All Chapters of ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Chapter 151 - Chapter 160

“เปล่าเลย…ข้าเชื่อ…เชื่อหมดใจเสียด้วยซ้ำ”ร่างสูงของบิดาสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะกวักมือเรียกโอรสให้เข้ามาใกล้ตน “เสี่ยวเป่า มานั่งใกล้ ๆ พ่อเถิด…” น้ำเสียงแผ่วเบาจนต่างจากทุกครา คล้ายคนแบกบางสิ่งไว้ในอกมานานหลงจิ่นอวิ๋นเลิกคิ้วสูง สายตายังไม่วางใจนัก แต่สุดท้ายก็ยอมก้าวเข้ามา นั่งตัวตรงบนเก้าอี้ข้างโต๊ะ ร่างเล็กคล้ายเจ้าชายตัวน้อยผู้เย่อหยิ่ง และกล้าหาญ เด็กน้อยทอดสายตามองสบตาบิดาอย่างค้นหาผู้เป็นพระบิดาทอดถอนใจเบา ๆ ก่อนจะช้อนเอาร่างเล็กของพระโอรสให้ขึ้นมานั่งตักอย่างช้า ๆ มือหนาประคองกอดอย่างระวังราวกับกลัวว่าโอรสจะสลายไปเป็นเงาในความฝัน จมูกโด่งสูดที่ศีรษะเล็ก ดวงตาคมทอดมองใบหน้าเล็กคล้ายตนตอนยังเยาว์“เสี่ยวเป่า เจ้ารู้หรือไม่…พ่อยังไม่เคยได้อุ้มเจ้าสักครั้ง ในตอนที่เจ้าเกิด…” เสียงทุ้มสั่นเครือ เจือความเจ็บลึกและรู้สึกผิดในใจหลงจิ่นอวิ๋นนั่งฟังนิ่งไม่เอ่ยถ้อยคำ แต่แววตาแปรเปลี่ยนเล็กน้อย ดวงตาเล็กวาวสะท้อนประกายสะเทือนใจที่พยายามปิดบังหลงเจิ้งหยางยิ้มเจื่อน นัยน์ตาฉายแววปวดร้าว “วันนั้น ข้าขอราชโองการนำทัพไปชายแดน…เพียงเพื่อหนีหน้า…แม่ของเจ้า” เขาหยุด สูดหายใจเบา ๆ “แต่ตอนที

“เจ้าต้องการม้าพันธุ์ซินเจียงด้วยไหม ถ้าหากพ่อได้นอนที่เตียงเดียวกับมารดาเจ้า พ่อจะฝึกเจ้าขี่ม้าและมอบมันให้เจ้า”“ท่านพ่อ…เช่นนั้น ข้าจะสนับสนุนท่าน… ช่วยท่านเต็มกำลัง แต่หากท่านทำตัวไม่ดีเมื่อไร ข้าจะถอนตัวหยุดช่วยทันที และม้านั้น…ต้องตกเป็นของข้าโดยไม่เปลี่ยน”หลงเจิ้งหยางถึงกับพูดไม่ออก ได้แต่หัวเราะแผ่วในลำคอ ‘นี่ข้ากำลังจ้างลูกตัวเอง ให้รีดไถตัวเองอยู่หรือเปล่า’ แต่พอคิดไปคิดมา… หากมันทำให้เขากับไป๋ลี่เยว่ได้ใกล้ชิดคืนดีกันได้…ต่อให้เสียทั้งขุมคลัง ข้าก็ยอม’“ย่อมได้”คราวนี้ดวงตาเล็กถึงกับพราววับ หัวใจเต้นแรงจนเผลอกัดท้ออีกคำโต “…ข้าจะไปเจรจากับท่านแม่เดี๋ยวนี้ขอรับ แต่หากข้าถูกตำหนิ ข้าจะคิดค่าชดเชยอีกเท่าตัว ส่วนลูกแก้วหยกนี่ข้าจะรับไว้ก่อน” ร่างเล็กรีบวิ่งออกจากห้องพร้อมกล่องผูกแพรม่วงในมือทันทีที่นึกถึงรางวัลที่จะได้“หึ เด็กก็ยังเป็นเด็กวันยังค่ำ สุดท้ายก็ยังตกหลุมพรางของข้าอยู่ดี แต่เจ้าก็ยังเป็นเด็ก ที่ข้า…มิอาจหยุดรักได้” องค์ชายสามมองตามเงาเล็กที่วิ่งลับ ดวงตาเปี่ยมด้วยความอบอุ่นสวนสมุนไพรหลังตำหนักชิงอวิ๋น“ท่านแม่ ข้ามีของมาส่งขอรับ”เสียงใสร่าเริงราวระฆังเงินของหลง

