Semua Bab ร้ายรัก (พ่อของลูก): Bab 41 - Bab 50

"คุณจะพาฉันไปไหน" หญิงสาวนั่งรถออกมากับเขาได้ครู่หนึ่ง และเหมือนว่าเขาจะพาเธอออกนอกเมือง"ถ้าง่วงก็นอนไป" เขายังคงตั้งใจขับรถต่อ"นี่เพิ่งจะครึ่งวันคุณไม่กลับไปทำงานเหรอ""ไม่ต้องไปสนใจเรื่องงาน""คุณมีอะไรจะคุยกับฉันก็พูดมา""ไปถึงก่อนค่อยพูด"ข้าวทิพย์นั่งเงียบมาเป็นชั่วโมงๆ กว่ารถจะมาถึงที่ที่เขาอยากจะพาเธอมา"พาฉันมาที่นี่ทำไม" มันคือที่แรกที่เขาเคยพาเธอมาเที่ยวตอนยังคบกันอยู่"เคยพูดไม่ใช่เหรอว่าอยากกลับมาที่นี่อีก""ฉันก็พูดไปตามภาษาคนที่เคยไปเที่ยวที่ไหนก็อยากกลับไปที่นั่น" หญิงสาวรอฟังว่าเขาจะพูดเรื่องนั้นไหมแต่เขาก็เงียบ "ไหนคุณบอกว่ามาถึงแล้วจะพูดไง""คุณอยากฟังเรื่องอะไรก่อน" สายตาคมยังคงจับจ้องใบหน้าของผู้หญิงตรงหน้า ผ่านไปหลายปีเธอยังสวยเหมือนเดิม ไม่สิสวยกว่าเดิมอีก"คุณมั่นใจได้ยังไงว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของคุณ ..อย่าบอกนะว่าคุณแอบตรวจ DNA นะโม?" คนมีเงินแบบเขาทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว แต่ถ้าเป็นแบบนั้นเธอไม่ยอมแน่"ไม่ต้องตรวจผมก็รู้ ลูกหน้าเหมือนพ่อขนาดนั้น" ใช่แล้วที่เขาเอะใจเพราะคำพูดของน้องชาย ตัวเองมองไม่ออกหรอกว่าใครจะหน้าเหมือนตัวเองถ้าไม่มีใครทัก "ลูกฉันจะไปหน้าเหมื

"เขาคือพ่อของนะโมใช่ไหมลูก" คำถามนี้ของป้ายังคงก้องอยู่ในหู ข้าวทิพย์เลือกที่จะยังไม่พูดถึงแม้ป้าจะรู้แล้ว ถ้าป้าหายดีจากโรคร้ายนี้เธอจะไปอยู่ที่อื่น ไปให้ไกลไม่กล้าแม้จะต่อสู้เพราะความรักงั้นเหรอ ..คำพูดที่เขาพูดกับมิ่งขวัญวันนั้นเธอยังเก็บมันใส่ใจ นั่นหมายถึงตอนที่เขาขอห่างจากเธอ คงเพราะครอบครัวของเขาเห็นว่าเธอต้อยต่ำไม่คู่ควร ตอนนั้นยังจำความรู้สึกตัวเองได้ดี คนที่รักกันปานจะกลืนกิน แค่คิดถึงหน้าเขาหัวใจก็เต้นแรง แต่พอวันที่เธอจะบอกข่าวดีกลับเป็นเขาที่บอกตัดเยื่อใยก่อน เหมือนฟ้าถล่มแผ่นดินทลาย ไม่อยากมีลมหายใจต่อเลยด้วยซ้ำ แต่เธอจำเป็นต้องหายใจเพื่อชีวิตน้อยๆ ที่กำลังจะเกิดมา"คุณจะขึ้นชั้นบนใช่ไหมคะ"ข้าวทิพย์สะดุ้งเล็กน้อย เธอเดินมาถึงหน้าลิฟต์โดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ เพราะกำลังคิดเรื่องนั้นอยู่"ค่ะ""ถ้างั้นเชิญคุณข้าวทิพย์เข้าก่อนได้เลยค่ะ""......." ข้าวทิพย์มองพนักงานที่ ยืนอยู่หน้าลิฟต์ทำไมพวกเขาไม่เข้ามาพร้อมกัน แต่จังหวะที่ลิฟต์กำลังจะปิดสนิทเธอก็กดให้มันเปิดออก "เข้ามาสิคะ""พวกเรารอใช้ลิฟต์อีกตัวได้ค่ะ""เข้ามาเถอะค่ะจะได้ไม่เปลืองไฟหลายรอบ"พนักงานบางคนก็ยังไม่กล้าตามเข้าม

