บทที่ 10

รถสปอร์ตเยอรมันสีดำเป็นเงาวาววับค่อยๆ เลี้ยวไปตามถนนอิฐบล็อกรูปตัวหนอน ผ่านลานน้ำพุหินอ่อนช้าๆ แล้วจึงวนเข้าจอดต่อท้ายรถ เบนต์ลีย์ มูล์ซานน์ สีควันบุหรี่ ที่ยึดบริเวณหน้ามุขของคฤหาสน์หลังใหญ่เอาไว้ก่อนแล้ว

หลังจากเสียงเครื่องยนต์ดับลงครู่ใหญ่ๆ ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มท่าทางสำรวยก็ก้าวออกมายืนบิดไหล่อย่างเกียจคร้าน เขาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือด้วยหางตา เหมือนไม่ได้แยแสอะไรกับความล่าช้าของตัวเอง แล้วจึงล้วงโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดปุ่มค้างไว้เพื่อเป็นการเปิดเครื่อง

อลงกตหันไปมองคฤหาสน์เก่าแก่ที่สร้างตามสถาปัตยกรรมแบบ นีโอ เรอเนสซองซ์ ตรงหน้าด้วยสายตาที่ไม่อาจคาดเดาความคิดได้ แม้ว่า ‘วังโขมพัสตร์’ จะเป็นคฤหาสน์ก่ออิฐถือปูนที่มีอายุร่วมเจ็ดสิบปีแล้ว แต่ด้วยการบูรณะอย่างต่อเนื่องทั้งภายนอกและภายใน รวมถึงการเพิ่มเติมสิ่งอำนวยความสะดวกให้กลมกลืนไปกับยุคสมัย ทำให้คฤหาสน์หลังนี้ยังคงความสง่างามเอาไว้โดยไม่ดูทึมทึบล้าสมัย

เสียงลูกบิดประตูหน้ามุขดังแผ่วๆ ถึงอย่างนั้นก็พอที่จะเรียกสติของชายหนุ่มให้หันไปสนใจได้ในทันที พร้อมกับร่างของหญิงสาวท่าทางปราดเปรียวคนหนึ่ง ก้าวออกมาอย่างกระฉับกระเฉง สีหน้าของเธอยิ้มแย้มแจ่มใส ราวกับว่าเวลากว่าสองชั่วโมงที่ตั้งตารอเขาอยู่ในคฤหาสน์ ยาวนานเพียงแค่สองวินาที

“มาแล้วเหรอคะ คุณกต...” เธอร้องทักทายอย่างร่าเริง

“ขอโทษด้วยนะครับ คุณรัตน์ วันนี้รถติดเหลือเกิน ผมเกือบจะถอดใจกลับบ้านอยู่แล้วเชียว” อลงกตทอดถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

“ก็คุณกตยืนยันจะมารับรัตน์ที่บ้านเองนี่คะ รัตน์ก็บอกแล้วว่านัดเจอกันในเมืองก็ได้” รอยยิ้มของหม่อมราชวงศ์หญิงรัตน์นเรศวร์เจื่อนลงไปบ้าง แต่ก็ยังพยายามฝืนเอาไว้เพราะไม่ต้องการให้คู่หมั้นของเธอเกิดความรู้สึกลำบากใจ

“นัดกันทั้งที ผมจะปล่อยให้แฟนผมขับรถไปๆ กลับๆ คนเดียวได้ยังไงกันล่ะ” ใบหน้าหล่อเรียบยิ้มตอบจนตาหยี ไม่ต้องบอกก็รู้ทันทีว่าชายหนุ่มเป็นชาวไทยที่มีสายเลือดจีนผสมอยู่อย่างเข้มข้น

รอยยิ้มกับถ้อยคำเอาอกเอาใจเพียงประโยคเดียว ทำเอาความขุ่นมัวของรัตน์นเรศวร์เมื่อสักครู่หายวับราวกับปลิดทิ้ง ขณะเดียวกันอลงกตก็เอื้อมมือไปเปิดประตูรถ ทำท่าจะก้าวเท้ากลับขึ้นไป

“รัตน์มาแล้วก็ขึ้นรถเลยสิครับ เราจะได้รีบไปกัน...”

“คุณกตจะไม่เข้าไปทักทายพ่อแม่รัตน์สักหน่อยเหรอคะ...” หญิงสาวผู้สูงศักดิ์กล่าวทักท้วง ย่นคิ้วมองคู่หมั้นหนุ่มเป็นเชิงตำหนิ

“ไม่เอาดีกว่า... รัตน์ก็รู้ว่าผมอึดอัดเวลาต้องอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่” เขาเบ้ปาก “อีกอย่าง ถ้าไม่รีบไปตอนนี้ เดี๋ยวเราจะไม่ทันดูหนังรอบค่ำนะครับ”

รัตน์นเรศวร์พูดอะไรไม่ออก แม้ไม่ค่อยพอใจกับท่าทีของอลงกต แต่ความที่ไม่อยากเซ้าซี้อีกฝ่ายให้มีปากเสียงกันในภายหลัง จึงได้แต่เดินอ้อมไปขึ้นรถที่ประตูฝั่งตรงข้ามคนขับอย่างเงียบๆ

