All Chapters of ร้อนรักตำหนักใน: Chapter 11 - Chapter 20

แคว้นซ่งเยว่ร่มเย็นเป็นปึกแผ่น ใต้หล้าสงบสุขไร้สงคราม เพราะมีฮ่องเต้ผู้ครองแผ่นดินที่ทรงเปี่ยมไปด้วยทศพิธราชธรรม สมาชิกในราชวงศ์ทรงล้วนรักใคร่ปรองดองสามัคคี ประชาชนพลเมืองอยู่ดีมีสุข ย่อมไม่มีเหตุผลใดก่อให้เกิดความบาดหมาง การเสพสำราญจึงกลายเป็นวังวนของชีวิต...ต้นฤดูวสันต์สายลมเย็นพัดเอื่อย หากมองลงไปยังพื้นที่ราบลุ่มจะเห็นดอกไม้นานาพรรณเบ่งบานงดงามเป็นทิวแทวแนวยาวไกลสุดลูกหูลูกตา ซ่งหยวนซีและซ่งเหยียนหมิง สองยอดบุรุษซึ่งถูกกล่าวขวัญว่าเป็นกงจื่ออันดับหนึ่งและอันดับสองในใต้หล้า กำลังเสพสุขด้วยการนั่งดื่มสุราฟังพระชายาเหม่ยซินดีดฉินบรรเลงดนตรี ไปพร้อมกับชื่นชมธรรมชาติด้วยความครึ้มอกครึ้มใจ“ฝ่าบาท” ระหว่างที่เพลิดเพลินกับความสำราญอยู่นั้น พลันได้ยินเสียงขัดจังหวะของหัวหน้าขันทีวัยกลางคน ซ่งหยวนซีเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง“มีอะไร” “พระชายาหลี่รี่เสด็จมาขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ” เขาเหลือบมองดูสีหน้าของอี๋ชินอ๋อง เมื่อเห็นมุมปากของอีกฝ่ายยกขึ้น จึงเอ่ยปากออกมาอย่างเอื่อยเฉื่อย “ไปเรียกนางเข้ามา” หลังจากมีการโยกย้ายตำแหน่งพระสนมชายา บรรยากาศภายในพระราชวังไป๋อวี้ที่ไม่เคยหม่นหมองยิ่งทวีความคึกค

หากลีน่าลองเปรียบเปรยสภาพแสนธรรมดาของตัวเองตอนนี้ หญิงสาวก็นึกถึงคำว่าผ้าขี้ริ้วห่อทอง เวลาที่เดินเข้าออกร้านค้าแห่งไหน คนขายแทบจะไม่ชายตาแลมาทางพวกนาง แต่พอลีน่าล้วงควักถุงใส่เงินออกมาจ่ายค่าเสียหาย คนพวกนั้นต่างพากนทำปากอ้าตาค้างราวกับกลืนไข่ห่านเข้าไปทั้งลูกฮุ ฮุ ฮุ... ความรู้สึกสะใจแบบนี้ มันดีจริงๆ “พระ... เอ่อ ลีน่า พวกเรารีบกลับกันเถิด” ซูปี้รบเร้านายหญิงตัวน้อยเป็นรอบที่นับไม่ถ้วน ห่อผ้าในมือนางกำนัลผู้ซื่อสัตย์อัดแน่นไปด้วยข้าวของสารพัดอย่างลีน่าถอนหายใจด้วยความเสียดาย เธอกำลังสนุกสนานกับการช็อปปิ้งในบทบาทคนรวยปลอมตัวเป็นคนจนอยู่เลย แต่พอได้เห็นสีหน้าว้าวุ่นกังวลใจของซูปี้แล้ว เธอก็รู้สึกเวทนา “ข้ากลับก็ได้...” ร่างบางหมุนตัวเดินออกจากร้านค้าแบบไม่เต็มใจ แต่ด้วยความห่วงหน้าพะวงหลัง จังหวะที่ก้าวข้ามธรณีประตูไม่ทันระวังตัว ทำให้เธอเดินชนกับใครบางคนที่กำลังเดินผ่านมาบริเวณนั้นเข้าพอดี“เหวออ...” เสี้ยวอึดใจแห่งความตื่นตระหนก ราวกับโลกทั้งใบของเด็กสาวหยุดหมุน ลีน่าหลับหูหลับตายื่นมืออกไปคว้าสิ่งยึดเหนี่ยวร่างกายซึ่งกำลังจะล้มหงายเสียหลัก ทำให้มือเล็กๆ ของเธอดึงคอเสื้อขอ

