บททั้งหมดของ สินธรภัทรทิรา[นิยายชุดหนุ่มบ้านไร่]: บทที่ 11 - บทที่ 20

ร่างบางยืนพิงขอบหน้าต่าง ความคิดในหัวยังยุ่งเหยิง ไปหมด คำพูดที่เผ่าเพชรกับธาวินทร์คุยกันยังค้างอยู่ในหัว สองคนนั้นสันนิษฐานว่าเป็นสินธรหรือเปล่าที่กลับมาฟื้นฟูไร่สายธาร เพราะคน ที่มีสิทธิ์อันชอบธรรมในที่ดินผืนนั้นคือเขาคนเดียวเท่านั้น ก่อนที่ คุณน่านนทีจะสิ้นก็เคยพูดถึงเรื่องพินัยกรรมให้พวกเธอได้ฟัง สองหนุ่มพูดคุยกันอย่างมีความสุข เพราะรอการกลับมาของเพื่อนรัก ในขณะที่เธอเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง จะเป็นไปได้หรือที่เจ้าของไร่สายธารคนใหม่เป็นสินธร เขากลับมาแล้วจริงหรือ แล้วที่ผ่านมาเขาหายไปอยู่ไหน“คุณวิว! คุณวิวครับ!” ความคิดที่กำลังวุ่นวายต้องเป็นอันพับเก็บไว้ เมื่อคนงานในไร่วิ่งมาบอกว่านางชาขาว แม่แพะท้องแก่กำลังจะคลอดลูก ภัทรทิราทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง เมื่อพาตัวเองออกไปยัง คอกม้าขนาดใหญ่ ที่เธอปรับเปลี่ยนอีกมุมให้เป็นฟาร์มเลี้ยงแพะ ขนาดย่อม ๆ“อาการเป็นยังไงบ้างคะ มีใครไปตามหมอหรือยัง” ร้องถามคนที่เฝ้านางชาขาว ในขณะที่มือบางรวบผมที่ยาวสยายไปเก็บไว้กลางศีรษะ ใส่ถุงมือยางเตรียมพร้อม ก่อนจะหันไปเทแอลกอฮอล์ล้างมือนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอทำคลอดให้สัตว์ในฟาร์ม เพราะถ้าห

สินธรกลับไปแล้ว สิ่งที่เขาทิ้งไว้คือความเสียใจที่ เกิดขึ้นกับหัวใจของเธอ สิบกว่าปีที่ไม่ได้เจอกัน มันคงไม่มีความหมายกับเขาเลยสินะ เขาคงไม่เคยคิดถึงเธอ เรื่องนี้หญิงสาวไม่โทษใคร ถึงแม้จะไม่รู้ว่าสาเหตุที่ทำให้สินธรหายตัวไปคืออะไร แต่คำพูดของเธอในวันนั้นก็น่าจะมีผลกับการตัดสินใจของเขา “คุณวิว...” จิ๊ดริดคนงานในไร่ เดินเข้ามาหาหญิงสาวเป็นคนแรก หลังจากที่ทุกคนพากันเงียบ เมื่อได้ฟังข่าวใหม่จากคนมาเยือนอนาคตทุกคนที่นี่จะเป็นอย่างไร เมื่อเจ้าหนี้บุกมาทวงเงินขนาดนี้ “คุณวิวครับ ลุงว่า...” ลุงชัยจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ภัทรทิรา ขัดขึ้นเสียก่อน“ทุกคนแยกย้ายกันไปทำงาน ลุงชัยคะ ฝากทางนี้ด้วยนะคะ วิวมีธุระต้องไปทำ” พูดจบร่างบางก็เหวี่ยงตัวขึ้นหลังม้า ก่อนจะควบเจ้าสีนิลไปทางท้ายไร่ ซึ่งเป็นที่ที่เธอมักจะมาหมกตัวเวลาที่มีปัญหา มือบางยกขึ้นปาดน้ำตา เพราะตอนนี้เธอไม่จำเป็นต้องแสดงความเข้มแข็งให้ใครเห็นเรื่องนี้เป็นปัญหาใหญ่ แล้วมันก็หนักเกินกว่าที่เธอจะรับมือไหว คำพูดของสินธรยังคงวนเวียนซ้ำ ๆ อยู่ในหัว เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ขู่ เขาจะให้เธอหาเงินสองร้อยล้านมาให้เขาภายในวันนี้ เธอจะทำได้ย

