Semua Bab นางบำเรออุ้มรัก: Bab 81 - Bab 90

Chapter 82“ผิวเธอสวยจัง” เขาชื่นชมจากใจ ผิวกายมะปรางนวลเนียนสีน้ำผึ้งเนียนนุ่ม ชายหนุ่มทั่วไปอาจชอบผู้หญิงผิวขาว สำหรับก้องเกียรติกลับชอบผู้หญิงสีผิวนี้ ดูมีเสน่ห์อยู่ในตัว ลำแขนแข็งแรงโอบร่างเล็กทางด้านหลัง เขาก้มหน้าจูบหัวไหล่ไล่มายังบ่า ไต่ไปเรื่อยๆ จนถึงลำคอ ฝ่ามือเขาลูบไปมาตรงหน้าท้องเนียนเรียบ ไล่มือขึ้นสูงไปถึงดอกบัวสองดอก “ว้าว...ซ่อนรูปซะด้วย ใหญ่เต็มมือดีจัง”คนถูกจูบตัวสั่น และสั่นหนักมากขึ้นเมื่อทรวงอกสาวถูกมือใหญ่เคล้นคลึงจากเบามือเป็นหนักมือขึ้นเรื่อยๆ มะปรางเริ่มรู้ชะตาตัวเองว่า เขาคงไม่ปล่อยให้ตนหลุดมือไปแน่ เป็นความจำยอมที่ตนต้องทำใจ และพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้รินไหลร่างเล็กถูกผ่อนให้นอนบนที่นอน ก้องเกียรติกวาดตามองร่างกายส่วนหน้าที่สวยงามตระการตา ดอกบัวสองดอกอวบใหญ่ ยอดถันสีน้ำตาลอ่อนเหมาะสมกับสีผิวเป็นสิ่งโดดเด่นจนเขาอยากนำปากไปลิ้มลอง ไล่สายตาต่ำลงมาจนพบเจอกับแพรไหมสีดำปกคลุมดอกไม้ช่องามที่เนินนูนสวยงาม จนเขาอยากกลายร่างเป็นภมรโบกโบยบินไปเกาะแล้วดูดเกสรชิมน้ำหวานก้องเกียรติไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไปนาน เขาเอนตัวทาบทับเรือนร่างสาว ไม่ได้จูบปากหล่อนแต่กลับจูบทรวงอกคู่สวย

Chapter 84หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ตั้งแต่วันที่เมฆินทร์มาหาเมฆา เด็กชายก็ไม่ยอมกลับบ้าน ร้องงอแงจะอยู่ไร่กอบกุลท่าเดียว ทั้งร้องไห้ ทั้งออดอ้อน ส่งสายตาปริบๆ ณัฐรวีพยายามทำใจแข็งกับลูกชาย แม้ว่าทำยากแต่หล่อนก็ไม่อยากให้เมฆาเข้ามาวุ่นวายในชีวิตมากไปกว่านี้ แค่นี้หล่อนก็คิดว่าตนเองคิดผิดมากพอแล้ว ทว่าก้องเกียรติตัวตั้งตัวตีให้ณัฐรวีเอาคืนเมฆากลับบอกให้เมฆินทร์อยู่ไร่กอบกุลตามความต้องการ โดยให้เหตุผลว่า “เราทำพลาดมาตั้งแต่ต้น ตอนนี้แก้ไขอะไรยาก คีย์ดูเหมือนจะรักเมฆมากขึ้นทุกวัน เรากีดกันไม่ให้ทั้งคู่เจอกันได้ แต่ห้ามทางด้านความรู้สึกไม่ได้ มันจะยิ่งทำให้เรื่องเลวร้ายหนักขึ้น ตอนนี้น้ำกำลังเชี่ยวอย่าเอาเรือไปขวางดีกว่า พี่ว่าเราค่อยๆ ให้คีย์ห่างกับเมฆทีละนิดดีกว่าไหม พี่จะช่วยอีกแรงหนึ่ง” ก้องเกียรติพูดมีเหตุผล และเป็นเหตุผลที่ก้องภพ ประภาพรและณัฐรวีเห็นด้วย จึงไม่มีใครสงสัยเหตุผลที่แท้จริงของก้องเกียรติ นั่นคือ หากเมฆินทร์อยู่ที่นี่ เขาก็มีเหตุผลจะอยู่ไร่กอบกุลต่อโดยไม่ต้องอ้างคำใด เพราะปกติเขาไม่ค่อยได้มาที่นี่บ่อยนัก จะมาพร้อมณัฐรวีกับครอบครัวเท่านั้น และนั่นหมายถึงก้อง

