All Chapters of ท่านแม่ทัพ อย่ารังแกข้า: Chapter 61 - Chapter 70

เขยตระกูลหวังสี่เจาคำนำ"แจ็คสัน" ราชา Playboy เจ้าชู้ไม่เลือกที่ จนชีวีต้องมอดม้วย ถูกสาปแช่งให้เกิดใหม่เป็นบัณฑิตไร้น้ำยา ถูกเหยียบย่ำสารพัด สาหัสสุดจะทน เขาจึงลุกขึ้นสู้ ประกาศจะกอบกู้ศักดิ์ศรีเพลย์บอยตัวพ่อคืนมาให้ได้ !------ ‘แจ็คสัน’ เป็นทายาทเศรษฐี ตระกูลของเขาทำธุรกิจขนส่งโลจิสติกส์ใหญ่เป็นอันดับต้น ๆ ของประเทศจีนพ่อกับแม่ของเขาประสบอุบัติเหตุเครื่องบินตก เสียชีวิตทั้งคู่ แจ็คสันจึงถูกเลี้ยงดูโดยคุณปู่กับคุณย่า ท่านทั้งสองรู้สึกเสียใจกับการสูญเสียลูกชายและลูกสะใภ้ ไปในครั้งเดียวอย่างกะทันหัน พวกเขากลัวว่าตระกูลมหาเศรษฐีของตนจะสิ้นทายาทสืบสกุล ดังนั้น จึงเลี้ยงดูแจ็คสันราวกับไข่ในศิลา และปลูกปั้นหลายชายให้มีหน้าที่ผลิตทายาทให้ตระกูลเพียงอย่างเดียวด้วยเหตุนี้ แจ็คสันจึงได้รับการบำรุงอาวุธลับสำหรับผลิตทายาทจนมีความใหญ่โตโอฬารกว่ามาตรฐานบุรุษทั่วไปจนได้รับฉายาว่า ไอ้หนุ่มมังกรใหญ่นอกจากความโอฬารของเขาแล้ว แจ็คสันยังมีความต้องการมากกว่าผู้ชายคนอื่น ๆ ด้วยเช่นกัน ในแต่ละวันนั้นเขาจะต้องใช้ผู้หญิงไม่ต่ำกว่า 10 คนสำหรับการปลดปล่อยพลังมังกรใหญ่ที่อัดแน่นอยู่ในกาย และเป็นโชคของเข

เฟยเฟยทนให้เหล่าพี่สาวดูถูกสามีตนเองไม่ไหวก็ร้องออกมา “ท่านพี่ เหตุใดพวกท่านกล่าววาจาทำร้ายสามีข้าเช่นนี้”หนิงหนิงสะบัดหน้า แค่นเสียงขึ้นว่า “หรือที่พวกเราพูดไม่จริง”แจ็คสันในร่างของซั้นซั้นยืนฟังอยู่นาน พอจะเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง ก็สะกิดภรรยาคนงาม “นี่ ๆ สตรีไร้มารยาท พวกนี้เป็นใคร”พี่สาวทั้งสามคนได้ยินน้องเขยกล่าววาจาล่วงเกินพวกตนเช่นนั้น ก็กรีดร้องออกมาหนิงหนิงกระทืบเท้าด่าว่า “เจ้าคนไร้ความสามารถ มาอาศัยบ้านคนอื่นอยู่ แล้วยังสามหาวกล้าด่าพวกข้ารึ”เฟยเฟยเกรงว่าเรื่องราวจะใหญ่โต แล้วร่วงรู้ถึงหูมารดาจึงรีบเอ่ยขอโทษพี่สาวทั้งสาม “ท่านพี่ โปรดอย่าได้เอาความสามีของข้าเลย ตั้งแต่เขาฟื้นขึ้นมา ก็คล้ายว่าสติจะเลอะเลือน จำอะไรก็ไม่ค่อยจะได้”แต่แจ็คสันกลับไม่ยอม เขายังคงถามด้วยความไม่พอใจว่า “คำก็ไร้ความสามารถ สองคำก็ไร้น้ำยา ขอถามหน่อย ข้าไร้น้ำยาไม่มีความสามารถตรงไหน”เฟยเฟยรีบเข้าไปดึงตัวสามีของตนเอาไว้แล้วรีบบอกเขาให้ใจเย็นลง “ท่านเป็นบัณฑิตผู้มีความสามารถ......”หนิงหนิงตะโกนแทรกขึ้นว่า “บัณฑิตผู้อ่อนเปลี้ยไร้น้ำยาต่างหาก”เฟยเฟยตกใจจนหน้าซีด กลัวว่าสามีจะน้อยใจจนคิดกระโดดน้ำฆ

