All Chapters of ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Chapter 171 - Chapter 180

“ดีมาก แต่มีที่น่าห่วงกว่านั้น… คือ หลี่จิ้งซาน เจ้าคงเคยได้ยินนามนี้อยู่แล้วกระมัง”ไป๋ลี่เยว่ ชะงักเล็กน้อย เสียงแผ่วลง “...ขุนนางใหญ่อาวุโสสายบุ๋น…อดีตอาจารย์ขององค์ชายสอง...”“ใช่” น้ำเสียงฮองเฮาเยียบเย็นลง “มีคนกระซิบว่า เขาเริ่มรวมไพ่ในมือเพื่อช่วยหนุนเหวินหยาง ข้าคิดว่า…เขาคงเขาไม่ได้กลับมาเพื่อเก้าอี้เสนาบดี เขากลับมาเพื่อปั้นใครบางคนขึ้นบัลลังก์ และใช้บารมีของคนนั้นเป็นเครื่องมือ”“...หมายความว่า องค์ชายสอง…” ไป๋ลี่เยว่ ชะงักคำพูดอันมิควรไว้เพียงครึ่งคำ ไม่กล้ากล่าวออกมาฮองเฮาพยักหน้า แล้วจิบชาเบา ๆ ก่อนแค่นยิ้มบาง “เหวินหยางและมารดาของเขาคิดจะชิงตำแหน่งรัชทายาท และมีคนหมายมั่นปั้นมือให้เขาได้ตำแหน่งเพื่อที่ตัวเองจะได้พึ่งบารมี”ไป๋ลี่เยว่เสียงนิ่ง แฝงไฟเย็นที่โดนควบคุมอารมณ์ไว้ “เช่นนั้นองค์ชายสามทรงยิ่งตกอยู่ในวงล้อมเพลิง หากหม่อมฉันนิ่งเฉย ปล่อยให้เขาเผชิญเพียงลำพัง เช่นนั้นย่อมเป็นความผิดของหม่อมฉันเอง”ฮองเฮาวางถ้วยชาลงเบา ๆ เสียงกระทบก้องสะท้อนในห้องเงียบสงัด “ใช่… ไม่ว่าจะด้วยเหตุใด หากเขายื่นมือหมายชิงบัลลังก์ นั่นย่อมหมายถึงภัย และหากเจิ้งหยางของเราไร้แผ่นหลังคอยหนุ

“น้องสามของกระหม่อมแม้เป็นโอรสของฮองเฮา แต่ในการทูต บรรพบุรุษมิได้สอนให้ใช้ชาติกำเนิดขึ้นโต๊ะเจรจา หากแต่ให้วัดที่ฝีปาก…ไม่ใช่ฝีมือรบ”แต่แล้ว ร่างสูงสง่าขององค์ชายสาม หลงเจิ้งหยาง ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นในเงาสงบ ก่อนจะก้าวออกมาจากแนวขุนนางเช่นกัน ท่ามกลางความเงียบชั่วขณะโดยมิรอให้ผู้ใดเชื้อเชิญ เขาคุกเข่าคำนับเบื้องหน้าบัลลังก์มังกร แม้ท่าทางสุภาพนิ่งสงบทว่าเปี่ยมอำนาจ สายตาคมสบพระเนตรฮ่องเต้โดยไม่หลบตาแม้จะไม่จ้องประจัญ แต่กลับเปล่งประกายเยือกเย็นดุจผาหิมะ สีหน้าไร้แววโกรธ แม้มีคำดูหมิ่นดังกึกก้องไปทั้งห้อง เสียงทุ้มเอ่ยก้องชัดกังวาน“เสด็จพ่อ…กระหม่อมเป็นขุนศึกจริง มิอาจปฏิเสธได้ กระหม่อมยอมรับว่าแม้มิใช่ผู้ชำนาญถ้อยคำในตำรา เท่าผู้เจรจาสอพลอมืออาชีพเหมือนพี่รองหรือเหล่าขุนนางมือวาทศิลป์ แต่ในสนามรบ กระหม่อมเคยนั่งคุกเข่าอยู่กลางสมรภูมิ…เจรจาแลกชีวิตของทหารนับพันนายกับแม่ทัพแคว้นศัตรู เคยใช้เพียงถ้อยคำเดียว…ยับยั้งศึกที่จะกลืนหมื่นชีวิตเป็นเถ้าถ่าน … คำพูดที่เอ่ยออกมาในวันนั้น ไม่ได้อยู่ในตำรา แต่มันหยุดศึกนองเลือดทั้งแนวรบ” เขาเงยหน้าสบพระเนตรฮ่องเต้โดยไม่หลบเลี่ยง น้ำเสียงยังคงเยือกเย็