"อือ" หญิงสาวรู้สึกเหมือนร่างกายของเธอกำลังถูกเล้าโลม จิตใต้สำนึกคิดว่ามันเป็นแค่ความฝันจังหวะนั้นเหมือนว่าขาของเธอถูกจับแยกออกจากกัน แล้วก็ถูกสัมผัสเบาๆ ตรงจุดที่ไวต่อความรู้สึก จนสะโพกงามแอ่นรับสิ่งที่สัมผัสนั้น"ซี๊ดด ต้องการแล้วเหรอ" ชายหนุ่มที่กำลังบรรจงลงลิ้น มองขึ้นมาดูเจ้าของเรือนร่างเพราะเธอเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง"อื้อ อ " ร่างของเธอเริ่มบิดเพราะความเสียว"ซี๊ด ไม่ไหวแล้วนะ ขอก่อนแล้วกัน" เจ้าของเรียวลิ้นนั้นขยับขึ้นมาพร้อมกับชักท่อนเอ็นเพื่อไม่ให้มันตึงมากก่อนที่จะจับช่วงปลายเสียดสีกับร่องเล็ก "อาาาา""โอ๊ย.." ข้าวทิพย์ค่อยๆ รู้สึกตัวเมื่อมีอะไรบางอย่างดันเข้ามาในร่างกาย "คุณ!""จุ๊ๆ เดี๋ยวลูกตื่น ซี๊ดด""อ๊อยยคุณเขตแดน เอาออกไปนะ!""ไม่นานหรอก อาาเสียวจัง" ได้แบบลับๆ ล่อๆ ทำไมมันรู้สึกเสียวเร็วจัง ยิ่งตอนโยกสะโพกกลัวว่าลูกจะตื่นมันยิ่งทำให้เสียว"อือ คุณ! อื้ออ" จะดิ้นแรงก็ไม่ได้เพราะลูกนอนอยู่ใกล้ตัวมาก เธอก็เลยต้องปล่อยให้เขาทำไป โดยที่ตัวเธอนอนอยู่นิ่งๆพอเห็นว่าเธอนิ่งแล้ว เขตแดนก็จับร่างของเธอนอนตะแคงก่อนที่จะสอดใส่ผ่านทางด้านหลังอีกท่า"แม่ครับ" เสียงนะโมพูดขึ้นทุกอ

