All Chapters of คลั่งรักเด็กเช่า: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่12 คนเก่งเช้าวันจันทร์แสนวุ่นวายของชีวิตคนในเมือง เด็กสาวตื่นแต่เช้าตรู่อาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปเรียนหนังสือ ณิชาใช้เวลาไม่นานมากนักในการจัดการธุระส่วนตัวของเธอ เพราะเป็นวันแรกของสัปดาห์แน่นอนว่ารถบนท้องถนนย่อมต้องติดยาวเป็นหางว่าวแน่ หญิงสาวจึงไม่มีเวลามากพอที่จะทานข้าวเช้าเพราะต้องรีบไปเรียนณิชานั่งรอรถประจำทางสายที่จะผ่านหน้าคอนโดตรงป้ายรถเมล์ ดีว่าที่พักที่ซันเดย์เลือกให้เธอนี้ค่อนข้างสะดวกสบายเรื่องการเดินทางไม่ว่าจะเป็นแท็กซี่ รถไฟฟ้า หรือรถเมล์ แต่ส่วนมากเธอเลือกที่จะเดินทางด้วยไฟฟ้ามากกว่าเพราะประหยัดค่าใช้จ่ายและเลี่ยงรถติดในชั่วโมงเร่งด่วน ถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ อย่างเช่นวันนี้เธอจะไม่นั่งแท็กซี่เพราะอนาคตไม่แน่นอนเธอจึงไม่อยากประมาทเรื่องการใช้เงินหลังจากเผชิญรถติดอยู่บนท้องถนนอยู่นานในที่สุดณิชาก็เดินทางมาถึงมหาลัยก่อนจะถึงเวลาเรียนเพียงแค่ 5 นาที และเพราะเป็นคาบที่ต้องมีการพรีเซนต์งานนักศึกษาต่างก็พากันเข้าคลาสเร็วกว่าปกติเพื่อจะเตรียมตัวพรีเซนต์งานที่อาจารย์สั่งและดูเหมือนณิชาจะเป็นคนสุดท้ายสำหรับการเดินเข้าคลาสในเช้านี้“ทำไมมาช้าจังณิชา” มีญ่าและเจนด้าเพื่อนสาวในคลาสก

ตอนที่14 พฤติกรรมใหม่“หนูขอโทษค่ะ คราวหลังหนูจะไม่ให้กระทบต่อหน้าที่ที่ต้องทำ” เด็กสาวหายใจพรืดยาว รวบรวมสติอยู่สักพักก่อนจะบอกกับชายหนุ่มออกไปแบบนั้น ซันเดย์ไม่ได้สนใจถ้อยคำประชดประชันจากเด็กสาวเพราะเข้าใจว่าเธออยู่ในช่วงขวัญเสียจึงพูดอะไรออกมาโดยขาดการไตร่ตรองซันเดย์มีผ่าตัดคนไข้ตอนเช้า กลางคืนก็นั่งเตรียมการผ่าตัดให้คนไข้จนดึกดื่น ณิชาตื่นขึ้นมากลางดึกก็ยังเห็นซันเดย์นั่งทำงานอยู่“คุณยังไม่นอนเหรอคะ หรือว่านอนไม่หลับ” เมื่อแอบมองชายหนุ่มอยู่นานเธอจึงเอ่ยขึ้น ซันเดย์ไม่ตอบแต่กลับวางเอกสารในมือลงแล้วเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่เตียง“ลุกขึ้นมาทำไม” เสียงเข้มดุถามออกไปแต่ฝ่ามือหนายกขึ้นทาบบนหน้าผากมนเพื่อวัดอุณหภูมิทั้งที่ปรอทวัดไข้วางอยู่ใกล้ ๆ ตรงโต๊ะข้างเตียงคนไข้“หนูหิวน้ำค่ะ” ใบหน้าซีดเซียวจากพิษไข้ที่พึ่งลดไป“คุณนอนไม่หลับเหรอคะ” เมื่อจิบน้ำเสร็จเด็กสาวก็ถามชายหนุ่มอีกครั้ง“พรุ่งนี้มีผ่าตัดตอนเช้า” เสียงเรียบบอกเอื่อย ๆ น้ำเสียงดูเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด“หนูขอโทษนะคะที่ทำให้คุณต้องมาลำบากเพราะหนู” ณิชาบอกไปตามที่เธอรู้สึก เมื่อนึกถึงตอนที่ซันเดย์พาเธอมาโรงพยาบาล คอยดูแลทำแผลติดตา

