Semua Bab “เจ้าสาวของขุนศึกเงา”: Bab 61 - Bab 70

บทที่ 57 — เมล็ดพันธุ์แห่งเงาดอกไม้ที่งอกขึ้นจากรอยแตกของหิน มักงดงามกว่าดอกที่ปลูกในกระถางของศรัทธากลางคืนหลัง “คืนที่แสงดับ” ฮากุโร่เดินทางเข้าสู่ศาลาไม้ร้างหลังหนึ่ง ที่ตั้งอยู่ลึกในป่าอิคุซะโนะโมริ ภายในมีผู้คนราวสิบคนสวมหน้ากากผ้าดำ มีเพียงเสียงกระซิบเบา ๆ ของเด็กหญิงคนหนึ่งว่า“ข้าชื่ออาคิระ ข้าเคยถูกตัดสิทธิ์จากบทสวด แต่ข้ายังมีเสียงของตัวเองอยู่…นั่นพอแล้ว”นี่คือ “影の種 – คาเงะ โนะ ทาเนะ” กลุ่มต่อต้านลัทธิศรัทธาแบบบังคับ ที่ไม่มีหัวหน้า ไม่มีตำแหน่ง มีแต่แนวคิดร่วม:"เราจะไม่สวด หากหัวใจยังไม่ยินดี"เซย์จิ ผู้เป็นนักอาลักษณ์แห่งสมุดสวดปลอม เผยว่ากลุ่มนี้เริ่มต้นจาก “ผู้ถูกลืม”คนที่ถูกป้ายสีว่า “ไม่มีศรัทธา”คนที่บ้านหาย ลูกหาย พ่อแม่หายคนที่หยุดพูด...แต่ยังเขียนพวกเขาสื่อสารด้วย “หมึกเงา” — หมึกที่เปลี่ยนสีเมื่อสัมผัสลมหายใจของคนที่ตั้งใจอ่าน เป็นสัญลักษณ์ว่า"เราไม่เขียนให้ใครอ่าน นอกจากผู้ที่อยากรู้จริง ๆ"คุโรอิ ผู้กลายเป็นสายตาระหว่างสองโลก — โลกของฮากุโร่ และโลกของราษฎร เขาเสนอแนวคิดใหม่ให้กลุ่มเงา:“การต่อต้านด้วยอาวุธ จะมีเพียงศพ แต่การต่อต้านด้วยข้

บทที่ 59 — กระจกไร้ภาพศรัทธาที่แท้จะสะท้อนใจ แต่หากใจว่างเปล่า…ศรัทธานั้นจะสะท้อนอะไรได้กลางศาลาหลวงในเมืองชิระอิ มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ชิ้นหนึ่งถูกบูชาไว้เหนือผืนเสื่อทองคำ —กระจกแห่งมิซุโฮะ ว่ากันว่า…ผู้ใดจ้องมองกระจกนี้ จะเห็นภาพตัวเองชัดเจน “ตามระดับศรัทธา”แต่ในเช้าวันนั้น…ไม่มีใครเห็นภาพของตนเองอีกต่อไป กระจกยังอยู่ เงายังอยู่ แต่ในกระจกนั้น — ว่างเปล่าแม่มดแห่งแสง รีบสั่งให้ปิดศาลาชั่วคราว แต่ข่าวลือแพร่กระจายเร็วกว่าไฟ“ศรัทธาหมดฤทธิ์แล้วหรือ?” “หรือว่าพวกเราไม่ใช่คนอีกต่อไปในสายตาเทพ?”ซาโยะ ได้รับเชิญเข้าไปในศาลาเพื่อสวดนำกลุ่ม เธอปฏิเสธ“ข้าจะไม่สวดต่อหน้ากระจกที่ไม่เห็นข้า เพราะข้าไม่อยากเห็นตัวเอง ‘โกหก’ ผ่านภาพสะท้อนนั้น”ในคืนเดียวกัน เด็กชายคนหนึ่งแอบเอาเศษกระจกที่แตกจากขอบกรอบ มาตั้งหน้ากระจกใหญ่ เขาเห็นตนเอง...ชัดเจนแต่ข้างหลังเขา กลับเห็นภาพ “เงาของฝูงชน” ยืนอยู่แทนตำแหน่งเทพคุโรอิ วิเคราะห์กับฮากุโร่:“ไม่ใช่ว่ากระจกไม่สะท้อน แต่คนไม่เห็น ‘ศรัทธา’ ในตนเองอีกแล้ว เพราะมันไม่ใช่ของพวกเขาตั้งแต่แรก”ฮากุโร่พยักหน้า เขาเอ่ยเบา ๆ:“เมื่อศรัทธาถูก

