All Chapters of ดั่งไฟพิศวาส: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 21.“ไม่ได้ค่ะ”คำตอบของนันทาแผ่วเบา หล่อนตอบปฏิเสธก็นะ...ใครจะกล้าตอบรับ...ในเรื่องของการเสียตัว แม้จะไม่เคยมีแม่คอยสั่งสอนอบรมเรื่องการรักนวลสงวนตัว แต่นันทาก็รู้จักการวางตัว การประมาณตัวเองได้ดี ธมก็เคยเอ่ยเตือนหล่อนเอาไว้เช่นกัน...แกเป็นผู้หญิงนะ จะยังไงก็ตามแต่ มีหน้าที่เรียนคือไปเรียน อย่าไปริรัก หากแกพลาดท่าท้องขึ้นมา หาพ่อไม่ได้ แกจะแย่ แล้วจะเสียอนาคต...ตัวอย่างก็มี...หลายคนหมดอนาคต เพื่อนร่วมรุ่นก็มี ท้องขึ้นมา มีทั้งยอมคลอดลูก แต่ไม่มีพ่อรับรอง ต้องออกไปเลี้ยงลูก กับพ่อที่ไปทำแท้งและปางตายบ้างหรือบางรายตกเลือดถึงตาย ไม่คุ้มกัน การเสี่ยงกับความสนุกวูบเดียว แต่จะสนุกแค่ไหนหล่อนไม่มั่นใจเช่นกัน...จะสนุกหรือ มันวูบวาบ หวิวไหวตะหาก ...“ไม่ได้นะคะ” หล่อนบอกย้ำให้เขารู้ว่าอย่างไรหล่อนจะไม่ยอมเสียตัว...ไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น...มันเป็นไปไม่ได้...เขาคือใคร ที่มาของเขาอีกเล่า...ชายพเนจร...และเขามีปัญหากับแม่...เขายังคร่อมเหนือร่างหล่อน หลังจากกดตรึงหล่อนเอาไว้“นันทา...” น้ำเสียงเขาฟังแปลกๆ....มันกระเส่า...ราวกับว่า...ราวกับ...หล่อนตระหนักได้ถึงการที่เขาเก็

ตอนที่ 23.เขามองหน้าคุณพิม“คุณพิม ผมฝันไปไหม”เธอยังส่ายหน้า ทำตาดุที่เขาไม่ค่อยคุ้นชิน เขายิ้มเจื่อนๆ“แกยังจะเหลวไหลอีกไหม”“ผมไม่ได้เหลวไหล” เขายังไม่วายจะเถียง “ผมเกลียดไอ้ภีม กำจัดมันไปให้พ้นทางไม่ดีกว่าหรือ มันได้อะไรมากกว่าคนอื่นเสมอ โดยเฉพาะมากกว่าผม”“แกจะทำเสียเรื่อง”ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ “คุณพิม...เอ้อ...เป็นแม่ผมจริงหรือ”“จริง...”คำตอบคำเดียว และยื่นมือมาแตะแขนเขา “แกต้องเชื่อฉัน”“ทำไม” แววตาเขาคลางแคลง เขาเคยคิดว่าเธอคือแม่พระผู้เย็นชา ผู้ชายคนไหนล่วงเกินเธอและทำให้เธอไม่อาจจะครองตัวได้เป็นปกติอีก... “พ่อผมละ พ่อผมอยู่ไหน”“แกอย่ารู้เลย...”“เอ้อ...ทำไมป๋ายอม”“แกคิดว่าป๋าเกรงใจฉันใช่ไหม”“น่าจะเป็นแบบนั้น”“เปล่า ป๋าเกลียดฉัน”“ไม่จริง ป๋ารักคุณพิม รักและเกรงใจ”“ใครจะรู้”เสียงเธอทั้งขมขื่นและเคียดแค้น“ใครจะรู้ดีไปกว่าฉันอีกจริงไหม ใครจะรู้ถึงรสชาติความขมขื่นนั้น ป๋าเกลียดฉันมาก ในจำนวนลูกทุกคน...ป๋าเกลียดฉันที่สุด”“ไม่ใช่คุณพุดหรอกหรือ”“ลูกคนแรกที่ป๋าเกลียดคือฉัน และอีกคนคือแก”ไพฑูรย์หน้าตาตื่น “ทำไม ผมคิดว่าเป็นคุณพุด เห็นด่ากันตาละที...ไม่เคยล

ตอนที่ 25.“คุณพิม” นงนุชอุทานออกมา“มีแต่คนโง่รอบตัวฉัน โง่เหมือนควาย ต้องให้สอน หรือให้กรอกหูกันไปถึงไหน”“อะไรกันคะ ทำไมโมโหมากมาย”“มีลูกก็โง่บัดซบนักไง ถึงเป็นแบบนี้”“คุณพิม” นงนุชคราง “ก็คุณพิม...”“หุบปากไว้ นงนุช แล้วฟังฉันให้ดีๆ ฉันจะไม่พูดมากและพูดแค่ครั้งเดียวนะ” สิ่งที่ได้ยินนั้นทำให้นงนุชตกใจมาก อะไรกัน...หล่อนได้ยินเรื่องจริงอย่างนั้นหรือ อุบัติเหตุของวัยสาว...ที่ออกจากปากของคุณพิมแบบไร้หยดน้ำตา ไร้กระทั่งฝ้าน้ำตาที่จะทำให้ดวงตารื้นเป็นเงา หล่อนได้เห็นแค่แววตาอันแข็งกระด้าง และเต็มล้วนไปด้วยความแค้นเคือง“ฉันกำลังจะหาทางเอาสมบัติให้ลูกชายฉันอยู่แล้ว หล่อนอย่าทำเสียเรื่อง เข้าใจไหม”“คุณพิม เรื่องนี้จริงหรือคะ”“จริง” คำตอบรับคำเดียว “ใครจะล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้จริงไหม”เหมือนโดนทุบหัวแรงๆ แต่ไม่ตาย ยังต้องอยู่เพื่อรับให้ได้ในความจริง...นงนุชยังมีอาการเหมือนช็อก“หล่อนเองก็มีลูกแล้วไม่ใช่หรือ นงนุช”“ค่ะ แต่ฉันก็ตัดขาดจากลูกมานานแล้ว”“หมายความว่าอย่างไร”“คงไม่เดินหวนกลับไปหากันอีก”“เธอเลยยิงมันซะใช่ไหม” คุณพิมถามแกมประชดนงนุชถอนใจยาว “ฉ

