4.นอนด้วยกัน

เมื่อร่างเล็กเข้าห้องนอนไปแล้วโรซานก็เดินไปนั่งบนโต๊ะทำงานของเลเจนพร้อมมองหาสิ่งที่รุ่นน้องบอกว่าวางอยู่บนโต๊ะจนเจอกับกระดาษแผ่นหนึ่งที่มีข้อความจากลายมือเลเจนเขียนไว้เต็มหน้ากระดาษ

เขาตั้งใจอ่านข้อความพวกนั้นทุกตัวอักษรทุกบรรทัดและใช้เวลาอ่านราวยี่สิบนาทีจนจบ โรซานถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะใช้ไฟแช็กของตัวเองจุดกระดาษแผ่นนั้นจนมันสลายกลายเป็นผงแล้วเดินจากห้องทำงานตรงไปยังห้องนอน

“ทำงานเสร็จแล้วเหรอคะ?” เสียงหวานใสของสโนว์ที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนที่นอนเอ่ยถามทันทีที่โรซานเดินเข้ามา

เขาพยักหน้ารับแล้วถอดกางเกงขายาวกับเสื้อเชิ้ตตัวสีขาวออก เหลือเพียงกางเกงบ็อกเซอร์กับช่วงบนที่เปลือยแผงอกแกร่งหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม

“โรคจิต” สุ้มเสียงทุ้มดังขึ้นเมื่อร่างเล็กกำลังจ้องมายังหน้าท้องของเขาแน่นิ่งเหมือนกับโดนมนต์สะกด จนเธอได้ยินเสียงของเขาจึงสะบัดหัวตัวเองเล็กน้อย

“ถอดเสื้อผ้าทำไมคะ?”

“ถอดให้เธอดู”

“อ่อ ดีจัง~” ยิ้มกับตัวเอง สายตายังคงจ้องมองเรือนร่างของโรซานอย่างหลงใหลกับแผงอกแกร่งหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม กึ่ก! และเมื่อเคลื่อนสายตาไปมองหน้าเขาที่จ้องเธอด้วยสายตาเรียบนิ่งก็หัวเราะออกมา “ฮ่าๆ หนู หนูหมายถึงว่าง่วงจังค่ะ”

“ง่วงก็รีบนอน” หยิบชุดที่ถอดไว้ไปวางบนโซฟาก่อนจะขึ้นไปเอนตัวนอนลงข้างคนตัวเล็ก

“พี่ไม่หนาวเหรอคะ” ถามพลางขยับตัวหนีเขาเล็กน้อยเมื่อรับรู้ว่าตัวเขาแนบชิดกับเธอจนเกินไป

“ถ้าฉันหนาวเธอจะกอดเหรอ?”

“หนูแค่ถามเฉยๆ”

“ไม่หนาว”

“ชอบถอดเสื้อนอนเหรอคะ?”

“ที่จริงชอบถอดออกหมดแต่เธออยู่ด้วยเลยเกรงใจ” บอกหน้านิ่งๆ แล้วพลิกตัวหันไปทางสโนว์ที่นอนตัวแข็งทื่อทันทีที่เขาหันมาทางนี้และเหมือนว่าเขากำลังจ้องเธออยู่

“พี่ซาน”

“หื้ม?”

“นอนสิคะ”

“นอนอยู่” ยกลำแขนไปวางบนหน้าท้องแบนราบของหญิงสาวข้างกายทำเอาสโนว์ตัวแข็งแทบจะเป็นหิน แม้จะเคยผ่านการนอนกับผู้ชายที่เป็นแฟนอย่างเลเจนมาแล้วแต่ว่านี่กลับเป็นครั้งแรกที่เธอได้นอนกับคนอื่นที่ไม่ใช่แฟนน่ะ

“หนูหมายถึงว่านอนหลับน่ะ พี่เอาแต่จ้องหน้าหนูนะ” ว่าพลางยกแขนเขาออก แต่ชายหนุ่มกลับวางมันลงตามเดิมจนคนตัวเล็กต้องหันไปมอง ใบหน้าของเธอห่างจากเขาไม่ถึงคืบจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นลดใส่ปลายจมูก

“ทำไมนอนกับฉันเธอต้องเกร็งขนาดนั้น”

“ก็ ก็…หนูไม่เคยนอนกับผู้ชายคนอื่นยกเว้นพี่เลย์”

“ไม่ชินสินะ แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็ชิน” โรซานพูดพร้อมกับขยับแขนไปโอบกอดร่างเล็กไว้ ฝ่ามือกว้างลูบแผ่นหลังบางอย่างแผ่วเบาเป็นการกล่อมคนในอ้อมกอดที่ซุกหน้าแนบแผงอกเขา

“หนูว่าหนูกลับไปนอนคนเดียวที่ห้องดีกว่า” เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเกือบจะเคลิบเคลิ้มไปกับเขาจึงต้องรีบห้ามตัวเองไว้ ทว

“นอนนี่แหละ” ว่าพลางกดร่างเล็กที่กำลังหยัดกายลุกขึ้นให้นอนลงตามเดิม

“แต่ว่าแบบนี้มันไม่ดีนะคะ หากคนอื่นรู้…”

“บางครั้งฉันก็อยากทำให้ข่าวลือพวกนั้นเป็นจริงนะ”

“พี่ซาน!”

