All Chapters of ทาสบำเรอราชนิกุล: Chapter 11 - Chapter 20

รถสปอร์ตเยอรมันสีดำเป็นเงาวาววับค่อยๆ เลี้ยวไปตามถนนอิฐบล็อกรูปตัวหนอน ผ่านลานน้ำพุหินอ่อนช้าๆ แล้วจึงวนเข้าจอดต่อท้ายรถ เบนต์ลีย์ มูล์ซานน์ สีควันบุหรี่ ที่ยึดบริเวณหน้ามุขของคฤหาสน์หลังใหญ่เอาไว้ก่อนแล้วหลังจากเสียงเครื่องยนต์ดับลงครู่ใหญ่ๆ ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มท่าทางสำรวยก็ก้าวออกมายืนบิดไหล่อย่างเกียจคร้าน เขาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือด้วยหางตา เหมือนไม่ได้แยแสอะไรกับความล่าช้าของตัวเอง แล้วจึงล้วงโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดปุ่มค้างไว้เพื่อเป็นการเปิดเครื่องอลงกตหันไปมองคฤหาสน์เก่าแก่ที่สร้างตามสถาปัตยกรรมแบบ นีโอ เรอเนสซองซ์ ตรงหน้าด้วยสายตาที่ไม่อาจคาดเดาความคิดได้ แม้ว่า ‘วังโขมพัสตร์’ จะเป็นคฤหาสน์ก่ออิฐถือปูนที่มีอายุร่วมเจ็ดสิบปีแล้ว แต่ด้วยการบูรณะอย่างต่อเนื่องทั้งภายนอกและภายใน รวมถึงการเพิ่มเติมสิ่งอำนวยความสะดวกให้กลมกลืนไปกับยุคสมัย ทำให้คฤหาสน์หลังนี้ยังคงความสง่างามเอาไว้โดยไม่ดูทึมทึบล้าสมัยเสียงลูกบิดประตูหน้ามุขดังแผ่วๆ ถึงอย่างนั้นก็พอที่จะเรียกสติของชายหนุ่มให้หันไปสนใจได้ในทันที พร้อมกับร่างของหญิงสาวท่าทางปราดเปรียวคนหนึ่ง ก้าวออกมาอย่างกระฉับกระเฉง สีหน้าของเธอยิ้

เสียงเปียโนที่บรรเลงบทเพลง ฮังกาเรียน ราฟโซดี นัมเบอร์ทู อย่างพลิ้วไหวจำต้องหยุดลงอย่างกะทันหัน เมื่อถูกรบกวนด้วยเสียงฝีเท้าหนักแน่นที่ดังแทรกมาจากทางเดินหน้าบันได เวลานี้โดมเพดานโค้งรูปครึ่งวงกลมเหนือห้องโถงใจกลางวังโขมพัสตร์กำลังทำหน้าที่สะท้อนเสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นหินอ่อนให้ดังก้องไปทั่วชายสูงวัยบุคลิกสง่างามสมฐานันดรศักดิ์เงยหน้าขึ้นจากแกรนด์เปียโน หันไปมองคนที่ก้าวมาถึงอย่างรีบเร่ง“อรุณสวัสดิ์กระหม่อม... เอ่อ ลูกขอประทานอภัย... ลูกไม่ได้เจตนาจะรบกวนการทรงเปียโนกระหม่อม” หม่อมราชวงศ์หนุ่มละมือจากปมเนกไทมาประสานไว้ด้านหน้าอย่างสำรวมหม่อมเจ้านริศนเรศวร์ทรงส่ายหน้ายิ้มเป็นนัยว่าไม่ได้ถือสา เพียงแค่ตรัสทักทาย“จะรีบไปไหนกันล่ะชายณุ นี่เพิ่งจะแปดโมงเช้า ไม่อยู่กินข้าวกับพ่อก่อนเหรอ”“วันนี้ลูกมีประชุมที่บริษัท ไม่อยากให้พวกผู้ใหญ่ต้องรอกระหม่อม...” พิษณุนเรศวร์ตอบ คิ้วทั้งคู่ต้องขมวดเข้าหากัน เมื่อสังเกตเห็นว่าผู้เป็นพ่อยังอยู่ในชุดเสื้อยืดคอกลมกางเกงแพร ซึ่งเป็นฉลองพระองค์ที่ท่านชายมักทรงขณะอยู่กับวังในวันหยุด “เอ่อ... แล้ววันนี้ท่านพ่อไม่ต้องทรงงานเหรอกระหม่อม”“พ่อให้เลขาฯ ดูแ