บทที่ 61 — รอยยิ้มที่ไม่บรรจุเสียงมีบางรอยยิ้มที่ไม่ได้เกิดจากความสุข แต่เกิดจากความจำเป็น…ที่จะไม่พูดเช้าวันพิธีอภิเษกของบุตรแห่งตระกูลศักดิ์สิทธิ์ ทั่วเมืองซาคุไรแต่งด้วยผ้าขาวทองและเสียงดนตรีโบราณ ผู้คนถูกเชิญชวน — หรือจะว่าไปก็เกือบถูก “สั่ง” ให้ร่วมแสดงความยินดีแก่การรวมแสงศักดิ์สิทธิ์ครั้งใหม่หญิงชราคนหนึ่งยืนแจกพัดพร้อมคำเตือนนุ่มนวล:“ยิ้มให้เทพด้วยนะลูก…ท่านจะสังเกตอยู่จากบนแท่น”ไม่มีใครกล้าถามว่า“เทพองค์ใดต้องให้มนุษย์ยิ้มเพราะถูกสังเกต?”ซาโยะ ยืนอยู่ในกลุ่มฝูงชน ใบหน้าของนางแต่งยิ้มบาง ๆ ดวงตาหรี่มองคนรอบข้าง ทุกคนยิ้ม ไม่มีใครพูด และไม่มีใครหัวเราะเสียงเดียวที่มี — คือเสียงดนตรีพิธีที่เปิดวนฮากุโร่ อยู่ในเงาด้านหลังเวที เขามองออกมาจากช่องไม้เล็ก ๆ และกระซิบกับตนเองว่า:“นี่คือความสงบ...หรือคือความเงียบที่ถูกบีบอัดไว้ด้วยความกลัว?”เด็กหญิงอายุหกขวบ บุตรสาวของแม่ครัว ยิ้มไม่เป็น — เพราะไม่เคยฝึกนางถูกผู้คุมพิธีต่อว่าเบา ๆ:“รอยยิ้มเจ้าทำให้คนข้าง ๆ หม่นลงนะ เจ้าควรยิ้มให้เหมือนพวกเขา”เธอมองไปรอบตัว ก่อนจะยิ้มตาม แต่ดวงตากลับแดงคุโรอิ นำภาพถ่ายลับข

บทที่ 63 — สมุดเล่มที่ไม่มีปกเมื่อเรื่องจริงเดินทางอย่างไร้ที่มา มันจะฝังรากในใจคน…อย่างไร้พันธนาการหลังการแพร่กระจายของบันทึกเงา คนทั่วแคว้นเริ่ม “ได้ยินเสียง” ที่ไม่มีใครพูดออกมา ไม่ใช่เพราะเสียงดังขึ้น แต่เพราะ หัวใจเริ่มฟังสมุดแต่ละฉบับแตกต่าง บางเล่มขาดหาย บางเล่มมีเพิ่ม บางเล่มเขียนซ้อนด้วยลายมือใหม่ แต่ทั้งหมด…ไม่มีปก ไม่มีใครระบุว่าใครเริ่ม“สมุดนี้ไม่มีเจ้าของ แต่ทุกคนคือผู้เขียนบางส่วน”เด็กสาวในเมืองโคะระพูดกับพี่ชาย ขณะคัดข้อความลงสมุดเล่มใหม่แม่มดแห่งแสง เริ่มตั้งหน่วยสืบ “ต้นตอ” เธอประกาศว่า:“การไม่รู้ว่าใครเริ่ม คือภัยที่แย่กว่าการรู้ว่าศัตรูเป็นใคร”แต่ ซาโยะ กลับกล่าวกับคุโรอิว่า:“บางทีโลกใบนี้ไม่ได้ต้องการผู้นำที่มีชื่อ แต่อาจต้องการ ‘เสียง’ ที่ผู้คนกล้าตอบกลับด้วยหัวใจตัวเอง”ฮากุโร่ นำสมุดฉบับหนึ่งไปวางไว้กลางหอประชุมเงา โดยไม่พูดอะไร ทุกคนในกลุ่มเงามอง แล้วมีคนหนึ่งกล่าวเบา ๆ:“หากเราเผาสมุด เราเผาเพียงกระดาษ แต่หากเราปล่อยให้มันเงียบ มันจะลุกไหม้ในใจคนอีกหลายพันคนแทน”ในหมู่บ้านเล็กปลายแคว้นเด็กหญิงคนหนึ่งใช้กระดาษบันทึกเงา มาห่อขอ

บทที่ 65 — เสียงที่สะท้อนจากกำแพงเก่าเมื่อเงาในอดีตยังพูด แม้ไม่มีผู้ฟังและการลืม…คือการปล่อยศัตรูมีชีวิตต่อไปสถานที่: เมืองชายแดน ชิโรคุรุะ — ป้อมร้างที่เคยเป็นศูนย์บัญชาการของฝ่ายต่อต้านแสงในสงครามยุคก่อนเสียงฝีเท้าของ ซาโยะ ก้องสะท้อนในอุโมงค์ใต้ดิน รอบข้างคือกำแพงที่เคยถูกสลักถ้อยคำต้องห้าม มีข้อความซีดจาง…แต่ยังมองเห็น“อย่าเชื่อทุกแสงที่ส่องมาใกล้ เพราะบางดวง…เผาเจ้าก่อนอุ่น”คุโรอิ เดินตามหลังนาง พร้อมกล่องเหล็กเล็ก ในนั้นคือเศษสมุดบันทึกเก่าที่ค้นพบ — เศษความคิดของขุนศึกกลุ่มแรกผู้ “เงียบหายไป” หลังพ่ายศรัทธา“นี่ไม่ใช่เอกสารทหาร…แต่มันคือเสียงคร่ำครวญของคนที่ไม่ถูกยินดีให้รอดชีวิต” — คุโรอิพวกเขาค้นพบ ห้องบันทึกเก่า — ผนังหินเต็มไปด้วยรอยขูด เขียนด้วยเล็บ ราวกับเสียงสุดท้ายก่อนตายถูกฝังไว้ตรงนี้“ศรัทธาคือสิ่งที่ฆ่าเรา ไม่ใช่ดาบของพวกเขา แต่คือความเงียบของพวกเราเอง”ซาโยะ ยืนนิ่ง หน้ากำแพง เธอไม่เคยได้ยินเสียงของพวกนี้ ไม่เคยเรียนชื่อพวกนี้ในตำราของแคว้น“เราถูกสอนให้เชื่อว่าไม่มีฝ่ายนี้ แต่กำแพงนี้มันยังพูดอยู่…”ในเมืองหลวง, แม่มดแห่งแสง เริ่มเผาห้องบัน