All Chapters of “เจ้าสาวของขุนศึกเงา”: Chapter 71 - Chapter 80

บทที่ 68 — การล่าคนที่จำเมื่อชื่อกลายเป็นภัย และความจำ…กลายเป็นอาชญากรรมสถานที่: สำนักงานบัญชีศรัทธาแห่งแสง – เขตศักดิ์สิทธิ์ใจกลางเมืองหลวง ผู้ควบคุมบัญชีใหญ่ “ท่านเมียวโกะ” ได้รับรายงานจากสายลับภาคสนาม:“มีเอกสารต้องห้ามแทรกซึมเข้าสู่หมู่บ้าน 17 แห่งใน 2 เดือน ทั้งหมดเขียนด้วยลายมือคล้ายเด็กหญิง และมีเนื้อหาเกี่ยวกับผู้ที่ถูกขจัดไปแล้ว”ท่านเมียวโกะ (ชายชราในชุดคลุมขาว):“ชื่อคือพันธนาการของวิญญาณ หากเราปล่อยให้มันถูกเรียกกลับ...พวกตายจะเดินอีกครั้ง”เขาจึงสั่งตั้งหน่วย “ผู้ชำระความจำ” ประกอบด้วยนักพรต 6 คน พร้อมเด็กฝึกวัยหนุ่มที่เชี่ยวชาญการเผาหนังสือและลบจารึกฉาก: หมู่บ้านโยโระพระหนุ่มนามว่า เร็นไซ มาถึงพร้อมคัมภีร์และไฟ เขาไม่ประกาศเจตนา ไม่ถามความสมัครใจ เขาแค่พูดเบา ๆ ว่า:“ใครยังเขียนชื่อที่ตายไปแล้ว...นั่นคือผู้ทรยศแสง”อาคิ ถูกซ่อนในห้องใต้ดิน เด็กคนหนึ่งร้องไห้บอกว่า“ข้าเผาไม้สลักชื่อไปแล้ว พวกเขาจะปล่อยพวกเรามั้ย?”ซาโยะ อยู่ในหมู่บ้านใกล้เคียง ได้ข่าว จึงรีบเร่งมา แต่ช้าไปหนึ่งคืน แผ่นไม้สลักชื่อกว่า 100 แผ่น...กลายเป็นเถ้าถ่านผู้ชำระความจำ เริ่มแฝงตัวเ

บทที่ 70 — คนตายที่เดินอยู่ในเงาพวกเขาไม่ได้กลับมาด้วยความแค้น แต่กลับมาพร้อมคำว่า “ข้าเคยมีตัวตน”สถานที่: ทางเดินใต้ดินเชื่อมหมู่บ้านร้างสามแห่งซึ่งเคยใช้เป็นที่ลี้ภัยในยุคสงครามสายเลือดเก่าเสียงฝีเท้าเบา ๆ กึกก้องในความมืด ชายชราเดินนำ สวมเสื้อคลุมปิดหน้า เด็กหญิงสองคนตามหลัง ขนสมุดหนาไว้ในกระสอบเมื่อถึงห้องลับ — แสงจากโคมไร้ไส้สะท้อนผนัง เผยให้เห็นใบหน้าของ “ผู้ตายตามทะเบียน” คือคนที่เคยถูกประกาศว่าเสียชีวิตในการชำระศรัทธาแต่พวกเขายังมีชีวิตอยู่ — ในเงาชายคนหนึ่ง (เคยเป็นช่างไม้):“ลูกข้าเคยถามว่า ทำไมชื่อข้าถึงไม่มีในคำสวด ข้าตอบไม่ได้ แต่ข้าจำเสียงหัวเราะของนางได้ มันพอแล้ว...ที่ข้ายังอยู่เพื่อฟังเสียงนั้นอีกครั้ง” ซาโยะแอบตามรอยเงาในป่าพบเงาคนสองคนวางกระดาษไว้ใต้ต้นไม้ เมื่อหยิบขึ้นมา เธอพบเพียงข้อความว่า:“เราคือคนตายที่เดินอยู่ในเงา แต่ถ้าท่านยังจำ ข้าไม่ใช่วิญญาณอีกต่อไป”ซาโยะไม่พูดอะไร เธอแค่เขียนชื่อเหล่านั้นลงในสมุดของตน ต่อเติมบันทึกเงาที่อาคิทิ้งไว้ย้อนอดีตของผู้ชำระความจำคนหนึ่ง (เร็นไซ)เขาเคยเห็นชายชราถูกเผาทั้งเป็นเพราะสลักชื่อเมียลงบนหิน คื

