All Chapters of ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Chapter 161 - Chapter 170

ตำหนักชิงอวิ๋น ยามซวี่เงาไม้สะท้อนผนังดั่งภาพวาดหมึกจีน กลีบดอกชิงเถิงร่วงโรยเบา ๆ ตามสายลม แสงตะเกียงที่เพิ่งถูกจุดใหม่ ความอุ่นจากเปลวไฟไม่อาจกลบความหนาวเย็นของหิมะที่โปรยปรายบางเบาภายนอกได้ ไป๋ลี่เยว่นั่งจิบชาเงียบ ๆ ในโถงห้องบรรทม ท่าทางสงบนิ่ง แม้ใจยังครุ่นคิดด้วยความประหลาดใจ เหตุใดฮองเฮาจึงได้มาค้างตำหนักนี้เพียงลำพัง…แล้วคืนนี้ยังจะส่งองค์ชายสามมาห้องของนางอีก ใจนางตอนนี้กำลังเต้นโครมคราม ลุ้นว่าเมื่อใดเขาจะเข้ามา แล้วนางต้องกล่าวเช่นไรกับเขา เพื่อไม่ให้เขาคิดว่านางยินดีที่จะให้เขามาร่วมเตียงด้วย นางยกถ้วยชาแนบริมฝีปากอย่างช้าๆ กลิ่นหอมละมุนแต่ประหลาดของชานั้นแทรกซึมลึกเข้าไปในร่างกาย “ชานี้…เหตุใดจึงหอมประหลาด…รสชาติละมุนนัก” นางพึมพำกับตนเอง พลางเหลือบมองถ้วยชาร้อน ที่นางกำนัลของฮองเฮานำมาถวาย ในขณะที่ลมเย็นโชยผ่านหน้าต่าง กระทบผิวกายจนนางรู้สึกเย็บวาบสลับกับอุ่นร้อนขึ้น…ความรุ่มร้อนได้ปลุกเร้าจากภายใน ร่างกายอันเย็นชากลับรู้สึกแผดเผาต้องการปลดปล่อย ไป๋ลี่เยว่รู้สึกหน้าร้อนวาบ แก้มเริ่มแต้มสีแดงระเรื่อโดยไม่ทราบสาเหตุ นางมองถ้วยชาที่เพิ่งจิบหมดอย่างครุ่นคิด เสียงปร

“เยว่เอ๋อร์ คืนนี้เจ้าจะไม่ได้หลับตลอดคืน ข้าจะมอบจูบให้เจ้าทั้งคืน…ตราบจนหิมะหยุดโปรย”สิ้นคำพูด ใบหน้าคมเคลื่อนเข้ามาหานางอย่างไม่ลังเล ริมฝีปากของทั้งสองประกบกันนิ่งไม่ขยับ ก่อนที่หลงเจิ้งหยางจะกระชับมือตัวเองประคองศีรษะนางไว้ ริมฝีปากหยักเริ่มขยับบดริมฝีปากอวบอิ่มของนางอย่างดุดันด้วยฤทธิ์โอสถและฤทธิ์เสน่หา ไป๋ลี่เยว่ก็ตอบรับด้วยการเผยอปาก รับเอาลิ้นร้อนที่เต็มไปด้วยความกระหายเข้ามาในโพรงปาก ลมหายใจทั้งสองผสานใกล้ ริมฝีปากที่เคยเพียงแตะแผ่วกลับทาบลงมา ตอนนี้แนบแน่นรวมเป็นหนึ่งเดียว ราวเกรงว่าหากปล่อยให้เป็นเพียงสัมผัสผ่าน ทุกความปรารถนาจะกลายหายไปกับหิมะ ทั้งสองมอบจูบดื่มด่ำเต็มไปด้วยความกระหาย และเร่าร้อนดุจเปลวเพลิงให้แก่กัน ใบหน้าหวานผละออกมาจ้องใบหน้าคมที่ห่างเพียงฝ่ามือความอุ่นวาบแล่นผ่านจากเรียวปากสู่หัวใจ ไป๋ลี่เยว่สะท้านจนปลายนิ้วสั่นเล็กน้อย แต่กลับยกมือขึ้นคว้าไหล่กว้างของเขาไว้แน่น ยิ่งเร่งเร้าแรงโอบกอดให้ลึกซึ้งกว่าเดิม“องค์ชาย หม่อมฉันอยากได้มากกว่าจูบ ที่พระองค์มอบให้ได้หรือไม่เพคะ” เสียงนุ่มของนางเต็มไปด้วยความเว้าวอน สายตาคมจ้องใบหน้างามและเหลือบมองด้วยความตกตะล

