Semua Bab ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Bab 11 - Bab 20

อีกฟากฝั่งตะวันตกของแคว้น สายฝนกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา ฟ้าร้องครืนครางกึกก้องไปทั่วท้องนภา ปลุกให้ค่ายทหารที่ชายแดนตกอยู่ในความมืดครึ้ม สายลมกระโชกแรงพัดเอาผืนผ้าเต็นท์ไหวสะบัด แต่ภายในกระโจมบัญชาการยังคงมีแสงจากตะเกียงน้ำมันที่ส่องริบหรี่ องค์ชายหลงเจิ้งหยางประทับนั่งอยู่ภายใน เกือบปีที่เขาอาสามาอยู่ที่นี่ วันนี้อยู่ๆ ฝนก็ตกอย่างไม่มีทีท่าว่าจะตกมาก่อน องค์ชายสามยกถ้วยสุราขึ้นจิบ ก่อนถอนหายใจกับเสียงพายุที่โหมกระหน่ำด้านนอก “คืนนี้…แม้แต่สวรรค์ยังเดือดดาล” หลงเจิ้งหยางพึมพำ พลางเอนกายพิงพนักเก้าอี้ มองสายฝนข้างนอก ดวงตาปิดลงช้าๆ จากความเหนื่อยล้าโดยไม่รู้ตัว สายฝนยังคงโปรยปราย หลงเจิ้งหยางยืนอยู่กลางลานหินกว้างที่ไม่คุ้นเคย เม็ดฝนตกกระทบไหล่ แต่กลับไม่รู้สึกเปียกชื้นแม้แต่น้อย “ท่านพ่อ” เสียงเล็กๆ ดังขึ้นจากเบื้องหลัง หลงเจิ้งหยางหันขวับไปทันที ดวงตาคมกริบเบิกกว้างเล็กน้อยเมื่อพบเด็กชายตัวน้อยที่ยืนอยู่ตรงหน้า เด็กชายร่างเล็กในชุดสีขาว ใบหน้ากลมเกลี้ยง หน้าตาน่าเอ็นดู ดวงตาแววฉลาดเฉลียว เขามองไปรอบกายก็ไม่พบใครนอกจากเขาและเด็กน้อยผู้นี้ “ท่านพ่อ” ชัดเจนเด็

ตำหนักเย็น หรือ ตำหนักชิงอวิ๋น ที่ฮองเฮาประทานนามใหม่ เพื่อเป็นของขวัญให้กับหลงจิ่นอวิ๋น หลานรัก ภายในอันสงบเงียบ แสงแดดยามบ่ายอ่อนๆ ส่องลอดผ่านหน้าต่างไม้ไผ่ กระทบลงบนเรือนผมดำขลับของเด็กชายตัวน้อยที่นั่งโยกเท้าไปมาอยู่บนเก้าอี้ไม้ หลงจิ่นอวิ๋น วางคางลงบนโต๊ะ มองมารดาที่กำลังคัดแยกสมุนไพรด้วยแววตาเป็นประกาย “ท่านแม่” เสียงใสนั้นลากยาวอย่างออดอ้อน ไป๋ลี่เยว่เงยหน้าขึ้นมองบุตรชาย ก่อนจะเลิกคิ้วด้วยความเอ็นดู “เสี่ยวเป่า เจ้ากำลังคิดจะอ้อนอะไรแม่อีกหรือ” นางถามยิ้มๆ เด็กชายยิ้มกว้างเมื่อโดนจับได้ รีบปีนลงจากเก้าอี้แล้วเดินมาหามารดา กอดแขนนางพลางเงยหน้ามองตาปริบๆ “ท่านแม่ วันนี้ข้าอยากกินปลานึ่งซอสเต้าซี่กับซุปเต้าหู้ของท่านแม่” ไป๋ลี่เยว่หัวเราะเบาๆ “เจ้าอยากกินของอร่อยอีกแล้วหรือ” “ใช่ขอรับ อาหารที่ท่านแม่ทำอร่อยที่สุดในใต้หล้าเลย” หลงจิ่นอวิ๋น เอ่ยอย่างจริงจัง พลางพยักหน้าถี่ๆ ราวกับจะยืนยันคำพูดของตนเอง ไป๋ลี่เยว่ส่ายหน้าด้วยความเอ็นดู ก่อนจะใช้นิ้วจิ้มปลายจมูกหลงจิ่นอวิ๋น เบาๆ “ปากหวานจริงนะ เจ้าอยากกินนัก เช่นนั้นก็ต้องช่วยแม่เตรียมของ” ดวงตากลมโตของหลงจิ่นอวิ๋