สัญญาณตอบรับที่หม่อมราชวงศ์พิษณุนเรศวร์ได้ยินในโทรศัพท์มือถือ ดังอยู่นานกว่าสิบครั้ง แต่พอเขาตัดสินใจจะวางสาย เจ้าของหมายเลขก็กดรับได้ทัน ก่อนที่อีกฝ่ายจะทักทายขึ้นพร้อมๆ กับเสียงอ้าปากหาว“ว่ายังไง พิซซ่าบอย...” เป็นเสียงของเจ้าชายหนุ่มแห่งจาเบลุซ“เมื่อไหร่นายจะเลิกเรียกฉันด้วยชื่ออุบาทว์ๆ อย่างนั้นซะทีวะ” ความขุ่นเคืองที่ได้รู้ว่าเพื่อนของเขายังนอนอยู่บนเตียงทำให้พิษณุนเรศวร์ต้องโวยวายกลับไปอย่างลืมตัว“ฉันว่าน่ารักออก... ใครใช้พ่อแม่นายตั้งชื่ออ่านยากๆ ให้ล่ะวะพีท...” โฮร์มุซหัวเราะชอบใจ “ว่าแต่นายโทรมาทำไมแต่เช้า นี่ฉันยังนึกว่าเป็นเลขาฯ โทรมาปลุก เกือบจะกระทืบโทรศัพท์ทิ้งอยู่แล้ว...” เสียงเขายังแหบพร่าด้วยอาการขาดน้ำเนื่องมาจากการดื่มสุราอย่างหนักเมื่อคืนนี้“เช้ากับผีอะไรวะ... ห้องนายมีนาฬิกาบ้างหรือเปล่า นี่มันจะบ่ายโมงอยู่แล้ว”เสียงเจ้าชายแห่งจาเบลุซเงียบหายไปดื้อๆ สร้างความหงุดหงิดให้หม่อมราชวงศ์พิษณุนเรศวร์อย่างหนัก โฮร์มุซยังไม่ได้วางสาย แต่เสียงสวบสาบที่ดังลอดโทรศัพท์มาให้ได้ยิน บอกว่าเพื่อนของเขาคงกำลังลุกขึ้นจากเตียงและขยับตัวเดินไปที่ไหนสักแห่งคุณชายหนุ่มรู้ดีว่าอีกฝ

“คุณชายคะ...” หม่อมราชวงศ์หนุ่มยืนเหม่อลอยใช้ความคิดอยู่นานหลายนาที ก่อนจะสะดุ้งเพราะเสียงเรียกของเลขานุการคนสนิท“ครับ ว่ายังไงครับคุณพิมพ์แข...”“หม่อมหลวงพันรวีให้มาเชิญคุณชายไปรับกาแฟทางด้านโน้นแน่ะค่ะ” เธอหมายถึงหนึ่งในคณะกรรมการของบริษัท ซึ่งมีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของบิดาเขาพิษณุนเรศวร์พยักหน้ารับรู้ ดวงตาสอดส่ายหากรรมการคนอื่นๆ ที่ยืนอยู่เมื่อสักครู่ แต่ในตอนนี้กลับเหลือเพียงแค่ทีมงานออร์แกไนเซอร์ห้าหกคนคอยดูแลและจัดเตรียมสถานที่อยู่“แล้วคุณอดิศัยกับคนอื่นๆ ล่ะครับ” เขาหันกลับไปหาเลขานุการสาวใหญ่“พนักงานโรงแรมพาทุกคนไปรับของว่างที่ห้องรับรองหมดแล้วค่ะ”“อ้าว! แล้วทำไมไม่มีใครเรียกผมเลยล่ะ...” คุณชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม“พอดีหม่อมหลวงท่านเห็นคุณชายกำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่ ก็เลยไม่ได้สะกิดเรียก เพิ่งให้ดิฉันออกมาเชิญอีกทีนี่แหละค่ะ” เธอบอก“ว่าแต่...” เหลือบมองซ้ายขวาแล้วยื่นใบหน้าไปกระซิบกระซาบข้างหูพิมพ์แข “พวกนั้นคุยกันเรื่องบริษัทใหม่บ้างหรือยัง...”“เห็นคุณโภคินทร์ถามดิฉันเรื่องเจ้าชายโฮร์มุซอยู่เหมือนกันค่ะ นี่ท่านมาถึงหรือยังล่ะคะ...” เห็นพิษณุนเรศวร์ไม่ได้ตอบคำถามของเธอ เ

แม้ในตารางการทำงานของศศิวลัยจะมีเที่ยวบินเชียงใหม่มากกว่าสองครั้งในแต่ละสัปดาห์ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวมีโอกาสได้ค้างคืน และถ้าจะให้พูดกันตามตรงแล้ว ก็ต้องขอบคุณลดาวัลย์จริงๆ ที่ทำให้เธอตัดสินใจออกมาเปิดหูเปิดตาได้ เพราะไม่อย่างนั้นเธอก็คงจะไม่กล้าไปไหนมาไหนคนเดียวในต่างถิ่นอย่างนี้เมื่อรถโดยสารประจำทางพาเธอมาถึงจุดหมายปลายทาง ศศิวลัยจึงรู้ว่าไนต์บาซาร์ก็คือตลาดนัดกลางคืนขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยสินค้าพื้นเมืองสำหรับนักท่องเที่ยวต่างชาติได้ซื้อหาเป็นของที่ระลึกเดิมทีไนต์บาซาร์แห่งนี้เป็นเพียงตลาดแผงลอยสำเร็จรูปที่กลุ่มนักธุรกิจชาวจีนก่อตั้งขึ้น ต่อมาเมื่อได้รับความนิยมมากขึ้นจนกลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวและจับจ่ายสินค้าที่มีชื่อเสียง ชาวไทยเจ้าของที่ดินโดยรอบก็พากันเอาอย่าง เปิดเป็นพื้นที่ให้เช่าจำหน่ายสินค้า ทำให้ตลาดนัดขยายตัวออกไปมาก และถูกเรียกรวมๆ กันในชื่อเดิมโดยส่วนตัวแล้ว ศศิวลัยไม่ชอบสถานที่ที่มีผู้คนพลุกพล่านสักเท่าไร แต่แสงไฟนับพันนับหมื่นดวงที่ประดับประดาอยู่ตามริมถนนก็ทำให้เธอรู้สึกตื่นตาตื่นใจไม่น้อย รวมถึงภาพร้านค้าแผงลอยและสินค้าละลานตา ก็ช่วยให้หญิงสาวลืมความหงุดหงิดก