All Chapters of เกิดใหม่อีกที เป็นพระชายาก็ไม่เลว: Chapter 101 - Chapter 110

“น้องห้า…” ทั้งเฟยฉี เฟยเทียน และเฟยเฟิ่งต่างผิดหวังที่พี่น้องของตนมีความคิดเช่นนี้กับพวกตน ทั้งที่อย่างไรก็เป็นพี่น้องกันแท้ๆ แต่อย่างว่าผู้ใดมิตกอยู่ในเหตุการณ์เช่นนั้นคงมิรับรู้ถึงความรู้สึกขมขื่นที่ได้รับ จะหาว่าผู้ใดผิดผู้ใดถูกคงยากนักเพราะคนทุกผู้ล้วนมีเหตุผลของตนเอง“ฮ่าๆ เจ้าตัดสินใจถูกต้องแล้วน้องห้า เมื่อข้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ ข้าจะแต่งตั้งเจ้าเป็นอ๋องนั่งเมืองแล้วให้เจ้าจัดการดูแลด้วยตนเองโดยมิต้องผ่านความเห็นชอบจากผู้ใด เราจะยิ่งใหญ่ด้วยตัวของเราเอง มิต้องเป็นที่รักของผู้ใดเราก็ยิ่งใหญ่ได้ ฮะ ฮ่าๆ”“พวกเจ้ามันเนรคุณ ข้ามิน่าใจอ่อนต่อพวกเจ้าเลย หากเจ้าว่าฝ่าบาทมิรักใคร่เอ็นดูพวกเจ้าแล้วสิ่งที่พวกเจ้ามีอยู่ตอนนี้เล่าเรียกว่าอันใด มีสิ่งใดที่พี่น้องคนอื่นใดแต่พวกเจ้ามิได้บ้าง!” ฮองเฮาหลี่เหลืออดกับความคิดของเฉินลู่เหวิน ฝ่ามือบางกอบกุมมือหนาของพระสวามีเอาไว้แน่นมิยอมปล่อย ตาสวยเคล้าคลอไปด้วยหยาดน้ำสีใส“อึก! จะอย่างไรก็ช่าง ข้ามิคิดจะฆ่าพวกท่าน เพียงแค่เสด็จพ่อมอบป้ายหยกสั่งการทหารและตราประทับของราชวงศ์เฉินให้แก่ข้า ข้าก็จะปล่อยพวกท่านไป” เฉินลู่เหวินสะอึกกับคำพูดของฮองเฮาหลี่

“เสด็จพ่อ!!!” ทั้งเฟยฉี เฟยเทียน และเฟยเฟิ่งเรียกขานพระบิดาของตนเพื่อให้ได้สติว่าพระองค์ได้กล่าวสิ่งที่เลวร้ายที่สุดออกมาแล้ว เลี่ยงหรงที่ได้ฟังคำของพระบิดาก็แทบกระอักเลือด ดวงใจถูกบีบรัดจนแทบจะแตกสลายกลายเป็นผุยผง แม้จะรู้อยู่ลึกๆ ว่าอย่างไรก็มิอาจได้ความรักของเสด็จเทียบเท่ากับพี่น้องคนอื่นๆ แต่ทว่าการที่ได้ยินกับหู ได้เห็นกับตามันเจ็บปวดเกินกว่าที่เขาจะรับไหว“สิ่งที่พี่รองพูดมามิมีสิ่งใดผิดแม้แต่น้อย พระองค์เป็นถึงองค์จักรพรรดิ ที่ยิ่งใหญ่ ให้ความเป็นธรรมแก่ปวงประชาทั่วทั้งแคว้น แต่ทว่าพระองค์มิเคยให้ความเท่าเทียมแก่บุตรของตนเองได้ พระองค์มิเคยเหลียวแลข้าและลี่ฮวา มิเคยโอบอุ้มด้วยความรักดังพี่น้องคนอื่นๆ มิเคยเห็นพวกข้าอยู่ในสายตา อึก! แม้จะน้อยใจแต่ข้ามิคิดจะเกลียดชังพระองค์ มาวันนี้พระองค์กล่าวว่าควรสังหารพวกข้าตั้งแต่อยู่ในครรภ์ พระองค์ยังหลงเหลือจิตสำนึกของคนเป็นพ่อหรือไม่!!!” เสียงตะโกนดังลั่นไปทั่วทั้งลานพิธี หากนำไปเล่าต่อจะมีใครเชื่อว่าชายหนุ่มที่อ่อนโยนอย่างองค์ชายห้าจะกระทำตนเช่นนี้ได้“เพราะข้ามิใช่พ่อเจ้าอย่างไรเล่า!!!” ทุกสายตาจดจ้องไปที่องค์ฮ่องเต้ ทุกการกระทำหยุดชะงั

