All Chapters of กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า: Chapter 11 - Chapter 20

ชานนท์ปรายตามองเอรินด้วยแววตาเอ็นดูแกมขบขัน หญิงสาวหนึ่งเดียวในวงสนทนาถึงกับหน้าง้ำ อธิปกอดแปลกใจไม่ได้ที่เพื่อนรุ่นพี่ของเขาดูจะผ่อนคลายกว่าทุกทีที่เคยเจอ แต่ไม่ใช่สิ่งที่เขาสนใจมากเท่ากับเรื่องผู้หญิงของชายหนุ่มรุ่นพี่ ที่เขายังไม่เคยพบตัวเป็นๆเมื่อคืนก่อนที่ออกไปดื่มด้วยกันชานนท์ดูไม่สบายใจ อธิปกไม่เก็บความสงสัยไว้นานจึงเอ่ยถามถึงหญิงสาวผู้กำหัวใจพี่ชายคนเก่งทันที“ผมอยากเห็นคุณมินนี่คนสวยของพี่เสียแล้วสิ เธอไปไหนครับ”“เธอยุ่งๆ น่ะ เป็นทั้งเลขาและเป็นแม่งานจัดเวดดิ้งที่เก่งหาตัวจับยากคนหนึ่งเลย” ชานนท์พูดถึงหญิงสาวอย่างชื่นชม “ที่โรงแรมเราโด่งดังมากด้านจัดงานแต่งงานขนาดนี้เพราะเธอมีส่วนมากเชียวละ”“อื้อหือ อยากเห็นสาวสวยที่กำหัวใจพี่แล้วสิ” อธิปกเอ่ยเย้าๆเอรินถึงกับหน้ามุ่ยเมื่อได้ฟัง รู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินจึงขอตัวกลับห้องและคราวนี้ชานนท์ไม่ได้รั้งไว้เหมือนเคย แต่กลับหันไปให้ความสนใจเรื่องงานคืนนี้กับอธิปกมากกว่า หญิงสาวปิดประตูห้องแล้วได้แต่ถอนใจเมื่อนึกถึงคำพูดชื่นชมของชานนท์ที่มีต่อสิมิลัน“ฉันอิจฉาคุณจัง ทำยังไงฉันถึงจะทั้งสวยและเก่งได้เท่าคุณกันนะ”หล่อนพึมพำพลางทอดถอนใจจะ

หล่อนดันร่างใหญ่กว่าออกห่าง “ปล่อยฉันนะคะ” “ไม่ปล่อยจนกว่าคุณจะเลิกดื้อ” ชานนท์ถอนหายใจอีกครั้งเริ่มรำคาญตัวภาระที่พูดไม่รู้เรื่อง “ผมต้องไปทำงานแล้วอย่าให้ต้องเป็นห่วง” “คณห่วงฉันหรือคะ... ทำไม” เอรินถามเสียงเบาหวิว “ที่จริงก็ไม่ได้ห่วงอะไรนักหรอกก็แค่วิลเลียมกับวินซ์บินไปฮันนีมูนแล้วเมื่อเช้าและฝากคุณไว้กับผมก็แค่นั้นเอง”“ห๊า! ทำไมวีไม่บอก”“ผมอาสาดูให้เองแหละ ไม่อยากให้คู่บ่าวสาวพลาดไฟล์ทสำคัญเพราะคุณคนเดียว”ชานนท์ยักไหล่ทำท่าเหมือนไม่แคร์นอกจากจำเป็นต้องดูแลหล่อนเพราะคำขอร้องของเพื่อน หล่อนเห็นท่าทีของเขาและฟังน้ำเสียงราวกับรำคาญก็ถึงกับน้อยใจโดยไม่มีสาเหตุ“ที่จริงฉันจะป่วย จะเป็นลมอะไรก็ไม่เห็นต้องวุ่นวาย”“อยากจะคิดอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ผมปล่อยให้คุณอยู่คนเดียวได้ยังไง คุณเป็นเพื่อนของเพื่อนและอีกอย่างที่เป็นแบบนี้เพราะช่วยผมตามหามินนี่”“ฉันไม่ได้ช่วยซะหน่อยค่ะ” เอรินก้มหน้างุดหลบตา“ผมรู้ก็แล้วกัน เอาเป็นว่าผมจะดูแลคุณจนกว่าจะถึงกำหนดกลับ และถ้าเงินทองไม่พอใช้ก็บอกผมให้ยืม” “ฉันไม่เอาหรอกค่ะ” หล่อนเมินหน้ารู้สึกหน้าชาโดยไม่รู้ตัว ถึงอย่างไรหล่อนก็มีศักดิ์ศรีชานนท์งงก

