Semua Bab ดั่งไฟพิศวาส: Bab 11 - Bab 20

ตอนที่ 12.“คงเกินสินะ”“คุณจะให้คนมารับตัวไปใช่ไหม” หล่อนตั้งคำถาม “คนที่คุณให้ฉันติดต่อ”“นันทา...เรายังคุยกันเรื่องแม่เออยู่นะ”“หากคุณอยากต่อว่าเรื่องแม่ฉัน คุณควรเกรงใจฉันบ้าง”“เกรงใจ...?”“ใช่ ยังไงก็แม่ของฉัน”ชายหนุ่มทำท่ารับรู้“แม่อาจจะไม่ดีในสายตาคุณ แต่นั่นคือแม่ของฉัน”“แล้วไง”หล่อนมองสบตากับเขา “ฉันขอใช้สิทธิ์”“สิทธิ์อันใด”“สิทธิ์ปกป้องแม่จากการให้ร้ายของคุณ สิทธิ์ที่ฉันช่วยชีวิตคุณ...”“จะให้ลบล้างหายกันหรือ นันทา รู้ไหมแม่เธอพยายามฆ่าผมนะ...”“ก็ลบล้างกันไป...ฉันช่วยให้คุณรอด รีบไปซะ รีบไป”“เธอกลัวแม่เธอจะรู้ความจริงของเธอหรือกลัวเธอจะรู้ความจริงของแม่”นันทาสบตากับเขาอย่างกล้าหาญ “คุณมีแม่ไหม”“มีสิ ใครบ้างไม่มีแม่”“ถ้ามี...และรักแม่ ไม่ว่าแม่จะเป็นอย่างไร คุณควรรู้ เราย่อมยกย่องเทิดทูนเอาไว้ไม่ยอมลากลงมาพัวพันกับเรื่องไม่ดี เข้าใจไหม”เขารู้ว่านันทาไม่พอใจในการพูดถึงนงนุชและทำอย่างไรหล่อนก็ไม่ยอมพูดหรือคุยเกี่ยวกับนงนุชเลย เขาได้แน่ใจอย่างหนึ่งว่าความสัมพันธ์กับแม่ของหล่อนนั้น “แย่” หนักเอาการ หล่อนคงไม่ได้พบแม่มาหลายปี นงนุชเองก็อยู่ในสภาพสาวใหญ่ที่ไม่มี

ตอนที่ 14....แม่คุณ คิดตัวเลขได้ไงนั่น แล้วหากมันจริงตามนั้นก็น่าเศร้าจัง...“ร้อยปี...แม่เจ้า เงินล้านใน100ปี”“มีอีกทางนะ...” ภีมบอกหน้าตาเฉย“ทางไหนคะ”“หาผู้ชายเลี้ยง”นันทาหน้าแดง“หาผัวน่ะ เธอก็สวย...หาผัวรวยๆ ได้เงินล้านโดยไม่ต้องมาเก็บสะสมเบี้ยใต้ถุนร้านทีละพันต่อเดือน....”เขาหัวเราะและหล่อนไม่ยอมหัวเราะด้วยอีกเลย“จริงไหม” ถามซ้ำหล่อนไม่ตอบ“ทำไมไม่ตอบละ”“ขอบคุณที่แนะนำ”“นั่นง่ายสุด”“คุณมีพี่น้องผู้หญิงไหมคะ” นันทาถามกลับหน้าตาเฉยๆบ้างและกว่าเขาจะรู้ว่าหล่อนยอกย้อนประการใด ก็โดนเข้าเต็มๆ“เอาไว้แนะนำพวกเธอนะคะ ถึงจะรวยแล้วก็เถิด เอาไว้เงินต่อเงิน ฉันไม่สนใจคำแนะนำนี่...การมีสามีสักคน...ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นการหากระเป๋าเงิน”“อือ...” ภีมรำพึง “เธอไม่เหมือนแม่ของเธอนะ”เหมือนยั่วจุดเจ็บ นันทาหน้าเผือดลง“ได้โปรด...หากสำนึกบุญคุณของฉัน ไม่ต้องเอาเงินล้านให้ฉัน แต่อย่าเอาแม่ฉันมาประณาม แค่นั้นก็พอ”ภีมมองหน้าหล่อนอีกหน เสียงเขาอ่อยลง “มีปมด้วยเรื่องแม่หรือ”หล่อนไม่ตอบ“มีทำไม นันทา อย่าทำชีวิตมีปมด้อยสิ ได้ไหม...อย่าทำให้ตัวเองมีปมด้อยในทุกเรื่อง ได้ยินไหม เพื

ตอนที่ 16.เขาส่งเสียงดังเกินความจำเป็น และนั่นทำให้ผู้มาใหม่ขมวดคิ้วอย่างพิศวง ความฉลาดนั่นทำให้เขาเฉลียวใจ และหันกลับไปมองรถยนต์ในโรงรถ ก่อนจะตะโกนลั่น“ไอ้หมาภีม แกเรียกตำรวจเพื่อนแกมาใช้ไหม นงนุช...ขอปืนให้ผมที”ช้าไปเสียแล้ว เพราะจักราโผล่ออกมาจากห้องด้านใน“นงนุช ยิงไอ้ภีมเลย หมดเสี้ยนหนามกันเสียที”ปืนกระบอกนั้นถูกดึงออกมาจากกระเป๋าถือ นงนุชถือปืนเบนมาทางชายหนุ่ม ด้วยสองมือที่จับเอาไว้มั่น ท่าทางจริงจัง ไม่สนใจกระทั่งเสียงของจักรา“อย่านะ คุณนงนุช คุณร่วมมือกับไพฑูรย์มามากแล้ว อย่าทำแบบนั้นอีก วางปืนลง”“เอาเลย นงนุช ไม่มีไอ้ภีมซะคน เราจะได้เสวยสุข ป๋าไม่มีวันกล้าสาวไส้ให้กากินแน่ ไอ้ภีมจะตายเพราะปืนลั่น อุบัติเหตุ...แล้วไอ้จักราก็ไม่มีวันกล้าเสนอหน้ารายงาน”จักราเลยตัดสินใจฉับพลัน เขาพุ่งตัวไปหาไพฑูรย์แล้วตะโกนบอกกับภีม“ใช้คุณนันทาให้เป็นประโยชน์ซิ”แต่ภีมละล้าละลัง และระหว่างนั้นเอง ที่นันทาเองหายจากอาการ “ช็อก” หล่อนตัดสินใจเองโดยไม่สนใจว่าภีมพยายามผลักหล่อนออกไปห่างตัว หล่อนกลับมายืนกางกั้นเขาเอาไว้“แม่คะ...แม่...อย่านะคะ” คำขานเรียกนั่น ทำให้ไพฑูรย์เองก็ชะงักกึก แล้วนั่น

