All Chapters of ดั่งไฟพิศวาส: Chapter 11 - Chapter 15

ตอนที่ 11.ไพฑูรย์ไม่ได้โกรธกับคำวิจารณ์นั้น “ทำไงได้ ป๋าเป็นคนมักมากในกาม” เขาร่วมตำหนิคนเป็นพ่อเสียอีก “เชื้อผู้ชายบ้านเราไวไฟ...มักมาก...”“คุณน่ะฉันพอรู้ แต่คุณภีม เขาเป็นด้วยหรือ”“หมอนั่นน่ะเซียนเลย”“ไม่น่าเชื่อ”เขาปรายตามอง “อยากลองมันหรือ”“บ้าสิ คุณ ฉันจะไปอยากลองเขาทำไม”“ก็เห็นทำท่าสนใจ”“คุณอวดสรรพคุณเขาเองว่าชั้นเซียน ฉันเห็นท่าทีภายนอกของเขาก็ยังงั้น...แค่รูปหล่อ...ไม่คิดว่าจะเก่งกาจเรื่องพรรค์นั้นด้วย อีกอย่างเขาจะเก่งกว่าคุณหรือ”นงนุชกอดแขนเขาทำตาเยิ้มฉ่ำ ก่อหวอดของความใคร่ใหลหลง “คุณน่ะสุดยอดสุดแล้วนา”ไพฑูรย์หัวเราะชอบใจ แน่ละมีความลำพองอยู่ด้วยไม่น้อย...เขาหลงลำพองในตัวเองมากมายในเรื่องนี้ ในเสน่ห์เล่ห์บุรุษที่จะทำให้สตรีติดใจในรสสวาท...และแน่นอนว่าเขาก็เลือกผู้หญิงที่เขาจะอยู่ด้วย...เขาเลือกนงนุชที่อายุมากกว่าเพราะหล่อนมีดีในตัวที่ทำให้เขาติดอกติดใจ...ไม่เพียงแต่หล่อนติดใจเขา ต่างติดใจกันและกัน“นี่เราจะตามหานายภีมได้ที่ไหน”“ติดต่อกลับไปที่บ้านไว้แล้วกัน...หากเขากลับไปเราจะรองรับแผนใดได้อีก”“จริงของคุณ ผมลืมไปเลย แผนสองรองรับหากมันรอดกลับไป”“เราจะ

ตอนที่ 13.“นั่นไง เธอคิดใช่ไหมว่าผมเสียสติ และโดนกักขังเอาไว้เพื่อไม่ให้อันตรายคนอื่น และผมหลุดหนีมาได้”“คุณพุดเองทั้งหมดนี้นะ”“แต่เธอคิดใช่ไหม”“ขอความจริงค่ะ” นันทาบอกเรียบๆ “ได้เวลาพูดความจริงกันดีกว่าไหมคะ”“ก็ได้ ความจริงนะ เอาความจริงกันแบบเนื้อๆ เลยนะ” เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ผมมาจากครอบครัวใหญ่ พ่อผมมีเมียห้าคน มีลูกสี่คน...จากเมียสี่คนในห้า...ผมเป็นลูกคนเล็ก ไพฑูรย์ลูกชายคนที่สาม แต่งงานกับนงนุชแม่ของเธอ และเขาไม่อยากให้มีผมเป็นผู้ชาย เป็นลูกชายอีกคนของป๋าก็เท่านั้น เขาหาทางกำจัดผมมานานแล้ว”“แย่งสมบัติกันหรือครับ”ชายหนุ่มยักไหล่ “เขาคงอยากแย่ง”“แล้วคุณละ”“ผมไม่อยากแย่ง”ดวงตาของนันทาปรากฏรอยคลางแคลงและเสียงของเขาก็เคร่งเครียดทันที “คนเราคิดไม่ต้องเหมือนกันนะ”“ค่ะ” ในที่สุดหล่อนก็ยอมรับสั้นๆ“เธอจะเชื่อผมหรือไม่ก็ตามที แต่ผมไม่ได้เสียสติ ผมโดนพาตัวมาขัง และจะให้ผมเซ็นยินยอมในหุ้น ในทรัพย์สินก่อนจะฆ่าผม”“แม่ฉันอาจจะไม่น่ารักบ้างบางเรื่อง” หล่อนตอบระมัดระวัง “แต่แม่ไม่ใจร้ายขนาดฆ่าคน”เขาหัวเราะใส่หน้า น้ำเสียงหัวเราะแกมเยาะ “กี่ปีแล้วที่เธอไม่เจอแม่ตัวเอง”หล

ตอนที่ 15.“แม่ยอมรับพวกเราได้แน่หรือคะ”นั่นสิ...นงนุชก็ต้องทบทวนให้หนักกว่านี้“แม่ทิ้งหนูกับพี่ธมไปนานแล้ว นานมากจนหนูคิดว่าแม่ตายแล้ว และหนูก็รอดมาได้เพราะพี่ธมสู้ชีวิตทุกอย่าง เขาส่งหนูเรียนจนจบ ไม่มีเขา หนูก็ไม่มีวันนี้ แต่แม่....ไม่สำคัญอะไรเลย” หล่อนก้าวถอยหลังและชี้มือไปยังประตูบ้าน “แม่ไปเถิดค่ะ แม่เข้ามาเห็นหมดแล้ว ไม่มีอะไรตามที่แม่สงสัยไม่ใช่หรือคะ กลับไปเสียเถิดค่ะ กลับไป อย่ามาให้เห็นหน้ากันอีก”หล่อนไล่แม่ นงนุชคอตก เดินไปจนถึงประตู แล้วก็เอ่ยออกมาว่า “หนูพาผู้ชายมาอยู่ด้วยใช่ไหม นันทา”หล่อนสะดุ้ง“ธมรู้ไหม”หล่อนไม่ตอบ กำมือแน่น“ทำตัวให้ดีนะ ผู้ชายน่ะเชื่อยาก”“ออกไป” หล่อนตะโกนสุดเสียง“แม่รักหนูนะ นันทา”หล่อนไม่มีวันเชื่อแม่ ไม่เชื่ออีกแล้ว หล่อนวิ่งมาปิดประตูใส่กลอนมือสั่นแล้วร้องไห้โฮ...เสียงแม่ยังลอดเข้ามา “หนูน่ะลูกแม่ อย่าลืมว่าหนูมีเลือดแม่”นันทานั่งลงเอามือปิดหู กรีดร้องสุดเสียง หล่อนเกลียดคำนี้...เลือดแม่...ไม่...หล่อนจะไม่มีวันเป็นเช่นแม่ ไม่...็นเช่นแม่ไม่...จนกระทั่งมีใครคนหนึ่งมากอดหล่อนเอาไว้ “ผมเอง” เสียงภีมบอก เขากลับมาเองหล่อนดิ้นร