Semua Bab Her Billionaire Babymaker Is Her Ex-husband's Brother: Bab 91 - Bab 100

Habang naglalakad palabas ng department, ramdam ko ang bigat ng mga matang nakamasid sa akin, ang mga empleyadong nagkukunwaring abala pero hindi maitago ang bulungan at pagtataka. Hindi ko na pinansin. Hinugot ko ang phone ko at agad na kinausap si Gabriel. Maikli kong sinabi na mauna na akong umalis, wala na akong balak magtagal pa kasama ang matandang hukluban na iyon. Pagkalabas ko ng building, diretso ako sa parking lot. Nilapitan ko ang nakaparada kong kotse, at agad namang pinindot ng driver ang remote para buksan ang pinto ng Lamborghini. “Ako na ang magd-drive,” malamig kong wika, walang bahid ng emosyon. Tumango siya at walang tanong na iniabot sa akin ang remote. Pagkaupo ko sa driver’s seat, mariin kong pinalo ang manibela, isang malakas na hampas. Hindi pa rin humuhupa ang galit sa dibdib ko at mas lalo lang itong bumibigat. Para bang sasabog ang dibdib ko sa bigat ng lahat ng emosyon na pilit kong kinikimkim. Napapikit ako at itinakip ang mga palad sa mukha, pinipig

**Yeon Na** “So, you’re pretty rich…” ani Sire habang nasa likuran ko, nakasandal ako sa katawan niya. Nagbababad kami sa bathtub na puno ng maligamgam na tubig at mabangong bath foam na bahagyang bumabalot sa aming balat. Napasilip ako sa kanya. “My father is rich, not me,” pagtatama ko, mahinang boses pero diretso. Mahinang tawa ang kumawala sa kanyang bibig, bago niya idinikit ang mga labi niya sa pisngi ko. “But you’re the heiress. You own everything your father owns,” aniya, mababa ang boses. “I have a half-brother,” sagot ko naman. “My dad is still searching for him. He is also a heir,” dagdag ko pa. “At saka, hindi ko naman pinangarap maging mayaman, Sire. It’s only by luck that I was born Conrado’s daughter, and only by luck that he turned out to be rich as hell,” seryoso kong lintanya. “It’s destiny, baby,” aniya at bahagyang humigpit ang yakap niya sa akin. “It’s destiny and luck,” giit ko naman, hindi nagpatinag. “Fine. It’s destiny and luck,” pagsuko niya. “Muk

“Ikaw ang walang silbi, Elise. Dahil hindi mo mabigyan-bigyan ng anak si Henry!” pahiyaw na singit ni Elaine, desperadong ipagtanggol ang lalaki niya. Muli ko siyang tinitigan, seryoso at malamig. “Alam kong alam mo kung sino ang baog, Elaine. Hindi ako iyon... kundi si Henry,” ani ko, bago ko dahan-dahang ibinaba ang tingin kay He Yeory na karga pa rin niya. “Tingnan mo nga ang anak na ipinagmamalaki mo, Henry. Mukha bang kahawig mo? Sa totoo lang, mas kahawig pa niya si Derick—iyong kapitbahay ninyo, at ex-boyfriend ni Elaine,” sabay kong saad na may ngising nanunukso. Bahagyang nanlaki ang mga mata ni Elaine, halata ang pagkabigla. “Hindi mo ba itatanong kung paano ko nakilala si Derick?” dugtong ko pa, sinasadya kong dagdagan ang tensyon. Napalingon agad si Henry kay Elaine, malamig ang mga matang puno ng tanong. “Mag-ex kayo ni Derick?” tanong niya, matalim ang boses. “T-That was my past. First year college pa lang ako noon,” utal na sagot ni Elaine, pilit na isinasalba

“Kaya kung nagpapasalamat ka na naghiwalay kayo ni Elise… mas malaki pa ang pasasalamat ko, Henry” tuloy pa ni Sire, nakataas ang baba at matalim ang mga mata. “Because I found her. I fell in love with her, and she… she fell in love with me. I found a woman who is strong, fiercely loyal, and a rare gem,” sensero niyang pagkakasabi, sa mahinahong boses. Hindi ko napigilan na mapangiti. ‘And you’re my real gem too, Sire,’ ani ko sa aking isipan habang tila naluluhang nakatitig sa kanyang gwapong mukha. God, ang swerte-swerte ko sa kanya. Thank You for giving him to me, Lord. Kaya niya akong ipagtanggol at kaya-kaya niya akong ipaglaban. Wala na akong hahanapin pa dahil nasa kanya na ang lahat. “A woman like her doesn’t deserve a worthless, insecure idiot like you. She deserves real love, not the empty arrogance of a narcissistic trash like you.” Sandali siyang natigilan bago nagpatuloy. “Tandaan mo ’to, Henry—galing mismo sa akin: bobo ka na nga magdesisyon, pandak ka pa, tapos

“Alis na ako,” ani Sire, sabay halik sa pisngi ko. Nakaupo ako sa sofa, abala sa pag-crochet gamit ang 3.5mm aluminum hook at pastel pink na cotton yarn. Ginagawa ko ang maliit na baby jacket, a newborn size, habang nakapatong sa tabi ko ang printout ng pattern na hinalughog ko pa online. “Sige,” wala sa sariling tugon ko sa mababang boses. Hindi ko man lang siya tinapunan ng tingin dahil sobrang seryoso talaga ako sa ginagawa ko. Pilit kong isinasaulo ang bawat stitch dahil kapag nagkamali ako, siguradong mawawalan na naman ako ng ganang ituloy ang proyekto. Natigilan ako nang humarang siya sa harapan ko. Napaangat ako ng tingin, kunot ang noo. “Bakit? May nakalimutan ka ba kaya bumalik ka?” tanong ko. “Hindi pa ako nakakalabas,” seryoso niyang tugon. Napatingin ako saglit sa pintuan, bago ko muling sinalubong ang mga mata niya. “Ah, akala ko nakalabas ka na,” saad ko, bago nagpigil ng ngiti nang makita ko siyang nakatayo, nakapa-meywang, nakakunot ang noo na para bang pinap