Semua Bab “เจ้าสาวของขุนศึกเงา”: Bab 101 - Bab 110

เงาที่ไม่ต้องหนี – เมื่อผู้สวดเงาเริ่มเดินกลางเมืองในวันที่ฟ้าหม่นเหนือเมืองหลวงอิคุตะ ฝนโปรยบางเบา แต่ในสายตาของศาสนจักร เม็ดฝนกลับดูเหมือนเศษขี้เถ้าจากสมุดต้องห้ามเพราะผู้คนกลุ่มหนึ่ง แต่งชุดเรียบง่าย สีเทาดั่งเงา เดินเรียงแถวเข้าสู่ใจกลางเมือง มือเปล่า ไม่มีอาวุธ ไม่มีแม้เสียงตะโกนพวกเขาถูกเรียกว่า "ผู้สวดเงา" ครั้งหนึ่งเคยแอบสวดในป่า เขียนบนผนังที่ไม่มีใครเห็น แต่วันนี้ พวกเขาเดินในถนนใหญ่ สวด "ชื่อ" ของผู้ที่เคยถูกห้ามพูด“ยูซากุ…” “โฮชิเอะ…” “อายูมิ…” “ซาโฮะ…”แต่ละชื่อคือคำสวด แต่ละก้าวคือการต่อต้าน ไม่ใช่ด้วยดาบ แต่ด้วยการไม่หนีอีกต่อไปเด็กหญิงคนหนึ่ง เขียนชื่อพ่อที่ตายเพราะถูกประณามว่า “ลืมบท” ลงบนผ้าสีขาว แล้วผูกกับไม้ไผ่ เดินถือเข้าไปในตลาดใหญ่กลางวันแสก ๆไม่มีใครกล้าห้าม แม้เจ้าหน้าที่ศาสนจักรจะยืนอยู่ แต่ดวงตาหลายคู่มองมาที่ไม้ไผ่นั้น… แล้วลดสายตาลงอย่างเงียบงันพระหนุ่มแห่งกลุ่มโยรุโนะมิโกะ หยุดเดินกลางสี่แยก สวดชื่อเพื่อนที่เคยถูกลากออกจากหมู่บ้านไปโดยไม่มีคำอธิบายเขาพูดเพียงว่า“ศาสนาใดที่กลัวชื่อของผู้ตาย คือศาส

ปราสาทโอซึกิยามะ – ห้องประชุมลับของเหล่าผู้นำ 12 ตระกูลใต้แสงเทียนที่สะท้อนแค่ครึ่งหน้า ผู้นำจากตระกูลโทคิโนะ, ยามากาตะ, คุเสะ, ชิราโนะ และอีกเจ็ดสายเลือด ล้อมวงอยู่ในห้องประชุมเงียบงันแผนที่แคว้นถูกคลี่บนพื้น รายชื่อ “ผู้สวดเงา” แผ่กระจายดั่งหมึกซึม บางรายชื่อถูกขีดฆ่าด้วยหมึกแดง บางชื่อ… ไม่มีแม้กระทั่งใบหน้าให้จดจำไดเมียวโทคิโนะ ผู้สูงวัยที่สุด มองผ่านแว่นกลมต่ำลงมา กล่าวเสียงแผ่ว“สมัยข้า... เสียงที่ไม่มีบท คือเสียงกบฏ” “แต่ตอนนี้ ข้าเริ่มไม่แน่ใจว่าใครกันแน่ที่กบฏต่อมนุษย์”เจ้าแคว้นคุเสะ ผู้ขึ้นชื่อเรื่องกลยุทธ์ พูดพลางลูบบาดแผลเก่าบนฝ่ามือ“หากเราอยู่เฉย เท่ากับปล่อยให้ศาสนจักรทำลายความทรงจำของประชาชนด้วยตรายาง” “แต่นี่ไม่ใช่ศึกที่มองเห็นศัตรู” “นี่คือศึกกับความเงียบ”ผู้นำตระกูลยามากาตะ พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“ทหารของข้าสิบคนถูกสั่งให้จับเด็กหญิงอายุเจ็ดขวบ เพราะเธอเขียนชื่อแม่บนผ้า... แล้วมอบให้ลม” “ข้าถามตนเองว่า ข้ายังปกครองแผ่นดินอยู่ หรือข้าแค่รับใช้องค์กรที่กลัวชื่อมนุษย์”เกิดความเงียบอีกครู่หนึ่ง ก่อนที่หญิงผู้นำจากตระกูลชิราโนะ ผู้ขึ้นชื่อ