Chapter 86เมฆินทร์รีบวิ่งไปยังน้ำตก เด็กชายควักน้ำเล่นก่อนนำน้ำมาลูบใบหน้า เมฆายืนมองไปรอบๆ น้ำตกที่มีขนาดค่อนข้างใหญ่ ความสูงของน้ำตกราวสองร้อยเมตร ความกว้างของมันกะจากสายตาประมาณหนึ่งร้อยเมตร มีโขดหินน้อยใหญ่กระจายไปทั่ว หากอีกฝั่งข้ามมาก็ไม่ใช่เรื่องยาก กระโดดตามโขดหินมาเรื่อยๆ แล้วเดินลุยน้ำที่ไม่น่าจะสูงเกินหน้าขา ลำธารนี้ไม่สามารถปิดกั้นความปลอดภัยจากคนชั่วที่อาจมาลุกล้ำไร่กอบกุลได้เลย เมฆาเห็นแล้วหวั่นใจอย่างบอกไม่ถูก“ปรางไปเก็บดอกเฟื่องฟ้าให้คุณนายก่อนนะพี่เมฆ”“อืม ขอบใจนะที่พาพี่มาน้ำตก” เมฆาพูดกับมะปรางที่แววตาไม่ได้มองคู่สนทนา แต่กลับมองไปยังฝั่งตรงข้าม ทำให้เมฆาอดมองตามสายตาหล่อนไม่ได้ภาพที่เมฆาเห็นคือ กลุ่มชายฉกรรจ์ห้าคนที่คล้องปืนยาวไว้บนบ่า กำลังล้างหน้าล้างตา บางคนก็ควักน้ำขึ้นมาดื่ม หนึ่งในห้าที่ล้างหน้าเสร็จก็เงยหน้ามองฝั่งตรงข้าม ทำให้มองเห็นอีกฝั่งหนึ่งชัดเจน เขาลุกขึ้นยืนและยังคงมองไปที่เดิม ส่งผลให้เพื่อนที่มาอีกสี่คนมองตามไปด้วย“พวกนั้นแน่ๆ พี่เมฆ” มะปรางคาดเดา“ปรางพาคีย์กลับไปไร่ก่อน”สถานการณ์ตอนนี้ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ แม้ว่าอีกฝ่ายจะนิ่งเฉย ไม่แสดงทีท่า

Chapter 88ความจริงที่ได้รับรู้เรียกความอึ้งและตกใจให้กับณัฐรวีเป็นอย่างมาก หล่อนไม่คิดว่าแก้วตาที่ตนรู้จัก นั้นคือเปลือกนอก แท้จริงแล้วคือสาวกร้านโลก จิตใจอ่อนโยนก็หาใช่ไม่ แก้วตาจิตใจเหี้ยมโหด คิดฆ่าได้แม้กระทั่งเด็ก ดีที่ว่าดลฤดีเกลี้ยกล่อมได้ทัน ไม่เช่นนั้นตนกับลูกคงไม่ปลอดภัย และมีอีกเรื่องที่ล่วงรู้คือ เมฆากับแก้วตาแต่งงานกัน ใช้ชีวิตคู่ด้วยกันหกปีเศษ ขณะที่ครองชีวิตคู่ แก้วตาไม่มีความซื่อสัตย์ให้เมฆา หลับนอนกับผู้ชายมากหน้าหลายตาเพียงแค่ตัวเองพอใจ ไม่สนในความผิดชอบชั่วดี ไม่ใส่ใจศีลธรรม สนใจเพียงความต้องการของตัวเองเท่านั้น ยังมีเรื่องกิ่งโพยม สตรีสูงวัยผู้มีจิตใจอำมหิต โหดร้าย นางหมายฆ่าลูกของหล่อนทั้งที่ยังไม่เกิดมาดูโลก เป็นความแค้นที่ชาตินี้ณัฐรวีไม่รู้ว่าจะอโหสิกรรมให้ได้หรือไม่ พอรู้ว่า ตอนนี้กิ่งโพยมเป็นอัมพาตด้วยฝีมือของแก้วตา ในจิตใจณัฐรวีกลับด้านชากับเรื่องที่ได้ยิน แอบคิดในใจว่า นี่คงเป็นผลกรรมที่นางสมควรได้ทำ กิ่งโพยมกำลังตายจากคนใกล้ชิดที่มอบความรัก ความไว้เนื้อเชื่อใจและความเมตตา ทรัพย์สมบัติทั้งหมดก็ถูกยักยอกไปอีกด้วย หากกิ่งโพยมรู้ นางคงเจ็บป

Chapter 90 “นี่ฮะ” เมฆินทร์หยิบช่อดอกเฟื่องฟ้าออกจากถุง ก่อนส่งให้เมฆา “เอาไปให้แม่ฮะ” “ขอบคุณครับ” เมฆาวางมือลงบนกลางศีรษะลูกชายแล้วโยกเบาๆ ระหว่างที่สองพ่อลูกเดินทางกลับบ้าน ต้นเฟื่องฟ้าดอกไม้ประจำจังหวัดภูเก็ตออกดอกเต็มต้น เมฆาเห็นมันสวยดีจึงจอดรถเด็ดดอกเฟื่องฟ้ามาหนึ่งช่อ เพื่อนำไปให้ณัฐรวีที่ไม่รู้ว่า หล่อนจะรับดอกไม้ช่อนี้หรือไม่ ในใจคิดไปกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ว่า ณัฐรวีคงไม่รับดอกไม้ที่ตนให้ ซึ่งเขาก็ทำใจไว้ล่วงหน้าแล้ว สองพ่อลูกก้าวเข้าไปในบ้านที่ค่อนข้างเงียบ เป็นเพราะก้องภพ ประภาพร ก้องเกียรติและอดุลย์ เดินทางไปไร่จักรภพ ไปเยี่ยมเยียนเจ้าของไร่ตามประสาคนคุ้นเคยและพูดคุยเรื่องกลุ่มชายฉกรรจ์ที่เมฆาเห็น “แม่ไม่อยู่มั้งน้องคีย์” เมฆาพูดกับลูกชายเมื่อเข้ามาในบ้านแล้วไม่พบใครสักคน “แม่ทำกับข้าวอยู่แน่ๆ เลย” เมฆินทร์คาดเดา “ไปฮะไปหาแม่กัน” เด็กชายจูงมือเมฆาเดินไปยังห้องครัวที่อยู่ด้านหลังของบ้าน พอไปถึงห้องครัวก็พบกับณัฐรวีกำลังยืนทำกับข้าว โดยมีสาวใช้ชื่อเอมเป็นลูกมือ “แม่ฮะ” ณัฐรวีละสายตาจากผักที่กำลังหั่น มองไ