ถ้าพระสนมหลี่น่าถูกลงโทษแค่คนเดียวก็ยังพอรับได้ แต่นี่... ผลลัพธ์การกระทำผิดของลีน่าได้ส่งผลให้คนอื่นดวงซวย ต้องพลอยฟ้าพลอยฝนรับกรรมตามไปด้วยทว่าในความโชคร้ายยังมีความโชคดีอยู่บ้าง เพราะองค์รัชทายาทซ่งหยวนซีปลอมตัวเป็นคนธรรมดาออกไปเดินเที่ยวเล่นในตลาดเพียงคนเดียว อีกทั้งชายหนุ่มมีธุระสำคัญต้องไปจัดการ เขาจึงจำใจปล่อยให้นางกับซูปี้กลับมารอฟังคำตัดสินโทษที่วัง โดยไม่เสียเวลาซักไซร้ไถ่ถามสักคำว่าพวกนางแอบหลบหนีออกมาได้อย่างไร ดาราสาวมองหีบใส่ทรัพย์สมบัติมากมายภายในห้องด้วยความอาลัยอาวรณ์เหมือนใจจะขาด แต่เธอต้องเลือกรักษาชีวิตตัวเองและพรรคพวกอีกสามคนเอาไว้ก่อน ลีน่าคัดเอาเพชรนิลจินดาของมีค่าที่สุดใส่ถุงผ้าเก็บไว้ตามส่วนต่างๆ ของร่างกาย และเอาผ้าพันตั๋วเงินไว้ตามลำตัวกับแขนขาอีกชั้นหนึ่ง เผื่อถูกโจรป่าปล้นเหมือนในละคร เธอจะได้ไม่เหลือแค่ตัวเปล่า ส่วนเสื้อผ้าคลุมกายในย่ามเธอเอาไปด้วยเพียงแค่ชุดเดียว “ทุกคนพร้อมแล้วใช่ไหม” สามนางกำนัลพยักหน้าแบบสลดหดหู่ พวกนางไม่มีทางเลือกอื่น ถ้าหากนายหญิงตัดสินใจจะหนีไปตายเอาดาบหน้า เพราะอย่างไรก็ชะตาถึงฆาตแล้ว“พวกเรารีบไปกันเถอะ” ลีน่าในชุดรัดกุมเด

กระทั่งตอนนี้ซ่งหยวนซียังไม่อยากจะเชื่อเลยว่า สตรีที่สามารถจุดไฟปรารถนาในกายเขาให้ลุกโชน ขณะยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนมากมายจะเป็นคนเดียวกัน กับเด็กสาวรูปร่างผอมกะหร่องที่เคยเป็นลมหมดสติ เพียงเพราะเห็นภาพการเสพสมระหว่างชายหญิง ครานั้นนางทำให้เขาหงุดหงิด จนพลั้งปากลงโทษกักบริเวณนางให้อยู่ภายในตำหนักหนึ่งเดือน มิหนำซ้ำนางยังบังอาจฝ่าฝืนคำสั่ง แอบหนีออกไปเที่ยวเตร่นอกบริเวณที่กักตัว ทว่าสิ่งที่น่าโมโหยิ่งกว่าคือตัวเขาเอง ซ่งหยวนซีไม่อยากยอมรับว่า เขาร้อนรนจนทนนั่งเฉยไม่ไหว เพราะเห็นอี๋ชินอ๋องแสดงออกว่าชื่นชอบหลี่น่าอย่างเปิดเผย กว่าจะรู้ตัวเขาก็เดินมาถึงที่ตำหนักโม่ลี่ฮวาเสียแล้ว ชายหนุ่มจำแทบไม่ได้แล้วว่า เขาเคยมาที่นี่ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ หากคำนวณเวลาไม่ผิด น่าจะเป็นวันแรกที่รับหลี่น่าเข้ามาเป็นพระชายาสี่ นับจากเวลาที่ผ่านมา นี่ก็ย่างเข้าปีที่สี่ได้แล้วกระมัง ภายในเขตตำหนักโม่ลี่ฮวามีบริเวณกว้างขวาง เพราะอยู่ด้านหลังของวังไป๋อวี้ซึ่งติดกับชายป่า ทำให้มีบรรยากาศเงียบสงบร่มรื่นเหมาะแก่การพักผ่อน โดยเฉพาะบริเวณศาลาชมสวนที่ตั้งอยู่ริมสระดอกบัวขาว หนุ่มสาวสองคนที่นั่งตรงข้ามกันมีท่าทางสนอกสน

ประสาทสัมผัสทั้งห้าของดาราสาวตื่นตัวทันที เมื่อเธอถูกปล่อยลอยแพให้เผชิญหน้ากับองค์รัชทายาทเพียงลำพัง ลีน่าสำเนียกได้ว่ากำลังตกอยู่ในเหตุกาลที่คล้ายคลึงกับความทรงจำสุดท้ายของพระสนมหลี่น่า เธอสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อรวบรวมความกล้าทั้งหมด เมื่อผลักประตูห้องเปิดออก พลันมีเสียงสะอื้นครางด้วยความทรมานของผู้หญิงแทรกเข้ามาในโสตประสาท เสียงกึกกักชวนขนลุกอันเป็นปริศนา ทำให้คนฟังร่างกายชาวูบวาบ หัวใจเต้นแรงด้วยความอยากรู้อยากเห็น ลีน่าจรดปลายเท้าลงบนพื้นอย่างเงียบเชียบ เธออยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ “ชะ ช่วยด้วย... “ เสียงครางทรมาน กระตุ้นให้ลีน่าเร่งฝีเท้าเดินมุ่งหน้าไปที่ต้นกำเนิดเสียง ทว่าความขี้ขลาดบังคับให้เธอซ่อนตัวอยู่ด้านหลังชั้นวางหนังสืออันสุดท้ายและแอบมองผ่านช่องว่างกว้างเท่าฝ่ามือในระดับที่ไม่มีสิ่งใดบดบังสายตาทั้งสองข้างภาพที่เห็นเบื้องหน้าคือร่างเปลือยเปล่าขาวโพลนของสาวงามที่นอนหงายอ้าซ่าอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือ มือของนางยื่นลงไประหว่างสองขาที่แยกกว้าง เพื่อกอบกุมท่อนเนื้อยาวใหญ่ของผู้ชายเอาไว้ ตรงส่วนปลายของมันอวบบานเป็นสีแดงก่ำ มีคราบของเหลวอาบชะโลมจนมันเลื่อม ชวนให้คนมองตื่นตระ