All Chapters of Her Billionaire Babymaker Is Her Ex-husband's Brother: Chapter 171 - Chapter 180

Minsan, akala natin kapag natapos na ang laban, tapos na rin ang lahat—ang sakit, ang galit, ang takot. Pero ang totoo, hindi gano’n kadali. The scars remain, and the memories stay. Ang kaibahan lang ngayon… natututo na tayong mabuhay kasama ng mga sugat na ‘yon. Hindi ko akalaing darating ako sa puntong mararamdaman kong buo ako ulit, na hindi na ako nagigising sa gitna ng gabi, umiiyak sa mga alaala ng pagtataksil, ng takot, ng paghabol sa hustisya. Ngayon, kapag nagigising ako, tanging tawanan na lang ng mga anak ko ang naririnig ko, at ang mahimbing na hinga ng lalaking minahal at pinili kong mahalin sa araw-araw. Hindi ko kailangan ng perpektong buhay dahil ayoko na ring mangarap ng gano’n. Ang gusto ko lang ay simpleng buhay… isang tahimik na umaga, isang tahanang puno ng halakhakan, at isang lalaking marunong tumupad sa mga pangako niya. Marami pa rin akong hindi kayang kalimutan. Hanggang ngayon, sariwa pa rin sa isip ko ang mga panahong pinagtaksilan ako ng mga taong min

**Gabriel** “Daddy, hindi ba tayo dadaan sa Little Glam? Gusto kong bumili ng nail polish at make-up,” ani Nazts habang abala ako sa pagmamaneho ng kotse. Bahagya akong napatingin sa rearview mirror para silipin ang mukha niyang excited, may halong pangungulit at siyempre, para tingnan na rin si Razts na tahimik lang sa tabi niya, nakasandal at nakatingin sa labas ng bintana, tila malalim na naman ang iniisip. “Ang dami mo pang nail polish at make-up sa bahay, tapos bibili ka na naman,” mahinahong angal ko, pilit pinapakalma ang tono ko. “Pero ang papangit na noon, Daddy. Gusto ko na ng bago,” reklamo ni Nazts, sabay pout ng labi. “I want something new, Daddy. Please… bumili na tayo ng bago. Gusto ko ‘yung mas maganda pa kaysa sa binili ng Daddy ni Persia.” Napabuntong-hininga naman ako. Alam kong normal lang sa mga bata ang mainggit, pero itong anak kong si Nazts, ayaw talagang magpatalo, lalo na sa pinsan niyang si Persia. Si Persia, anak ni Clarenze, ang nakatatanda kong

**Natasha** Gusto kong magpasalamat kay Gabriel dahil sa kanya ay walang masamang nangyari kay Russian, pero napaatras ang dila ko. Hinayaan ko na lang siyang lumagpas sa harapan namin. Sinundan ko siya ng tingin habang hawak niya ang kamay ni Nazts, at ang isa naman niyang kamay ay nakapatong sa balikat ni Razts, parang sinisiguro niyang hindi mawawala sa tabi niya ang mga anak niya. Magkakamukha talaga silang tatlo. Nazts at Razts really look like his own kids. Parang kopya niya ang dalawa, sa paraan ng paglalakad, sa mga mata, pati sa tahimik na awra. Hindi mo iisiping inabandona lang ng ina ang mga batang iyon sa mismong harapan ng gate ng bahay ni Gabriel anim na taon na ang nakakalipas. Si Gabriel pa mismo ang nagkumpleto ng legal process para ampunin ang kambal. Hindi niya na hinayaang madala ang mga ito sa bahay-ampunan. He made the decision right away, and since then, tinuring na niyang sariling dugo’t laman ang dalawa. Pareho kami ng sitwasyon ni Gabriel—pareho kaming may

Nakatitig lang ako sa kanilang tatlo... kay Sullivan, na halatang tuwang-tuwa sa anak niyang masaya; kay Heydi, na parang sobrang proud dahil nagustuhan ni Russian ang regalo niya; at kay Russian, na walang muwang na tuwang-tuwa sa natanggap. Sa mga mata nila, may kasiyahang parang nag-iiwan ng kirot sa dibdib ko. This is not the life I wanted. Watching other people laugh inside my own home, that now belongs to Sullivan after my parents sold it to him, feels like standing in the ruins of a life that was never really mine. Dito ako ipinanganak, pero hindi ako dito lumaki; marahil kaya’t ngayon, pakiramdam ko ay isa na lang akong estrangherong napadpad sa lugar na dapat ay tahanan ko. While my life feels like a slow, quiet punishment, I realize that the silence hurts more than any scream ever could. “Ma’am,” untag ni Lovely kaya napalingon ako sa kanya. Nasa likuran ko pala siya, tila kanina pa gustong sumingit. “Saan ko po ito ilalagay?” tanong niya, tinutukoy ang kahon ng larua

Way back when Gabriel and I were still co-workers in Vemeer Company, madalas lang talaga kaming hindi magkaintindihan sa trabaho. Pero kahit mainit ang dugo namin sa isa’t isa, we still had this... weird dynamic. We hated each other, yet we were secretly dating. I know, it’s such a strange kind of relationship. We despised each other’s company, but somehow, we couldn’t stay away. It became a routine, a toxic rhythm that felt like both a comfort and a curse until I got pregnant. Hindi ko sinabi sa kanya na buntis ako. Inilihim ko iyon dahil ramdam kong naaamoy na ng mga magulang ko ang nangyayari sa amin sa likod nila. Ayaw na ayaw na talaga nilang magbalikan pa kaming dalawa dahil sa alitan ng pamilya namin. The Berden family hates the San Miguel family. Even before I was born, our families were already enemies. Kaya nang dumating ang punto na gusto nang wakasan ng mga matatanda ang hidwaan, they used us as the bridge. I was married to Gabriel because of an agreement. Noong nakius