Semua Bab “เจ้าสาวของขุนศึกเงา”: Bab 111 - Bab 120

ศาลาที่ไม่มีลำดับ – เมื่อเสียงแรกไม่ต้องรอผู้อนุญาตศาลาไม้ที่หมู่บ้านโยโคะกาวะ ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่รวมเสียงสวดแบบดั้งเดิม เด็กไม่สามารถพูด หญิงต้องนั่งด้านหลัง ชายแก่เท่านั้นที่มีสิทธิ์เปิดสมุดแต่ในเช้าวันหนึ่ง เด็กชายอายุสิบสองปี ลุกขึ้นถือสมุดเล่มบาง เขียนคำสั้น ๆ แล้ววางบนเสื่อหน้าเวที“ชื่อแม่ข้า... ข้าไม่รู้จะสวดอย่างไร แต่ข้าไม่อยากให้หายไป”ไม่มีใครสวด ไม่มีใครกล่าวอาเมน มีแต่ความเงียบจนชายชราผู้เคยเป็นประธานพิธี ค่อย ๆ ลุกขึ้น เดินมานั่งข้างเด็ก แล้วพูดแค่คำเดียว“ชื่อใคร?”ศาลานั้นไม่มีลำดับอีกต่อไป ไม่มีใครรอใบอนุญาตจากวัด ไม่มีตารางสวดที่แข็งตาย ทุกเช้า ใครมา ก็ได้เขียน ใครอยู่ ก็ได้ฟังมันไม่ใช่ศาสนา มันกลายเป็น ชุมชนในหมู่บ้านข้างเคียง เด็กหญิงผู้ไม่เคยพูดในพิธี เริ่มอ่าน “ชื่อคนที่เธอเห็นตายในสงคราม” ไม่มีใครถามว่าเธอเป็นใคร เพราะศาลาไม่มีเวที มีแต่เสื่อวงกลมที่ใครก็เดินเข้าได้ข่าวไปถึง ตระกูลอาซึกิ ตระกูลที่เคยยึดมั่นในลำดับพิธีกรรม บุตรชายคนรองถูกส่งมาสังเกตการณ์ แต่เขากลับมาด้วยสมุดที่ไม่มีตรา มีเพียงประโยคเดียวบน

บทเพลงที่ไม่มีเนื้อร้อง– เด็กกลุ่มใหม่เริ่มใช้ดนตรีเป็นเครื่องจดจำชื่อ**เสียงแรก...เริ่มจากสายขลุ่ยไม้ไผ่ที่แตกเล็กน้อย ไม่ได้ใส แต่นุ่มลึก ไม่ได้ไพเราะ แต่สะเทือนใจอย่างอธิบายไม่ได้กลางลานวัดร้างที่ถูกเผาเมื่อฤดูใบไม้ผลิที่แล้ว เด็กหญิงสามคนกับเด็กชายอีกสอง นั่งล้อมวงรอบเครื่องดนตรีทำจากเศษไม้ เศษหม้อ เศษกระจกที่ยังสะท้อนแสงจันทร์ไม่มีใครพูดชื่อพ่อแม่ที่ตาย ไม่มีใครกล้าพูดว่า “จำ” เพราะ “การจำ” ถูกห้ามด้วยศรัทธาแต่ทุกคน...เริ่ม “เล่น” แทนเสียงกลองที่ตีสองครั้งเบา ๆ หมายถึงชื่อ "เซนะ" หญิงชราที่มอบข้าวให้เด็กก่อนตาย เสียงดีดไม้สามหนถี่ หมายถึง “คาโอรุ” เด็กชายที่หายไปหลังการสวด เสียงเป่าขลุ่ยช่วงสั้น ๆ ที่แผ่วเบา หมายถึง “ยูอิ” แม่ที่ตะโกนชื่อลูก ก่อนถูกลากออกนอกหมู่บ้านเพลงนี้ไม่มีเนื้อร้อง แต่ทุกเสียง...คือตัวแทนของคนและคนที่ได้ยิน...เริ่ม “จำได้” โดยไม่ต้องจำวันนั้นมีพระเร่ร่อนคนหนึ่งชื่อ อุเคียว เดินผ่าน เขาไม่ได้หยุดเทศน์ แต่หยุดฟังเด็กคนหนึ่งยื่นขลุ่ยให้เขา เขาส่ายหน้า“ข้าไม่เป่า” เขากล่าวเบา ๆเด็กหญิงตอบ“งั้นก็เงียบ แล้วฟังเหมือนที่ข้าฟังบทสว

