เพราะศัตรูเพลี่ยงพล้ำทั้งรับมือจากการลอบโจมตี และยังถูกงูมีพิษดาหน้าเข้าทำร้ายตลอดสองวันสองคืน ท้ายที่สุด กองทัพชิงเป่ยก็ปราชัยให้แก่ทัพของแม่ทัพไป๋หู่ แผนการที่ชิงเป่ยวางเอาไว้ตลอดหลายเดือนพังทลายภายในพริบตา เพียงเพราะการย้อนพิษร้ายคืนสนองจากฝีมือท่านหมอหวัง จะกล่าวให้ถูกต้อง ทั้งหมดเป็นแผนการและฝีมือของไป๋เฉินเซียง
ดูเหมือนความดีความชอบนี้คงไม่ต้องพึ่งบารมีของแม่ทัพเช่นเขาแล้ว
ขบวนทัพเดินทางกลับแคว้นด้วยชัยชนะอันยิ่งใหญ่ แคว้นชิงเป่ยยินดีทำสัญญาสงบศึกและเป็นพันธมิตรร่วมกันตลอดไป ทางแคว้นชิงเป่ยยังจะส่งของบรรณาการให้กับแคว้นจื่อโจวในทุกปีอีกด้วย
“เซียงเซียง” เสียงทุ้มกระซิบเบาที่เบื้องหลัง
ใบหน้าเกลี้ยงเกลาซับสีชมพูระเรื่อ “เจ้าคะ”
ทั้งสองนั่งอยู่บนอาชาศึกเจียวซิ่ง ขบวนเดินทางกำลังมุ่งหน้ากลับวังหลวง เหล่าทหารหลายนายเห็นภาพแม่ทัพโอบภรรยาล้วนรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
บางคนหน้าเผือดสีเพราะเกรงกลัวว่าจะถูกแม่ทัพลงโทษที่ริอ่านไปแตะเนื้อต้องตัวฮูหยินของเขา ทั้งจับทั้งโยนเป็นว่าเล่น เกรงว่าคงไม่อาจรักษาศีรษะให้ตั้งตรงบนบ่าได้แล้ว
หลานอี้ซ
“สรุปแล้วท่านอยากหย่าสินะเจ้าคะ แต่ก็นั่นแหละ ชะตานี้ข้าช่วงชิงมาจากผู้อื่น ย่อมสมควรที่มันจะกลับไปยังเจ้าของเดิม”หลานอี้ซินกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น จมูกโด่งเป็นสันโน้มลงจรดลงบนปรางแก้มหอมกรุ่น ไป๋เฉินเซียงตะลึงลาน“เด็กโง่ คิดอะไรของเจ้า ข้าเพียงไม่อยากให้เจ้าลำบาก หากข้าตายไปเจ้าจะต้องอยู่เป็นหม้าย ถ้าข้าไม่ทำเช่นนี้ ต่อไปเจ้าจะใช้ชีวิตอิสระได้อย่างไร”ไป๋เฉินเซียงกระเง้ากระงอด พลางบ่นกระปอดกระแปด “ท่านไม่ต้องมาคิดแทนข้า ชิ”“อีกอย่าง ชื่อนั่นก็ไม่ใช่เจ้ามิใช่หรือ”ในหนังสือหย่าเป็นชื่อผู้อื่นก็จริง ทว่าการแบ่งปันทรัพย์สินกลับเป็นชื่อของไป๋เฉินเซียงโดยตรง หากคนอื่นไม่รู้คงได้คิดว่านางเป็นภรรยาลับของเขาแน่แท้ไป๋เฉินเซียงสงบลง กล่าวเสียงค่อย “ก็จริง”“เจ้าลงนามแล้วหรือไม่” หลานอี้ซินถาม“แล้วท่านคิดว่าอย่างไรเล่าเจ้าคะ”นางอยากจะกลั่นแกล้งเขานักว่าลงไปแล้ว อันที่จริงนางแทบเผาหนังสือหย่าเล่มนั้นทิ้งเลยต่างหาก“จะลงหรือไม่ลงก็ย่อมไม่ต่าง”ไป๋เฉินเซียงขมวดคิ้ว วาจากำกวมเช่นนี้เป็นเหตุให้นางใคร่รู้เป็นอย่างมาก