ขณะที่รถสปอร์ตสีดำเป็นมันวาวค่อยๆ อ้อมลานน้ำพุหน้าคฤหาสน์ แล้วมุ่งไปยังประตูทางออกสู่ถนนด้านนอก ในเวลาเดียวกันนั้น หลังกระจกหน้าต่างบนชั้นสองของวังโขมพัสตร์ เงาร่างสูงใหญ่กำลังทอดสายตามองตามพาหนะคันงามที่วิ่งลับไปพร้อมกับถอนหายใจดังๆ

หม่อมราชวงศ์พิษณุนเรศวร์ปล่อยมือจากชายผ้าม่านให้ตกลงมาบังหน้าต่างตามเดิม ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของเขาด้วยความรู้สึกไม่สบายใจนัก

คุณชายหนุ่มไม่เคยนึกชอบหน้าคนรักของรัตน์นเรศวร์เลยสักนิด ถึงเขาจะไม่ใช่เพลย์บอยเจ้าชู้หรือเจนจัดในวงสังคม แต่การคลุกคลีอยู่กับคนอย่างเจ้าชายโฮร์มุซมานานก็ทำให้เรียนรู้ได้ว่า ลักษณะของอลงกตไม่ใช่ผู้ชายที่เหมาะสมจะเป็นสามีที่ดี

อลงกตเป็นบุตรชายคนเดียวของเจ้าสัวทวีป กุลพิทักษ์พาณิชย์ เจ้าของกิจการการค้าระหว่างประเทศที่มั่งคั่งร่ำรวยไม่น้อยหน้าใคร เขารู้จักกับรัตน์นเรศวร์ในฐานะเพื่อนนักเรียนที่อังกฤษเมื่อสี่ปีก่อน หลังจากตามจีบหญิงสาวอยู่นานเกือบหนึ่งปีเต็ม เธอก็ยอมคบหาเป็นคนรู้ใจกันจนกระทั่งจบปริญญาโทกลับมายังประเทศไทย

เรื่องที่ทั้งคู่หมั้นหมายกันนั้น พิษณุนเรศวร์ก็ไม่รู้ว่าน้องสาวของเขาเป็นฝ่ายรบเร้า หรือว่าอลงกตเองที่เป็นฝ่ายคิดอ่าน แต่ลงท้ายทางตระกูลกุลพิทักษ์พาณิชย์ก็ตกลงใจ เดินทางมาพูดคุยสู่ขอหม่อมราชวงศ์หญิงรัตน์นเรศวร์ถึงที่วังโขมพัสตร์แห่งนี้

ในสายตาของหม่อมเจ้านริศนเรศวร์ โขมพัสตร์ ผู้เป็นบิดานั้น ทรงเห็นว่ารัตน์นเรศวร์ก็มีอายุครบเบญจเพสแล้ว เป็นผู้ใหญ่พอที่จะตัดสินใจเรื่องการมีครอบครัวได้เองแล้ว อีกทั้งตระกูลของฝ่ายชายก็มีหน้ามีตาในสังคม จึงไม่ได้ทรงปฏิเสธอะไร เพียงต้องการให้มีการจัดพิธีหมั้นแบบไทยแท้อย่างเป็นทางการที่วังในตอนเช้าของวันแต่งงาน เพื่อให้สมกับศักดิ์ศรีความเป็นราชนิกุลของวงศ์โขมพัสตร์เพียงเท่านั้น

หลังจากหารือกันจนได้ฤกษ์ยามดีทั้งทางไทยและทางจีนแล้ว ทั้งสองฝ่ายก็ตกลงใจที่จะจัดงานมงคลสมรสให้ชายหนุ่มและหญิงสาวในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า

สำหรับรัตน์นเรศวร์ผู้เป็นน้อง คุณชายหนุ่มย่อมรู้ดีว่าการแต่งงานครั้งนี้สร้างความดีใจให้กับเธอมากแค่ไหน... เพราะตั้งแต่เด็กจนโตเป็นสาว แม้ว่าหม่อมราชวงศ์หญิงจะเพียบพร้อมไปด้วยรูป ทรัพย์ วงศ์ตระกูล แต่เธอก็เป็นคนที่ทุ่มเทแต่เรื่องเรียนมาตลอด ไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่จะสนใจเรื่องรักๆ ใคร่ๆ หรือแฟชั่นการแต่งเนื้อแต่งตัวเช่นเดียวกับหญิงสาวในวัยเดียวกัน จนเขาเองยังอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมเธอจึงมาลงเอยกับคนอย่างนายอลงกตนั่นได้

คุณหญิงรัตน์ของเขาเป็นคนจริงจัง หากคิดทำอะไรสักอย่างจะทุ่มเทอย่างเต็มที่ เมื่อเธอตัดสินใจเลือกและมีความสุขดีกับสิ่งที่เลือกแล้ว เขาในฐานะพี่ชายก็ควรเคารพการตัดสินใจและยินดีไปกับเธอด้วยไม่ใช่หรือ

ก็หวังว่าลางสังหรณ์ที่เขามีเกี่ยวกับว่าที่น้องเขยคนนี้ จะเป็นแค่อาการหวงน้องสาวจนเกินกว่าเหตุเท่านั้น... คุณชายหนุ่มได้แต่ภาวนาในใจ