“แต่ข้าอยากขอโอกาสจะเริ่มใหม่ ในฐานะ…คนที่พร้อมจะปกป้องเจ้าอีกครั้ง ไม่ใช่คนที่เคยผลักไส” ไป๋ลี่เยว่แค่นหัวเราะในลำคอเบา ๆ นางเอ่ยขึ้นช้า ๆ เสียงนุ่มแฝงความปวดร้าว “ท่านจำได้หรือไม่…ตอนที่หม่อมฉันถูกใส่ความเรื่องลอบวางยาในตำหนักไทเฮา แม้เพียงถามสักคำว่าจริงหรือไม่…ท่านยังไม่เอื้อนเอ่ย” เสียงนางเริ่มสั่น“แม้หม่อมฉันจะบอกว่าสามารถช่วยไทเฮาได้ พระองค์กลับไม่เชื่อ แต่เลือกจะเชื่อใครต่อใครทุกคน…แต่ไม่ใช่หม่อมฉัน” “ขะ…ข้าจำได้” หลงเจิ้งหยางกำมือแน่น“ท่านทำได้แค่จำได้ เช่นนั้นหรือ” เสียงของนางแหลมขึ้นเล็กน้อย แต่ยังคงกดไว้ใต้ความสงบเย็น“วันนั้น…หม่อมฉันยืนอยู่ท่ามกลางเหล่าอำมาตย์และนางในที่พร้อมจะหัวเราะเยาะเย้ย …แต่พระองค์ยังไม่แม้แต่จะหันมอง” เสียงนางพร่า ใบหน้าสงบนิ่ง แต่ดวงตาแดงก่ำแฝงรอยปวดร้าวที่เก็บงำมานาน “เยว่เอ๋อร์…” เขาก้าวเข้ามาอีกครึ่งก้าว เสียงสั่นพร่า คล้ายจะหลุดขาดใจ “ข้า…โง่เขลา ข้าไม่รู้เลยว่าทำร้ายเจ้าไปมากเพียงใด”“ไม่รู้…ท่านยังกล้าพูดว่าไม่รู้” นางแค่นหัวเราะต่ำ ราวกับหัวใจแหลกสลายเพียงย้อนนึกถึงภาพวันเก่า“วันที่หม่อมฉันถูกท่านเนรเทศออกมาอยู่ตำหนักเย็น หม่อมฉันยั