ณ คอกม้า“อี๋.... เมื่อก่อนเคยจับนมสาว สูดดมกลิ่นกายคนงาม แต่ตอนนี้ต้องมาจับด้ามพลั่วตักขี้ม้า อ๊วก.. อ๊อก... ”แจ็คสันโอดครวญกับตนเองขณะที่ใช้พลั่วไม้ตักขี้ม้าออกจากคอก แม้จะมีผ้ามัดคาดจมูกเอาไว้แต่กลิ่นฉุนของสิ่งสกปรกก็ยังทะลุเข้าไปจนถึงปอด ทำเอาเขาแทบจะอาเจียนทุกครั้งที่ตัก“ไอ้ม้าขี้เหม็น รู้จักแค่กิน กินแล้วก็ขี้” แจ็คสันส่งค้อนปะหลับปะเหลือกให้เจ้าม้าสีดำตัวใหญ่ที่สุดในคอก “แล้วก็ลำบากราชาเพลย์บอยอย่างข้าให้มาตักขี้พวกแกอีก เอี๊ยะ... อ๊วก..”เขาโก่งคอทำท่าจะอ้วกอีกครั้ง ในขณะที่ม้าเคี้ยวหญ้ากร้วม ๆ ยิงฟันเล่มใหญ่ไปด้วยราวกับจะเยาะเย้ยแจ็คสันยกเท้าขึ้นหมายจะสั่งสอนม้าด้วยความโมโห “หน็อยแน่ นี่แกบังอาจยิ้มเยาะเย้ยข้ารึเจ้าดำ”พลั่ก !ตุบ !ร่างผอมบางถูกม้าเตะ หงายหลัง ก้นกระแทกพื้นที่เต็มไปด้วยขี้ม้า“โอ๊ย” แจ็คสันร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด อีกทั้ง เนื้อตัวยิ่งเลอะไปด้วยสิ่งสกปรก “เจ้าม้าบ้า”“คุณชายเป็นอย่างไรบ้างขอรับ”ผางซื่อ บ่าวรับใช้คนสนิทรีบวิ่งเข้ามาประกอบนายของตนแจ็คสันสั่ง “ไอ้ดำนั่นมันเตะข้า จับมันไว้ข้าจะตีมัน”ผางซื่อสีหน้าตื่นตระหนกร้องขึ้นว่า “ไม่ได้นะขอรับ ตีมัน

