Semua Bab สามพิศวาส: Bab 21 - Bab 30

บุหงาแหงนหน้ารับจูบร้อนแรงที่แนบลงมาบนปากอิ่ม ความเสียวซ่านแล่นปราดเมื่อปลายลิ้นของทั้งสองลิ้มลองรสชาติของกันและกัน หล่อนปล่อยกายปล่อยใจมัวเมาไปกับรสสวาทที่เขาปรนเปรอให้จนเนื้อตัวสั่นสาวน้อยอ่อนเดียงสาหรือจะต้านทานเสน่ห์ของชายเจนสังเวียนกามได้ เพียงแค่เขาสะกิดเบา ๆ หล่อนก็สะดุ้งสะท้านจนหน้าอกสะเทือนพ่อหมอเมฆินทร์ทอดสายตามองร่างบางอ้อนแอ้นอย่างอ้อยอิ่ง ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะทุ่มเทความอดทนกับผู้หญิงเช่นนี้ ผิวพรรณขาวใสและกลิ่นกายหอมหวานเหมือนดอกไม้ป่าของบุหงาทำให้เขาลุ่มหลงติดใจ อยากจะขย้ำเหยื่อสาวบริสุทธิ์ให้จมเขี้ยว ฝ่ามือหนาลูบคลำบีบเคล้นปทุมถันคู่งามที่ตั้งเต้าเต่งตึงด้วยความเมามัน ก้อนเนื้อขาวอวบของหล่อนดีดเด้งสู้มือเขาดีเหลือเกินชายหนุ่มอดใจไม่ไหวที่จะใช้ปลายนิ้วคีบขยี้ยอดอกกลมเล็ก เด็กสาวครางแผ่วห่อไหล่สยิว ใบหน้าอ่อนเยาว์ร้อนวูบวาบซ่านสีเลือด แต่ภายใต้กิริยาหวาดหวั่นนั้นสายตาของหล่อนกลับส่อแววเชื้อเชิญและท้าทาย“ช่างยั่วนัก...” เขาหายใจฟืดฟาด ปากหยักอ้างับดูดเลียหัวนมสีชมพูจนเปียกชุ่มน้ำลายเรือนกายบึกบึนคร่อมทับเหนือร่างบาง ขยับเสียดสีสัดส่วนความเป็นชายที่แข็งขึงชูชันเบีย

“พี่เมฆินทร์ ! อย่าทำหล่อน...” บุหงาพูดเสียงสั่น ตอนนี้หล่อนเอ็งก็ใจคอไม่ค่อยดีเพราะไม่เคยเห็นเขาใช้สายตาโหดเหี้ยมอำมหิตเช่นนี้“แม่บุหงา” พ่อหมอเมฆินทร์รำพึงชื่อหญิงสาวด้วยความหวั่นใจ ไม่รู้ว่าบุหงาได้ยินสิ่งที่วาดพร่ำพรรณนามากน้อยแค่ไหน เขาได้แต่หวังว่าหล่อนจะไม่เข้าใจผิด“ที่แท้พ่อหมอก็มีหญิงอื่น จึงตัดรอนฉัน” วาดตัดพ้อต่อว่าเขาทั้งน้ำตา ก่อนจะลุกขึ้นเดินโผเผจากไปพร้อมกับเสียงร้องไห้คร่ำครวญปริ่มว่าใจจะขาดชายหนุ่มรีบเก็บดาบเข้าฝัก ไม่ได้มีทีท่าจะสนใจใยดีวาดเลยแม้แต่น้อย เขาตะวัดแขนโอบประคองบุหงาไปนั่งที่แคร่“แม่บุหงาอย่าเพิ่งด่วนตัดสินพี่ผิด ๆ เทียวนะ” ซุ่มเสียงส่อถึงความกังวล เขาเชยใบหน้างามให้เงยขึ้นหันมาสบตา“ฉันไม่กล้าตัดสินใครหรอกจ๊ะ”“เอ็งกำลังน้อยใจพี่อยู่ใช่ไหม สายตาของเอ็งมันฟ้อง”“หาความ” หล่อนมองค้อน“เอาเถิด หากแม่บุหงายืนกรานว่าไม่ได้รู้สึกหึงหวง พี่ก็จะเชื่อ”“พี่เมฆินทร์!” บุหงาทุบกำปั้นลงบนแผ่นอกกว้างด้วยความหมั่นไส้คนช่างทึกทักเข้าข้างตัวเอง พ่อหมอเมฆินทร์หัวเราะลั่นดวงตาเป็นประกายขณะที่คู่รักหนุ่มสาวหยอกล้อกระหนุงกระหนิง อีกด้านหนึ่งบนเรือนไม้สักหลังงามพ่อหมอ