“ข้าพยายามบอกท่านพ่อแล้ว ให้ซั่งซูทำให้...ท่านพ่อก็ไม่ยอม ข้าเองก็ทนดูไม่ได้ สุดท้ายต้องเดือดร้อนเข้ามาช่วยลงมือเอง” “ห๋าาา” หลงเจิ้งหยางชะงัก ก่อนจะมองหน้าโอรสน้อยจอมแก่นที่เอ่ยเอาความดีเข้าตัว“เจ้ากล้าดีนักที่เอาความดีเข้าตัว”“ไม่เป็นไรหรอกเพคะ ถ้าองค์ชายยังมีพระทัยอยากทำด้วยตนเอง…หม่อมฉันยินดีช่วยเพคะ” หงเหมย ถอนใจแล้วคลี่ยิ้ม ก่อนย่อตัวกล่าวอย่างช้า ๆ แล้วก้าวเข้ามาในห้องเครื่อง“หม่อมฉันเคยอยู่รับใช้ฮูหยินไป๋ทำซาลาเปาให้คุณหนู เอ่อ พระชายามาก่อน พระชายาชอบเผือกแบบแห้งมากกว่าแบบไส้เยิ้ม ๆ ทั่วไปนะเพคะ”หลงเจิ้งหยางหันมองทันที “เจ้ารู้สูตร”หงเหมยยิ้มบาง ๆ “แน่นอนเพคะ…ซาลาเปาเผือกที่ฮูหยินท่านชอบทำ จะใช้เนื้อเผือกบดผสมถั่วขาวบด ใส่น้ำมันงาเล็กน้อยและเกลือเพียงปลายช้อน ให้ออกเค็มนุ่ม ไม่หวานจัด เพราะท่านพ่อของพระชายาไม่ชอบเลี่ยนและหวาน”“แล้วนาง…เอ่อ เยว่เอ๋อร์ล่ะ” หลงเจิ้งหยางชะงัก ดวงหน้าอ่อนลง มือใหญ่ที่จับสากบดหยุดนิ่งหงเหมยมองตาเขา ก่อนพยักหน้าอย่างนุ่มนวล “พระชายาท่าน...คล้ายฮูหยินกับท่านเสนาบดียิ่งนักเพคะ พระองค์อย่าได้กังวล รับรองอีกเพียงไม่นานพระองค์สามารถทำซาลาเปาได้ถูก

“ก้อนนี้ข้าทำเองนะขอรับ สวยที่สุดในถาดเลย ส่วนนี่ของท่านแม่” ไป๋ลี่เยว่ยื่นมือรับ แต่พอได้กลิ่นหอมละมุนก็รู้ทันทีว่านี่คือรสเผือกถั่วขาว ที่มารดาเคยทำให้กินเมื่อตอนอยู่จวน รสสัมผัสแรกนุ่มละมุน ไม่หวานจัดแต่กลมกล่อมด้วยน้ำมันงาอ่อน ๆ พอให้ใจคลายเย็น “…อร่อย” นางเผลอพึมพำออกมาเบา ๆ แต่เสียงนั้นกลับทำให้คนที่ยืนห่างอยู่ไม่ไกล ดวงตากลับเป็นประกายขึ้นมาในพริบตา แม้เขาไม่ได้กล่าวอะไร...แต่ในใจหลงเจิ้งหยางนั้นพองคับอก“จริงด้วย… รสชาตินี้อร่อยนัก ดีกว่าที่คิดเสียอีก” ฮองเฮาเสริมองค์ชายน้อยเห็นท่าทีของมารดากับหวงไหน่ไหน่ก็ยิ้มกว้าง ก่อนจะรีบยืดอกพูด ด้วยความภาคภูมิ“หวงไหน่ไหน่กับท่านแม่ ว่าอร่อยล่ะก็ต้องชิมทุกก้อนเลยนะขอรับ” เด็กน้อยรีบย้ำเสียงใส“แต่ข้าขอบอกก่อนนะ…ก้อนที่สวย ๆ นั่น ข้าทำเอง ส่วนก้อนที่หน้าตาแปลก ๆ บิดๆ เบี้ยวเหมือนโดนทุบ…ท่านพ่อเป็นคนทำ”หลงเจิ้งหยางเมื่อได้ยินถึงกับเลิกคิ้ว “ว่าอย่างไรนะ เจ้าเด็กตัวแสบ” ฮองเฮาหัวเราะลั่น ถึงกับวางถ้วยชาแล้วจับท้อง“แต่เมื่อครู่ที่ไหน่ไหน่ไปแอบดู ดูเหมือนไหน่ไหน่จะเห็นเจ้ากอดอกสั่งบิดาอยู่เลยทีเดียวนะ” ไป๋ลี่เยว่ที่นั่งเงียบเงยหน้าขึ้