Semua Bab สัมปทานอาญาเถื่อน: Bab 11 - Bab 20

เป็นเวลากว่าหกเดือนแล้วที่เป้ไม่สามารถติดต่อหาขลุ่ยได้เลย วันงานก็ไม่เห็นมันขึ้นแสดง จนหัวหน้าคณะต้องหาคนมาแทนกันให้วุ่น เลิกงานไปถามไอ้เม่นที่ดูจะเข้าเค้าสุดก็ไม่พบพิรุธเลยสักนิด วันแล้ววันเล่าผ่านไป หลายอาทิตย์ก็ยังไร้วี่แวว แม้กระทั่งแจ้งความ ตำรวจก็ไม่มีเบาะแสหรือความคืบหน้าเลยก๊อก ๆ ๆเสียงเคาะประตูดังขึ้นแต่เช้าตรู่ ชายวัยชราที่เพิ่งลุกจากที่นอนขมวดคิ้วมุ่น ขณะก้าวไปเปิดประตูบ้านด้วยความสงสัย“ใครมาแต่เช้า” พ่อของขลุ่ยพึมพำ ก่อนปลดล็อกกลอนประตูออก“พ่อครับ…จำผมได้หรือเปล่า” เป้ถามพลางกวาดสายตามองหาร่างของเพื่อนสนิทเผื่ออยู่ในนี้“จำได้ ๆ มีอะไร ไอ้ขลุ่ยมันไม่อยู่หรอกนะ”“พอจะทราบไหมครับ…ว่าขลุ่ยไปไหน” พ่อของขลุ่ยสีหน้าล่อกแล่ก ท่าทีนิ่งไป ราวกับปกปิดอะไรอยู่“กูไม่รู้! ออกไป ๆ คนจะนอน!” พูดจบคนตรงหน้าก็ปิดประตูลงกลอนทันที ทิ้งให้เป้มองตามอย่างไม่เข้าใจ และมั่นใจว่าทุกอย่างต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ ๆเป้เอาเวลาว่างทั้งหมดพยายามหาค้นหาเพื่อนสนิทให้ได้ทุกทาง จนแล้วจนรอดผ่านไปหลายเดือนกลับไม่มีแม้แต่วี่แวว ภาวนาเหลือเกินว่ามันยังคงมีชีวิตอยู่“เฮ้อ…”“ไอ้หนู ๆ มาตามหาไอ้ขลุ่ยมันใช่

ภายในเมืองหลวง ท้องฟ้าเหนือบ้านหรูขนาดใหญ่ของเสี่ยมนตรีกลับเต็มไปด้วยความครึกครื้น ทั้งจากเสียงหัวเราะ ชนแก้ว และดนตรีดังกึกก้องทั่วบริเวณห้องรับแขก ขณะที่บรรดาลูกน้องต่างกำลังเฉลิมฉลองชัยชนะที่พวกมันเพิ่งได้รับเสี่ยมนตรีเอนกายพิงพนักโซฟาหนังราคาแพง มือข้างหนึ่งถือแก้วเหล้าที่น้ำแข็งละลายจนเกิดหยดน้ำเกาะตามขอบ มืออีกข้างลูบเคราไปมา ดวงตาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะยกแก้วขึ้นพร้อมประกาศด้วยเสียงหัวเราะสะใจ“สะใจจริง ๆ โว๊ย มา!...วันนี้กูเลี้ยงพวกมึงทั้งหมดเอง! ไม่เมาไม่เลิกราเว้ย!”เสียงโห่ร้องยินดีดังขึ้นรอบตัว พวกลูกน้องต่างพากันชนแก้ว ชายร่างท้วมแค่นยิ้ม ยกแก้วขึ้นจิบอีกครั้ง แต่ถึงกระนั้นยังคงกังวลลึก ๆ เพราะยังไม่มีใครพบศพของมันเลย จึงยังไม่อาจวางใจได้เต็มร้อยนัก...ลึกเข้าไปในป่าชายเลนของเกาะร้างแห่งหนึ่ง ขลุ่ยสะดุ้งตื่นขึ้นมา พร้อมกับความรู้สึกปวดระบมไปทั่วร่างกาย แสงแดดยามสายสาดส่องลอดผ่านหน้าต่างไม้ของกระท่อมเก่า เขากะพริบตาถี่ ๆ พยายามตั้งสติ มือยกขึ้นกุมขมับ ความทรงจำสุดท้ายที่จำได้คือเขาและอิทธิกรหนีระเบิดลงมาพร้อมกันแล้วตอนนี้อีกฝ่ายอยู่ไหนกันแน่ ใบหน้าเรียวยาวรีบกวาด

