Semua Bab ทาสบำเรอราชนิกุล: Bab 41 - Bab 50

“อ้าว! ตายจริง สวัสดีค่ะ” หญิงวัยกลางคนกล่าวทักทายอย่างยิ้มแย้ม ดีอกดีใจ ทันทีที่เดินมาถึงห้องรับแขก “ตอนแรกที่แม่บ้านไปตาม บอกว่ามีแขกคนไทย พี่ก็นึกว่าจะเป็นคนจากสถานทูตซะอีก”“สวัสดีครับ พี่พรหม” หม่อมราชวงศ์หนุ่มยกมือไหว้ด้วยกิริยานอบน้อมพรพรหมเป็นบุตรสาวคนโตของพี่ชายหม่อมอุ่นเรือนซึ่งเป็นมารดาเขา และมีอายุมากกว่าถึงสิบเอ็ดปี จึงมีศักดิ์เป็นญาติผู้พี่ที่มีความใกล้ชิดสนิทสนมกับครอบครัวโขมพัสตร์มาก สามีของเธอเป็นอัครราชทูตที่ปรึกษา ซึ่งมาประจำอยู่ที่สถานกงสุลใหญ่กิตติมศักดิ์แห่งมิลาน เธอจึงติดตามมาพักอยู่ที่นี่หลายปีแล้ว“นี่ชายณุมาได้ยังไงคะเนี่ย ไม่บอกกล่าวกันก่อนเลย ถ้ารู้ล่วงหน้าจะได้ให้คนรถที่บ้านไปรับ ไม่ต้องเรียกรถมาเองให้วุ่นวาย”“พอดีผมมาทำธุระที่ฝรั่งเศส ก็เลยตั้งใจมาเซอร์ไพรซ์น่ะครับ อ้อ! ลืมแนะนำไปเลย นี่ศศิวลัย เพื่อนของผมครับ”ได้ยินคำพูดของคุณชายหนุ่ม ศศิวลัยที่นั่งกระมิดกระเมี้ยน ไม่กล้าขยับตัวอยู่บนโซฟารับแขกตัวข้างๆ ก็พลอยเบิกตากว้าง...เพื่อนนี่นะ!“นั่นหม่อมหลวงพรพรหม คุณวิเศษ เป็นลูกพี่ลูกน้องของผมเอง” หันไปบอกหญิงสาว เธอจึงรีบยกมือไหว้ผู้สูงวัยกว่าอย่างนบนอบเช่

แม้ว่ามิลาน หรือที่ที่ชาวอิตาเลียนเรียกกันว่ามิลาโน จะมีชื่อเสียงในฐานะเมืองศูนย์กลางทางธุรกิจและแฟชั่นของอิตาลี เช่นเดียวกับปารีส แต่ก็ยังเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์อันน่าหลงใหลของสถาปัตยกรรมยุคกลาง โดยเฉพาะอย่างยิ่งมหาวิหารดูโอโม ซึ่งถือว่าเป็นสัญลักษณ์ที่โดดเด่นที่สุดของที่นี่ดูโอโมเป็นวิหารหินอ่อน สร้างตามแบบสถาปัตยกรรมโกธิก และเป็นสถาปัตยกรรมโกธิกที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโลก โดยใช้เวลาในการก่อสร้างทั้งหมดถึงห้าร้อยปีเต็มนอกจากความใหญ่โตแล้ว ความวิจิตรตระการตาของลวดลายที่สลักเสลาอยู่บนพื้นผิวผนังของอาคาร ไม่นับรวมถึงรูปปั้นประติมากรรมของศิลปินระดับบรมครูของโลกอีกกว่าสามพันรูป ทั้งภายในและภายนอก ก็ทำให้ศศิวลัยถึงกับตกตะลึงจนตาค้าง ถึงแม้จะมองจากกระจกรถลิมูซีนก็ตาม“คุณชายคะ ให้ฉันลงไปเดินดูได้ไหมคะ” จากทีแรกที่คิดจะทำเป็นเฉย แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหวต้องขอร้องเขาจนได้พิษณุนเรศวร์เองเมื่อได้เห็นแววตาตื่นเต้นดีใจของหญิงสาว เขาก็อารมณ์ดีขึ้นมากะทันหัน หากยังรักษาท่าทีเคร่งขรึมเย็นชาเอาไว้ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายได้ใจ“ผมจะลงไปกับคุณด้วย”ศศิวลัยเหลือบมองตาเขาแวบหนึ่ง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคุณชายหนุ่มไม่มีทาง

