2.ดีใจด้วยนะ

“นี่ของขวัญจากพี่เลย์ หนูกับเขาตั้งใจเลือกมันให้เลยนะคะ” มือเล็กหยิบพวงกุญแจธรรมดารูปแมวเหมียวสีฟ้าอ่อนยื่นไปให้คนตัวโตโดยที่เขาก็รับมาอย่างไม่ได้พูดอะไร

“ของเธอล่ะ”

“ก้มหน้าลงมาหน่อยสิคะ” กวักมือบอกเขาที่มีส่วนสูงกว่าเธอค่อนข้างที่จะมาก โรซานจึงก้มหน้าลงมาใกล้กับใบหน้าเรียวสวยของแฟนเพื่อน จุ๊บ! และก็ต้องตาโตกับของขวัญที่เธอมอบให้เมื่อถูกริมฝีปากนุ่มจุ๊บลงบนปลายจมูก

“ของขวัญจากหนูค่ะ”

“…”

“ไม่ชอบเหรอคะ?” สโนว์ถามพร้อมวิ่งตามเขาที่เดินหนีเธอไปโดยไม่ได้พูดอะไร ไม่แสดงความคิดเห็นอะไรกับของขวัญที่เธอทำใจอยู่นานว่าควรมอบมันให้เขามั้ย

“อย่าทำแบบนี้อีก” เขาหันมาบอกเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชาจนคนตัวเล็กถึงกับคอหดลงไปทันที

“ขอโทษค่ะ”

“มายังไง”

“นั่งแท็กซี่มาค่ะ”

“เดี๋ยวไปส่ง” จูงมือเล็กพาเดินไปขึ้นรถตู้ที่ถูกขับเคลื่อนออกไปทันทีที่ประตูรถปิดลง

ภายในรถที่กำลังแล่นไปบนถนนเงียบสงัด ร่างเล็กลอบมองคนข้างกายเป็นระยะ อยากชวนเขาคุยแต่เพราะสีหน้าที่ดูเคร่งเครียดของเขาเธอจึงไม่อยากรบกวนได้แต่นั่งมองเขาอยู่แบบนั้น

จนมันเงียบนานเกินไปและเริ่มอึดอัด “พี่คะ”

“…”

“พี่จะมีแฟนมั้ยคะ?”

“เธอถามคำถามนี้จะครบร้อยรอบแล้วนะ” หันไปมองคนข้างกายที่นั่งกุมมือเขาอยู่ เธอถามและได้รับคำตอบไปแล้วโดยที่คำตอบก็ยังคงเหมือนเดิมทุกครั้ง

“พี่บอกว่าเดี๋ยวก็มีแต่ยังเห็นไม่มีสักที”

“ถ้าฉันไม่มีเธอจะมาเป็นให้รึไง”

“คะ?”

“ถ้าฉันยังไม่มีแฟนเธอจะมาเป็นให้รึไง” ถามย้ำพร้อมยกมือขึ้นไปวางแหมะบนกลางศีรษะสโนว์ก่อนจะตบมันเบาๆ จนคนตัวเล็กหน้ามุ่ยรีบปัดมือเขาออกอย่างกลัวผมจะเสียทรง

“เป็นได้ก็ดีสิคะ”

“ก็เป็นสิ”

“…เดือนหน้าหนูจะแต่งงานแล้วนะ”

“แล้วสนใจรับผัวอีกสักคนมั้ยล่ะ?”

“พะ พูดอะไรแบบนั้นคะ” พูดเสียงตะกุกตะกักไม่ลืมที่จะผลักใบหน้าคมที่ก้มต่ำลงมาหาเธอให้ออกห่าง เขาสั่งเธอห้ามทำแบบนู้นแบบนี้กับเขาแต่ตัวเขานี่แทบจะจับเธอกินอยู่แล้ว!

“หึ”

“…”

“ดีใจด้วยนะ”

“คะ?”

“เรื่องแต่งงาน ดีใจด้วยนะใกล้มีครอบครัวเป็นของตัวเองแล้ว”

“…”

“เงียบทำไม”

“ไม่รู้จะพูดอะไร” มีหลายล้านความรู้สึกที่อยู่ในใจแต่ไม่สามารถพูดออกมาได้ ยิ่งพูดก็จะยิ่งเป็นตัวการทำให้เธอกับเขาห่างกันออกไป

“ก็ไม่ต้องพูด ถึงแล้ว” บอกเมื่อรถเข้าไปจอดหน้าบ้านเลเจนแล้ว สโนว์ยิ้มอ่อนให้เขาก่อนจะลงจากรถแล้วหันไปมองโรซานที่เดินตามเธอลงมา

“จะเข้าไปในบ้านก่อนเหรอคะ”

“อืม เลย์อยู่มั้ย”

“น่าจะอยู่นะคะ ตอนหนูไปหาพี่เขาก็อยู่” พูดพร้อมกับเดินนำโรซานเข้าไปในตัวบ้านของว่าที่สามี ซึ่งพอเข้ามาก็เห็นว่าเลเจนกำลังนั่งเม้าอยู่กับคนสนิท

“อ้าว ไหงสภาพเป็นงั้นล่ะ?” เลเจนปัดมือไล่เลขาแล้วเอ่ยทักโรซานที่เดินตามหลังแฟนสาวเข้ามาด้วยสภาพที่เหมือนไปฟัดกับหมาที่ไหนมา มาเฟียหนุ่มไม่ได้ตอบเพียงแต่ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาพร้อมปรายตาไปทางสโนว์