“ท่านแม่ หมายถึง…”“ฆ่าศัตรู…มิจำเป็นต้องเปื้อนเลือด มิจำเป็นเพียงเชือดคอให้เลือดสาด เพียงตัดแขนให้ถือดาบไม่ได้ สาดโคลนให้เงยหน้ามิขึ้น…ก็พอ เพียงเท่านี้ก็ตายทั้งเป็น” ริมฝีปากนางยกยิ้มยะเยือกเย็น แววตาเปี่ยมด้วยความร้ายกาจ “บางครา…แค่ร้อยถ้อยคำก็เพียงพอจะฝังศพคนได้” หลงเหวินหยาง แค่นหัวเราะต่ำ ริมฝีปากเหยียดยิ้ม “ข้า…ไม่อยากแค่ล้มเจิ้งหยาง ข้าอยากให้มัน…ไม่มีวันได้หายใจอีกเลย”“เจ้าอย่าเพิ่งเร่งร้อนใจ...” สนมชิงอวี่หยุดเว้นเพียงครู่ ทองมองสายตาพระโอรสที่ตอนนี้วาวด้วยเพลิงแค้น“หยกแท้ย่อมผ่านการเจียระไน หน้าที่นี้ที่มันได้ไป วันนี้อาจเป็นเกราะทองของเจิ้งหยาง... แต่แม่จะทำให้มันกลายเป็น ห่วงคอประหารเอง แม่จะใช้เวลาปรุงยาพิษหยดนั้นให้กับองค์ชายสามเอง …พิษที่หยดช้า ๆ เจ็บปวดกว่าคมดาบเสียอีก หน้าที่ของเจ้า เพียงไปนำกำหนดพิธีมาให้แม่ก็พอ” พระสนมชิงอวี่หยิบดอกเหมยร่วงจากแจกันมาบี้จนแหลกคาฝ่ามือ รอยยิ้มเย็นยะเยือกฉายบนใบหน้างาม“เจ้าเพียงฟังข้า แล้วเล่นตามแผนเท่านั้นเอง”“ข้าจะจัดการโดยด่วน ผู้ใดขวางข้า มันจะไม่มีวันได้ลมหายใจคืน” เสียงหัวเราะต่ำของหลงเหวินหยางประสานกับเสียงลมค่ำพัดหิมะซัดม

