Semua Bab Her Billionaire Babymaker Is Her Ex-husband's Brother: Bab 1 - Bab 10

Malalim akong napasinghap bago napabuga ng hangin. “Kailan ba ako nagbiro sa ’yo, sir?” tugon ko naman, bago naibaba ang tingin ko mula sa namumungay niyang mga mata pababa sa mapula niyang mga labi. Napansin kong napalunok siya ng laway dahil gumalaw ang kanyang Adam’s apple. Humakbang pa siya palapit sa akin kaya mas lalo akong kinabahan. “Kung ’yan ang gusto mo,” saad niya, sabay mabilis na hinablot ang baywang ko. I was so shocked dahil sa lakas ng pagkakahila niya sa akin, nauntog ako sa matigas niyang katawan. God. Ganito pala katigas ang katawan niya. Nakakahiya mang aminin, pero sa kabila ng bigat ng damdamin ko, naramdaman ko ang kakaibang init na gumapang sa akin. Sunod niyang ginawa, mabilis niyang itinaas ang baba ko at walang pag-aalinlangan niyang siniil ang aking mga labi. Madiin, mainit at mapusok ang kanyang mga halik. Hindi pa nga ako naka-react sa mapusok niyang halik, naramdaman kong nabuhat niya na ako at pinaupo sa mesa. “Let us seal our deal, right now. Le

“I am excited to see my nephew, Elaine. May pangalan na ba kayo para sa kanya?” tila interesado kong tanong sa kapatid ko. Dumikit si Elaine kay Henry, napakapit sa braso nito. Kanina, ang tingin niya sa akin ay parang nayayamot sa presensya ko. Ngayon naman, napalitan ng isang matamis na ngiti na parang nang-iinggit. Ramdam kong hindi siya magpapatalo sa akin. Gamay ko na ang ugali ng kapatid ko. Isa siyang mainggiting kapatid. “Mayroon na. Dahil lalaki ang anak namin ni Henry, mas mabuti na isunod sa pangalan niya. Henry Jr.—‘yon ang ipapangalan namin sa anak namin. Hindi ba, honey?” aniya na may malambing na boses, halatang proud ang tono habang nagpapaka-bebe kay Henry. Napatango naman si Henry. Kitang-kita rin sa mukha niya ang pagiging proud. At kapansin-pansin na tila wala siyang kahit katiting na pagsisisi sa nangyari sa relasyon namin. Hindi ko makita sa kanya ang kahit anong senyales ng guilt o panghihinayang sa pagtataksil niya sa akin. Wala nga ba talaga? O baka ng

Ilang beses akong napahilot ng sentido habang kaharap ang mga papel na sinulatan ko ng computation ng lahat ng utang sa bangko ng parents ko—na lahat ay nakapangalan sa akin. I was in big debt. Hindi ko alam kung ano ang uunahin kong bayaran. There are five banks na kailangan kong hulugan, pero ang mas pinoproblema ko ay ‘yung dalawang past due na utang. My calculation for my assets is a little over ₱600,000... kung maibebenta ko lahat ng mga ’yon sa presyong gusto ko. Kasama sa mga assets na ’yon ang luma kong kotse, ilang alahas na nabili ko noon, isang high-end laptop, at ilang mga gamit sa bahay. Kapag naibenta ko lahat, may sobra pang matitira sa akin… pero paano kung hindi? Sa totoo lang, hindi sapat ang monthly salary ko bilang executive assistant, kahit pa sa isa sa pinakamalalaking kumpanya sa bansa ako nagtatrabaho. Maganda lang pakinggan ang posisyon ko, pero hindi sapat ang sahod ko lalo na't nalubog na ako sa utang. Napatakip ako ng mga mata. Sumasakit na naman ang ulo

Papauwi na ako sa apartment na tinutuluyan ko. Napasilip ako sa suot kong relo. It’s already 6:35 pero hindi pa rin ako nakakasakay ng bus pauwi. Ang dami kasing pasahero, punuan ang bus, at kanina pa ako rito sa waiting station. Kanina pang alas-singko ang time-out ko, pero hanggang ngayon ay narito pa rin ako, nag-aantay na may dumaan na bus na may bakante pa. Hindi ko mapigilang mapatingala sa langit. Makulimlim ang kalangitan, mukhang uulan pa yata. Sana hindi ako maabutan ng ulan. Marahan naman akong napalingon noong may naramdaman akong taong papalapit sa kinaroroonan ko. Si Nathan. Ang taong ayaw kong makasabay pag-uwi. “Hindi ka pa rin nakakasakay?” tanong niya. Medyo napa-distansiya ako mula sa kanya. Masyado naman yata siyang makadikit sa akin. Saglit siyang napangiti sa akin noong napansin niya ang paggalaw ko palayo. Nathan was my classmate. Kaklase ko siya noong college at isa rin sa mga manliligaw na binasted ko noon. Kaya nakakailang talaga, dahil simula noong bina

Yllana Subdivision...“Dito ka na lang, Mr. Vemeer,” pigil ko sa kanya. Akmang papasok na sana siya sa masikip na gate ng apartment, pero hinarang ko talaga ang katawan ko para hindi siya makatuloy.Napaayos naman siya ng tayo, bahagyang umangat ang kilay at napakunot ang noo, parang naguguluhan sa pagpigil ko.“Kailangan ba ng gate pass? O may entrance fee bago makapasok?” interesado niyang tanong.“Wala naman. Gabi na rin kasi. Malayo pa biyahe niyo,” palusot ko. Ayaw ko talaga siyang papasukin sa loob. Maigi niya akong tinitigan sa mga mata, kaya parang may namumuong ideya sa isipan niya.“You hiding someone inside?” usisa niya, tuluyan nang napaarko ang kilay.“Someone? Of course not. Tama naman ang sinabi ko. Malayo pa ang biyahe ninyo,” sagot ko, pilit na kalmado. Marahas siyang napabuga ng hangin.“I want to see your unit, Yeon Na,” mahinahong saad niya, sabay bahagyang silip sa loob. Napaatras ako nang kaunti para bigyan siya ng espasyong masilip ang loob.“This place doesn’t