แจ็คสันรอให้ภรรยาคนงานหลับสนิทแล้ว จึงแอบย่องลงจากเตียงออกจากห้องแล้วมองหาบ่าวรับใช้ เขาเห็นผางซื่อนั่งสัปหงกอยู่ที่ใต้ต้นไม้หน้าเรือนนอนจึงเร่งฝีเท้าเข้าไปใกล้“ผางซื่อ..... ตื่นเร็ว”เขาเอาเท้าสะกิดบั้นเอวของบ่าวรับใช้ อีกฝ่ายจึงรู้สึกตัวขึ้นมา“คุณชาย ท่านมาแล้วหรือขอรับ” ผางซื่อเอ่ยทั้ง ๆ ที่ปากยังหาวด้วยความง่วงงุน ปกติในยามนี้เขาต้องหลับสนิทบนเตียงแล้ว แต่คืนนี้ต้องมานั่งตากน้ำค้างให้ยุงกัดรอคุณชายตามคำสั่งผางซื่อสะบัดหัวไล่ความง่วง พลางลุกขึ้น “คุณชายจะให้บ่าวช่วยทำอะไรหรือขอรับ”แจ็คสันมองซ้ายมองขวาแล้วกระซิบสั่งว่า “พาข้าไปที่เรือนนอนของฮูหยินหวังเฉา”ผางซื่ออุทานออกมา “ดึกดื่นเช่นนี้ คุณชายจะไปทำอะไรที่เรือนนอนของฮูหยินผู้เฒ่า”แจ็คสันยิ้มเย็น “ไปรีดเงิน”ผางซื่อตาโต "คุณชายไม่ได้นะขอรับ นั่น... นั่น... ฮูหยินผู้เฒ่า คนที่ชี้เป็นชี้ตายคนในจวนได้"แจ็คสันถลึงตา เอ่ยด้วยน้ำเสียงข่มขู่ว่า “หากเจ้าไม่พาข้าไป ข้าจะไล่เจ้าออกจากจวนเดี๋ยวนี้ แต่ถ้าเจ้าเชื่อฟังข้าดี ๆ คืนนี้ข้าจะให้รางวัลเจ้าอย่างงาม”ผางซื่อกลืนน้ำลายเฮือก ในเมื่อเลือกที่จะติดตามนายท่านซั้นซั้นแล้ว ก็คงต้องล่องเรื

ณ ตลาดโอฬารตั้งใจพาเฟยเฟยมาเดินชมตลาดก็เพื่อให้ภรรยาคนงามได้เปิดหูเปิดตา เดินซื้อของที่อยากได้อย่างเช่นสตรีคนอื่น ๆ และที่สำคัญเขาจะได้แอบไปหาหมอเพื่อรักษาโรคบุรุษแท่งหยกไม่แข็งโอฬารบอกกับภรรยา “เฟยเฟย เจ้ากับสาวใช้เดินเลือกซื้อของกันตามสบายเถิด พี่ขอไปปรึกษาหมอทางนู้นหน่อย”เฟยเฟยรับคำ “เจ้าค่ะ ท่านพี่” จากนั้นนางก็ชักชวนสาวใช้เดินชมตลาดอย่างสำราญใจ ใบหน้างดงามปรากฏรอยยิ้ม นานแล้วที่นางไม่ได้มาเดินเที่ยวเช่นนี้โอฬารมองเห็นภรรยาคนงามมีความสุข เขาก็พลอยมีความสุขไปด้วย แต่นี่เป็นความสุขเพียงแค่เปลือกนอกเท่านั้น หากอยากให้นางมีความสุขอย่างแท้จริง เขาต้องทำลูกให้นางให้ได้ เขาจึงหันไปสั่งบ่าวรับใช้คนสนิทว่า“พาข้าไปหาร้านหมอที่ดีที่สุดในเมืองนี้”“ขอรับ”ผางซื่อรับคำ แล้วพาคุณชายโอฬารไปยังถนนซึ่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามของตลาดณ ร้านหมอหมอตี๋ชุน เป็นหมอที่มีชื่อเสียงอันดับหนึ่งในเมืองหลวง ด้วยเหตุนี้จึงมีคนไข้ทั้งใกล้ไกลมารักษาที่นี่กันอย่างเนืองแน่นโอฬารและบ่าวรับใช้นั่งรอประมาณครึ่งก้านธูป ก็ถูกเรียกให้เข้าไปพบหมอเขาเดินเข้ามาในห้องตรวจ กลิ่นยาสมุนไพรฉุนเข้าจมูกจนเขาสำลักออกมา อีกทั้ง ยั