“ดี…เจ้าช่วยข้า ครั้งนี้ …ข้าจะไม่ยอมแพ้พวกมัน ข้าไม่ต้องล่อเสือออกจากถ้ำ เสือมันจะวิ่งมาหาเอง แค่ได้กำลังใจจากเจ้า มีเจ้าอยู่เบื้องหลังคอยหนุน ตอนนี้มันทำให้ใจข้าสงบขึ้น ข้าจะเป็นคนอยู่แนวหน้าถือดาบสู้ ส่วนเจ้า…คอยระวังหลังให้ข้า ช่วยจับตาพิษและเล่ห์ในเงา โดยเฉพาะเรื่องยาและพิษในงาน ข้าฝากเจ้าคอยสังเกตให้ดี”“หม่อมฉันคาดว่า พวกเขาคงเตรียมการไว้ล่วงหน้า หากปล่อยให้เขาชิงขยับลงมือก่อน เกรงว่าพระองค์อาจต้องเสียเปรียบและเปลืองกำลังโดยใช่เหตุเพคะ” ไป๋ลี่เยว่ยิ้มบาง“เจ้าคือคนเดียวที่ข้าไว้ใจที่สุด เยว่เอ๋อร์” เขาพยักหน้าแน่วแน่ “เช่นนั้น…เพื่อความปลอดภัย คืนก่อนพิธี เจ้ากับจิ่นอวิ๋นต้องไปพักที่ตำหนักเสด็จแม่ ข้าจะได้ไม่เป็นกังวล”“เข้าใจแล้วขอรับ” เด็กน้อยตอบทันที ดวงตาใสฉายความมุ่งมั่นเกินวัย ก่อนจะหันกลับไปคีบปลาต่ออย่างขะมักเขม้น“ท่านแม่ ท่านพ่อ ข้าขอให้เจ้าคนร้ายพวกนั้นแพ้ย่อยยับหมดทางสู้ขอรับ”เสียงใส ๆ ของหลงจิ่นอวิ๋นก้องสะท้อน ราวคำประกาศสัตย์จากโอรสผู้เยาว์ ทำให้สองผู้ใหญ่สบตากันอย่างเงียบงัน ก่อนจะหัวเราะพร้อมกันเบา ๆ ทว่าในหัวใจต่างก็รู้ดีว่า หัวเราะครั้งนี้…คือคำมั่นว่าจะยืนเ

“ครั้งนี้…หลงเจิ้งหยางจักต้องเสียทั้งหน้า เสียทั้งตำแหน่ง เสียทั้งศักดิ์ เสียทั้งชื่อ ชื่อแม่ทัพไร้พ่ายของมันก็เป็นเพียงตำนานเก่า หากเสียหน้าครานี้ ต่อให้เทพเจ้าก็อุ้มขึ้นจากเหวนั้นไม่ทัน” เสียงของนางเย็นเยียบ “และนางฮองเฮาผู้หยิ่งผยองนั่น…ข้าอยากเห็นนักว่า ต่อให้ฉลาดเพียงใดจะวางหมากทันข้าอีกหรือไม่ ข้าจะทำให้พวกมัน…ได้เห็นว่า หมากที่นางวาง หากพลาดเพียงครึ่งก้าวแล้ว ข้าจะเป็นผู้เหยียบซากจนแหลกนั้นด้วยตนเอง ข้าจะขึ้นเป็นฮองเฮาแทนมันเอง”นางหันมามองโอรส ดวงเนตรวาววับด้วยความล้ำลึก “และเจ้า…เหวินเอ๋อร์ จะต้องก้าวขึ้นไปอีกขั้น เสร็จงานนี้… เสด็จพ่อของเจ้า…จักมิอาจปฏิเสธได้ว่า ใครคือผู้ล้มเหลวต่อภารกิจอันสำคัญระดับแคว้น… ผู้ที่คู่ควรกับตำแหน่งรัชทายาท…คือเจ้า มิใช่เขา”หลงเหวินหยางค้อมกายเล็กน้อย ยกถ้วยสุราขึ้นช้า ๆ ดวงตาเย็นชา “เมื่อเจิ้งหยางล้มลง…ข้าจะเป็นผู้เดียวที่ยืนอยู่ใต้บัลลังก์ทอง” “หากเจ้าก้าวไปถึงยอดสูงสุด…ข้าจะเป็นคนแรกที่ถวายมงกุฎให้เจ้าเอง” พระสนมชิงอวี่วางถ้วยชาลงเบา ๆ พระสนมชิงอวี่ยกยิ้มอ่อนละไมอย่างพึงใจตำหนักชิงอวิ๋น– ยามโหย่ว “ซูเหวิน”เสียงไป๋ลี่เยว่เอ่ยเบาราวกระซิบ