วิศวะคลั่งรัก의 모든 챕터: 챕터 21 - 챕터 30

ตอนที่ 15 ความห่วงใยที่ซ่อนอยู่ ช่วงบ่ายแก่ ๆ หลังเลิกเรียนภาคภูมิและปรายฟ้ากำลังช่วยกันขนอุปกรณ์และเอกสารเข้าห้องทำโปรเจกต์ ลมพัดแรงมาก ๆ และพัดแรงขึ้นเรื่อย ๆ ท้องฟ้าที่เคยสดใสเมื่อเช้าตอนนี้กลับมืดครึ้มอย่างรวดเร็ว “โอ๊ย!!! ทำไมอากาศมันเปลี่ยนเร็วอย่างนี้เนี่ย” ปรายฟ้าบ่นอุบเงยหน้ามองท้องฟ้า “ท่าทางฝนจะตกแน่เลย” “รีบขนของดีกว่าครับ” ภาคภูมิพูดเสียงเรียบแต่ก็เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เขาช่วยเธอถือกล่องอุปกรณ์หนัก ๆ โดยไม่บ่นแม้แต่น้อย ไม่ทันที่ทั้งคู่จะไปตึกทำงาน เม็ดฝนเม็ดใหญ่ก็เริ่มโปรยปรายลงมา ก่อนจะหนักขึ้นเรื่อย ๆ จนกลายเป็นพายุฝนกระหน่ำอย่างรวดเร็ว เสียงฟ้าร้องครืน ๆ ดังสนั่น “กรี๊ด!!! ฝนตกหนักเลย” ปรายฟ้าร้องเสียงดัง เธอพยายามวิ่งหลบฝนแต่ไม่ทัน เสื้อผ้าเปียกปอนไปหมดในพริบตา ภาคภูมิเองก็เปียกไปทั้งตัวเช่นกัน เขาไม่ได้บ่นอะไร ทว่ากลับใช้ร่างสูงของตัวเองบังปรายฟ้าไว้เล็กน้อย พยายามให้เธอเปียกน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะรีบคว้ามือเรียวของปรายฟ้าดึงให้เธอเข้าไปในอาคารด้วยกันเพื่อหลบพายุฝนที่โหมกระหน่ำ ทั้งคู่ยืนสั

ตอนที่17ทริปทัศนศึกษา แม้ว่าปรายฟ้าจะมีอาการที่ดีขึ้นแต่เมื่อเธอกลับถึงหอพักร่างกายของเธอก็อ่อนเพลียมาก ๆ เธอรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงนอนอย่างหมดแรง อาการป่วยยังคงรุมเร้าอยู่เล็กน้อย เธอหลับตาลงอย่างอ่อนล้าแต่แล้วเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ปรายฟ้าลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย หยิบมือถือขึ้นมาดูเห็นชื่อ ภาคภูมิปรากฎหราอยู่บนหน้าจอเธอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ไม่บ่อยนักที่เขาจะโทรหาเธอในยามวิกาลเช่นนี้ ปรายฟ้าจึงกดรับสายของเขา “ฮัลโหล” เสียงของปรายฟ้าแหบเล็กน้อยจากการไอ “ปรายฟ้าคุณดีขึ้นหรือยัง” เสียงของภาคภูมิดังมาตามสายแฝงแววกังวลอย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน “ก็ดีขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังเพลีย ๆ ปวดหัวแล้วก็ยังไอ มีอะไรหรือเปล่าคะ” ภาคภูมิพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความห่วงใยที่สัมผัสได้ “กินยาหรือยัง” ภาคภูมิถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความห่วงใยที่สัมผัสได้ชัดเจนยิ่งขึ้น ปรายฟ้าได้ยินอย่างนั้นเขาก็รู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก หัวใจพลันเต้นระรัว ไม่คิดว่าเขาจะสังเกตเห็นและเป็นห่วงเธอมากขนาดนี้โ

ตอนที่ 19 เมื่อมนุษย์น้ำแข็งละลาย เสียงเพลงบรรเลงเบา ๆ บนรถทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลง ปรายฟ้าที่แม้จะดีขึ้นมากแล้ว แต่ร่างกายก็ยังคงอ่อนเพลีย ความเหนื่อยล้าค่อย ๆ กลืนกินสติ เธอเผลอหลับไปและศีรษะก็ค่อย ๆ เอนลงซบไหล่หนาของภาคภูมิอย่างแผ่วเบาภาคภูมิรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่กดลงบนไหล่ซ้าย ร่างกายของเขาชะงักแข็งค้างไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองเธอที่กำลังหลับตาพริ้มอย่างสบายใจ ลมหายใจอุ่น ๆ ของเธอรดต้นคอของเขาจนรู้สึกจั๊กจี้แปลก ๆ เขาไม่ได้ขยับตัว ไม่ได้ปัดเธอออก เพียงทอดสายตามองตรงไปข้างหน้า ปล่อยให้เธอยังคงซบไหล่ของเขาไว้เช่นนั้น ราวกับไม่กล้ารบกวนความสงบสุขของเธอกัสที่นั่งข้างณัฐพลแอบยิ้มอย่างมีความสุข มุมปากยกโค้งขึ้นอย่างปิดไม่มิด เธอเหล่มองปรายฟ้ากับภาคภูมิแล้วยกนิ้วโป้งให้มีนาที่นั่งอยู่ข้างชัยวัฒน์ มีนาเองก็ยิ้มตอบอย่างเข้าใจ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมา แอบถ่ายภาพโมเมนต์ประวัติศาสตร์ของทั้งคู่เก็บไว้เป็นหลักฐานในขณะที่ปรายฟ้ากำลังหลับพิงไหล่ภาคภูมิอย่างสบายใจ กัสกับณัฐพลก็อยู่ในโลกของตัวเองราวกับไม่มีใครอยู่ในสายตา เธอเห็นณัฐพลกำลังเปิดดูรูปถ่ายที่ทั้งสองแอบไปเดทกันเมื่อไม่นานมานี้แล้