บทที่ 72: ทะเลที่ไม่มีภาพสะท้อนเมื่อผู้เฝ้ามองไม่เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ไม่ใช่เพราะมันไม่มี… แต่เพราะเขาไม่อยากยอมรับว่า “ความจริง” มีใบหน้าอื่น ชายฝั่งทิศเหนือ – ทะเลซึคุโยมิที่นี่เคยเป็นจุดประกอบพิธี “สะท้อนศรัทธา” ที่ให้ผู้นำศาสนจักรยืนต่อหน้าทะเลอันสงบ แล้วเฝ้ามอง “ภาพสะท้อน” ของตน ถ้ามองไม่เห็นภาพตัวเอง หมายถึง “ใจไม่บริสุทธิ์” แต่วันนี้…ไม่มีใครเห็นเงาพระอาวุโสอิกุไน ผู้ชำระศรัทธามาหลายสิบปี ยืนอยู่ริมหน้าผา เบื้องล่างคือทะเลสีเทาอึมครึม เขาเพ่งลงไป ไม่มีภาพสะท้อน มีเพียงคลื่นที่ดูเหมือนจะหนีแสงตะวันเสียงเด็กหญิงดังขึ้นเบื้องหลัง — อาคิ“ท่านกำลังมองหาตัวเองในทะเลที่ท่านไม่เคยเชื่อว่าใครมีเงา” “มันเลยไม่สะท้อนอะไรกลับมาเลย…”อิกุไนหันมาช้า ๆ แววตาเขาไม่ได้โกรธ แต่มีรอยปริแตกในความเชื่อ“ข้าเคยเชื่อว่า ถ้าคนตายถูกจารไว้ พวกเขาจะกลายเป็นเงาบริสุทธิ์ แต่ตอนนี้…ข้ากลับได้ยินชื่อพวกเขากลับมาจากเสียงคนเป็น” “นั่นน่ากลัวกว่าเงาใด ๆ ที่ข้าเคยเห็นในพิธี”อาคิเข้ามานั่งข้าง ๆ ในมือเธอมี “สมุดที่ไม่มีปก” เต็มไปด้วยลายมือจากเด็กคนแล้วคนเล่า ที่เขียนชื่อคนตาย…คนหาย

บทที่ 74: ฤดูที่เงาไม่กลับมาสัญญาณสุดท้าย…บางครั้งไม่ใช่ระฆัง หรือเปลวไฟ แต่คือ “ความเงียบ” ที่ไม่มีใครกล้าทำลายคือฤดูที่เงาไม่กลับมา — หรือแท้จริง...เงากลายเป็นแสงเสียแล้วเมืองหลวงชั้นใน — ฤดูใบไม้ผลิแรก หลัง “พิธีโคมไร้ไส้” สิ้นสุดไม่มีคำสั่งลบชื่อ ไม่มีการเผากระดาษ ไม่มีเจ้าหน้าที่จากศาสนจักรแสดงตนในหมู่บ้านรอบนอกมาเป็นเดือนราวกับ “เงา” ทั้งหมด...หยุดไหลเวียน แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่า — หยุดเพราะยอมแพ้ หรือเพราะกำลังคิดใหม่ หมู่บ้านอาเนะโนะเด็ก ๆ จัด “พิธีชื่อ” ครั้งสุดท้าย แต่ครั้งนี้ — พวกเขาไม่พูดชื่อของคนตาย พวกเขา “เงียบ”อาคิชี้ให้เพื่อนนั่งล้อมวง เงียบเช่นกัน“ถ้าเราเคยพูดชื่อ เพื่อให้เขาอยู่… งั้นวันหนึ่ง เราก็ควรให้เขาพัก...โดยไม่ต้องร้องเรียกซ้ำ”ซาโยะเดินในลานศาลาเก่า ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่ชำระความจำเธอพบกล่องไม้เล็ก ๆ ข้างในไม่มีสมุด ไม่มีชื่อ มีเพียงกระดาษเปล่ากว่าร้อยแผ่น กับข้อความหนึ่งเขียนไว้:“นี่คือชื่อของวันพรุ่งนี้ จงเขียนเมื่อเจ้าแน่ใจว่ามันคือสิ่งที่ควรจดจำ”ตัดกลับเมืองหลวง:ชายชราในหอสมุดร้าง (ผู้เคยเป็นนักสวดระดับสูง) นั่งมองกระดาษชื่อที่เด

บทที่ 76: บทสวดที่ถูกเขียนซ้ำเมื่อศรัทธาไม่เปลี่ยนใจ คำสวดก็ถูกเปลี่ยนแทน — ไม่ใช่โดยพระเจ้า แต่โดยผู้สวมหน้ากากแทนพระองค์หอจารึกกลางเมืองหลวง — พิธีเปิด “บทสวดแดงฉบับแก้ไข”ภายใต้หลังคาไม้เคลือบทอง คัมภีร์เล่มหนาถูกเปิดอย่างช้า ๆ โดยนักสวดชุดแดง พวกเขาไม่สวด แต่เพียง "อ่านออกเสียงให้ทุกคนจำ"“จงกล่าวชื่อตามที่สวรรค์รับรอง มิฉะนั้นเจ้าจะกลายเป็นเพียงเสียงแผ่วในลมที่ไม่มีใครสวดถึงอีกครั้ง”แต่ไม่มีใครรู้ ว่าหน้าบางหน้าในบทสวดนั้น — ไม่ใช่ของเดิม ไม่ใช่จากพระ แต่ถูก “เขียนซ้ำ” ด้วยหมึกสีเดียวกับต้นฉบับ เพื่อแทรกคำใหม่ลงในศรัทธาเก่าภายในหอสมุดร้างซาโยะนั่งเงียบกับนักคัดลอกผู้ชรา เขานำบทสวดฉบับเดิมมาเปรียบเทียบกับฉบับใหม่ทีละบรรทัด ในเงามืด เขาชี้ให้ดูข้อความหนึ่งที่ถูกเพิ่มเข้าไป“จงสวดซ้ำ หากยังจำได้ และลืมเสีย หากไม่มีใบอนุญาตแห่งการสวด”ซาโยะพึมพำ“นี่ไม่ใช่บทสวด…นี่คือคำสั่งควบคุมความทรงจำ”กลุ่มต่อต้านในหมู่บ้านซาคุระเบะกลุ่ม “เงาเสียงจริง” เริ่มทำสิ่งตรงข้าม พวกเขาจาร “บทสวดดั้งเดิม” ไว้ใต้แผ่นไม้ ฝังไว้ตามจุดลับในหมู่บ้าน และสอนเด็ก ๆ ให้จำด้วย “การเขียน”