ยามเช้า แสงแดดอ่อนทาบทับลงบนสวนสมุนไพร ขณะที่สายลมยามเช้าพัดผ่านเอากลิ่นหอมของดอกไม้จางๆ ลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ ไป๋ลี่เยว่กำลังก้มลงเด็ดใบสมุนไพร พลางสอนหลงจิ่นอวิ๋นเกี่ยวกับสรรพคุณของมัน “เสี่ยวเป่า เจ้ารู้หรือไม่ว่าใบนี้ใช้ทำอะไรได้” นางถามด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เด็กชายที่นั่งยองๆ อยู่ข้างนาง เอียงคอครุ่นคิด ก่อนจะตอบอย่างมั่นใจ “ช่วยแก้พิษแมลงกัดต่อยใช่หรือไม่ขอรับ” ไป๋ลี่เยว่มองลูกชายด้วยความภาคภูมิใจ นางลูบศีรษะเขาเบาๆ “ถูกต้องแล้ว เสี่ยวเป่าของแม่ฉลาดจริงๆ” ขณะนั้นเอง เสียงฝีเท้าเร่งรีบก็ดังขึ้นจากทางเดิน ก่อนที่ร่างของหงเหมยจะปรากฏขึ้น นางหอบหายใจเล็กน้อย ราวกับเพิ่งรีบเร่งมา “คุณหนู บ่าวมีเรื่องสำคัญจะมาแจ้งเจ้าค่ะ” ไป๋ลี่เยว่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคู่งามหันไปมองอย่างสงบ “เกิดอะไรขึ้นหรือ หงเหมย”หงเหมยเหลือบมององค์ชายน้อย ก่อนจะลดเสียงลงเล็กน้อย “ฮองเฮาทรงเสด็จมาเจ้าค่ะ ตอนนี้ทรงประทับอยู่ในเรือนรับรองด้านใน” ไป๋ลี่เยว่ชะงัก นางขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฮองเฮาเสด็จมาที่นี่ พระองค์เสด็จมาถึงเมื่อใด” “เจ้าค่ะ เพิ่งเสด็จมาถึงเมื่อครู่นี้ พระองค์เสด็จมาเงียบๆ เช่นเคย” หลงจิ่นอวิ๋นที่น

ณ ศาลาเรือนรับรอง เสียงน้ำพุในสวนดังแผ่วเบา ขับกล่อมบรรยากาศยามสายของตำหนัก กลิ่นหอมของอาหารลอยอ้อยอิ่งไปทั่ว โต๊ะอาหารถูกจัดอย่างงดงามเรียบง่าย มีเพียงอาหารที่ไม่หรูหราฟุ่มเฟือย แต่ล้วนปรุงอย่างพิถีพิถันฮองเฮาประทับนั่งอยู่หัวโต๊ะ ข้างกันคือองค์ชายน้อยหลงจิ่นอวิ๋นที่นั่งตื่นเต้นเป็นพิเศษ และที่นั่งตรงข้ามพระนางคือไป๋ลี่เยว่ สตรีผู้เป็นพระมารดาขององค์ชายน้อยพระเนตรของฮองเฮาทอดมองไป๋ลี่เยว่ พลางพิจารณานางเงียบๆ สตรีตรงหน้าช่างแตกต่างจากในความทรงจำของพระนางนัก ตอนแรกที่รู้ว่าไป๋ลี่เยว่ขอพระราชทานสมรสกับองค์ชายสามพระโอรสของพระองค์ พระนางเองก็ยังจำภาพของหญิงสาวที่ร่างอวบกลม หาความงาม ความโดดเด่นไม่ได้เลย แต่บัดนี้ผิวขาวนวล รูปร่างอ้อนแอ้นงดงาม ดวงตากลมโตฉายแววอบอุ่นและเฉลียวฉลาด กิริยามารยาทสง่างามราวกับสตรีสูงศักดิ์โดยแท้ ไม่เพียงแค่นั้น ไป๋ลี่เยว่ยังสามารถเลี้ยงดูหลงจิ่นอวิ๋นได้อย่างดีเยี่ยม อีกทั้งยังหาเลี้ยงตัวเองและคนรับใช้ในตำหนักได้โดยไม่ต้องพึ่งพาผู้ใด“เยว่เอ๋อร์ เจ้าเป็นสตรีที่เข้มแข็งยิ่งนัก” ฮองเฮาตรัสขึ้นเบาๆ พลางยิ้มบาง “ข้าชื่นชมเจ้ายิ่ง”ไป๋ลี่เยว่เงยหน้าขึ้น ก่อนจะยิ้ม

หลงจิ่นอวิ๋นยืนตัวแข็งทื่อกลางฝูงชน ดวงตากลมโตเปล่งประกายจับจ้องไปยังภาพตรงหน้า เด็กน้อยไม่เคยเห็นสิ่งใดที่ยิ่งใหญ่และน่าตื่นตาตื่นใจเช่นนี้มาก่อนในชีวิตถนนทั้งสายแน่นขนัดไปด้วยผู้คนที่ออกมารวมตัวกันจนแทบไม่มีช่องว่าง แต่แทนที่เขาจะรู้สึกอึดอัด เด็กชายกลับตื่นเต้นจนแทบจะลืมหายใจเสียงกลองศึกดังสะท้อนกึกก้องไปทั่ว เสียงเกราะเหล็กกระทบกันเป็นจังหวะพร้อมเพรียง ทหารในชุดเกราะเรียงแถวเดินไปตามขบวน ดวงหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ขณะที่พวกเขาก้าวผ่านฝูงชน เสียงโห่ร้องดังกระหึ่มไม่ขาดสาย“องค์ชายสามทรงพระเจริญ”“องค์ชายสามนำชัยกลับมาแล้ว”หลงจิ่นอวิ๋นกะพริบตาปริบๆ เด็กชายไม่ได้สนใจเสียงโห่ร้องมากนัก เพราะในสายตาของเขาตอนนี้ ทุกอย่างกลับหม่นลงเหลือเพียงบุรุษผู้หนึ่ง ผู้ที่กำลังควบม้าอยู่กลางขบวนบุรุษในชุดเกราะสีดำขลับ สง่างามราวเทพสงคราม เขานั่งบนหลังม้าสีดำสนิท ท่าทางสูงส่ง น่าเกรงขาม และแผ่บารมีอย่างร้ายกาจหัวใจดวงน้อยของหลงจิ่นอวิ๋นเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว ทั้งๆ ที่เขาแน่ใจว่าตัวเองไม่เคยเห็นบุรุษผู้นี้มาก่อนเลยในชีวิต แต่แล้วทำไมกันนะ ทำไมถึงรู้สึกว่าใบหน้านั้นคุ้นเคยเหลือเกิน“ท่านป้าข้