ตอนที่11 มื้อดึก

ตอนที่11 มื้อดึก

“นะ..หนูไม่ไหวแล้วค่ะ ค่อยทำต่อวันหลังได้ไหม” เด็กสาวเอ่ยขอร้องน้ำเสียงตะกุกตะกัก ขณะที่มือหนากำลังล้างตัวและถูสบู่ให้

“แต่ตรงนั้นเธอกำลังบอกว่ามันต้องการตอนนี้นะ” มือหนาลูบตรงจุดกึ่งกลางกลีบกุหลาบที่บวมเล็กน้อย น้ำหล่อลื่นสีใสไหลออกมาผสมกับฟองสบู่นุ่มลื่น

“พรุ่งนี้หนูมีนัดทำรายงานกับเพื่อนค่ะ”

“ไม่ไหวก็ยกเลิกนัดไป”

“แต่งานหนูต้องส่งวันจันทร์นะคะ”

“นั่นมันเรื่องของเธอ ไม่เกี่ยวกับฉัน”

“คุณมันคนใจร้าย”

“ก่อนจะว่าฉันใจร้ายช่วยกลับไปอ่านสัญญาที่เธอเซนต์ไปก่อนหน้านั้นด้วย”

“../..” ณิชายืนนิ่งไม่โต้เถียงอะไรกลับเพราะเธอจำข้อตกลงในสัญญาได้ทุกบรรทัด และหนึ่งในนั้นคือต้องยอมทุกครั้งที่ชายหนุ่มต้องการโดยไม่มีข้อแม้ใด ๆ และอีกอย่างพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ซึ่งควรจะเป็นวันพักผ่อนเธอควรทำหน้าที่ของเธอ เด็กสาวคิดได้ดังนั้นสีหน้าเจื่อนลง

“อย่ามาแสดงดรามาเรียกความสงสาร พรุ่งนี้เป็นวันหยุดเธอรู้ดี วันหลังเธอไม่ควรนัดเพื่อนหรือไปทำอย่างอื่น” ยิ่งฟังยิ่งตอกย้ำว่าเธอควรรีบทำหน้าที่ของเธอ

“ค่ะ ร่างกายหนูเป็นของคุณอยู่แล้ว คุณจะใช้งานตอนไหนก็ได้”

“รู้ตัวก็ดี ต่อไปจะได้รู้ว่าต้องทำตัวยังไง”

“อื้อ!” สองมือดันบ่ากว้างอัตโนมัติทันทีที่ริมฝีปากอุ่นตะโบมดูดดุนสองเต้าสลับไปมาอย่างกระสัน ร่างบางถูกดันหลังชิดกำแพง มือทั้งสองข้างถูกรวบยกขึ้นเหนือศีรษะ อกอวบทั้งสองข้างแอ่นรับสัมผัสรุนแรงจากชายหนุ่ม

“อือ..อื้อ” เสียงหายใจติดขัดเมื่อรู้สึกแท่งเนื้อใหญ่กำลังเสียดสีตรงหว่างขา ฝ่ามือใหญ่ข้างขวาที่ว่างกรีดนิ้วยาวลูบไล้กลีบอวบนูน นิ้วเรียวยาวคลี่กลีบทั้งสองข้างออกจากกันเผยติ่งเนื้อสีแดงสดโผล่ออกมารอรับสัมผัสจากชายหนุ่ม

“อ้า..อื้อ” เสียงหวานหลุดครางเมื่อโดนสะกิดปุ่มกระสัน ขาเรียวเล็กที่ยืนรับน้ำหนักกำลังสั่นเทา

“อ้า..คุณหนูยืนไม่ไหว” เสียงร้องห้ามปนเสียงครางเมื่อขาข้างหนึ่งถูกยกขึ้นจากพื้นด้วยขาของชายหนุ่มในท่ายกอ้าขา

“อ่าส์..คุณมันเสียวเกินไป ขาหนูจะไม่มีแรงยืนแล้ว อื้อ..” นิ้วเรียวยาวสอดใส่ช่องทางรัก กระแทกเข้าออกดังเจ๊าะแจ๊ะบ่งบอกว่าเด็กสาวพร้อมรับมือแท่งเนื้ออันใหญ่ที่ขยายตัวแข็งขืนเต็มที่

ปั้ก!

