All Chapters of Her Billionaire Babymaker Is Her Ex-husband's Brother: Chapter 191 - Chapter 200

**Natasha** “Do you need help?” isang pamilyar na boses ang nagpagawi ng tingin ko. Napatingin ako sa paligid bago ko naibaling ang paningin ko sa kabilang bahay. Napatingala ako sa balkonahe kung saan naroroon si Gabriel. May hawak siyang mug, malamang kape ang laman dahil umaga pa lang. He always drinks strong brewed coffee every morning. Maaga akong nagising para ipahatid sa driver ko ang mga gamit ko papunta sa condo unit na binili ko kahapon. I decided to buy my own place in one of the city’s high-end condominiums. Ayaw ko ring tumira sa bahay ni Gia nang matagal dahil nakakahiya sa asawa niya. Sinabi ko na lang sa kanya kagabi na pansamantala akong titira sa kanila habang wala pa ang asawa niya. Kapag nakabalik na ito mula sa France, lilipat na ako sa condo. “No need!” sagot ko kay Gabriel bago ako nagpatuloy sa pagbibitbit ng maleta papunta sa nakaparadang van. Pagbalik ko, muli siyang nagsalita. “Do you have a trip?” tanong niya. Napatingala ako at napailing. “Bakit may

Pagkapasok ko sa kwarto, diretso agad ako sa mesa kung saan nakalatag ang mga papeles na kailangan kong i-review. Ilang taon na rin akong nagpo-focus sa pagpapalago ng sarili kong negosyo gamit ang perang pinaghirapan ko, dahil ito lang ang tanging maaasahan ko kapag tumanda na ako, at upang may maipamana rin ako sa dalawa kong anak kahit papaano. Wala rin naman akong aasahan pa sa mana na pinanghahawakan nina Mom at Dad base sa last will testament ni Lolo, dahil mas nakatuon ang atensyon nila kay Terenze at kay Clarenze, na siya namang mga paboritong anak nina Pillar at Leonardo San Miguel. Sila ang mga tinaguriang “wise and strategic sons” ng pamilya. Sila ang tumulong kay Grandpa sa negosyo noong nabubuhay pa siya. Kami naman ni Florenze ay mga itinuturing na mahihinang anak dahil pareho kaming sakitin at tila parehong walang talento sa business. Samantalang sila, matitibay, matatalino, at mahusay humawak ng pera. Kaya naman hindi nakapagtataka na sila ang paborito—hindi lang ng

**Third Person** “Anong oras uuwi si Natasha?” tanong ni Sullivan kay Salome pagkapasok niya sa loob ng mansiyon. Diretso siyang naupo sa sofa sa living area, halatang pagod at inis. Ipinahatid na rin niya si Heydi sa kanyang driver matapos silang dumating. “Ho?” tanging nasambit ni Salome, bakas ang pagkabigla sa tanong ng kanyang amo. Sa isip niya, hindi ba niya alam na naglayas na ang fiancée niya? Napakunot ang noo ni Sullivan dahil sa reaksyon ni Salome. “Hindi po ba ang pag-alis ni Ma’am Natasha ang dahilan kung bakit kayo maagang umuwi, sir?” tanong ng kasambahay na medyo nag-aalangan. Sa isip niya, iyon lang naman ang makatuwirang dahilan kung bakit nabitin ang supposed one-week vacation ni Sullivan sa San Antonio at naging apat na araw lang. Napataas ang kilay ni Sullivan sa narinig. “Umalis na po si Ma’am Natasha, sir,” tuloy ni Salome. Natawa lang si Sullivan, isang mababang tawa na puno ng pangmamaliit. “Kailan?” tanong niya, diretsahan. “Kahapon lang po, sir.” Bah

Hindi nagpatalo si Gabriel. Mabilis siyang nakabangon at walang alinlangan na sumugod kay Sullivan. Sa isang iglap, nagpalitan na sila ng mga suntok, parehong puno ng galit at determinasyon na huwag magpatalo. Gusto ko sanang awatin sila, ngunit masyadong mainit ang kanilang laban kaya napaatras na lamang ako. Habang patuloy silang nagbabanggaan ng kamao, mabilis akong naglakad palapit kina Margaux. “Mauna na kayo, Margaux. Iuwi n’yo na ang mga bata,” bulong ko sa kanya, bahagyang nanginginig pa ang aking boses. Tumango siya agad at sinabihan ang driver na umalis na sila bago pa lumala ang sitwasyon. Naiwan ako sa gilid ng daan, pinapanood ang dalawang lalaking halos magpatayan na. Pareho nang madumi ang kanilang mga suot, nabasa sa tubig at natalamsikan ng putik, at pareho ring naghabol-hininga. Maya-maya, hindi ko na natiis na panoorin na lamang sila. Kailangan kong pumagitna para mahinto na ang kanilang away. Wala rin akong pagpipilian dahil wala man lang ni isang tao sa palig

“Tita Nath,” tawag ni Nazts, dahilan para pareho kaming mapalingon ni Gabriel sa bata. Hindi namin namalayan na bumaba na pala siya mula sa hagdan. May hawak pa siyang maliit na stuffed toy habang dahan-dahang lumapit sa amin. Nakatayo na ako, katatapos ko lang iligpit ang first aid kit na ginamit ko kay Gabriel. Kita ko pa rin ang bahagyang kirot sa mukha niya habang marahan niyang hinihimas ang kanang balikat na kakagawa lang ni Clarenze kanina. “Uuwi ka na po ba, Tita?” tanong ng bata, mahinahon ang boses. “Yeah,” maikli kong sagot, sabay ngiti nang tipid. “Dito ka na lang po matulog, Tita,” biglang sambit niya. Natigilan ako at bahagyang napatingin sa kanya bago ko ibinaling ang tingin kay Gabriel, na nakasandal lang sa sofa, tahimik at nagmamasid sa amin. “Kailangan kong umuwi, Nazts,” mahinahon kong sabi. “Wala kasing kasama si Tita Gia mo sa bahay. Pasensya na, ha?” sabay marahan kong ipinatong ang kamay ko sa ulo niya. Tumango lang ang bata, pero halata sa mukha ni