“นอนเถอะ ฉันง่วงแล้ว”

“ตะ แต่ว่า…”

“ถ้าไม่นอนฉันจะหากิจกรรมอย่างอื่นมาทำกับเธอนะ” ก้มลงไปมองสโนว์ที่ขมวดคิ้วมุ่นทำหน้าคิดหนักแต่เมื่อได้ยินประโยคของเขาก็รีบหลับตาลงอย่างไว

“ฝันดีนะคะ”

“ฝันดีครับ…” จุ๊บลงบนหน้าผากมนเบาๆ จากที่หลับตาอยู่สโนว์จึงลืมตาขึ้นไปมองเขาที่หลับตาไปแล้ว เธอรับรู้ว่าหัวใจตัวเองนั้นทำงานหนักมากมันเต้นเร็วจนแทบจะปะทุออกมานอกอกเลยก็ว่าได้

“นอนได้แล้ว” จนเขาเอ่ยย้ำอีกครั้งเธอจึงพาตัวเองเข้าสู้ห้วงนิทราไปอย่างง่ายดายเมื่อได้รับอ้อมกอดที่อบอุ่นจากเขา

เช้าวันต่อมา…

“สโนว์” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นข้างใบหู ร่างเล็กจึงขยับตัวหนีพร้อมดึงผ้าห่มขึ้นมาหวังจะคลุมโปงทว่ามือหนากลับดึงมันไปก่อนทำให้เธอส่งเสียงจิ๊จ๊ะออกมาอย่างขัดใจกับการที่โดนปลุกแต่เช้า

“อือ หนูจะนอนอย่ากวนได้มั้ย”

“สายแล้ว ตื่นสายไม่ดีนะ”

“อยู่กับพี่เลย์เขายังไม่เคยปลุกหนูเลยนะ” บอกน้ำเสียงอ่อนๆ พร้อมหยัดกายลุกขึ้นนั่งขณะที่ดวงตาทั้งสองข้างยังปิดสนิทแต่สักพักก็เปิดเปลือกตาแล้วมองคนตรงหน้าที่ยืนอยู่ในชุดทำงานแล้ว

“แต่อยู่กับฉันเธอต้องตื่นเช้า”

“ฮึ! เอาชุดทำงานมาจากไหนคะ?”

“ไม่ได้ใส่ของแฟนเธอหรอก”

“ก็ไม่ได้ว่าแบบนั้น แค่ถาม…” เพราะเมื่อคืนเห็นเขามาตัวเปล่าไง

“ให้เรทท์เอามาให้” เรทท์คือมือขวาของเขา

“อ่อ กี่โมงแล้วคะ”

“หกโมงครึ่ง”

“…” หกโมงครึ่งบ้านเขาเรียกว่าสายแล้วเหรอ? สโนว์ครุ่นคิดในใจไม่ได้ถามออกไปเพราะกลัวจะโดนดุ เธอลุกออกจากเตียงบิดตัวเล็กน้อยตามด้วยปิดปากหาว

“หัดตื่นเช้าบ้าง”

“แต่นี่มันเช้าเกินไปนะคะ”

“ลุกไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน เดี๋ยวพาไปทำงานด้วย”

“หือ ใครบอกว่าจะไปคะ?” เอียงคอถามเขา เลเจนแค่ให้เขามานอนเป็นเพื่อนไม่จำเป็นต้องพาธอไปทำงานด้วยสักหน่อย

“มันบอกให้ฉันดูแลเธอช่วงที่มันไม่อยู่”

“ก็ไม่ต้องถึงกับพาไปที่ทำงานด้วยหรอกมั้งคะ”

“อีกหนึ่งชั่วโมงต้องเสร็จ” พูดจบโรซานก็เดินออกจากห้องไป ส่วนสโนว์เธอบ่นตามหลังเขาไปแบบไม่มีเสียงแล้วจึงเดินกลับไปอาบน้ำแต่งตัวที่ห้องของตัวเองโดยใช้เวลาตามที่เขากำหนดให้เป๊ะๆ