“อึก..อ่าส์” เด็กสาวสะดุ้งเฮือกจังหวะปลายหยักกระแทกเข้ามาจนชนเข้ากับมดลูกด้านในรวดเดียว สองแขนผวากอดลำคอหนาเพราะกลัวล้มไปกองกับพื้น

ปั้ก! ปั้ก!

ไม่รอให้ร่างกายเด็กสาวปรับตัวเหมือนครั้งแรก สะโพกสอบก็กระหน่ำกระแทกกระทั้นเข้ามาชนปากมดลูกด้านในแทบทุกครั้ง ความจุกหน่วงปนความเสียวสร้างความทรมานให้เด็กสาวไม่น้อย

“อ่าส์..แค่นี้ก็ยืนไม่ไหว ถ้าโดนกระแทกวันละหลาย ๆ ทีไม่ต้องคลานเลยหรือไง” เสียงบ่นพึมพำขณะที่อุ้มเด็กสาวขึ้นควบเอวเดินพาไปยังเตียงนอนเมื่อรู้สึกว่าคนตัวเล็กนั้นทิ้งน้ำหนักบนบ่าเขาเพิ่มมากขึ้น นั่นหมายความว่าขาเรียวเล็กกำลังรับน้ำหนักไม่ไหว

“อือ..อ่าส์คุณ หนูอ่าส์..จุก” เสียงกระแทกหยาบโลนดุดันจากครั้งก่อนตอกย้ำว่าเขาไม่อ่อนโยนกับเธอเอาซะเลย เขากำลังมอบเซ็กส์ที่หยาบโลนและรุนแรงให้กับเธอ

“อื้อ..คุณหนูไม่ไหว อ่าส์..” ความรู้สึกหน่วงท้องน้อย ร่างบางโยกคลอนตามจังหวะกระแทกที่ชายหนุ่มเน้นย้ำทุกครั้งเข้าออก

“เธอบอกเองนะว่าฉันใจร้าย ฉันก็กำลังแสดงบทคนใจร้ายกับเธอนี่ไง” เสียงเหี้ยมเกรียมบอกออกมาขณะที่สะโพกสอบยังกระแทกเข้าใส่ไม่หยุด

“อ่าส์..อึก..อือ..ซัน คุณซัน” ภายใต้ความเจ็บปวดแฝงไปด้วยอารมณ์เสียววาบหวามบริเวณท้องน้อย ร่างกายเริ่มปรับให้ชินตามธรรมชาติโดนสั่งการโดยความรู้สึกตามความต้องการ

“อ้ะ! อ่าส์” ขาเรียวสวยโดนเหวี่ยงพาดขึ้นบ่าทั้งสองข้าง สะโพกกลมมนถูกยกลอยขึ้นเหนือจากที่นอน ท่านี้ชายหนุ่มสะบัดเอวสอบกระแทกเข้าอย่างหนักหน่วงจนเธอกลัวว่ามดลูกเธอจะทะลุหรือเปล่า

ซันเดย์สัมผัสได้ถึงสัญญาณเตือนเมื่อช่องทางคับแคบด้านในตอดรัดถี่ขึ้นเรื่อย ๆ เดินหน้ากระแทกเข้าใส่ไม่ยั้ง แท่งเนื้อผลุบเข้าผลุบออกโดนเคลือบด้วยน้ำสีใส่มันวาวถูกกลืนกินครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่ออารมณ์พุ่งสุดขีดสะโพกสอบกระแทกเข้าเต็มแรงซ้ำสองครั้งก่อนจะดึงออกและปล่อยน้ำสีขาวขุ่นพุ่งกระฉูดเต็มหน้าท้องแบนราบ

“อ่าส์” เสียงคำรามร้องครางออกมาเสียงดังเมื่ออารมณ์ดิบเถื่อนทั้งหมดถูกปลดปล่อยออกมาบนตัวเด็กสาว

“หนูไม่ไหวแล้ว” สิ้นเสียงพูดเปลือกตาบางปกคลุมด้วยแพขนตางอนก็ปิดลง ร่างเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำรักนอนแผ่หลาหมดแรงอยู่บนเตียง คนที่เป็นต้นเหตุจำต้องอุ้มร่างบางที่หลับหมดแรงไปวางลงในอ่างและจัดการล้างคราบน้ำรักออกจนหมด จากนั้นเช็ดตัวให้จนแห้งสนิทและหยิบชุดนอนตัวบางในตู้ไปสวมให้

