All Chapters of Her Billionaire Babymaker Is Her Ex-husband's Brother: Chapter 161 - Chapter 170

“Walang tatakbo,” ani ng babae kina Spencer at Styler. Hawak niya ang dalawang bata nang mahigpit, parang takot ding mawala sa sariling kamay. Lumapit siya sa kinaroroonan namin nang mabagal, maingat at ang mga yabag niya’y halos sumabay sa tibok ng dibdib ko. Hindi na nag-atubili ang lalaki at inagaw ang card mula sa kamay ko. “Pin—anong PIN nito?” tanong niya, mariin ang tinig. “6756,” sagot ko agad, pabulong lamang. Nakita kong kumislot ang panga niya bago niya i-dial ang numero sa cellphone. Nanatili akong nakaluhod sa semento, habang nakatingin sa dalawang batang hawak pa rin ng babae, halos tatlong metro lang ang layo mula sa akin. Nanginginig ang mga kamay nila, at sa bawat sandaling lumilipas, parang mas lumalalim ang takot sa mga mata nila. Napatitig ako sa babae. May kung anong pamilyar sa anyo niya—ang tikas ng tindig at ang paraan ng pag-iwas niya ng tingin. Agad siyang tumingin sa ibaba, pilit na nilulunok ang kaba. “Hindi siya sumasagot,” sabi ng lalaki matapos

Pagkalabas ko ng van, walang pagdadalawang-isip akong napatakbo papasok ng hospital kung saan isinugod si Sire. Iniwan ko muna kay Dad ang triplets kahit ilang beses silang nagpumilit sa akin na sumama dahil gustong-gusto nilang makita ang ama nila. Pagpasok ko sa Emergency Department, kaagad bumungad sa akin ang ilang pulis. Bagamat halata ang pagkabalisa sa mga mata ko at hindi pa humuhupa ang panginginig ng katawan, mabilis kong inilibot ang tingin sa malawak na ER hanggang sa mapansin ko si Catherine, naka-wheelchair na siya, naka-handcuffs ang mga kamay at nakabantay ang mga pulis sa likod niya. Tinamaan siya ng bala sa binti at sa braso; hindi naman malala ang tama at na-control na agad ang pagdurugo ng mga sugat niya. Mahigpit kong nakuyom ang aking kamao dahil sa nangyari sa asawa ko. Bakit si Sire pa ang naging kritikal ang kalagayan ngayon at hindi siya? Sana siya na lang ang nag-aagaw-buhay, hindi ang asawa ko. At sana rin, siya na lang ang namatay at hindi si Elaine. H

Pagkatapos naming dumalaw sa puntod ni Elaine, dumaan kami sa isang fast-food drive-thru para mag-order ng one bucket of chicken, fries, at burger dahil iyon ang hiling ng mga bata kaninang umaga bago kami umalis ng mansiyon. Ayaw ko sana silang pagbigyan dahil hindi healthy ang fast food, pero nangulit talaga si Styler—ang anak kong may kaartehan at sobrang picky pagdating sa pagkain. Pagkatapos naming makuha ang order, diretso na kaming umuwi. Pagkauwi namin sa estate, kaagad akong bumaba ng van para puntahan ang makukulit na mga bata. Excited silang bumaba pagkabukas ko ng pinto, halatang gutom at sabik makapasok sa loob. “Oh, huwag kang tatakbo!” saway ko kay Shiloh dahil bigla na namang tumakbo papasok ng mansiyon. Gusto niya palagi siyang unang makapasok kapag umuuwi kami rito sa mansiyon ni Dad. Pero tulad ng dati, hindi siya nakinig at nauna pa ring pumasok habang nakasunod ang dalawa niyang kapatid na nakikipag-unahan rin. Hinayaan ko na lamang sila dahil napansin ko rin n

Pagkatapos naming mag-dinner, sinabayan muna namin ni Sire ang mga bata sa paglalaro nila ng toys pagkatapos nilang mag-toothbrush at magpalit ng pajama, hanggang sa unang nag-aya si Sooji na matulog na kami. Napasunod na rin ang iba pa at tanging si He Yeory na lamang ang naiwan sa labas. Napasilip ako sa suot kong orasan habang nakahiga sa kama, katabi ang mga bata. It’s already 6:45 p.m. Napasilip sa maliit na siwang ng pinto si Sire, sumenyas sa akin kung hindi pa ba kami makakaalis. I just motioned him to wait for a while. Kakasimula pa lamang ng tulog ng mga bata. At noong tuluyan na silang nilamon ng pagod, antok, at nakatulog na nga ng malalim, marahan akong napabangon at lumabas ng kwarto. Naabutan ko si He Yeory na nakaupo sa sofa bed, abala sa paglalaro ng games sa tablet. Nilapitan ko siya at kinausap. “Yeory,” tawag ko sa kanya. “Yes, Tita?” agarang tugon niya. “Lalabas lamang kami ng Tito mo. Kung gusto mo nang matulog, sabihin mo na lang kay nanny Gina mo para mai

**Court Verdict Scene, One Month Later** One month since we returned from Hawaii. One month of waiting, praying, and holding our breath. At ngayon, narito na kami sa loob ng mabigat at malamig na courtroom para litisin si Catherine Aries. Tahimik ang paligid, tahimik ang mga tao sa loob habang hinihintay na dumating ang akusado. Nailibot ko ang paningin sa loob ng courtroom. Unang napahinto ang aking mga mata sa may unahan. Napatingin ako kay Judge Gregorio Morales, isang matandang hukom na kilala sa pagiging istrikto at walang kinikilingan. Nasa kanyang kanan, ang court stenographer, abala sa pag-aayos ng recorder at mga dokumento. Nasa kaliwa naman niya nakapwesto ang clerk of court, seryosong nakamasid sa mga dumadating. Nasa kaliwang banda kami ng silid ni Sire, magkatabi sa gallery, kasama ng ilan sa mga kakilala naming saksi, ilang pulis, at mga reporter mula sa national media. Tahimik lang ang asawa ko habang katabi ko siya, pero ramdam ko ang mahigpit na kapit ng kamay