“สังหารพวกมันให้หมด นี่เป็นคำสั่งขององค์จักรพรรดิ” คำสั่งการของ ใต้เท้าตงดังลั่นไปทั่ว มิมีผู้ใดในลานพิธีไม่ได้ยิน แต่เหล่าชายชุดดำกลับยังนิ่งเฉยราวกลับมิได้ยินคำสั่งการนั้น“ข้าบอกให้สังหารให้หมด!!! เจ้าพวกโง่ลงมือบัดเดี๋ยวนี้” เสียงตะโกนออกคำสั่งดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่เหล่าชายชุดดำก็ยังมิสังหารเหล่าเชื้อพระวงศ์ตามคำสั่งของใต้เท้าตง แต่เพียงแค่เฟยเทียนยกมือให้สัญญาณบางอย่างชายชุดดำเหล่านั้นกับหันคันธนูเล็งไปที่ขุนนางกบฏทั้งหลาย จนเหล่าขุนนางต่างคุกเข่าอ้อนวอนขอความเมตตา“นี่ นี่มันอันใดกัน!?” ใต้เท้าตงที่งุนงงกับเหตุการณ์ในตอนนี้ มิใช่ว่าคนเหล่านี้เป็นของสกุลอันหรือเหตุใดมิฟังคำสั่งเขาแต่กลับฟังคำสั่งของท่านอ๋องสาม“หึๆ เจ้าคิดว่าข้าโง่งมถึงขั้นปล่อยให้กบฏเช่นพวกเจ้ามากำจัดได้อย่างง่ายดายหรือ มองดู! มองดูชายชุดดำทั้งหลายที่ยืนอยู่สิ ดูไม่ออกหรือว่าพวกเขาเป็นใคร” เฟยเทียนเหยียดยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะ ด้านใต้เท้าตงและขุนนางกบฏทั้งหลายได้ยินดังนั้นก็รีบเงยหน้าขึ้นมองหน้าตาของชายชุดดำ หากสังเกตดูดีๆ แล้วคนเหล่านี้เป็นพวกนายกองและทหารในค่ายมิใช่หรือ! เพียงพวกเขาป้ายหมึกดำลงบนใบหน้าไม่กี่จุด

“เทียนเกอ น้องสงสัย” เจียวซินที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของสวามีเอ่ยขึ้นด้วยความใคร่รู้“สงสัยอันใดหรือ”“เหตุใดชายชุดดำพวกนั้นจึงกลายเป็นทหารของท่านได้เล่า”“อ่อ เป็นเพราะพี่ให้พ่อครัวที่เป็นสายของเราใส่ยาถ่ายท้องลงไปในอาหารให้คนพวกนั้นกิน ตามที่เจ้าได้เอ่ยไว้ก่อนหน้าอย่างไรเล่า คนพวกนั้นกินเข้าไปก็ถ่ายท้องหนักจนสิ้นเรี่ยวแรง พี่จึงให้ทหารของเราสวมรอยเป็นพวกนั้นแทน”“พวกเขาถ่ายหนักเช่นนั้น ไม่เปรอะเปื้อนเสื้อผ้าอาภรณ์บ้างหรือเพคะ คิกๆ ฮ่าๆ”“เรื่องนี้พี่ก็มิแน่ใจ ไว้พี่จะไปถามทหารในค่ายว่ามีผู้ใดใส่อาภรณ์ที่เปรอะเปื้อนของเสียของคนพวกนั้นบ้าง หึๆ”“คิก หากมีทหารนายใดยอมใส่ละก็ เทียนเกอสมควรตบรางวัลให้เขาหนักกว่าผู้อื่นเสียหน่อย”“คงต้องเป็นเช่นนั้น ฮ่าๆ” เสียงหัวเราของนายเหนือหัวดังลั่นจวนเช่นนี้เหล่าข้ารับใช้เองก็สุขใจไปด้วยต่อจากนี้อย่าได้มีเรื่องเลวร้ายอันใดเกิดขึ้นในแคว้นเฉินแห่งนี้อีกเลยเรื่องราวการเกิดกบฏขึ้นในแคว้นเฉินกลายเป็นเรื่องในอดีตเมื่อวันเวลาผ่านพ้นมาแล้วถึงสองเดือน เหล่าขุนนางที่ร่วมมือกันก่อกบฏถูกตัดสินโทษตามความผิดที่กระทำ บ้างถูกประหารชีวิต บ้างถูกยึดทรัพย์เนรเทศ และบางคน

“คลอดอีกคนแล้วเพคะ เป็นท่านชายทั้งสองเลยเพคะ” เฟยเทียนนิ่งอึ้งไป ชั่วครู่ก็หัวเราะร่าออกมา มิคิดว่าในท้องของชายาจะมีถึงสองชีวิต แขกเหรื่อที่มารอฟังข่าวก็พลอยยินดีไปด้วย โดยเฉพาะองค์ฮ่องเต้ที่บัดนี้ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะ“แล้วซินซินของข้าเล่า เป็นอย่างไรบ้างของข้าเข้าไปดูนางหน่อยเถิด”“เชิญเพคะ” เฟยเทียนรีบเดินตามซวนซวนเข้าไปในห้องทำคลอด กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วจนเฟยเทียนนึกห่วงชายาของตนมากขึ้น“เป็นอย่างไรบ้าง คนดีของพี่” เฟยเทียนจับมือของชายาขึ้นมาจุมพิต ท่าทางอิดรวยของชายาทำให้เฟยเทียนถึงกับจุกอก นางยอมเสียสละมากมายเพื่อเลือดเนื้อเชื้อไขของเรา ทั้งที่เขามิอาจช่วยแบ่งเบาจากนางได้แม้แต่น้อย“มิเป็นไรเพคะ แต่น้องอยากเห็นเจ้าตัวน้อยทั้งสอง”“รอสักครู่เถิด ท่านหมอคงกำลังเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้พวกเขาอยู่…ขอบใจเจ้าที่มอบสิ่งมีค่าให้พี่ถึงสองคน ต่อจากนี้พี่จะดูแลเจ้าและบุตรทั้งสองมิให้ต้องลำบากแม้แต่น้อย” เฟยเทียนขยับกายขึ้นไปจุมพิตหน้าผากมน ไม่นานหมอหญิงก็อุ้มท่านชายน้อยทั้งสองมาให้เฟยเทียนได้ลองอุ้ม ร่างสูงทำท่าทำทางเงอะงะแต่ไม่นานก็อุ้มบุตรคนโตขึ้นแนบอกได้“คนที่ท่านอ๋องอุ้มเป็นคนพี่ ส่วนคนน