“ฉันคิดถูกแล้วใช่ไหมที่จ่ายเงินจ้างเธอมา ณิชา” เด็กสาวที่นอนหลับใหลอยู่บนโซฟาห้องรับแขกอย่างไม่รู้สึกตัว

ตอนนี้ได้ก้าวเข้าสู่วันใหม่มาหลายชั่วโมงแล้ว ซันเดย์ที่กำลังเปลี่ยนผ้าปูที่นอนผืนใหม่อย่างเร่งรีบ เสร็จแล้วก็เดินออกไปอุ้มเด็กสาวเข้ามานอนบนเตียงแล้วก้าวเท้าขึ้นไปเอนตัวลงนอนข้าง ๆ และหลับไปในเวลาต่อมา

ณิชารู้สึกตัวตื่นในช่วงสายของวันก็ไม่เจอชายหนุ่มอยู่ในห้องแล้ว เมื่อเหลือบมองนาฬิกาบนฝาผนังปรากฏว่าใกล้ถึงเวลาที่เธอนัดกับเพื่อนแล้ว เด็กสาวรีบลุกจากที่นอนคว้าโทรศัพท์บนโต๊ะข้างหัวเตียงขึ้นมากดพิมพ์ข้อความทันที

เมื่อส่งข้อความขอโทษเพื่อนที่ต้องผิดนัดวันนี้แล้วเสร็จ มือเล็กก็คว้าเสื้อคลุมบนราวอเนกประสงค์มาสวมทับก่อนจะสาวเท้าเดินออกไปข้างนอก ซึ่งเป้าหมายคือห้องครัวที่เป็นแหล่งเสบียงให้เธออยู่รอดในวันนี้

“ตื่นแล้วทำไมไม่อาบน้ำ” เสียงทุ้มดังขึ้นเรียกสายตาเด็กสาวให้หันไปมอง

“คุณยังอยู่ที่นี่เหรอคะ” ณิชาถามกลับสีหน้าแปลกใจปนตกใจ

“ที่นี่ห้องฉัน ฉันจะอยู่นานแค่ไหนก็ได้”

“ขอโทษค่ะ”

“รีบไปอาบน้ำแล้วมาทานข้าว เตมินมันเอาข้าวมาส่งให้ตั้งนานแล้ว”

“แล้วทำไมคุณไม่ปลุกหนูล่ะคะ”

“มันหน้าที่ฉันที่ต้องปลุกเธอมากินข้าว?” ซันเดย์ถามกลับเสียงเรียบมองหน้าเด็กสาวเขม็ง

“ขอโทษค่ะ”

“อย่ามัวยืนพูดแต่ขอโทษ รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมากินข้าว”

“ค่ะ” ร่างอรชรหันหลังเดินกลับเข้าห้องนอน สาวเท้าเดินดุ่ม ๆ เข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าตามคำสั่งของชายหนุ่ม

“ทานข้าวเสร็จแล้วก็มาช่วยฉันทำงาน งานด้านการตลาดเธอน่าจะมีความรู้อยู่บ้าง ศึกษางานไว้เยอะ ๆ จะได้มีความรู้ติดตัวเวลาอาจารย์สอนจะสามารถเอาไปต่อยอดได้” ซันเดย์เอ่ยบอกเมื่อวันนี้เตมินส่งงานมาให้เขาตรวจทางอีเมล และดูรายละเอียดคร่าว ๆ แล้วเด็กสาวน่าจะพอทำได้จึงให้โอกาสเธอได้ลองศึกษางานเกี่ยวกับด้านที่เธอสนใจ

“ค่ะ หนูจะลองดูค่ะ”

“ไม่ใช่แค่ลองดู ต้องลงมือศึกษาอย่างจริงจัง ถ้าอยากเก่งก็ต้องพยายาม” ซันเดย์กำลังเอาแบบแผนการเรียนรู้ของตัวเองเมื่อเกือบสิบปีก่อนมาใช้กับเด็กสาว

“ค่ะ หนูจะพยายามค่ะ”

วันทั้งวันหมดไปกับการเรียนรู้งาน เด็กสาวตั้งใจเรียนรู้งานอย่างตั้งใจ ซันเดย์เองก็พยายามสอนงานให้เด็กสาวเข้าใจง่ายที่สุด

