All Chapters of นางบำเรออุ้มรัก: Chapter 91 - Chapter 100

Chapter 91“ลุงขอคุยกับคุณแม่รวีก่อนนะครับ” คนที่เมฆาอยากคุยด้วย เดินออกมาจากบ้านพร้อมก้องเกียรติ “แม่ฮะ ลุงเมฆอยากคุยด้วยฮะ” เมฆินทร์รีบบอกมารดา “มีอะไรจะคุยกับรวี” ก้องเกียรติเท้าเอวถาม หน้าตาหาเรื่องเต็มที่ “ฉันคิดว่า ให้คีย์ไปนอนด้วยคงไม่ดี มันไม่ค่อยปลอดภัย ฉันเองก็ต้องอยู่เวรดูแลความปลอดภัยด้วย ปล่อยให้คีย์นอนอยู่ในห้องพักคนเดียวไม่ดีแน่”เมฆินทร์คิดมาตั้งแต่บ่าย ช่วงนี้ไร่กอบกุลต้องเข้มงวดกวดขันเรื่องความปลอดภัย เขาเองก็ต้องผลัดเปลี่ยนดูแลความปลอดภัยรอบไร่กับคนงานคนอื่น ฉะนั้นหากเมฆินทร์ไปนอนกับตนที่บ้านพักคนงาน เมฆาคงไม่มีสมาธิเดินเวรยาม คงห่วงหน้าพะวงหลัง“เออมันก็จริง” ก้องเกียรติลืมคิดข้อนี้ไป“วันนี้คีย์นอนที่นี่นะครับ คงไปนอนกับลุงไม่ได้ ลุงต้องช่วยคนอื่นตรวจดูความปลอดภัยรอบไร่ เอาไว้วันหลังนะลูก” เมฆาย่อตัวลงพูดกับลูกชาย “คีย์ไปนอนห้องลุงก็คงต้องนอนคนเดียว เพราะลุงต้องไปทำงาน คีย์นอนที่นี่นะลูก”เมฆินทร์หน้าเศร้า น้ำตาคลอเบ้า เสียใจที่ไม่ได้ไปนอนกับเมฆา แต่ช้าก่อน...“งั้นลุงเมฆทำงานเสร็จมานอนกับคีย์ที่นี่นะฮะ คีย์จะรอ” ผู้ใหญ่ทั้งสามคน เมฆา

Chapter 93รถตาหมีเป็นรถกระบะมีโครงสูงด้านหลัง เป็นรถของไร่ดุจตะวันที่ใช้งานอเนกประสงค์ ด้านหน้ามีตาหมีเป็นคนขับ เบาะด้านข้างมียายแหนม แม่ของตาหมีเป็นคนจับจองที่ ส่วนคนอื่นๆ ที่ร่วมเดินทางไปด้วยนั่งอยู่ท้ายรถกระบะ รวมทั้งเย็น นุ่มและป้าอิ่ม “ถ้าเป็นแต่ก่อนนะ คุณท่านต้องไปดูลิเกกับฉันแล้ว” อิ่มรำพันให้สองสาวใช้ฟัง “คิดไปคิดมาก็สงสารคุณย่านะ ตั้งใจจะไปหาเหลนแต่ก็มาเป็นอย่างนี้ซะก่อน” เย็นพูดขึ้น และนั่นทำให้อิ่มสะดุดหู “เหลนหรอ เหลนที่ไหนวะ” อิ่มถามทันที “อ้าวป้าอิ่มไม่รู้เรื่องรวีเหรอ” เย็นย้อนถาม “รวียังไม่ตายนะ แล้วลูกในท้องก็ยังอยู่ด้วย ตอนนี้อายุได้หกขวบกว่าๆ ที่สำคัญคุณเมฆรู้เรื่องนี้แล้วด้วย ตอนนี้อยู่กระบี่กับคุณรัตน์” อิ่มตกใจอ้าปากค้าง หัวใจเต้นถี่แรง ระรัวเร็วจนนางกลัวว่า หัวใจจะหลุดออกมานอกอก อิ่มไม่คิดว่า เรื่องที่ได้ยินเป็นเรื่องจริง ยาตัวนั้นมีฤทธิ์แรงมาก เฮียเจ้าของร้านขายยาบอกว่า คนท้องหากได้ดื่มยาชุดนี้ แม้ว่าท้องห้าหกเดือน ลูกก็ต้องหลุดออกมา ณัฐรวีตั้งครรภ์อ่อนๆ แต่ทำไมทนฤทธิ์ยาร้ายแรงนี้ได้ นางไม่อยากเชื่อหูเลย