ตั้งแต่ถูกหม่อมราชวงศ์พิษณุนเรศวร์จูบในรถตอนที่เธอสาดเขาด้วยน้ำแร่ ศศิวลัยก็ตั้งใจว่าจะต้องหนีจากเขาให้ได้...ไม่สิ! จริงๆ เธอคิดมาตลอดตั้งแต่คุณชายหนุ่มเสนอเงื่อนไขถ่ายคลิปวิดีโอบ้าบอคอแตกนั่นแล้ว ใครจะไปยอมเสียอนาคตทำเรื่องสิ้นคิดอย่างนั้น ต่อให้เขาเอาเงินมากองตรงหน้าเป็นล้านบาทก็เถอะทีแรกเธอคิดจะใช้มุกซื้อผ้าอนามัยที่สนามบิน จากนั้นก็ขอความช่วยเหลือ ให้ตำรวจตรวจคนเข้าเมืองพาเธอไปติดต่อสถานทูตเพื่อเดินทางกลับประเทศไทย จะติดปัญหาอยู่บ้างที่สนามบินตั้งอยู่ห่างไกลจากชุมชน และในพื้นที่จำกัดอย่างนั้น เขาก็อาจจะตามหาตัวเธอได้พบก่อนทุกอย่างจะเป็นไปตามแผนโชคดีที่พิษณุนเรศวร์บังเอิญพาเธอมาฆ่าเวลาในเมืองพอดี เมื่อสบโอกาสหญิงสาวจึงไม่รีรอแม้แต่วินาทีเดียว แต่ตอนนี้ยังมีปัญหาสำคัญอยู่อย่างหนึ่ง นั่นคือเธอเหลือเงินติดตัวเพียงหนึ่งร้อยแปดสิบยูโร อาจจะพอหาเกสต์เฮาส์ราคาถูกๆ พักได้สักคืนสองคืน หากทุกที่ก็จำเป็นต้องใช้พาสปอร์ตในการติดต่อเข้าพักแทบทั้งนั้น ดังนั้นสถานที่เดียวที่พอจะขอความช่วยเหลือได้ก็คงจะมีแต่ศูนย์บริการนักท่องเที่ยวเท่านั้น และโชคดีที่มันตั้งอยู่ในบริเวณจัตุรัสของวิหารดูโอโมนั่นเ

“เอ๊ะ! คุณ... คุณทำอะไรน่ะ...” ศศิวลัยรู้สึกตัวอีกครั้งขณะที่หม่อมราชวงศ์พิษณุนเรศวร์กำลังใช้ผ้าเช็ดตามลำคอของเธอ หญิงสาวรีบเบี่ยงหน้าหนี ทำท่าจะลุกขึ้นจากเตียง แต่ทั้งตัวกลับหนักอึ้งจนต้องทิ้งศีรษะลงไปบนหมอนอีกครั้งอย่างไม่มีทางเลือก “เกิดอะไรขึ้นกับฉันคะ...” เอ่ยปากถามด้วยความมึนงง ได้แต่กวาดสายตามองไปรอบๆ และพยายามทบทวนความทรงจำอีกครั้งใช่แล้ว! สิ่งสุดท้ายที่จำได้ก่อนสติสัมปชัญญะจะดับวูบลงไป คือภาพของคุณชายหนุ่มที่กำลังเปลือยอก ปีนขึ้นมาบนเตียงนอน“ว้าย!... นี่ฉัน... นี่ฉันเสร็จคุณไปแล้วเหรอคะ คุณชาย!” พอนึกได้อย่างนั้น หญิงสาวก็กรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ ดวงตาของเธอเบิกโพลง หัวใจแทบจะหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม“คุณเป็นไข้ แล้วก็หมดสติไปต่างหาก สบายใจได้ ผมยังไม่ได้ทำอะไรคุณหรอก” เขาตอบพลางหัวเราะหึๆ“คุณเช็ดตัวให้ฉันเหรอคะ...” เมื่อหันไปเห็นผ้าขนหนูเปียกๆ วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ขณะที่หมอนของเธอเปียกโชกไปหมด ศศิวลัยก็เดาได้ จึงหันไปพูดกับพิษณุนเรศวร์ “ขอบคุณมากนะคะ ฉันไม่เป็นอะไรแล้วล่ะค่ะ”“ผมลงไปซื้อยามาให้แล้ว คุณกินข้าวรองท้องก่อนนะ แล้วค่อยกินยา” ว่าแล้วก็เดินไปหยิบจานที่ใส่อาหารบางอ

บ่ายวันนั้น ศศิวลัยถูกคุณชายหนุ่มลากตัวขึ้นรถลิมูซีน เพื่อเดินทางมายังถนนช็องซ์เอลิเซส์ด้วยเหตุผลที่ยังคงเป็นความลับ แต่ถึงอย่างนั้น ทิวทัศน์ของถนนที่ได้ชื่อว่าสวยที่สุดในโลก ก็ทำให้หญิงสาวเต็มใจที่จะชื่นชมมันจากหน้าต่างรถ ขณะผ่านแนวต้นเกาลัดซึ่งถูกตัดแต่งรูปทรงอย่างมีระเบียบต้นแล้วต้นเล่า โดยมีจุดหมายปลายทางคือประตูชัยปารีสอันที่จริงเธออยากจะแวะถ่ายรูปประตูชัยให้พอใจก่อน แต่พิษณุนเรศวร์แย้งว่าเธอเพิ่งฟื้นไข้ได้เพียงวันเดียว ยังไม่ควรถูกแดดจ้าเป็นเวลานาน หลังจากคนขับรถเทียบจอดให้ทั้งคู่ลงเดินแล้ว ศศิวลัยจึงจำใจต้องยอมก้าวตามเขา ลัดเลาะเงาอาคารย่านการค้าไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาหยุดที่หน้ากระจกดิสเพลย์ของอาคารแห่งหนึ่ง และสิ่งที่ถูกจัดแสดงอยู่นั้นก็ทำให้พอจะคาดเดาได้ว่าเขาพาเธอมาที่นี่เพื่อจุดประสงค์ใด“คุณชายคะ พาฉันมาร้านพวกนี้ทำไมกัน” หญิงสาวตัดสินใจถามออกไปตรงๆ เพื่อให้คลายความสงสัย“พามาร้านขายเสื้อผ้า คุณคิดว่าผมจะมาซื้อเงาะซื้อลำไยเหรอครับ” เขาตอบยียวน กว่าที่คุณชายหนุ่มจะกลับมาอารมณ์ดีอย่างนี้ได้ ก็ผ่านไปครึ่งวันแล้ว“ฉันรู้ค่ะว่าคุณพาฉันมาเพื่อซื้อเสื้อผ้า แต่ที่ฉันหมายถึงก็คือ ค