บทที่ 9 สวามีจอมวายร้าย

ท่อนขาแกร่งสาวเท้าเข้ามาในตำหนักส่วนตัวของฮ่องเต้ สีหน้าของเขาเรียบเฉยเย็นชา กระทั่งเข้ามาถึงด้านในก็พบกับบุรุษเรือนร่างกำยำ สวมเครื่องแต่งกายในสภาพหลุดลุ่ย

“น้องรอง เจ้ามาแล้วหรือ”

หลงโหย่วอี้ประสานมือค้อมศีรษะ “ถวายบังคมฝ่าบาท”

จอกสุราในมืออีกฝ่ายถูกวางลง ริมฝีปากได้รูปเหยียดยิ้มพราวระยับ “ไม่ต้องมากพิธีถึงเพียงนั้น”

หลงโหย่วอี้ลุกยืนเต็มความสูง หากไม่จำเป็นเขาไม่อยากเหยียบเข้ามาที่นี่แม้เพียงครึ่งก้าว เพราะหลงโหย่วอี้ทราบดีว่าพี่ชายของตน ต่อให้เป็นถึงฮ่องเต้ ทว่าเขาไม่เคยเอาใจใส่ดูแลราษฎรสักกระผีกริ้น ซ้ำยังละเลยการว่าราชการเป็นวรรคเป็นเวร ไม่เพียงเท่านั้นยังเคล้าสุรานารีขลุกอยู่ในตำหนักหรือไม่ก็ลอบออกไปหอโคมเขียวอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

ยามนี้ก็เช่นกัน นางในทั้งหลายล้วนอยู่ในสภาพกึ่งเปลือยเปล่าล้อมหน้าล้อมหลังเต็มไปหมด

“น้องรอง สักหน่อยหรือไม่” ฮ่องเต้หลงอี้เซียวเอ่ยพร้อมหยิบจอกสุราขึ้นมาเป็นเชิงชักชวน 

หลงโหย่วอี้กวาดสายตามองบรรยากาศอึมครึมโดยรอบด้วยความระอิดระอา เหล่าสตรีต่าง