“แม่วาด... กลับมาที่นี่อีกทำไม”หล่อนขมวดคิ้วสงสัยวาดคอแข็งทันที “ทำไมฉันจะมาไม่ได้”“หากพี่เมฆินทร์เห็นเข้า แม่วาดอาจจะโดนไล่ตะเพิด”“พ่อหมอก็แค่แสร้งทำท่าเกรี้ยวกราดไปอย่างนั้นเอง อย่าได้หลงคิดเข้าข้างตัวเองว่าเป็นของใหม่แล้วเขาจะพิศวาสหล่อนมากกว่าคนอื่น ผู้ชายที่หล่อเหลาและมีดีรอบด้านอย่างพ่อหมอเมฆินทร์น่ะ มีผู้หญิงให้มาเลือกตั้งมากมาย เขาแข็งแรงคึกหื่นตลอดเวลา เด็กสาวที่เพิ่งเกิดเมื่อวานซืนอย่างหล่อนไม่เก่งกล้าพอจะรับมือเขาไหวหรอก”วาดหรี่ตามองเหยียด ทำให้บุหงารู้สึกเดือดดาลขึ้นมาทันที อีกฝ่ายกล้าดีอย่างไรถึงมาดูถูกดูแคลนหล่อนแบบนี้“ถ้าแม่วาดเก่งมากนัก ทำไมหล่อนถึงได้โดนเขาเฉดหัวทิ้งเล่า”“ก็เขาเห็นแก่ตัวน่ะสิ พ่อหมอเมฆินทร์ทิ้งฉันเพราะฉันไม่ใช่สาวพรหมจรรย์ ที่เขาทำเป็นรักใคร่หล่อนนักหนา ก็เพราะต้องการเลือดบริสุทธิ์ของหญิงพรหมจรรย์ที่รักเขาอย่างจริงใจมาล้างคำสาปของเสือสมิง หากหล่อนเสียสาวให้เขาแล้ว หล่อนก็หมดประโยชน์ !”บุหงาส่ายหน้าเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “ไม่จริง แม่วาดอย่ามาเป่าหูฉันเสียให้ยาก หล่อนริษยาคนอื่นจนเป็นบ้าไปแล้ว”“อีหน้าโง่ ! หากไม่เชื่อก็คอยดูไปเถอะ” วาดแ

สภาพของการะเกดไม่ได้ย่ำแย่แต่ก็ไม่น่าวางใจ ร่างกายภายนอกไม่มีบาดแผลเลือดตกยางออกและไม่มีรอยไหม้ เด็กสาวนอนนิ่งเหมือนคนหลับลึกและเนื้อตัวอุ่นจัดการะเกดกลืนกินเหล็กไหลโกฏิปีของพ่อหมอไกรเข้าไปและของขลังชิ้นนั้นมีวิญญาณเสือไฟสิงสู่ เรือนของพ่อหมอดำอยู่ในตำแหน่งที่มีแสงสว่างมากเกินไป ดวงตะวันมีอิทธิอำนาจแรงกล้าต่อเหล็กไหล พ่อหมอไกรจึงต้องรีบเร่งพาการะเกดไปรักษาตัวอยู่ที่เรือนของตนเองในหมู่บ้านสักทอง“หมู่บ้านสักทองอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ใช้เวลาเดินทางแค่ครึ่งชั่วยามเท่านั้น แม่ดอกแก้วกับแม่บุหงาไม่ต้องกังวลว่าจะไม่ได้เจอแม่การะเกด ไอ้ไกรเป็นเจ้าของเหล็กไหลโกฏิปีชิ้นนั้นและเป็นคนเดียวที่สามารถช่วยแม่การะเกดได้” พ่อหมอดำพูดปลอบใจ“แล้วการะเกดจะฟื้นเมื่อไหร่หรือจ๊ะ”ดอกแก้วกับบุหงาจับมือกันแน่น แม้จะมั่นใจว่าน้องสาวคนเล็กไม่มีอันตรายถึงแก่ชีวิต แต่พวกหล่อนก็ยังรู้สึกเป็นห่วง “ไอ้เมฆินทร์ มึงรู้หรือไม่”พ่อหมอดำหันไปถามเพื่อนรัก“แม่การะเกดไม่ได้หมดสติหรือมีอาการบาดเจ็บ วิญญาณของหล่อนอยู่ในภาวะจำศี

ริมฝีปากเต็มอิ่มเผยออ้าครอบกลืนปลายลึงค์อลังการเอาไว้เต็มโพรงแก้ม เด็กสาวดูดเลียแท่งเนื้อที่มีเส้นเลือดปูนโปนอย่างอร่อยลิ้น สองมือชักรูดไปตามความยาวขรุแข็งเป็นจังหวะ“หยุด... หยุดเดี๋ยวนี้ กรรร...” ครางกระโชกอย่างสุดเสียวทรมานความรู้สึกที่เรียวลิ้นและโพรงปากหวานฉ่ำพลิ้วรัดดูดกลืนความเป็นชาย ทำให้พ่อหมอเมฆินทร์สยิวสะท้านไปถึงจิตวิญญาณ ร่างอมนุษย์ของเขาสั่นยะเยือก เส้นขนที่เสียดสีกับสองเต้าขาวอวบลุกเกรียวบุหงารับรู้ได้ถึงอารมณ์หงุดหงิดงุ่นง่านของชายหนุ่ม เขาถูกหล่อนทรมานจนได้ที่แล้วร่างบางก้าวขาขึ้นคร่อมร่างหนา ค่อย ๆ ย่อตัวลงนั่งทับองคชาตเขื่องชันและขยับสะโพกโยกส่ายไถลลื่นจนร่องสวาทแฉะชื้นไปด้วยน้ำเสียวพ่อหมอเมฆินทร์ครางลึกในอก ด้วยรู้สึกถึงความอ่อนนุ่มชุ่มเปียกที่บดเบียดเคลียเคล้าบนแก่นกายแข็งร้อน เขาอยากกระชากแขนขาให้หลุดจากเชือกอาคมที่พันธนาการเหลือเกิน เพื่อจะคร่อมขี่หล่อนแล้วก็สมสู่กับหล่อนอย่างป่าเถื่อนเยี่ยงสันดานสัตว์เดียรัจฉานแต่ถ้าหากทำเช่นนั้นบุหงาอาจจะเจ็บปวดถึงตาย และเขาอาจจะคลุ้มคลั่งจนกัดกินเลือดเนื้อของหล่อน