เพราะศัตรูเพลี่ยงพล้ำทั้งรับมือจากการลอบโจมตี และยังถูกงูมีพิษดาหน้าเข้าทำร้ายตลอดสองวันสองคืน ท้ายที่สุด กองทัพชิงเป่ยก็ปราชัยให้แก่ทัพของแม่ทัพไป๋หู่ แผนการที่ชิงเป่ยวางเอาไว้ตลอดหลายเดือนพังทลายภายในพริบตา เพียงเพราะการย้อนพิษร้ายคืนสนองจากฝีมือท่านหมอหวัง จะกล่าวให้ถูกต้อง ทั้งหมดเป็นแผนการและฝีมือของไป๋เฉินเซียงดูเหมือนความดีความชอบนี้คงไม่ต้องพึ่งบารมีของแม่ทัพเช่นเขาแล้วขบวนทัพเดินทางกลับแคว้นด้วยชัยชนะอันยิ่งใหญ่ แคว้นชิงเป่ยยินดีทำสัญญาสงบศึกและเป็นพันธมิตรร่วมกันตลอดไป ทางแคว้นชิงเป่ยยังจะส่งของบรรณาการให้กับแคว้นจื่อโจวในทุกปีอีกด้วย“เซียงเซียง” เสียงทุ้มกระซิบเบาที่เบื้องหลังใบหน้าเกลี้ยงเกลาซับสีชมพูระเรื่อ “เจ้าคะ”ทั้งสองนั่งอยู่บนอาชาศึกเจียวซิ่ง ขบวนเดินทางกำลังมุ่งหน้ากลับวังหลวง เหล่าทหารหลายนายเห็นภาพแม่ทัพโอบภรรยาล้วนรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกบางคนหน้าเผือดสีเพราะเกรงกลัวว่าจะถูกแม่ทัพลงโทษที่ริอ่านไปแตะเนื้อต้องตัวฮูหยินของเขา ทั้งจับทั้งโยนเป็นว่าเล่น เกรงว่าคงไม่อาจรักษาศีรษะให้ตั้งตรงบนบ่าได้แล้วหลานอี้ซ
“หมอหวังข้าว่าเจ้าสงบใจก่อนเถิด ต่อให้ท่านแม่ทัพเคยพลาดท่าตาบอดแต่ท่านก็ไม่เคยทำศึกแพ้มาก่อน”หวังอีเฉินถอนหายใจระลอกแล้วระลอกเล่า เดี๋ยวเดินเดี๋ยวนั่งไม่เป็นสุขเอาเสียเลย “ข้ารู้ว่าท่านแม่ทัพเก่งกาจ แต่ข้าถามเจ้าหน่อย ตั้งแต่ออกศึกหนนี้เจ้าเคยเห็นแม่ทัพรับการรักษาใดหรือไม่”“เอ่อ…” นายทหารผู้นั้นลังเล ตรึกตรองพักหนึ่งก็เอ่ยขึ้น “ข้าไม่ได้อยู่กับแม่ทัพตลอดเช่นท่านองครักษ์หลี แต่ส่วนใหญ่บาดแผลท่านแม่ทัพมีเพียงรอยแมวข่วน ร่างกายของท่านดุจทองคำยิ่งกว่าลูกรักสวรรค์เสียอีก เจ้าไม่เห็นรึท่านแม่ทัพแข็งแรงจะตาย ไม่เช่นนั้นจะนำทัพออกทำสงครามได้อย่างไร”หวังอีเฉินถอนหายใจ “เจ้าจะเข้าใจอะไร อย่ามองคนแค่ภายใน บาดแผลภายนอกบางทีก็มิได้บ่งบอกว่าเจ้าบาดเจ็บมากหรือน้อย ทว่าเป็นบาดแผลภายในมากกว่า ข้าเห็นหน้าเขาซีด ๆ หรือเขาถูกพิษ”“จะเป็นไปได้อย่างไร หมอหวังเจ้าคิดมาไปแล้ว”“เช่นนั้นข้าก็ขอให้ตัวเองคิดมากไปเองจริง ๆ” หวังอีเฉินนิ่วหน้า ยิ่งต่อความยาวสาวความยืดของบทสนทนาก็ยิ่งกระตุ้นความหวาดกลัวในใจของเขา“รายงาน รายงาน กองทัพกลับมากแล้ว”เสียงราย
ต้นยามโฉ่ว [1] ณ ฐานทัพกองกำลังทหารชิงเป่ย“รายงาน รายงาน”เสียงเอะอะของนายทหารเวรยามวิ่งเข้ามาท่าทางตระหนก แม่ทัพร่างใหญ่ที่นอนกกเหล่าสตรีลืมตาตื่นด้วยอารมณ์หัวเสีย เขาหยิบเสื้อคลุมตัวหนาขึ้นมาสวมบนเรือนร่างลวก ๆ “เกิดอะไรขึ้น”“ท่านแม่ทัพ เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ”“เรื่องใด!?”