ฝนที่เทกระหน่ำลงมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำให้ร่างบาง ต้องวิ่งฝ่าสายฝนพาตัวเองมายังคอกแพะอย่างทุลักทุเล ถึงแม้จะ กางร่มและใส่เสื้อกันฝน แต่ก็ยังถูกละอองฝนจนเปียกชื้นไปทั้งตัวถึงคนงานจะเก็บแพะเข้าคอกเป็นอย่างดีทุกวัน แต่ฝนตกหนักขนาดนี้ น้ำคงไหลไม่ทัน บางส่วนอาจจะไหลย้อนเข้ามาในคอกได้ เพราะบริเวณนี้ยังไม่มีคูระบายน้ำ หญิงสาวจึงต้องลงมาย้ายลูกแพะ ที่เกิดใหม่ขึ้นชั้นสอง เพราะถ้ามีน้ำขังบริเวณนี้ สัตว์มีพิษบางชนิดอาจจะมากวนลูกแพะก็ได้หญิงสาวลูบน้ำออกจากใบหน้า เมื่อเดินกลับมาถึงบ้าน ภารกิจสำคัญลุล่วงไปด้วยดี ร่างบางถอนหายใจ หวังว่าเธอคงจะหลับสนิท เพราะวันนี้เหนื่อยมาทั้งวันจริง ๆคืนนี้ป้าแม่บ้านกับลุงคนสวนลาไปอยู่เป็นเพื่อนญาติที่เพิ่ง ออกจากโรงพยาบาล บ้านจึงเงียบไปทั้งหลัง แต่บริเวณด้านนอกยังมีเวรยามอยู่ประจำจุด ช่วงนี้ผลผลิตใกล้จะได้เก็บเกี่ยว จึงต้องวาง เวรยามไว้คอยสอดส่องดูแลร่างบางถอดเสื้อกันฝนออก วางร่มไว้กับพื้น ก่อนจะเดินขึ้น ชั้นบน หลายปีแล้วที่เธอใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพัง ทุกครั้งที่อยู่คนเดียว ความเหงาก็กลับเข้ามาเล่นงานเช่นเคย วันนี้หลังจากแยกกับเพื่อน หญิงสา

ภัทรทิราเจ็บร้าว เมื่อคนด้านบนบีบขยำหน้าอกอวบใหญ่จนแทบแหลกคามือ พอเธอจิกเล็บลงไปบนแผลของเขา สินธรก็ตอบสนองด้วยวิธีที่แสบสันพอกัน ปากร้อนยังบดขยี้ไปตามแรงอารมณ์ ความโกรธ ความเจ็บ ความคิดถึง ความรู้สึกทุกอย่างที่มันถูกเก็บกดไว้ในหัวใจของชายหนุ่มถูกระเบิดออกมา เป็นการกระทำที่เรียกร้อง เอาแต่ใจ คนใต้ร่างยังดิ้นประท้วง ใช้สองมือฟาดลงไปบนหน้าอกเขาแรง ๆ เมื่อเริ่มขาดอาการหายใจชายหนุ่มยอมถอนริมฝีปากออก ภัทรทิราอาศัยจังหวะนี้โกยเอาอากาศเข้าปอด ก่อนจะร้องขอความช่วยเหลือ แต่ก็ช้าไป... เพราะทันทีที่เธอส่งเสียง มือหนาก็ตะปบลงมาบนปากอิ่ม ออกแรงบีบกดลงน้ำหนักเพื่อกั้นเสียง จนหญิงสาวเจ็บร้าวไปทั่วทั้งหน้า มืออีกข้างยังคงบีบขยำอกอวบอย่างแรง ตาคมเข้มมองใบหน้าสวยที่แดงก่ำ ก่อนจะไปหยุดที่ตากลมโตซึ่งกำลังมองเขาด้วยสายตาแบบเดียวกันกับที่เธอใช้มองเขาในวันนั้น“เกลียดกูมากเหรอวิว”ถามแบบไม่ต้องการคำตอบ ก่อนจะยิ้มอย่างเย้ยหยันให้คน ใต้ร่าง เธอเกลียด... แล้วเขาต้องสนใจด้วยเหรอ เพราะต่อให้เขาไม่ทำแบบนี้ เธอก็เกลียดเขาอยู่ดีเมื่อคิดมาถึงตรงนี้ มือแกร่งก็เพิ่มน้ำหนักกดลงไปบนปากอิ่ม แรง ๆ ก่อนจะก้มหน้า

ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้น ขยับกางเกงยีนให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะโยนผ้าขนหนูให้คนที่นั่งตัวสั่นอยู่มุมห้อง แล้วถอยมานั่งบน ขอบเตียง คว้าบุหรี่ที่ร่วงอยู่กับพื้นขึ้นมาจุดสูบ โดยไม่ขออนุญาตเจ้าของห้อง ตาคมเข้มมองคนร่างบางผ่านม่านควันที่พ่นออกมา ก่อนจะยกมือขึ้นเสยผมลวก ๆ ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมาจาก ปากหนา มีเพียงควันบุหรี่ที่พ่นออกมาแรง ๆ เพื่อระบายอารมณ์ ในหัวสมองสับสนไปหมด เพราะไม่รู้จะทำยังไงกับคนตรงหน้าดี จากที่ ตอนแรกแค่ต้องการเข้ามาขู่ให้เธอกลัว แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันกลับ ผิดแผนไปหมด เขาเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ แถมยังช่วงชิงความสาวของเธอมาด้วยความป่าเถื่อน ดูจากร่องรอยที่กระจายอยู่ตามเนื้อตัวของเธอ ไหนจะคราบเลือดที่เปรอะเปื้อนไปตามช่วงขานั่นอีก เธอก็คงเจ็บไม่น้อย ภัทรทิรายังคงเอาแต่นั่งนิ่ง ร่างบางใช้ผ้าขนหนูห่อตัว ไม่มีน้ำตาไหลลงมาสักหยด ทั้งที่รู้สึกเสียใจ แต่หญิงสาวกลับไม่ร้องไห้ ตากลมโตมองร่างสูงที่นั่งเปลือยอกอยู่บนเตียง ขยะแขยงรอยสักสีดำทะมึนที่กระจายอยู่บนผิวเนื้อของเขา ขนอ่อนพากันลุกชัน เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขา ทำกับเธอร่องรอยบอบช้ำกระจายไปทั่วทั้งตัว ทั้งรอยดูด ร