ตอนที่ 18.นงนุชถามยั่ว และหัวเราะเมื่อภีมเดินหนี “แทงใจดำหรือไง คุณ”วันต่อมา อาการของนันทาก็ดีขึ้น เขานั่งเฝ้าหล่อนอยู่ข้างเตียง แล้วสัปหงกจนหล่อนมองดูอย่างประหลาดใจ“คุณภีม”หล่อนเอื้อมมือไปเขย่าร่างเขา แล้วพอเขาลุกพรวดพราดขึ้นมาทำหน้าเหรอหรา นันทาก็ยิ้มออกมาได้“เป็นไงบ้าง”น้ำเสียงของเขา สอดแทรกความห่วงใยเอาไว้เต็มเปี่ยมทีเดียว“ดีแล้วล่ะค่ะ” แต่ที่จริงหล่อนยังเจ็บแผลอยู่“แม่ล่ะคะ แม่ของฉันล่ะ”“เธอดีกว่าแม่เธอเยอะเลยนะ จนอย่างนี้แล้วยังห่วงใย ผมยังไม่ได้ยินเขาถามถึงเธอเลย”เจ็บปวดไปทั่วเนื้อหัวใจ กับสิ่งที่ได้ยินความจริงล้วนๆ มันคือความจริงนันทากัดริมฝีปากตัวเอง หล่อนต้องยอมรับสภาพที่ตัวเองกับพี่ชายถูกแม่ทอดทิ้งไปไม่มีความผูกพันในหัวใจของแม่ แต่หล่อนยังเฝ้ารอคอยโอกาสลมๆ แล้งๆธมพูดถูกอย่างหนึ่ง...เราสองคนไม่มีแม่ ถึงไม่ตายก็เหมือนตายจากกัน นานๆ ทีเขาถึงจะแวบผ่านมาให้เราเห็น เขาไม่เคยห่วง ไม่เคยรักเรา ไม่จำเป็นที่เราจะต้องห่วงเขา รักเขาเหมือนกัน...“แม่อยู่ไหนล่ะคะ”“ผมมัดเอาไว้ข้างนอก”“ปล่อยแม่ไปเถอะค่ะ” หล่อนอ้อนวอน “เพื่อฉัน ได้ไหมคะ”แล้วเมื่อเขายังนิ่งเงียบ หล่อนก็เอ่

ตอนที่ 20.“พี่ตอบเธอได้เดี๋ยวนี้เลย”“จะไม่คิดก่อนเลยหรือครับ”“ไม่คิดละ เพราะพี่มีคำตอบแน่นอนแล้ว”“ผมอยากให้ไปคิดก่อน” จักรายังดื้อดึงไม่เลิก เธอจึงทำตาเขียวใส่เขา “อย่ามาดื้อกับพี่นะ จักรา จะได้โดนตี....”ก่อนจะทำท่าอ่อนใจอย่างหนัก และแน่นอนว่าว่าอย่างไรคุณพิมก็เป็นสตรี...เธออดจะหน้าแดงซ่านด้วยสีเลือดไม่ได้ วัยขนาดเธอโดนเกี้ยวพาราสีเสียขนาดนี้ด้วยวาจาห่ามคะนองของหนุ่มที่อายุยังไม่ถึงสามสิบ“ตีด้วยจมูกหรือปากก็ได้นะ ตรงนี้ๆๆ” เขารัวเสียงตอนท้ายแล้วเอามือชี้ที่แก้มตัวเองคุณพิมก็ร้องกรี๊ดออกมา“เด็กบ้า..ประเดี๋ยวจะให้จำเรียงหาก้านมะยมมามัดรวมกันสักห้าก้าน ฟาดก้นให้แตกลายนั่งไม่ได้เลยเชียว”“ถ้าจะให้ผมกอดกางเกงแล้วฟาดก้นให้ลายด้วยตัวคุณพิมเอง ผมก็ยอมครับ ยอมทุกอย่างเลยครับ”เขาบอก เสียงทอดอ่อย แววตาเชื่อมระยิบระยับ....คุณพิมมองเมินแล้วออกปากไล่“ไปไหนก็ไปนะ...ไปให้พ้นเลย ไปไป๊”ภีมกับนันทาได้สนิทสนมกันยิ่งขึ้น เขาดูแลหล่อนจนหล่อนมีอาการทุเลาขึ้น แต่ภีมก็ยังถือเป็นหน้าที่ที่เขาจะป้อนข้าวให้กับหล่อน“ฉันตักข้าวเองได้แล้ว”“น่า…” เขาดึงดัน “ผมชอบที่จะป้อน”แต่นันทาก็ขวยเขินนักหน