“หนูคงจะต้องเรียนรู้งานด้านโครงสร้างทางวิศวกรรมเพิ่มด้วย เพราะมันก็เป็นส่วนสำคัญในการทำการตลาดอีกอย่างหนึ่ง ความรู้เรื่องโปรดักที่เราขายก็สำคัญมากอีกอย่างหนึ่ง” เด็กสาวเริ่มจับปัญหาของตัวเองเจอว่าตรงจุดไหนมีผลกับหน้างานที่ตัวเองทำ

“ถ้าเธอเป็นพนักงานที่บริษัทฉันเรื่องนั้นมันจำเป็น แต่ตอนนี้ให้ศึกษาแค่งานด้านการตลาดก็พอ หาวนับครั้งไม่ถ้วนจนจะกินหัวฉันเข้าไปอยู่แล้ว กลับเข้าห้องไปนอนพักซะ”

“ก็เมื่อคืนกว่าหนูจะได้นอนนี่คะ”

เด็กสาวเดินกลับเข้าห้องและเปิด Laptop เครื่องส่วนตัวดูว่าเพื่อนส่งงานมาให้หรือยัง

“ทำไมไม่นอนพัก” ซันเดย์ถามขึ้นเสียงแข็งเมื่อเดินเข้ามาเจอเด็กในการปกครองยังนั่งทำงานอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์

“หนูยังทำรายงานที่เพื่อนส่งมาให้ไม่เสร็จเลยค่ะ” คนตัวเล็กตอบกลับไปขณะที่สายตายังไล่อ่านรายงานที่เพื่อนส่งมาให้เพื่อทำความเข้าใจก่อนจะทำในส่วนที่เธอรับผิดชอบต่อ

“พรุ่งนี้ก็มีเวลาอีกทั้งวัน”

“พรุ่งนี้หนูอาจจะไม่ว่างก็ได้ค่ะ” เด็กสาวยังให้เหตุผลไม่หยุด

“ทำอะไรถึงจะไม่ว่าง”

“ก็เผื่อคุณ..เอ่อ..คุณต้องการทำแบบเมื่อคืน” ใบหน้าเรียวเล็กเงยขึ้นตอบชายหนุ่ม ดวงตากลมโตประสานกับสายตาคมจนเด็กสาวต้องเป็นฝ่ายหลบสายตา

“ฉันไม่ใช่พวกบ้ากามที่ต้องมีอารมณ์ทุกวัน นอนพักถ้าคืนนี้ยังหน้าซีดแบบนี้อย่าหวังจะได้ออกไปไหน” เสียงเรียบขู่ออกไปอีกครั้งสีหน้าจริงจังปนดุ จนอีกฝ่ายต้องรีบทำตาม

“นอนก็ได้ค่ะ แล้วคุณไม่นอนพักสักหน่อยเหรอคะ”

“เป็นอะไร โดนฉันกระแทกคืนเดียวติดฉันถึงขั้นนอนคนเดียวไม่ได้เลยหรือไง”

“เปล่าค่ะ หนูแค่เห็นคุณนั่งทำงานมาทั้งวันแล้ว เผื่อคุณอยากพักสายตาบ้าง”

“ห่วงตัวเองก่อนหน้าซีดจนไม่มีสีเลือดอยู่แล้ว จะรอดถึงวันพรุ่งนี้ไหม”

“คุณห่วงหนูด้วยเหรอคะ”

“ฉันห่วงเงิน 4 ล้านฉันมากกว่า แล้วอีกอย่างพึ่งได้ไปแค่คืนเดียวเอง ถ้าเป็นแบบชั่วคราวคงจ่ายแค่ไม่ถึงหมื่น ถึงเธอตายฉันก็จะแช่แข็งไว้แล้วเอาจนคุ้มเงินค่าจ้างอยู่ดี อย่าดีใจไปเลย”

“คุณมันโรคจิต”

“ฉันโรคจิตได้มากกว่านี้อีก ถ้าเธอต้องการเห็นมัน” คำขู่ที่อีกฝ่ายกลัวจนตัวสั่นแล้วมุดเข้าใต้ผ้าห่มผืนหนาและหลับไปในเวลาต่อมา