยินดังนั้นก็นิ่งเงียบไปสองวินาที แล้วเอ่ยขึ้นว่า“ไปจริงเหรอ? หรือว่าไม่อยากจะพูด”ซูมั่ว “...”ทำไมถึงถามคำถามนี้ออกมา ในเมื่อคุณก็พูดเหตุผลออกมาเองแล้วไม่ใช่เหรอ?นี่ก็เห็น ๆ กันอยู่ว่าเธอไม่อยากจะยุ่งกับเขา หรือจะต้องมาปะทะคารมกันตรงนี้?เมื่อเข้าใจสายตาที่พูดไม่ออกของเพื่อนสนิท หลีโย่วก็ยกมือขึ้นเคาะประตูกระจกห้องครัว แกล้งทำเป็นเรียกคน แล้วตอบพี่ชายกลับไปว่า“ไปจริง ๆ ค่ะ พี่มีธุระอะไรรีบพูดมาเลย เดี๋ยวฉันเอาไปบอกให้”“เรื่องเต๊าะไม่ต้องพูดถึงเลยนะคะ มันขายขี้หน้าตระกูลหลี แล้วตอนนี้ฉันก็เปิดอัดเสียงอยู่ ถ้าพี่กล้าพูดฉันจะส่งให้พ่อกับแม่”หลีเชิน “...”เขาอยากจะถามว่าเขาเป็นคนแบบนั้นเหรอ? แต่พอคิดถึง ‘ประวัติ’ ที่ตัวเองเคยก่อไว้ ก็ไม่ก