ตอนที่16 หน้าที่เร่าร้อนวันหยุดหนึ่งสัปดาห์ต่อมา“พร้อมออกเดินทางหรือยังครับ” เตมินถามณิชาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม หลังจากที่ได้รับคำสั่งจากเจ้านายให้ขับรถพาเด็กสาวกลับบ้านที่ต่างจังหวัดเพื่อไปรับยายของเธอมาหาหมอที่กรุงเทพฯ“พร้อมค่ะ แต่ว่าพี่เตมินเคลียร์งานเรียบร้อยหมดแล้วใช่ไหมคะ” ณิชาตอบกลับเตมินด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเช่นกัน ก่อนจะหุบยิ้มแล้วถามเตมินด้วยสีหน้าจริงจังเพราะเธอไม่อยากเป็นภาระหรือสร้างความเดือดร้อนให้ใคร เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวที่เธอต้องจัดการเอง และอีกอย่างเธอก็ไม่อยากให้ซันเดย์มาว่าเธอได้ว่าเธอบกพร่องต่อหน้าที่“เรียบร้อยครับอย่ากังวลไปเลย” เตมินพูดยิ้ม ๆ ปนเอ็นดู เพราะรู้ว่าหญิงสาวนั้นรู้สึกและกำลังคิดอะไรอยู่“ขอบคุณพี่เตมินมากนะคะที่คอยช่วยเหลือหนูมาโดยตลอด” ณิชาหันไปกล่าวขอบคุณเตมินรถยนต์คันหรูกำลังวิ่งอยู่บนทางหลวงหมายเลข 2 มุ่งหน้าสู่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย โดยมีจุดหมายปลายทางคือบ้านหลังเล็กตั้งอยู่ในเขตชนบทระยะทางกว่าสี่ร้อยกิโลเมตรจากกรุงเทพฯ“หิวหรือยังแวะปั๊มหาอะไรรองท้องก่อนไหม อีกประมาณเกือบ ๆ สองชั่วโมงกว่าจะถึง” เมื่อเดินทางมาถึงครึ่งทางโดยไม่หยุ

ตอนที่18 ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ“ส่งไปทำ MRI และตรวจเลือดด้วย” ซันเดย์อ่านชาร์จคนไข้โดยละเอียดก่อนจะสั่งเจ้าหน้าที่พร้อมกับเขียนอะไรสักอย่างลงในชาร์จแล้วส่งให้เจ้าหน้าที่พยาบาลประจำห้องตรวจ“เชิญญาติตามมาด้วยนะคะ” เจ้าหน้าที่พยาบาลเข็นคนไข้พ้นขอบประตู แต่ญาติคนไข้สาวยังยืนนิ่งอยู่ด้านในจนพยาบาลต้องเอ่ยเรียก“ค่ะ” เมื่อได้ยินเสียงเรียกร่างอรชรก็สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อหลุดจากภวังค์ความคิด ณิชาเงยหน้ามองหน้าซันเดย์เล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องตรวจไปโดยไม่เอ่ยอะไรกับชายหนุ่มสักคำหลังจากทั้งหมดออกจากห้องไปซันเดย์ก็ค้นหาประวัติการรักษาโรคที่เขาสันนิษฐานว่าคนไข้หญิงสูงวัยคนนี้นั้นกำลังเป็นอยู่ตอนนี้ เนื่องด้วยอายุของคนไข้นั้นมากแล้วมีภาวะเสี่ยงมากมายถ้าต้องรักษาด้วยการผ่าตัด แต่ด้วยเทคโนโลยีการแพทย์ที่ก้าวหน้าไปมากวิธีรักษาด้วยการผ่าตัดจึงลดความเสี่ยงลงจากแต่ก่อนช่วงบ่ายเมื่อผลการตรวจร่างกายโดยละเอียดออกมาเป็นที่เรียบร้อยจึงได้เวลาที่ต้องฟังผลวินิจฉัยจากแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านศัลยกรรมประสาทและสมอง ณิชาจึงพายายมารอฟังผลอยู่ที่หน้าห้องตรวจของหมอหนุ่ม“เชิญคนไข้ในห้องตรวจค่ะ” พยาบาลสาวเอ่ยเรียก ณ

ตอนที่20 ข่มเหงติ๊ด! นิ้วเรียวเล็กยื่นไปกดกริ่งเรียกเจ้าหน้าที่พยาบาลแอ๊ด..“คนไข้มีอะไรหรือเปล่าคะ?”“เอ่อ..ช่วยถอดสายน้ำเกลือออกให้หนูหน่อยได้ไหมคะ” เด็กสาวอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป“อืม..ได้ค่ะอีก 5 นาทีน้ำเกลือก็จะหมดพอดี ถอดตอนนี้ก็ได้ค่ะ” พยาบาลสาวมองกระปุกน้ำเกลือแล้วหยิบชาร์จตรงปลายเตียงขึ้นมาดูว่าอีก 5 นาทีก็ถึงเวลาถอดน้ำเกลือแล้วจึงถอดตอนนี้ตามคำขอของเด็กสาว“ขอบคุณค่ะ”“คนไข้นอนพักผ่อนเยอะ ๆ นะคะ ตอนนี้ไข้ลดลงแล้ว แต่ก็ยังมีไข้อ่อน ๆ อยู่ พักผ่อนเยอะ ๆ จะได้หายไข้ไว ๆ ค่ะ”เด็กสาวลงจากเตียงรีบเข้าห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที ก่อนจะเดินออกจากห้องไม่ลืมที่จะหันไปมองคนเป็นยายที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงใกล้ ๆ กัน“ทำไมลงมาช้า อิดออดอะไรอยู่” เสียงเรียบเอ่ยถามน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่“เปล่าค่ะ หนูมัวแต่ล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่เลยลงมาช้า ขอโทษด้วยค่ะ” เด็กสาวบอกออกไปเสียงอ่อย ไม่ต่อปากต่อคำกับชายหนุ่มให้มากความเมื่อมาถึงคอนโดซันเดย์ก็ไม่รอช้าจับเด็กสาวดันติดผนังห้อง ฝ่ามือหนาประคองใบหน้าสวยขึ้นมาจูบอย่างเร่าร้อน เลื่อนมือไปด้านล่างกดล็อกท้ายทอยให้หน้าเชิดขึ้นรั