Malamlam ang liwanag ng umaga nang dumilat ako. Ang mga kurtina ay bahagyang nakabukas, at ang araw ay marahang sumisilip sa pagitan ng mga tela. Nakahandusay pa rin si Dominic sa tabi ko—hubad, mahimbing, at mukhang walang pakialam sa bigat ng mundo.Tahimik akong tumitig sa kanya. Sa bawat paghinga niya, ramdam ko ang pagtaas-baba ng dibdib niya. Ilang beses ko nang sinubukang intindihin kung paano ko siya minahal sa ganitong paraan. Paano naging ganito kabangis, kasakit, pero kasabik-sabik ang lahat.Pinagmasdan ko ang mga marka sa katawan ko—ang mga pasa, kagat, at bakas ng kanyang mga kamay. Bawat isa ay patunay ng kung gaano siya kabangis kagabi. Pero sa halip na galit, may kakaibang init akong naramdaman.“Ang ganda mo pa rin kahit wasak na wasak kita kagabi,” boses niya, paos pero puno ng tiwala sa sarili.Napalingon ako; gising na pala siya. Nakangisi, at bago pa ako makapagsalita, hila na niya ako palapit.“Dominic, tama na muna,” sabi ko, pero walang lakas ang boses ko.Ngu
Terakhir Diperbarui : 2025-10-05
Masuk