อิฐลืมตาขึ้นด้วยความแปลกใจ ปลายมุมปากยกขึ้นสูง เมื่อมองเห็นใบหน้าเรียวยาวกำลังหลับตาพริ้มลงและไม่ผลักไสเขาอย่างที่เคยเป็นมา สัมผัสอ่อนโยนระหว่างกันค่อย ๆ ละลายความฝังใจทีละน้อย ขลุ่ยนิ่งรับ ไม่ปฏิเสธ ไม่ลังเล และเมื่ออีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้ เขาก็ไม่ได้ถอยห่าง หากแต่ยอมโอนอ่อนต่อสัมผัสนั้นด้วยใจที่เปิดออกโดยไม่รู้ตัว เสื้อผ้าที่เคยกั้นกลางถูกปลดออกอย่างช้า ๆ ฝ่ามือใหญ่ลากไล้ผ่านผิวเนื้อเนียนอย่างระมัดระวัง ก่อนริมฝีปากที่เพิ่งผละกันไปเพียงครู่ จะย้อนกลับมาแนบชิดใหม่อีกครั้ง“มะ…มึง” ขลุ่ยดันตัวร่างกำยำออกไป พร้อมเอ่ยด้วยเสียงสั่น ๆ“ไม่ต้องกลัว ฉันจะทำเบา ๆ” มือใหญ่รั้งสะโพกขาวโพลนของคนเบื้องล่างให้ขยับเข้าหา จัดระเบียบองศาของร่างกายให้แนบเสมอกันอย่างพอดี ก่อนที่ฝ่ามืออุ่นร้อนจะค่อย ๆ แหวกช่องทางคับแคบด้วยปลายนิ้วอย่างระมัดระวัง แถมยังลูบไล้ปลายขนอ่อนที่โผล่พ้นชายขอบกางเกงหมิ่นเหม่ ทุกสัมผัสที่ตามมานั้นล้วนอ่อนโยน ไม่เร่งร้อน แฝงไว้ด้วยความทะนุถนอมในแบบที่ขลุ่ยไม่เคยได้รับจากเขามาก่อน ปลายท่อนเอ็นปริ่มน้ำถูกรูดรั้งจนแข็งขืนได้ที่แล้ว คนตัวใหญ่กว่าไม่รอช้าค่อย ๆ ทะลวงเข้าสัมผัสโพรงอุ่น“

ภายในห้องนอนใหญ่ของอิฐ กลิ่นยาลอยคลุ้งตลบอบอวลไปทั่ว เสื้อผ้าของขลุ่ยถูกเปลี่ยนอย่างรวดเร็วและเบามือที่สุด ร่างผอมบางถูกอุ้มขึ้นมาแนบอกด้วยความทะนุถนอม บนโต๊ะข้างกันยังมียาหลายซองวางเรียงไว้ตามลำดับเวลา ตามคำแนะนำของคนเป็นหมอที่เพิ่งกำชับไว้ไม่กี่ชั่วโมงก่อนกลับไป“ลุกขึ้นมาทานยาก่อน” เสียงแผ่วเบาเอ่ยกับร่างที่นอนกึ่งไม่ได้สติ พร้อมประคองศีรษะอีกฝ่ายขึ้นเล็กน้อย มือใหญ่อีกข้างค่อย ๆ สอดเข้าใต้ต้นคออย่างระมัดระวังเปลือกตาของขลุ่ยกะพริบช้า ๆ ราวกับพยายามฝืนลืมตามองดู ร่างผอมบางพยายามขืนกายออกห่างทันทีที่เห็นใบหน้าโหดคุ้นเคยที่เป็นต้นเหตุให้เขาต้องเจ็บตัวซ้ำ ๆ อยู่ตรงนี้“อะ…ออกไป” เสียงแหบแห้งพยายามเอ่ยไล่อีกคนออกไป “จะตายอยู่แล้ว ยังจะดื้ออีก…” “กูเป็นแบบนี้ก็เพราะมึงไง!...แค่ก…แค่ก….” ขลุ่ยพยายามตะโกนใส่อย่างเหลืออด แต่ลำคอที่แห้งผากผนวกร่างกายที่ยังคงไร้เรี่ยวแรง ทำให้คำพูดขาดห้วงพร้อมเสียงไอที่ดังสะท้อนไปทั่วห้อง“ชู่!…ฉันรู้แล้ว กินยาก่อนนะ จะได้หายไว ๆ” น้ำเสียงอ่อนโยน ขณะวงแขนแกร่งสวมกอดร่างผอมจากด้านหลังเอาไว้ พร้อมฝ่ามือลูบหลังเบา ๆ เป็นจังหวะเนิบช้าคล้ายต้องการปลอบประโลม แต

อิฐยืนอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์ที่เพิ่งพ้นขอบฟ้า อุปกรณ์และเครื่องมือเก็บเกี่ยวผลผลิตพาดจนเต็มหลัง เสื้อผ้าแนบเนื้อที่ใส่เพื่อความคล่องตัวเปียกชื้นจากไอทะเล จนเหนียวหนึบไปทั้งตัวภายในถ้ำมีเพียงแสงไฟสลัวจากคบเพลิงติดผนัง และแสงสว่างจากไฟคาดหัวบนศีรษะของแต่ละคนพอให้มองเห็นเท่านั้น อิฐยืนเฝ้าดูการทำงานของลูกน้องอย่างใกล้ชิด สายตานิ่งขรึมจับจ้องทุกความเคลื่อนไหว ไม่ใช่แค่เพื่อดูแลความปลอดภัยของคนงานเท่านั้น แต่ยังต้องระวังไม่ให้มีมือที่สามลอบเข้ามาขโมยรังนกที่พวกเขาเสี่ยงชีวิตลงแรงเก็บมาด้วย“เกณฑ์คนมาครบหรือยัง” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นโดยไม่หันไปมอง เสือที่ยืนอยู่ด้านหลังรีบก้าวประชิดเล็กน้อย ก่อนรายงานความคืบหน้า“ครบแล้วครับ พวกเราแบ่งเวรยามกันเรียบร้อย มีคนเฝ้าตั้งแต่หน้าปากถ้ำยันเส้นทางขึ้นเขาเลยครับ” อิฐพยักหน้ารับเบา ๆ ดวงตาคมยังคงจับจ้องไปยังกลุ่มคนที่กำลังทำงานอยู่โดยไม่หยุดพักเป็นเวลากว่าครึ่งวันแล้ว เสียงปีนป่ายรอบข้างยังคงดังต่อเนื่อง อิฐแทบไม่ได้ขยับไปไหนเลยตั้งแต่เช้า ข้าวปลาก็ยังไม่ได้แตะสักคำ มีเพียงน้ำจิบเป็นพัก ๆ เท่านั้น ในใจคิดถึงคนที่รออยู่ในบ้านพักตัวเอง และเฝ้านับเวลาให้