ศาลาสุดท้าย– ศาสนจักรประกาศปิดทุกศาลาที่ไม่ยอมรับตำรา**ในรุ่งอรุณที่ลมหายใจยังติดกลิ่นธูปจากคืนก่อน ธงของศาสนจักรถูกชักขึ้นพร้อมเสียงกลองคำสั่ง ประกาศฉบับใหม่แผ่กระจายไปยังทุกแคว้น“นับแต่วันนี้ ศาลาใดที่ไม่ยึดตามตำราศักดิ์สิทธิ์แห่งบทสวดที่ 47 จะถือเป็นศาลากบฏ และจะถูกยุบ ถอนสถานะศรัทธา และห้ามมิให้มีการชุมนุมในรูปแบบพิธีกรรมใด ๆ”ข่าวนี้มาถึงหมู่บ้านจิไร ลูกหลานแห่งเสียงเงา ศาลาไม้เก่ากลางทุ่งนา ที่เด็กใช้เป่าขลุ่ยแทนสวด และคนเฒ่าร่ายชื่อผู้ตายแทนบทสรรเสริญวันนั้น พระ 3 รูปถูกเรียกกลับ สมุดเงา 6 เล่มถูกยึด แผ่นไม้สลักชื่อที่แขวนเรียงรายถูกสั่งให้เผาทิ้งแต่ในคืนก่อนวันเผา เด็กน้อยนาม ยูอิ ปีนขึ้นบนหลังคาศาลา วางสมุดเงาไว้กลางหลังคา และเขียนไว้บรรทัดสุดท้ายว่า“หากข้าต้องเลือก… ข้าเลือกชื่อของคนมากกว่าคำจากเทพ”วันรุ่งขึ้น ศาลาถูกเผา แต่หลังคา...ถล่มลงช้าเกินไป ไฟไม่ทันกินสมุดทั้งหมด และชื่อเหล่านั้น กระจายไปกับลมในเช้าวันใหม่สิ่งที่ศาสนจักรไม่ได้รู้ คือศาลานี้...ไม่ใช่ศาลาสุดท้ายเพราะชื่อ ไม่มีฝา ไม่มีกำแพง และเมื่อไม่มีศาลา ชื่อ...ก

เสียงที่ไม่มีใครสั่งให้หยุด– ศาสนจักรพังทลายไม่ใช่จากการโจมตี แต่จากการฟัง**ศาลาหลวงของศาสนจักรกลางเคยเป็นสถานที่ที่เสียงต้องผ่านการอนุมัติต้องถูกรับรอง ต้องมีรูปแบบ ต้องมีที่มาแต่ในเช้าวันที่หก หลังพิธีการจำร่วมครั้งแรกเสียงหนึ่งลอดเข้ามาโดยไม่มีการร้องขอ“แม่ของข้า… ไม่เคยถูกเรียกชื่อในที่แห่งนี้”เด็กชายในชุดเก่าขาดยืนกลางศาลา“แต่ข้าจะพูดชื่อของนางตรงนี้ — นางชื่อ มิสึโนะ”พระอาวุโสบางคนลุกขึ้นบางคนยืนอึ้งแต่ไม่มีใครกล้าพูดคำว่า “หยุด”ไม่ใช่เพราะกลัวแต่เพราะไม่มีคำใดตอบได้ว่าทำไมถึงต้องหยุดหลังจากนั้นอีกหลายสิบคนเริ่มพูดชื่อชื่อของคนที่เคยถูกฆ่าคนที่เคยลืมคนที่ไม่มีใบรับรองการตายไม่มีพิธี ไม่มีหลุมศพและเมื่อเสียงเริ่มไม่หยุดศาสนจักรเริ่มพัง — จากข้างในพระหนุ่มรูปหนึ่งเคยเทศน์ตำราเดิมซ้ำพันครั้งยื่นสมุดเงาให้เด็กหญิงคนหนึ่ง“เจ้าเขียนให้ข้าได้หรือไม่… ข้าจำชื่อแม่ข้าไม่แม่นแล้ว”เด็กหญิงพยักหน้าจากนั้นจึงถามกลับเบา ๆ“เจ้าจะจำชื่อลูกข้าแทนด้วยได้ไหม ถ้าเจ้าเจอเขาในภายภาคหน้า”วันนั้น ไม่มีขบวน ไม่มีป้าย ไม่มีคมดาบมีแต่เสียงชื่อที่ไหลผ่านรอยร้าวของกำแพงซึมเข

ตระกูลที่ยอมลดธงเมื่อตราประจำตระกูลไม่สำคัญกว่าชื่อของคนที่ไม่มีใครจดจำ“เจ้าจะให้เรายอมลดธงตระกูลง... เพื่อฟังเสียงของเด็ก?”เสียงของ อาซูมะ โชอุน ดังก้องในหอปรึกษากลางปราสาทหินสูงแห่งฮิโนคามิ เสียงของชายที่เคยเป็นหนึ่งในเจ็ดดาบปราบขุนนางทรราช เสียงที่เคยทำให้แม่ทัพทั้งสามแคว้นต้องก้มหน้าแต่วันนี้ เสียงนั้นถามกับเด็กหญิงคนหนึ่งเด็กหญิงที่ตัวเปื้อนฝุ่น ขาเปล่า ผมสั้นยุ่งเหยิง และไม่มีตรา ไม่มีบทสวด ไม่มีผู้นำเธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ แล้วกล่าว“ข้าไม่ได้ขอให้ท่านลดธง... ข้าเพียงอยากให้ท่านจำชื่อของผู้ตายใต้ธงนั้น”ห้าปีก่อน ตระกูลอาซูมะคือแนวหน้าในการสนับสนุนศาสนจักร พวกเขาสร้างศาลาใหญ่ริมทะเล ถวายธงพิธีทั้งเจ็ดผืน ตั้งบทสวดเอง และล้างชื่อลูกบ้านที่ขัดคำสั่งออกจากทะเบียนแห่งแสงแต่หลังเหตุการณ์ "สมุดเงา" ที่แพร่เข้ามาถึงหมู่บ้านชายฝั่งอย่างเบา ๆ แต่ต่อเนื่อง ชาวบ้านเริ่มแอบสวดชื่อของลูกที่ตาย แทนที่จะสวดตามตำราอาซูมะ โชอุน เองก็ได้ยินเสียงนั้นทุกค่ำเสียงกระซิบใต้ต้นสนเสียงท่องชื่อคนรักของลูกสาวเขาที่ตายโดยที่ไม่มีใครพูดถึงวันหนึ่ง เขาพบสมุดเปื้อนดินวางอยู่ใต้ธงตระกูลเปิดดู พบเพียงช