แค่นี้ก็ต้องดุ...ดวงหน้านวลงอง้ำเพราะหงุดหงิดเจ้าของรถแต่ทำอะไรไม่ได้ ทันทีที่ขึ้นนั่งประจำที่และรถเริ่มแล่นชานนท์ก็ถามหน้านิ่ง “เห็นจดอะไรยุกยิกอยู่เมื่อกี้”“ก็จดข้อมูลไปเรื่อยเปื่อยค่ะ เอาไว้เผื่ออนาคต”“หืม... จะมาเรียนต่อที่นี่หรือว่าทำงาน”“ถามทำไมคะ” หล่อนตอบรวนเพราะคิดว่าเขาถามเรื่อยเปื่อยไม่ได้อยากรู้จริงจัง แต่ผิดคาดที่ชานนท์มีท่าทีสนใจและหันมาสบตาก่อนจะหันกลับไปให้ความสนใจถนนตรงหน้า“ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอก ถ้าคิดว่าคำแนะนำของคนที่อยู่ที่นี่นานเกินสิบปีอย่างผมจะพอมีประโยชน์บ้าง” เอรินถึงกับอึ้งไป หล่อนไม่คิดว่าคนชอบหาเรื่องจะพูดด้วยท่าทีจริงจังกว่าที่คิดจึงได้แต่ยิ้มเก้อ ๆก่อนกลับโรงแรม ชานนท์พาเอรินไปร้านเดิมและซื้อชุดราตรีสั้นให้จนหล่อนแปลกใจ ไม่คิดว่าคนขี้เก๊กอย่างซีอีโอหนุ่มจะมีน้ำใจ ใจดวงน้อยพลันอ่อนยวบหลังจากเคว้งคว้างมานาน ยามนี้แค่จ้องมองชุดสวยๆ ก็พาลให้หล่อนนอนไม่หลับทั้งคืนแล้วความใจดีของเขาก็ทำให้ใจพองโตของสาวน้อยพลัดถิ่นอย่างเอรินต้องผิดหวัง เมื่อความจริงถูกเปิดเผยในอีกวันต่อมาที่เขาชวนหล่อนดินเนอร์เอรินใส่ชุดที่เขาบรรจงเลือกให้ด้วยความดีใจ แล้วก็ต้องผิดหวั

เขาอดเหน็บแนมหล่อนไม่ได้ แต่เมื่อเห็นหญิงสาวนิ่งไปก็ยกมือโบกไปมาตรงหน้าหล่อน “เอ้า! ฟังอยู่รึเปล่า มองหน้าผมอยู่ได้ น้ำลายหกแล้วเช็ดซะมั่งเถอะ” “เอ๊ะ! ฉันไม่ได้น้ำลายหกแล้วก็ไม่ได้อยากทำมิดีมิร้ายคุณนะคะ ฉันแค่เหม่อ...” หล่อนยั้งคำพูดไว้ทันจะบอกได้อย่างไรกันว่าหล่อนเผลอลอบมองริมฝีปากบางเฉียบที่มักเอ่ยคำกระแทกใจนั้นอย่างเผลอไผล พอเห็นหน้าเขาหล่อนก็หลบตา ดวงหน้านวลขึ้นสีจัดรีบเสเปลี่ยนเรื่อง“ว่าแต่วันนี้เราจะไปพักกันที่ไหนหรือคะ”“อ้าว! รีบเปลี่ยนเรื่องเลย... หึหึ” ชานนท์หยอกท่าทางดูผ่อนคลายเมื่อได้ต่อปากต่อคำ“ก็...” หล่อนยู่ปากครุ่นคิดนึกหาคำแก้ตัว แต่อีกฝ่ายตอบเสียก่อน“คืนนี้เราจะพักที่โรงแรมบรูเนลเลสคีกัน ผมกำลังดู ๆ ที่นี่อยู่ อยากได้มารีโนเวท”“รีโนเวท?” เอรินทวนคำ “คุณจะย้ายมาอยู่ฟลอเรนซ์หรือคะ ฉันคิดว่าคุณแค่จะพาคุณมินมาเที่ยวพักผ่อนซะอีก”“นั่นก็ใช่ แต่จุดประสงค์หลักของผมคืออยากให้มินมาช่วยดูก่อนซื้อเพราะเธอเป็นสถาปนิกที่เก่งหาตัวจับยากทีเดียว”“อ๋อ ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง” หล่อนพยักหน้าหงึกหงักสีหน้าแช่มชื่นขึ้นทันตาเมื่อรู้ว่าที่เขาตั้งใจพาสิมิลันมาหลักใหญ่ใจความคือเรื่องงาน

“ถ้าอยากทำงานด้านนี้จริง คุณต้องหมั่นเรียนรู้แก้ปัญหาอย่างถูกวิธี ไม่ใช่ใครเสนออะไรมาให้ก็รับหมด มันจะเป็นอันตรายกับตัวคุณเอง”“ฉันรู้แล้วค่ะ แต่ฉันก็ยังกลัวคุณหน้ามืด”“ไม่มีวันซะหรอกเด็กน้อย”เด็กน้อยอีกแล้ว! ตาลุงคนนี้นึกว่าตัวเองยังหนุ่มน้อยสินะ...“ต้องให้บอกอีกกี่ครั้งคะว่าฉันอายุจะเต็มยี่สิบห้าแล้ว ไม่ใช่เด็กน้อย และฉันไม่ได้กังวล ก็แค่...”“กลัวผม”“ฉันเปล่ากลัว”ชานนท์ส่ายหน้ากับคำเถียงข้าง ๆ คู ความสนใจของเขากลับไปอยู่ที่ภาพที่ปรากฏด้านนอกหน้าต่างจึงผละไปที่ริมระเบียงชมความสวยงามเต็มตายอดโดมสีน้ำตาลแดงของวิหารซานตา มาเรีย เดล ฟิโอเร มหาวิหารที่สูงโดดเด่นที่สุดในฟลอเรนซ์และใหญ่เป็นอันดับสี่ของโลกด้วยความนึกถึงใครบางคนเอรินเดินตามออกมาหยุดยืนข้าง ๆ แล้วมองตามสายตา “คุณชอบหรือคะ เห็นจ้องนานแล้ว”“มินอยากเห็นดูโอโม ผมตั้งใจพาเธอมาตั้งเป้าจะขอเธอแต่งงานที่นี่ อยากสร้างครอบครัวกับเธอ แต่...” “แต่เธอไม่มากับคุณ... เฮ้อ!” เอรินพึมพำดวงตาฉายแววหม่นเศร้ามองไกลไปยังยอดดูโอโม “สักวันคุณจะต้องได้เจอคนที่คุณรักมากกว่าคุณมินแน่ ๆ ค่ะอย่างคุณคนสวยคนนั้น เธอดูรักคุณจะตาย”ชานน