“อ้าาา ซี๊ดดด มะ...หม่อมฉันเจ็บ องค์ชาย อ๋ายยย ท่านเบาก่อน” “เยว่เอ๋อร์…ประตูหยินของเจ้า ความอบอุ่นลึกล้ำของเจ้าช่างแนบแน่นรัดรึง รัดข้าแน่นดีเหลือเกิน อ๊าาาา เยว่เอ๋อร์ เจ้าค่อยยังชั่วบ้างหรือยัง ข้าหวั่นเกรงจะมิอาจควบคุมตนได้ เพราะทนแรงบีบรัดของเจ้าไม่ไหว” แม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ผู้เคยกล้าหาญบนสมรภูมิ ทนทานต่อคมดาบและห่าลูกธนูมานับครั้งไม่ถ้วน กลับแทบจะสิ้นเรี่ยวแรงยามถูกพันธนาการด้วยเกลียวสัมพันธ์แห่งบุปผาหยกที่ได้รับจากพระชายา ก่อนที่เขาจะได้ขายหน้า ใบหน้างดงามของพระชายาพยักหน้ารับด้วยแววตาอ่อนหวานดุจอนุญาตให้เขาแสดงความปรารถนาที่กักเก็บไว้มิอาจห้าม ไป๋ลี่เยว่สูดลมหายใจลึก เมื่อความคับแน่นเริ่มผ่อนคลาย ไม่นานก็สามารถปรับลมหายใจเข้าออกได้ บุรุษผู้ยิ่งใหญ่ค่อย ๆ เคลื่อนไหวสะโพกช้าๆ อย่างอ่อนโยนในตอนต้น ก่อนจังหวะจะเร่งเร้าขึ้นตามแรงปรารถนาที่โหมกระหน่ำ จนร่างกายของทั้งสองสั่นสะท้านเป็นจังหวะ มือเรียวงามของนางเอื้อมไปรั้งลำคอแกร่ง แววตาเว้าวอนขอจุมพิตแทนคำกล่าว ตลอดเวลาที่ทั้งสองมอบความสุขให้กัน ริมฝีปากทั้งคู่จึงประสานแนบแน่นมิเว้นห่าง ขณะเดียวกันสะโพกอรชรยังขยับตอบสนองราวบุปผาโอนอ่อนไ

แสงเหมาสือชูทาบผ่านม่านแพรสีชมพูอ่อน กลิ่นกำยานไม้กฤษณาจากเตาเล็ก ผสมกับน้ำมันจันทน์จากเส้นผมที่สยายบนหมอนผ้าไหมหอมอวลไปทั่วห้อง ไป๋ลี่เยว่ลืมตาช้า ๆ ด้วยความรู้สึกถึงอ้อมแขนอุ่นที่โอบแนบแผ่นหลังนางไว้แนบชิด…เอวคอดถูกวงแขนอันแข็งแรงโอบรั้งไว้อย่างแนบแน่น ขณะที่ถันอวบถูกมือใหญ่กอบกุมไว้ด้วยความหวงแหนนัก เสียงหายใจสม่ำเสมอของบุรุษผู้นอนซ้อนอยู่เบื้องหลังดังแผ่วมาที่ข้างหู สองร่างเปลือยเปล่านอนหลับร่วมกันอยู่ใต้ผ้าห่มขนห่านปักลายหงส์คู่ ไป๋ลี่เยว่เอื้อมจับอุ้งมือหนาที่กอบกุมเต้านางออก แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล เจ้าของมือดูราวกับรำคาญที่โดนกวน มือนั้นกลับยิ่งลูบไล้บีบเคล้นทรวงอวบหนักขึ้นราวไม่ตั้งใจ ความร้อนจากฝ่ามือสร้างความรัญจวนให้นางหวั่นไหว แม้เพียงจะขยับดึงออก กลับยิ่งถูกลูบไล้หนักแน่นยิ่งกว่าเดิม ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงความตึงเครียดที่เพิ่มขึ้นบริเวณประตูหยิน… “อ๋ายย…” นางเผลอส่งเสียงพร่าเล็กๆ เมื่อสัมผัสถึงเครื่องเพศบุรุษอันอุดมที่ยังไม่ยอมลดราวี ที่ตอนแรกนอนสงบนิ่งถึงแม้จะเสียบสอดอยู่ในถ้ำนาง บัดนี้ความอุ่นร้อนพลันตื่นแข็งและพองตัวขึ้นอีกครั้งเบื้องล่าง ร่างหนา

“องค์ชายน้อย…โปรดใจเย็นเถิดพ่ะย่ะค่ะ” ภายนอกห้องบรรทม แสงอรุณแรกยังมิทันแตะปลายยอดหลิว เสียงเล็กแหลมขององค์ชายตัวน้อยกลับดังก้องกับเสียงซูเหวินองครักษ์คนสนิท ที่ยังคงยืนสงบเสงี่ยมเบื้องหน้าประตูใหญ่ แม้นใบหน้าจะไม่ไหวติงราวรูปสลัก แต่ทว่าสุ้มเสียงที่เปล่งออกกลับเปี่ยมด้วยความหนักแน่นหากแฝงความอบอุ่น มือทั้งสองพยายามใช้กันร่างเล็กที่พยายามเบียดเข้าไปอย่างมุ่งมั่น “ไม่! ... ข้าจะเข้าไปเดี๋ยวนี้ ซูเหวินเจ้าพูดไม่รู้เรื่องแล้ว เปิดประตูให้ข้าเดี๋ยวนี้ ข้าจะเข้าไปดูน้องของข้า หวงไหน่ไหน่บอกว่า...หากเมื่อคืนข้านอนกับหวงไหน่ไหน่ ท่านพ่อกับท่านแม่จะทำน้องให้ข้า วันนี้ข้าจะมาเอาน้อง” เสียงใสแหลมตะโกนซ้ำไม่หยุด พลันร่างเล็กก็ถูกยกขึ้นอุ้มในอ้อมแขนองครักษ์หนุ่ม แต่ถึงกระนั้นยังดิ้นรนโวยวายไม่หยุด ภายในห้องบรรทม กลิ่นหอมอ่อนของกำยานจันทน์ยังคงคลุ้งอบอวลจางๆ ร่างสองร่างที่แนบชิดใต้ผ้าห่มสีอ่อนบนเตียงขยับไหวเล็กน้อย ไป๋ลี่เยว่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นด้วยความอ่อนเพลีย นางรู้สึกเหมือนตัวเองแทบไม่มีแรงจะลุกจากเตียง หากคนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้… กำลังนอนหลับอย่างสบายใจอยู่ข้างๆ ร่างบ