“หนูต้องไปที่อื่นใช่มั้ยคะ?” ร่างเล็กชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเมื่อกำลังจะนั่งข้างแฟนหนุ่มแต่กลับถูกโรซานมองทำนองว่าต้องการคุยกับเลเจนเป็นการส่วนตัว

“เอาเค้กขึ้นไปทานข้างบนก็ได้ พี่สั่งมาให้อยู่ในครัว”

“ก็ได้…” บอกเสียงอ่อนๆ เดินคอตกเข้าไปในครัวพร้อมถือจานเค้กขึ้นไปนั่งทานในห้องทำงานของแฟนหนุ่ม

….

แกร่ก! ผ่านไปยี่สิบนาทีกว่าๆ ห้องทำงานของเลเจนก็ถูกเปิดเข้ามาพร้อมร่างเจ้าของห้อง เขากวาดสายตามองหาแฟนสาวจนเห็นร่างเล็กนอนคุดคู้อยู่บนพื้นข้างโซฟาจึงเดินไปนั่งยองข้างเธอ

“หนูครับ หลับเหรอ?” เรียกพลางดึงหนังสือที่เจ้าตัวเล็กเอาปิดหน้าตัวเองออก ก็เห็นแฟนสาวนอนลืมตาแป๋วจ้องหน้าเขาอยู่

“ไม่ได้หลับค่ะ”

“อืม ลุกขึ้นมานั่งดีๆ มา” ว่าแล้วก็ดึงตัวสโนว์ให้ลุกขึ้นมานั่งบนโซฟาโดยมีเขานั่งอยู่ด้านข้าง

“คุยอะไรกับพี่ซานคะ”

“คุยธุระครับ” ยกตัวแฟนสาวให้ขึ้นมานั่งตัก สโนว์จึงยกเรียวแขนขึ้นไปโอบกอดรอบคอหนาไว้ก่อนจะหอมแก้มเลเจนซ้ายและขวา

“หนูรู้ไม่ได้ใช่มั้ย?”

“ครับ”

“ความลับเยอะนะคะ”

“แต่ไม่ใช่เรื่องผู้หญิงคนอื่นแน่นอนครับ” บอกอย่างกลัวแฟนสาวจะเข้าใจผิดคิดว่าความลับที่ว่าเป็นเรื่องผู้หญิงคนอื่น

“ก็ลองใช่ดูสิ จะอาละวาดให้บ้านแตกไปเลย”

“แฟนพี่น่ารักขนาดนี้ใครจะกล้าไปมีคนอื่นครับ” พูดจบก็หอมแก้มนุ่มของสโนว์สองข้างตามด้วยจุ๊บลงบนริมฝีปากบางอมชมพูของเธอ

“วันนี้แปลกๆ นะคะ”

“คืนนี้ถ้าพี่ไม่อยู่หนูนอนคนเดียวได้มั้ยครับ?”

“ไปไหนอีกแล้วค่ะ พี่เพิ่งกลับมาเมื่อวานเองนะ” ก่อนหน้านี้เขาก็ออกไปทำงานนอกบ้านไม่ได้กลับมาเกือบอาทิตย์ และกลับมายังอยู่ไม่ถึงอาทิตย์ก็จะไปอีกแล้ว

“อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะแต่งงานแล้ว พี่อยากเคลียร์เรื่องให้เสร็จก่อนจะได้สร้างครอบครัวกับหนูโดยไม่มีใครมาทำร้ายภรรยากับลูกในอนาคตของพี่”

“แต่ว่ามันอันตรายนะคะ หนูไม่อยากให้พี่ไปเสี่ยงอันตราย”

“พี่ขอเสี่ยงอีกแค่ครั้งเดียวครับ ครั้งสุดท้ายนะ”

“…”

“สโนว์ครับ”

“หนูห้ามไม่ได้อยู่แล้วนี่ หนูแค่เป็นห่วงหนูแค่ไม่ชอบเวลาเห็นพี่เจ็บตัวกลับมา” เธอห้ามหรือขอเขาได้เกือบทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องงานของเขาอย่างเดียวที่เธอยุ่งไม่ได้และขอเขาไม่เคยได้

“พี่สัญญาว่าจะกลับมาแบบไม่มีบาดแผล”

“พี่ผิดสัญญาไปกี่ครั้งแล้วจำได้มั้ยคะ?”

“ไม่เอาสิไม่งอแงนะครับ”

“หนูไม่ได้งอแงหนูแค่เป็นห่วง พี่เคยเข้าใจคำว่าเป็นห่วงของหนูบ้างมั้ยคะ?” บอกด้วยน้ำเสียงห้วนแข็ง เธอลุกออกจากตักแกร่งแล้วเดินออกจากห้องทำงานตรงเข้าไปในห้องนอนโดยที่เลเจนก็เดินตามเข้าไป

ร่างเล็กทิ้งตัวนอนคว่ำลงบนที่นอน เขารักเธอเป็นห่วงและแคร์เธอในทุกเรื่องใส่ใจเธอทุกอย่าง แต่เขากลับไม่เคยทำให้เธอหายห่วงหรือสบายใจเลย