All Chapters of Her Billionaire Babymaker Is Her Ex-husband's Brother: Chapter 111 - Chapter 120

“Pero sabi sa akin ni Catherine ay anak lamang siya ng isang pobreng mag-asawa na nakakulong dahil sa patong-patong na kaso ng panloloko,” saad ng matanda, halatang pinipilit ang sarili na hindi maniwala. “Minsan siyang naging anak-anakan ng taong pobre, pero hindi na ngayon,” tuloy ni Sire, buong-buo ang loob na ipagtanggol ako. “Kung ganoon… pinili mo lamang siya dahil mas mayaman siya kaysa kay Catherine, tama ba ako?” ani Chairman, bago siya mapangising tila may binabalak na bagong paraan ng paninira. “Even if she is poor, I will still choose her over Catherine. Hindi ko pa alam ang tunay niyang pagkatao ay minahal ko na siya. Kaya, please lang… sapat na po ba na anak siya ni Conrado para huminto ka na sa pagpipilit na itulak ako kay Catherine?” aniya, seryoso at diretso. “Hindi. Hindi sapat iyon,” agarang tugon ng matanda. Bahagyang muling napaawang ang bibig ko. Pareho kaming natigilan ni Sire bago muling umigting ang titig niya sa kanyang lolo. “Bigyan niyo ako ng isa

“Ma’am Elise, paparating na po ang daddy ninyo,” sabi ni Gina, dala-dala ang isang basong tubig na ipinakuha ko sa kanya. Nasa kama pa rin ako, nakahiga, at tila walang ganang bumangon. Napilitan akong umupo, marahan kong iniangat ang sarili at naupo sa gilid ng kama. Mabilis kong inayos ang magulo kong buhok, balak ko sanang bumaba para kunin ang vitamins na iinumin ko, pero agad nagsalita si Gina. “Ako na po ang kukuha ng vitamins ninyo, Ma’am,” wika niya bago mabilis na tumungo sa drawer. Kinuha niya ang bote ng vitamins at iniabot iyon sa akin. Kaagad ko naman itong ininom kasabay ng tubig na dala niya. Nakarating ako rito sa mansiyon nang wala si Daddy. May nilakad daw siya, pero hindi sinabi kung saan. Noong isang araw pa raw may inaasikaso si Dad sa Metropolis, pero ni minsan ay hindi siya dumalaw sa Penthouse. Lagi niya lang akong tinatawagan—tatanungin kung kumusta ako, kung may kailangan ba ako, o kung may gusto akong bilhin o kainin. Pareho kaming napatingin ni Gina sa

**Sire** “Kuya,” tawag ni Sunshine. Naibaba ko ang binabasa kong libro nang lumapit siya sa kinaroroonan ko, may dala-dalang tray ng pagkain. Nasa library ako, inabala ang sarili sa pagbabasa kahit hindi ko naman naiintindihan ang mga salita sa pahina. I feel sorry for Yeon Na. Alam kong labis ko siyang nasaktan sa naging desisyon ko. Sising-sisi ako, pero tuwing naiisip ko sina Sarah at Sunshine, tila nababawasan ang bigat ng pagsisising iyon. “Kumain ka na, Kuya. Maghapon ka na rito sa library. Sabi sa akin ni Joanie, hindi mo man lang kinain kahit ’yung sandwich na ginawa niya,” saad ni Sunshine sa mahinang boses bago marahang inilapag ang tray sa mesa. Napatitig ako sa dinala niyang pagkain. Biglang kumulo ang tiyan ko dahil sa amoy nito, at hindi ko napigilan ang mapalunok ng laway. “Tingnan mo nga, nagrereklamo na ang tiyan mo. Kumain ka na kasi,” pangungumbinsi niya. Napabuntong-hininga ako bago inabot ang plato, dahilan para mapangiti ang kapatid ko. “Ako ang nagluto ni

**Sire** Inis kong inilapag ang papel na pinabigay niya sa akin gamit si Sarah. “Ano ’yan, Chairman? Gusto mo ba akong maging artista kaya binibigyan mo ako ng script?” ani ko, may bahid ng pagkayamot ang tono. Pinulot niya iyon at tiningnan sandali bago napangiti. “Madali lang naman itong i-memorize, Sire. Sa palagay ko, kayang-kaya mong i-deliver ang linya na ibinigay ko sa ’yo, hindi ba?” saad niya bago niya muling ibinalik iyon sa akin. Hindi ko iyon pinansin; inis akong napaupo sa kabilang upuan, nakasiksik ang mga kamay sa bulsa ng suot kong coat. “May pagkabaliw ka talaga tanda,” bulong ko bago naisipang luwagan ang suot kong necktie. “Tigilan niyo na ang pagkontrol sa akin. Tigilan niyo na ang pag-utos na ganito ang gawin, na dapat sundin ko lahat ng gusto ninyo. Naiirita na ako sa inyo,” baritonong saad ko, bakas ang pangangalit ng aking mga ngipin habang maigting ko siyang tinitigan. “Kung gusto niyo, kayo na lang gumawa. I-memorize ninyo ang mga linya diyan at

**Yeon Na** “Elise, patawarin mo na ako. Iyong mga babaeng nasa loob, sila ang lumapit sa akin. Medyo nakainom na ako. Naaamoy mo naman siguro ’no? I’m a bit tipsy at hindi ko na alam kung sino-sino ang lumalapit sa akin,” paliwanag niya habang nasa loob kami ng kotse. Gusto pa rin niyang lumusot kahit huling-huli na. “Hindi ka na talaga magbabago, Henry. Kaya lumabas ka na,” malamig kong tugon. “Elise naman—” “Huwag mo akong hahawakan,” saway ko sa mariin na tinig nang balak niyang humawak. Napaatras naman siya at napaayos ng upo. Bago pinagsaklop niya ang mga kamay na parang nagdadasal. “Elise... hindi ko na uulitin iyon. Pinapangako ko sa ’yo. Hindi na ako mambabae. Hindi na ako iinom. Hindi na ako magsisinungaling,” saad niya. “Peks man?” tanong ko. “Oo. Peksman!” sagot niya sabay taas-palad. “Mamatay ka man ngayon din?” tanong ko. “Huwag naman iyon, Elise,” sabay agad niyang bawi at napabuntong-hininga. Napangiti ako nang kaunti, isang pekeng ngiti. “Ok. I will