ศาสนจักรที่เริ่มแตกร้าว – เมื่อพระต้องเลือกระหว่างตำรา กับชื่อที่เคยรู้จักณ วัดฮงเซนซัง ศูนย์กลางอำนาจทางจิตวิญญาณของศาสนจักรแห่งรัฐ มีพระกว่า 300 รูปประจำการ บทสวดถูกบรรจงเขียนใหม่ทุกปีตามนโยบาย "การควบคุมคำ" แม้เพียงคำหนึ่งผิด… ก็นับว่าเป็นความผิดทางศาสนาแต่ในปีที่เสียงเงาเริ่มสะท้อนกลับ มีบางบท… ที่พระไม่กล้าอ่าน เพราะมีบางชื่อ… ที่แม้แต่พระก็ไม่กล้าลืมพระชราองค์หนึ่ง ชื่อ "อุนเกียว" เคยเป็นครูใหญ่ในวัดแห่งนี้กว่า 40 ปี ท่องบทสวดจนจำได้แม้ในความฝัน แต่เมื่อมีคำสั่งลบชื่อ “อาคาเนะ” ออกจากบันทึกพิธี มือของเขากลับสั่นเกินกว่าจะหยิบพู่กัน“ข้าเป็นคนให้ชื่อเด็กคนนั้น” “วันนี้ข้าจะเป็นคนลบมันออกงั้นหรือ?”ในค่ำคืนนั้น เขาไม่สวดบทที่ถูกสั่งให้สวด แต่สวดชื่อของศิษย์ผู้จากไป ด้วยเสียงเบาที่สุด ให้ได้ยินเพียงตนเองทว่าเสียงนั้นกลับดังกว่ากลองยามเช้าในใจเขาพระรุ่นใหม่บางกลุ่ม เริ่มแอบเก็บ “สมุดชื่อ” ซ่อนไว้ใต้ฐานพระ บางเล่มเขียนด้วยน้ำหมึก บางเล่มเขียนด้วยเลือดจากนิ้วตนไม่มีใครกล้าพูดในที่แจ้ง แต่ในลานวัดยามไร้ผู้คน มีเสียงกระซิบชื่อเหล่านั้นเหมือนบท

หอคอยที่เริ่มฟังลม – เมื่อศาสนจักรเริ่มเงี่ยหูฟังจากขอบแผ่นดินศูนย์กลางศาสนจักรอยู่ที่ โซเรียวเท็น หอคอยสีขาวสูง 7 ชั้น เปรียบดั่ง “หูของเทพเจ้า” สร้างขึ้นเพื่อมองลงมาเหนือแผ่นดินทั้งหมด ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดเข้าถึงได้ เว้นแต่ผ่านกระบวนการรับรองแต่ในปีนี้... ลมเหนือจากชายแดน ยามากาตะ พัดพาเสียงที่ไม่มีตราประทับเข้ามาไม่ใช่รายงานทางการ ไม่ใช่จดหมายทางศาสนา แต่เป็น สมุดเปื้อนหมึกเด็ก ที่บันทึก “ชื่อของคนที่ไม่มีบทสวด”พระอาวุโส ชูเคน ผู้ขึ้นนั่งกรรมการศรัทธาอาวุโส อ่านหน้ากระดาษอย่างช้า ๆ ไม่มีบทสวด ไม่มีตรา แต่มีบรรทัดหนึ่งที่ทำให้เขาเงียบงัน“แม่ข้าไม่มีชื่อในวัด แต่ข้ายังพูดชื่อแม่อยู่ทุกคืน ถ้านี่คือบาป… บาปนี้ข้ายินดีแบกตลอดชีวิต”ที่ประชุมกรรมการเริ่มมีการพูดถึง “ศรัทธาเงา” บางคนกล่าวว่า“นี่คือภัยร้ายของศาสนาใหม่ที่ไร้แบบแผน”แต่บางคนเงียบ—เงียบเพราะเคยได้ยินเสียงเดียวกันจากหน้าประตูวัดของตน เสียงของหญิงชรา เสียงของเด็กที่ไม่ยอมลืมชื่อพ่อ เสียงที่ไม่เคยเข้าพิธี แต่ไม่เคยหายไปชูเคนเสนออย่างระมัดระวัง“บางที... หอคอยอาจต้องเปิดหน้าต่างบางบาน

การตอบสนองของศาสนจักรส่วนกลาง – พิธีล้างเงาภายใน โคโตคุอิน — หอพิธีศักดิ์สิทธิ์สูงสุดของศาสนจักรกลาง เสียงฆ้องทองสามชั้นดังก้องสะท้อนกำแพงหิน พระอาวุโส 9 รูป รวมตัวในพิธีที่ไม่ได้จัดมานานกว่า 37 ปีบนแท่นสูงกลางหอ — สมุดที่ไม่มีชื่อผู้เขียนถูกวางไว้ จดหมายของเด็กจากหมู่บ้านชายแดน บทสวดที่ผิดจากตำรา และเศษกระดาษเปื้อนหมึกดินถูกเรียงรายพระเร็นชิน ผู้นำสายเคร่งที่สุด กล่าวนำอย่างหนักแน่น“สิ่งใดที่เติบโตจากรากผิด ย่อมกลายเป็นวัชพืช และแม้เงาจะไร้รูปร่าง — มันก็มีพิษเมื่อเกาะอยู่บนหัวใจผู้คน”เขาเสนอให้ประกาศ "พิธีล้างเงา" เป็นพิธีกรรมใหญ่ประจำฤดูใบไม้ร่วง ทำในวัดทุกแห่งที่ได้รับ “ข่าวลือศรัทธานอกบท”พิธีล้างเงา คืออะไร?พระอาวุโสจะเดินทางไปยังวัดที่ต้องสงสัยจะเผา "สมุดที่ไม่มีตรา"จะให้ผู้คนกล่าว "บทสาบานสัจจะ" ต่อหน้าพระใหญ่และทุกชื่อที่ถูกจารโดยไม่ได้รับอนุญาต… จะถูกลบด้วยหมึกดำแห่งการปฏิเสธแม้ภายนอกจะดูเป็นพิธีปลอบขวัญ แต่เนื้อแท้คือการลบความทรงจำอย่างเป็นทางการ กลุ่มพระสายสายลมเงาถูกขึ้นบัญชีลับ วัดชายแดนหลายแห่งถูกสั่งย้ายผู้อาวุโส บางคนหายตัวในคืนก่อนพิ