Chapter 95แก้วตาวางมีดปลายแหลมตรงหัวใจกิ่งโพยม กระตุกยิ้มมองกิ่งโพยม หญิงชราที่มีบุญคุณล้นหัว แต่หล่อนไม่มีความสำนึกแม้แต่น้อย มีแต่ความโลภ ความสะใจเข้าครอบงำ ก่อนจะกดปลายมีดเข้าสู่ผิวเนื้อกิ่งโพยม ความคมของมีดฝ่ากลางหัวใจกิ่งโพยมราวกับจับวาง“อือ...เฮือก” เสียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายของชีวิตกิ่งโพยมดังยาว ตามหลังเสียงร้องเจ็บ“เป็นไง เจ็บไหมอีแก่” แก้วตาถามหญิงชราใกล้สิ้นใจ ไม่เพียงแค่นั้นหล่อนยังบิดมีดให้อีกฝ่ายเกิดความเจ็บปวด ซึ่งก็ใช่ ใบหน้ากิ่งโพยมเหยเกด้วยความเจ็บปวดที่รุมเร้าอย่างหนักจนทานทนแทบไม่ไหว น้ำตารินไหลเป็นทาง ชีพจรค่อยๆ แผ่วลงช้าๆ ช้าๆ และหยุดนิ่งในที่สุดกิ่งโพยมจากโลกนี้ไปอย่างไร้คนสนใจ หรือมีลูกหลานห้อมล้อมกล่าวลา ไม่มีน้ำตาของคนในครอบครัว และไม่มีหมู่ญาติคนใดรู้ว่า นางจากโลกนี้ไปอย่างเดียวดาย นางได้รับผลกรรมจากการกระทำของตัวเอง กรรมที่ไม่ว่าใคร จะยากดีมีจน จะสูงด้วยยศศักดิ์ก็หนีไม่พ้น ทุกคนล้วนเป็นไปตามกรรม“ตายซะทีอีแก่” แก้วตาพูดกับร่างไร้วิญญาณของกิ่งโพยม ก่อนหันไปดูเมฆที่รื้อค้นข้าวของในห้อง ทำให้เหมือนกับว่า โจรขึ้นบ้าน “แกเอาทองและเงินสดที่อีแก่มันเก็บไว้ในลิ้น

Chapter 97เมฆารับรู้ถึงความผิดปกติ เพราะยิ่งเดินเข้ามาใกล้น้ำตก ระยะห่างเพียงสามสิบเมตร แต่ไม่มีการเคลื่อนไหวใดจากฝั่งตรงข้าม เสียงปืนที่ดังรัวหลายนัดมันค่อนข้างได้ยินชัด และจุดที่ใกล้ที่สุดคือลำธาร เดินมาใกล้ขนาดนี้หากอีกฝ่ายเห็นก็ต้องยิงปืนใส่มาบ้างหรือไม่ก็ทำอะไรสักอย่าง แต่นี่ไม่เลย ไม่มีเสียงใดๆ หรือสัญญาณให้เห็นว่า เจ้าของเสียงปืนอยู่ฝั่งตรงข้ามลำธาร “หยุดก่อน” เมฆาพูดเบาๆ พอให้ทุกคนได้ยิน “มีอะไร” ก้องเกียรติถาม “ฉันว่ามันผิดปกติ” “ยังไง” “เดินมาใกล้ขนาดนี้พวกมันจะไม่เห็นเชียวเหรอ ถ้ามันเห็นมันก็ต้องยิงสกัดหรือทำอะไรสักอย่างที่จะไม่ให้เราเข้าใกล้พวกมัน แต่นี่เงียบมากเลยนะ” เมฆาตอบ เขาเริ่มใจไม่ดี “เออจริงด้วย มันเงียบจริงๆ” ก้องเกียรติเห็นด้วย “ทั้งที่เสียงปืนมาดังมาจากทางนี้ หรือว่าพวกมันไปกันแล้ว” “แล้วพวกมันยิงอะไร” เมฆาพูดพลางนึก ขณะนั้นเสียงหนึ่งดังขึ้น ปัง ปัง ปัง... เกิดเสียงปืนดังขึ้นหลายนัด เสียงปืนดังมาจากด้านหลังเมฆากับพวกที่ยืนอยู่ใกล้ลำธาร ทุกคนพร้อมใจกันหันไปทางต้นเสียง

Chapter 99เสียงปืนที่ดังเป็นระยะทำให้เมฆากับก้องเกียรติร้อนใจมากขึ้น ทั้งสองวิ่งกลับเข้ามาในไร่อย่างรีบร้อน แต่ก็ระวังตัวเพราะไม่รู้ว่า เหตุการณ์ในไร่เป็นอย่างไรบ้าง และอาจมีกลุ่มคนร้ายซุ่มโจมตี พวกเขาวิ่งมาถึงบ้านพักคนงานก็พบว่า นพกับพร้อมยืนรออยู่ มีศพอยู่บนพื้นดินห้าศพ หัวใจก้องเกียรติเต้นแรง คิดว่าคนที่นอนตายคือลูกน้องตน แต่พอมาหยุดยืนข้างศพจึงรู้ว่าไม่ใช่ “รีบไปที่บ้านใหญ่เถอะครับ อาส่งนำหน้าไปแล้ว”นพบอกก้องเกียรติที่รีบวิ่งไปยังบ้านหลังใหญ่ด้วยใจเป็นกังวล ไม่ต่างกับเมฆา ตอนนี้เขาร้อนรุ่มไปหมด ห่วงทั้งแม่ ห่วงทั้งเมียและลูก ก้าวแต่ละก้าวของเมฆาเสมือนเดินอยู่ท่ามกลางกองไฟราวห้าสิบเมตรก่อนถึงบ้านพักเจ้าของไร่ ก้องเกียรติกับพวกหยุดวิ่งเปลี่ยนมาเป็นก้าวเดินแบบแถวเรียงหนึ่ง และเดินชิดริมทางเดินเพื่อไม่ให้คนร้ายที่ไม่รู้ว่ามีจำนวนเท่าไหร่ งานนี้ต้องระมัดระวังมากขึ้น เพราะคนที่อยู่ในบ้านล้วนเป็นคนสำคัญของพวกเขาทั้งสิ้น ก้องเกียรติโยนหินไปข้างตัวประสงค์ที่นั่งยองๆ อยู่ริมผนังบ้าน ลอบมองดูภายในบ้าน ประสงค์หันมาทางด้านหลังพร้อมกับกระชับปืนในมือ“อาส่ง ผมเอง” ก้องเกียรติรีบบอกป