ตอนที่21ค้างคืน หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจที่ศูนย์เรียนรู้ กลุ่มนักศึกษาก็พร้อมออกเดินทางต่อไปยังจุดหมายปลายทางถัดไป นั่นคือที่พักริมทะเล รถบัสแล่นออกมาจากศูนย์ทิ้งความร่มรื่นของป่าไม้ไว้เบื้องหลัง มุ่งหน้าสู่ท้องทะเลสีครามที่รออยู่เบื้องหน้า แสงแดดยามบ่ายเริ่มอ่อนลง บรรยากาศในรถอบอวลไปด้วยความตื่นเต้นและรอยยิ้มของนักศึกษา ปรายฟ้านั่งริมหน้าต่างมองวิวทิวทัศน์ที่เปลี่ยนผ่านไปเรื่อย ๆ ในใจรู้สึกตื่นเต้นไม่แพ้คนอื่นๆ ข้างๆ เธอ ภาคภูมิกำลังก้มอ่านอะไรสักอย่างด้วยความตั้งใจ แต่ปรายฟ้าก็สัมผัสได้ถึงบางจังหวะที่เขาเหลือบสายตาขึ้นมามองเธออย่างแผ่วเบา กัสที่นั่งกับณัฐพล ไม่วายที่จะแอบหยิกแก้มของเขาเบา ๆ เมื่อเขาแกล้งหลับพิงไหล่ของเธอ ส่วนมีนาและชัยวัฒน์ก็ยังคงเถียงกันเรื่องเพลงที่เปิดในรถ แต่ก็เสียงหัวเราะและเสียงแซวกันดังเป็นระยะ สร้างความครึกครื้นตลอดการเดินทาง “นักศึกษามีใครอยากเป็นนักร้องบ้าง ใครอยากโชว์ลูกคอเป็นเพลงแรกค่ะ” อาจารย์สุภาวิณีเอ่ยถามขึ้นมาเท่านั้นแหละ บรรยากาศในรถก็เปลี่ยนเป็นคอนเสิร์ตเคลื่อนที่ทันที กัสและณัฐพลอาสาเป็นคู่แรก พวกเขาร้องเพ

ตอนที่23หลงป่า เช้าวันรุ่งขึ้น ณ รีสอร์ตริมทะเล แสงแดดยามเช้าสาดส่องลงมายังผืนน้ำทอประกายระยิบระยับราวกับเพชรนับพัน ทุกคนมารวมตัวกันที่หน้าหาดด้วยชุดพร้อมลุย อาจารย์สุภาวิณีเริ่มอธิบายกิจกรรมของวันนี้ “นักศึกษาค่ะ วันนี้เราจะนั่งเรือไปทำกิจกรรมที่เกาะใกล้ ๆ กันค่ะ บนเกาะจะมีเส้นทางศึกษาธรรมชาติให้พวกเราเดินสำรวจป่าชายเลนและป่าดิบชื้นนะคะ” อาจารย์กล่าว “จากนั้นช่วงบ่าย เราจะไปดำน้ำดูปะการังกันค่ะ” สิ้นเสียงอาจารย์ เสียงโห่ร้องด้วยความตื่นเต้นดังขึ้น เมื่ออาจารย์พูดถึงการดำน้ำดูปะการัง ปรายฟ้าเดินขึ้นเรือลำใหญ่พร้อมกับเพื่อน ๆ เธอเลือกนั่งข้างภาคภูมิที่กำลังก้มหน้าตรวจสอบกล้องถ่ายรูปของเขาอย่างตั้งใจ “วันนี้คงสนุกแน่เลยเนอะ” ปรายฟ้าพูดขึ้นด้วยแววตาเป็นประกาย “อือ” ภาคภูมิเงยหน้าขึ้นมาแล้วก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ระวังอย่าซุ่มซ่ามอีกนะ คราวนี้ตกเรือไปฉลามกินไม่รู้ด้วยนะ” เขาแซวเบา ๆ ปรายฟ้าทำปากยื่นหน้ามุ่ยใส่เขา “ไม่ต้องห่วงหรอก เพราะถ้าฉันจะตก คนที่ฉลามจะกินอีกคนคือนาย เพราะฉันจะดึงนายตกลงไปด้วย” กัสกับณัฐพลนั่งอยู่ไม่ไกล พวกเขา