ตอนที่ 27.นั่นคือความจริงและนันทาสอนตัวเองเสมอมาให้อยู่กับความจริง หล่อนไม่อยากอยู่กับโลกลวงและความลวง ไม่มีอะไรดี...โลกที่หลอกลวง มีแต่ความเจ็บปวด และหล่อนไม่อยากให้สิ่งนั้นทำร้ายหล่อน...“แล้วจะทำอะไรต่อ”“ฉันไม่รู้ แต่คงจะอยู่ที่นี่จนกว่าพี่ชายจะกลับมา...แล้วเราหาคนเช่าบ้านได้”“บ้านนี้ให้เช่าหรือ”“ค่ะ...คนเช่าเก่าออกไป มีรายการซ่อมบ้านนิดหน่อยแล้วให้คนใหม่เช่า”“คงจะหายากหน่อยใช่ไหม” ภีมถาม เขาคิดไวนัก “ผมเช่าเอง”“อะไรนะคะ”“ผมจะเช่าบ้านนี้เอง”“เอ้อ...”“ผมเต็มใจจะเช่า ราคาเช่าอยู่ที่เท่าไหร่”“ไม่ดีกว่าค่ะ” หล่อนปฏิเสธ“เอ๊ว...ปฏิเสธคนเช่าได้ด้วยหรือ”“ทำไมจะไม่ได้คะ” หล่อนตอบเรียบๆ “คุณหวังอะไรมากกว่าการเช่าบ้านคะ”ภีมหัวเราะเสียงดัง “รู้ทัน เอ้า...ตอบก็ได้ จะช็อกตายไหม ผมหวังตัวเธอ”คำตอบของเขาตรงไปตรงมา นันทาตกใจเป็นอันมากจริงๆ“เห็นไหม พอบอกตรงๆ ก็ตกใจ ผมพูดตรงไปหน่อย ต้องขอโทษด้วย แต่ผมต้องการตัวเธอ”เขายังเอามือกดแผ่นหลัง และอีกมือเชยคางหล่อนเอาไว้“นันทา...จะเชื่อผมไหม ว่าผมเริ่มรักเธอ”“ไม่เชื่อค่ะ”“ว้า...ไม่คิดก่อนตอบอีกนิดก่อนหรือ” เขาร้องอุทธรณ์“ม

ตอนที่ 29.หล่อนไม่นึกอยากโทษใคร หล่อนเข้าใจว่าร่างกายคือธรรมชาติที่ปฏิเสธไม่ได้ และหล่อนก็ไม่ได้ปฏิเสธมันด้วยหล่อนรู้สึกดีกับเขา...แปลก...เขาก็เพิ่งโผล่มาให้รู้จัก...ไย...มีคำนั้นวูบวาบเข้าจับใจคำไหนน่ะหรือก็คำนั้นรัก...หล่อนสะกดมันถูก...รักรอเรือกอไก่ใส่ไม้หันอากาศเข้าไปอีกตัวเป็นคำที่สั้นๆ อ่านง่ายๆ ว่ารัก...และอยากยืนยันว่ารักจริงๆ...ไม่มีอย่างอื่นแอบเร้นอีก หรือหากจะมี อาจจะเพราะรสรักนั่นมันฉ่ำ ซาบซ่าน เลยทำให้ติดตราตรึงใจ“คิดอะไร” เขาถามเมื่อหล่อนเงียบไปนาน มือของเขาเอื้อมมาเชยคางหล่อนขึ้น“คิดเรื่องตัวเอง” นันทาตอบตรงๆ“มีอะไร ให้ผมช่วยเธอคิดด้วยได้ไหม”หล่อนยิ้ม แต่ไม่ยอมตอบ “เอ้า...เงียบเลย”“คุณคงไม่อยากฟัง”“ทำไมละ เธอคิดอะไร”“ฉันกำลังถามตัวเองว่าตอนนี้มันจริงหรือฝันไป”“หือ...”“ฉันไม่อยากเชื่อว่าจริง”“จริง” เขาย้ำเสียงหนักหล่อนมองสบตาด้วย ภีมเห็นตาใสๆ ของหล่อน นันทามีความใส...หล่อนเหมือนอะไรนะ หากพูดแบบเกินจริงไปบ้างผสมเข้าไป แต่ว่า...ตั้งแต่เขาเรียนรู้ถึงความเป็นไปของเพศตรงข้าม ความน่าอภิรมย์ชมชื่นของเพศหญิง ไม่มีรายไหน...ที่ใส..และซื่อเท่านันทา