"โอ๊ย..คุณเขตแดน""อย่าดิ้นสิกำลังจะเข้าอยู่แล้ว""เมื่อกี้คุณโทรบอกให้ฝ่ายบัญชีขึ้นมาหา""อีกครึ่งชั่วโมง""เผื่อพวกเขาขึ้นมาก่อนเวลาล่ะ""ไม่มีใครทำแบบนั้นหรอก""เชื่อได้เหรอ เอาออกไปนะโอ๊ยฉันเจ็บ""เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว""คุณเขต! อือ" ถึงแม้เธอจะพยายามขยับหนีแต่ก็สู้แรงผู้ชายไม่ได้..จนความแข็งนั้นแทรกผ่านขอบกางเกงชั้นในเข้ามา"ซี๊ดด ไม่นานหรอก" เขาค้างมาตั้งแต่วันที่ลูกไม่สบายแล้ว ยังไงวันนี้ก็ต้องสำเร็จความใคร่ให้ได้ก่อน"ประตูก็ไม่ล็อก อืออ" สิ่งเดียวที่เธอระแวงอยู่ตอนนี้เผื่อมีคนเปิดประตูเข้ามาจะทำยังไงจังหวะที่เขตแดนกำลังโยกสะโพกช้าๆ มือหนาก็ยื่นไปกดอะไรบางอย่างผ่านข้อความ Line"อือ อื้ออ" ในเมื่อหยุดเขาไม่ได้แล้วเธอก็ต้องรีบช่วยให้เขาเสร็จไวๆ คอยดูนะต่อจากนี้ไปจะไม่ยอมเปิดโอกาสให้เขาเข้าใกล้ตัวเธอตอนอยู่บริษัทอีกแล้ว"อาาา น่ารักจัง" ริมฝีปากหนากระซิบพูดข้างใบหูก่อนที่จะงับติ่งหูเบาๆ"อือ คุณเขต""ใกล้แล้ว""โอ๊ย อื้ออ" เจอกระแทกเข้ามาอีกหลายทีก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดลง"คุณเขตแดน เอาออกไปเลยนะ!" สงสัยคงต้องอยู่แบบนี้ทั้งวันอีกแน่เลย หญิงสาวรีบเข้าไปในห้องน้ำ เพราะเขาหลั่งในจนล้นอ

"แบบนี้นี่เอง""อะไรเหรอลูก" กานดาเห็นชมพูนุชมองดูหน้าเด็กชัดๆ แล้วก็พูดออกมา"ก็เคยได้ยินคนแก่ๆ พูดกันว่าผู้ชายหน้าเหมือนพ่อหรือผู้หญิงหน้าเหมือนแม่จะอาภัพไงคะ""หนูชม!" กานดารีบปรามหลานไว้ เพราะมันไม่ใช่สถานการณ์ที่จะมาพูดเรื่องนี้เลย"ชมพูดจริงนี่คะ" เพราะถ้าไม่อาภัพคงไม่พ่อไปทางแม่ไปทางแบบนี้หรอก"น้าวางอาหารไว้ตรงนี้นะ อย่าลืมทานข้าวกันด้วยล่ะ" กานดารีบพาชมพูนุชออกมาก่อนที่จะพูดอะไรมากไปกว่านี้พอทุกคนไปแล้วข้าวทิพย์ก็หยิบเอาอาหารสำหรับเด็กมาป้อนลูก"เดี๋ยวผมป้อนลูกคุณทานข้าวเถอะ""ฉันป้อนเองค่ะ""คุณยังไม่หายโกรธผมเหรอ""โกรธ? คุณคิดว่าฉันโกรธคุณหรือคะ" เพราะมันผ่านคำนี้ไปนานแล้ว จะเรียกว่ามันคือความเสียใจ ความระทมทุกข์ในหัวใจก็ยังได้เลย"หม่ำๆ" นะโมเห็นแม่ตักอาหารคาช้อนไว้ไม่ยื่นเข้ามาใส่ปากให้สักที"แม่ขอโทษครับ หนูหิวมากเลยหรือลูก"เขตแดนเห็นภาพนี้แทบน้ำตาไหลอีกครั้ง ภาพที่แม่ป้อนข้าวลูก ถึงยังไงเขาก็จะไม่มีทางปล่อยเธอกับลูกไปแน่ เขาจะชดใช้เวลาที่เสียไปทั้งหมดให้เธอกับลูกให้ได้ดึกๆ คืนนั้น.."คุณเขต!" หญิงสาวระแวงคิดว่าเป็นเขาที่เอื้อมมือมา..จากเสียงที่เธอตะคอกเมื่อสักครู่ทำ