Semua Bab กลรักกับดักเสน่หา: Bab 11 - Bab 20

“ฉันมีวิธีเด็ดที่จะทำให้เธอกับพี่เฮ่าชวนสุดหล่อของฉันได้กลับมาพูดคุยคืนดีกันอีกครั้งแล้วยังไงล่ะ”“หา?!” หัวใจของซ่งจื่อหานเต้นระรัวราวกับรัวกลองศึกเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เธอมองเพื่อนรักอย่างพิจารณา สำรวจใบหน้าอย่างละเอียดถี่ถ้วน “วิธีที่ดี...หรือว่าเป็นวิธีบ้า ๆ บอ ๆ เพี้ยน ๆ ของเธออีกแล้วล่ะยะ”“จื่อหาน!” ฉู่ลี่เหยียนทำปากยื่นเหมือนเด็กโดนขัดใจ ดวงตาคู่สวยมองมาอย่างเจ้าเล่ห์แสนกล “ตั้งแต่เมื่อไหร่กันยะ ที่ฉันคนนี้เคยมีความคิดอะไรบ้า ๆ บอ ๆ น่ะ”“ก็ตั้งแต่เธอมาเป็นเพื่อนสนิทของฉันยังไงล่ะยะ” ซ่งจื่อหานหัวเราะร่วนออกมาแล้วส่ายหน้าอย่างเอ็นดู น่าเสียดายที่มันเป็นเรื่องจริงยิ่งกว่าจริงเสียอีก พวกเธอทั้งคู่ดูเหมือนจะมีความคิดและแผนการปุบปับสุดเพี้ยนที่มักจะพาตัวเองไปเจอกับปัญหาปวดเศียรเวียนเกล้าอยู่เสมอ แต่ถ้าจะพูดให้ยุติธรรมกับฉู่ลี่เหยียนสักหน่อยล่ะก็...ปกติแล้วเธอต่างหากที่เป็นคนมีความคิดอะไรต่อมิอะไรที่มันงี่เง่าหลุดโลกอยู่เรื่อย แต่พักหลังมานี้ดูเหมือนว่าฉู่ลี่เหยียนก็เริ่มจะตามเธอทันแล้วเหมือนกันนะ“พวกเราจะไปสมัครเข้าชมรมแบดมินตันกัน” ฉู่ลี่เหยียนประกาศ

“มันก็ไม่เหมือนกันซะทีเดียวนี่นา ใช่ไหมล่ะจื่อหาน” ฉู่ลี่เหยียนพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาลงอย่างเห็นได้ชัด “ฉันหมายถึง...ในตอนแรกน่ะ...พี่เฮ่าชวนเขาไม่รู้ด้วยซ้ำไปนะว่าเป็นเธอน่ะ”“โอ๊ย! ไม่ต้องมาย้ำเรื่องนั้นเลยนะลี่เหยียน” ซ่งจื่อหานโอดครวญออกมาอย่างเจ็บปวด แล้วยกสองมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองไว้ด้วยความอับอาย “ฉันอายมากเลยนะจะบอกให้ ฉันควรจะลืมทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องนั้นไปให้หมดเลย ไม่มีทางที่พี่เฮ่าชวนเขาจะสามารถก้าวข้ามเรื่องนั้นไปได้ง่าย ๆ หรอกน่า”“เธอก็ไม่รู้หรอกน่าเพื่อนรัก” ฉู่ลี่เหยียนบอกแล้วส่งยิ้มหวานไปให้กู้หยุนเฟิง ขณะที่เขาโน้มตัวลงมาจูบที่แก้มของเธออย่างแผ่วเบาแล้วลูบหลังปลอบใจเธออย่างอ่อนโยนซ่งจื่อหานอยากจะอาเจียนออกมาให้รู้แล้วรู้รอด ที่เห็นคนทั้งคู่กำลังทำตัวสวีตหวานแหววใส่กันอยู่ตรงหน้า “แล้วคุณว่ายังไงบ้างล่ะคะ คุณกู้หยุนเฟิง”“ผมว่า...ผมก็คงจะต้องรู้ให้ได้ก่อนล่ะครับว่ามันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันแน่” เขามองมาที่ซ่งจื่อหาน ดวงตาที่เคยทอประกายขบขันเมื่อครู่พลันเปลี่ยนเป็นจริงจังมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “ผมรู้ดีว่าคุณอาจจะกำลังรู้สึกอั

ซ่งจื่อหานน่ะหรือ แอบปักใจรักฉู่เฮ่าชวนมาตั้งแต่สมัยยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อยผูกผมแกละ อายุอานามก็เพิ่งจะแตะสิบขวบหยก ๆ ใช่แล้ว...สิบขวบถ้วน ส่วนเขาน่ะหรือ อายุสิบหกปีเต็ม มันออกจะดูแก่แดดไปสักหน่อยที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ จะไปหลงรักหนุ่มรุ่นพี่ แต่จะโทษใครได้ล่ะ ในเมื่อฉู่เฮ่าชวนคนนี้น่ะหล่อมาแต่ไหนแต่ไรแล้วจริง ๆ หล่อชนิดที่ว่าถ้าเดินผ่านฝูงวัวฝูงควาย พวกมันก็อาจจะพร้อมใจกันหยุดเคี้ยวเอื้องแล้วหันมามองตามเป็นตาเดียว และในตอนที่เขาอายุสิบหกปีนั้น เขาคือชายในฝันของเด็กสาวค่อนโรงเรียน เป็นนักกีฬาหุ่นล่ำบึ้ก แต่เขาก็มักจะปฏิบัติต่อเธอเหมือนตัวน่ารำคาญ...น่ารำคาญไม่ต่างจากที่เขาปฏิบัติต่อฉู่ลี่เหยียนน้องสาวแท้ ๆ ของตัวเองนั่นแหละ แต่นั่นเธอไม่เคยว่าอะไรเลยสักนิด อันที่จริงแล้ว...เธอออกจะชอบเสียด้วยซ้ำไป เธอชอบที่จะได้ใช้เวลาร่วมกับเขา ชอบเวลาที่เขาใจดียอมปล่อยให้พวกเธอสองคนพี่น้อง (ที่ไม่ใช่พี่น้องจริง ๆ) เล่นเกมกดกับเขา ชอบเวลาที่เขาแกล้งจั๊กจี้เธอจนหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง หรือแม้แต่ยอมเสียสละเวลามานั่งเล่นบอร์ดเกมเป็นเพื่อนพวกเธอ ฉู่เฮ่าชวนอาจจะเป็นพี่ชายที่ดูเหมือนจะชอบบงการชีวิตคนอื่นไปบ้าง