“งูมีพิษที่ถูกเราวางยาให้ไปตัดกำลังพวกทหารจื่อโจว บัดนี้มันหันกลับมายังกองทัพเราแล้ว ซ้ำยังมาเป็นจำนวนมหาศาลอีกด้วยขอรับ”แม่ทัพใหญ่แห่งชิงเป่ยกัดฟันแน่น มือหยาบกร้านกำหมัดจนเส้นโลหิตปูดโปน หญิงสาวที่อยู่ขนาบข้างเห็นเจ้านายอารมณ์เดือดพล่านก็ถลันกายลงจากเตียงคว้าอาภรณ์ขึ้นสวมเร่งร้อนออกนอกกระโจมไป “เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร ไปตามหมอมารึยัง”นายทหารหน้าเผือดสี “ท่านหมอเองก็ต้านไม่อยู่ขอรับ บอกว่างูพิษเหล่านี้ถูกควบคุมด้วยสมุนไพรชนิดอื่นแล้ว ทว่าการคิดสูตรผสมผสานขึ้นมาไม่ธรรมดาเลย คล้ายกับฝีมือของหมอหัตถ์เทวดา”เพล้ง!กาสุราถูกขว้างลงบนพื้นจนแตกกระจาย “เพ้อเจ้อ! หมออ
หวังอีเฉินจดวัตถุดิบสมุนไพรให้กับหลีซง จากนั้นเขาก็เร่งเกณฑ์กำลังคนออกตามหา เหล่าทหารแบ่งการป้องกันออกเป็นสี่ทิศ ผ่านไปราวครึ่งชั่วยามทหารที่หลีซงพาไปเก็บสมุนไพรก็กลับมาพร้อมสมุนไพรกองโต ดีที่สมุนไพรที่หวังอีเฉินต้องการนั้นเกิดขึ้นทั่วไปตามภูเขา จึงสามารถกว้านเก็บมาได้เต็มคันรถ“ท่านแม่ทัพ พวกงูเริ่มเกรี้ยวกราดอีกแล้วขอรับ” เสียงนายทหารด้านนอกตะโกนเข้ามาหวังอีเฉินเร่งเอ่ย “พวกมันคงได้กลิ่นสมุนไพรอีกตัว ท่านแม่ทัพเร่งให้คนนำสมุนไพรทั้งหมดมาทางนี้เถิด”หลานอี้ซินพยักหน้า “หลีซงเจ้าทำตามที่เขาบอก”“ขอรับ”หลีซงตั้งท่าเดินจากไป ทว่าหวังอีเฉินก็กำชับอีกหน “ช้าก่อน ท่านต้องอย่าลืมว่าห้ามสังหารมันจนเลือดตกยางออก ไม่เช่นนั้นพวกมันจะยิ่งบุกเข้ามาประหนึ่งดอกเห็ดแน่”หลีซงพยักหน้า จากนั้นเร่งสาวเท้าออกไปด้านนอกทันควันหลีซงออกไปแล้ว ในกระโจมก็เหลือเพียงหลานอี้ซินและหวังอีเฉิน หมอหนุ่มเร่งมือแยกสมุนไพรออกเป็นสองกอง หลานอี้ซินเห็นเช่นนั้นก็เข้าไปช่วยเหลือ ระหว่างช่วยกันทำหน้าที่อย่างขมีขมันหลานอี้ซินก็สังเกตท่าทีของอีกฝ่ายไม่ละสายตา“หมอหว
สถานการณ์เริ่มเลวร้ายลงทุกขณะ เพื่อไม่ให้ยืดเยื้อไปมากกว่านี้หลานอี้ซินจะต้องตัดสินใจว่าถอยหรือเดินหน้าต่อ“ท่านแม่ทัพ งูมีพิษเหล่านั้นเข้ามาอีกแล้วขอรับ”หลานอี้ซินลุกพรวดพร้อมกระบี่ในมือ เขาไม่อาจรู้ได้เลยว่าชัยภูมิของฐานที่ตั้งตนเป็นจุดสนใจของสัตว์มีพิษตั้งแต่เมื่อใด ยามนี้ต้องรับมือทั้งกับคนและสัตว์ กองกำลังของเขาจากที่เสียขวัญเป็นทุนเดิมก็ยิ่งถูกบั่นทอนทั้งแรงกายแรงใจหลีซง “ท่านแม่ทัพ จะออกไปเองหรือขอรับ”“เจ้าจะให้ข้านิ่งดูดายอย่างนั้นหรือ”เสียงด้านนอกเริ่มดังอึงอลทั่วสารทิศ บรรดาทหารกล้าต่างวิ่งไปมาจ้าละหวั่นพรึบ!หลานอี้ซินช้อนตาขึ้น เขามองผู้ที่ใจกล้าบุกเข้ากระโจมแม่ทัพด้วยสีหน้าเย็นชาหลีซงโพล่ง “หมอหวัง นี่ท่านเข้ามาได้อย่างไร กระโจมนี่เป็นของท่านแม่ทัพ…”หลานอี้ซิน “ไม่ต้อง ให้เขาพูด”หลีซงหุบปากฉับ หวังอีเฉินยืนเกาะเข่าหอบหายใจ “ทะ…ท่านแม่ทัพ ข้ามีวิธี”หลานอี้ซินลดกระบี่ในมือลง “หมายความว่าอย่างไร วิธีอะไรงั้นหรือ”หวังอีเฉินยกบางสิ่งที่นำติดมือมาด้วย หลีซงเห็นแล้วถึงขั้นสะดุ้ง