“ฮัลโหล...จื่อหาน?”เสียงทุ้มที่ปลายสายลังเลเล็กน้อย แต่ก็ยังคงความหนักแน่นในที ซ่งจื่อหานรู้สึกราวกับโลกรอบตัวหยุดหมุนไปชั่วขณะ นิ้วเรียวกำโทรศัพท์มือถือแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุเมื่อตระหนักว่าเสียงนั้นเป็นของ...ฉู่เฮ่าชวน! เทพบุตรในฝันที่เธอเฝ้ารอคอย เธอมองตาค้างไปที่ฉู่ลี่เหยียนเพื่อนรักที่นั่งอยู่ไม่ไกล แล้วรีบทำปากขมุบขมิบส่งสัญญาณลับสุดยอด “เยส! เยส! เขาโทรมา! เขาโทรมาจริงๆ ด้วยเพื่อน!” ราวกับว่าเพิ่งจะถูกรางวัลที่หนึ่งแจ็กพอตแตก!“จื่อหาน? ยังอยู่ไหม?” เสียงทุ้มนั้นย้ำถามมาอีกครั้ง ทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์ซ่งจื่อหานรีบส่ายหน้าไปมาอย่างแรง พยายามตั้งสติที่กระเจิดกระเจิงไปคนละทิศคนละทางจากความตกใจระคนตื่นเต้นสุดขีดโอ๊ย! ใจเย็นไว้ยัยจื่อหาน! ใจเย็น ๆ!“อะ...แฮ่ม! ฮัลโหลค่ะ ซ่งจื่อหานพูดอยู่ค่ะ” เธอพยายามดัดเสียงให้เรียบร้อยและเป็นทางการที่สุดเท่าที่จะทำได้ ราวกับกำลังคุยโทรศัพท์กับลูกค้าคนสำคัญ ไม่ใช่กับผู้ชายที่ทำให้หัวใจเธอเต้นผิดจังหวะอยู่ตลอดเวลา“นี่ฉันเอง...เฮ่าชวน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบห้าวเล็กน้อยน้ำเสียงที่เซ็กซี่จนอยากจะละลายอยู่ตรงนั้

โอ๊ย! คำถามมันเต็มหัวไปหมดแล้ว!“เอาล่ะ ฉันว่าฉันควรจะต้องรีบไปได้แล้วล่ะ ยังไงก็ฝากบอกลี่เหยียนให้ช่วยส่งข้อความกลับหรือว่าโทรกลับหาฉันด้วยก็แล้วกัน หวังว่าคงจะได้เจอเธอเร็ว ๆ นี้ล่ะ”“แล้ว...แล้วพี่จะรีบไปไหนเหรอคะ” เธอเผลอพูดออกไปอย่างลืมตัว รู้สึกว่าตัวเองช่างน่าสมเพชเวทนาเสียเหลือเกิน แต่เธอไม่อยากจะให้การสนทนาครั้งนี้มันจบลง“อ๋อ...พอดีพี่มีนัดเดตเอาไว้น่ะสิ ว่าจะพาเธอคนนั้นไปเดินชมนิทรรศการศิลปะเสียหน่อย ฟังดูน่าเบื่อไปไหมล่ะ”“ไม่...ไม่เลยค่ะ” เธอพูดเสียงเบาหวิว ขณะที่หัวใจพลันปวดร้าวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุเดตเหรอ! กับใครกัน!“เธอนี่มันช่างใจดีเกินไปแล้วจริง ๆ นะจื่อหาน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่...ให้ตายเถอะ...มันช่างฟังดูเซ็กซี่จนเธอแทบจะละลายอยู่ตรงนั้น “ฉันก็แค่หวังว่า...ลี่ซา...เขาจะชอบมันก็แล้วกันนะ”“เจิ้งลี่ซา...เหรอคะ!” เธอเอ่ยถามออกไปอย่างสุดจะกลั้น อดใจไว้ไม่อยู่จริง ๆ“ใช่ แล้ว...แล้วเธอรู้ได้ยังไงกันล่ะ” เขาฟังดูประหลาดใจอยู่ไม่น้อย“ก็...แค่เดาเอาน่ะค่ะ ไม่มีอะไรหรอก ฉัน...ฉันว่าฉันคงจะต้องขอตัวก่อนแล้วล่ะค่ะ ไว้เราค่อยคุยกันใหม่นะคะ”“อ้อ...โอเคเลย บายนะจื่อหาน”เธอ