Semua Bab กรงรักพันธะเถื่อน[นิยายชุดหนุ่มบ้านไร่]: Bab 11 - Bab 20

พระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว ความมืดเข้าปกคลุมไปทั่วบริเวณ แมลงกลางคืนเริ่มออกหากิน สิ่งเหล่านี้ไม่ได้มีผลกับเขมจิราเลยสักนิด เธอยังนั่งคุดคู้อยู่ที่เดิม หญิงสาวอาศัยจังหวะที่ลลนา สอนการบ้านลูกปั่นจักรยานออกมานอกบ้าน ตลอดเวลาที่เธอพักอยู่ ในไร่แสงตะวัน ลลนาก็ตามติดเธอเป็นเงา รู้ว่าเพื่อนเป็นห่วง แต่เธอไม่ใช่เด็ก ๆ ที่จะได้ทำอะไรสิ้นคิด คำว่าอกหักสำหรับเขมจิราแล้วมันก็แค่คนสองคนที่ไปด้วยกันไม่ได้ ดีเสียอีกเธอจะได้เปิดโอกาสให้ใคร อีกหลาย ๆ คนเดินเข้ามาในชีวิต ถึงแม้จะหาร้อยเหตุผลมารองรับความรู้สึก แต่พออยู่คนเดียวทีไรใจก็เจ็บทุกที หญิงสาวยังนั่งกอดเข่าอยู่ที่เดิม ไม่รู้ด้วยซ้ำเวลาผ่านไปนาน แค่ไหน มารู้ตัวอีกทีรอบตัวก็มืดไปหมด ร่างบางลุกขึ้นแล้วจูงจักรยานเดินไปบนถนน หันมองซ้ายขวาเมื่อไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดี“ให้มันได้อย่างนี้สิ” บ่นให้ตัวเองเมื่อไม่มีอะไรติดตัวมาสักอย่าง มือถือเครื่องใหม่ที่ลลนาซื้อให้ก็ทิ้งไว้ที่ห้อง แล้วจะไปทางไหนดีล่ะ ไฟทางสักดวงก็ไม่มี เป็นเพราะปั่นจักรยานมาแบบไม่มีสติ จึงไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ตรงไหนของไร่แสงตะวันภาคินตะโกนร้องเพลงมาเรื่อยทาง เป็นอีกวันที่เขาขั

“วิ่ง!!!” มือหนาผลักลงที่ไหล่บางเต็มแรง เพื่อให้หญิงสาวเร่งฝีเท้าอีกนิด ร่างบางเกือบเสียหลักล้ม ภาคินหันไปรัวกระสุนใส่ กลุ่มคนที่วิ่งตามมา แล้ววิ่งตามหญิงสาวมาติด ๆ ลำพังแค่เขาคนเดียวคงหนีคนกลุ่มนี้ได้ไม่ยาก เพราะเขารู้ทางหนีทีไล่เป็นอย่างดี แต่ติดที่ คนที่เขาดึงมือมาด้วย จึงทำให้เขาช้าจะทิ้งก็ใช่ที่ เพราะไม่รู้ว่าพวกที่ตามมามันเป็นคนของใคร สินธรและเผ่าเพชรเที่ยวขัดขาคนไปทั่ว จึงไม่รู้ว่าคนของใครที่มาเล่นงานเขาเปรี้ยง ๆ ๆ ๆ !!!ห่ากระสุนยังสาดมาเป็นสาย ในขณะที่ปืนของภาคินกระสุนหมดไปแล้ว “เร็วกว่านี้อีกคุณ ไปให้เร็วกว่านี้”ไม่มีเสียงตอบจากหญิงสาว เมื่อเธอยังวิ่งไปข้างหน้าสุดชีวิต มีหลายครั้งที่สะดุดล้ม แต่เธอก็ลุกขึ้นมา แล้วกัดฟันวิ่งต่ออย่างไม่คิดชีวิตเขมจิราเหนื่อยจนแทบขาดใจ แต่เพราะความกลัวเธอจึงหยุดไม่ได้ เกิดอะไรขึ้น... ผู้ชายคนนี้เป็นใคร ทำไมถึงได้โดนตามล่า แล้วเขาจะเอาเธอมาทำไม ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห เธออยู่ของเธอดี ๆ“หยุดนะไอ้เข้ม! มึงหนีไม่รอดหรอก” เสียงของคนที่ตามมาร้องบอก เมื่อภาคินกับเขมจิราวิ่งมาจนมุมที่บริเวณน้ำตก “ฮ่า ๆ ๆ ๆ ต่อให้มึงมีปีก ก็หนีกูไม่พ้น!”เข

ภาคินพาหญิงสาวเข้ามาในถ้ำที่อยู่กลางป่า อากาศที่ หนาวเย็นส่งผลให้คนที่ตัวเปียกสั่นไปทั้งตัว ภาคินเองก็รู้สึกหนาว ชายหนุ่มตบลงไปในกระเป๋ากางเกง เพื่อจะหาไฟแช็กมาจุดส่องทาง ก่อนจะสบถลั่น เมื่อลืมไปว่าทุกอย่างที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงเปียกหมด“ห่าเอ๊ย!” ภาคินร้องลั่นเพราะโมโหตัวเอง จนคนที่เดินตามมาสะดุ้งสุดตัว“คะ” เขมจิราร้องถาม เพราะตกใจกับเสียงของชายหนุ่ม“เปล่า ไม่มีอะไร” ภาคินหันมาบอก ก่อนจะเดินสำรวจพื้นที่ ในถ้ำไม่ค่อยมืดเท่าไร ยังพอมองเห็นทาง ชายหนุ่มมองดูพื้นเพราะ กลัวสัตว์มีพิษ ก่อนจะเรียกหญิงสาวให้มานั่งในจุดที่เขาเห็นว่าปลอดภัย แล้วเดินแยกออกไป “คุณจะไปไหนคะ!” เขมจิราร้องถาม เมื่อเห็นเขาเดินห่างออกไป ร่างบางขยับทำท่าจะเดินตาม เพราะกลัวว่าจะถูกเขาทิ้ง“ไปเยี่ยว” ภาคินหันมาตอบหน้าตาเฉย คนที่ขยับตามยืนค้างอยู่กับที่ ใบหน้าสวยร้อนผ่าว“ไอ้...” คำพูดถูกกลืนลงคอ เมื่อไม่รู้จะหาคำไหนมาด่าเขาดี ผู้ชายคนนี้จะเถื่อนไปถึงไหนกันนะ เขมจิรานั่งลงที่เดิม เมื่อชายหนุ่มหันหลังเดินจากไปภาคินหายไปพักใหญ่จนคนที่นั่งรอใจคอไม่ดี ทั้งหนาวและกลัวมาก เพราะไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้มาก่อน เ

อากาศที่หนาวเหน็บบวกกับน้ำค้างที่หยดลงมาเป็นสาย ปลุกคนที่นั่งหลับให้ตื่นขึ้น มือแกร่งตบไปตามเนื้อตัวที่โดนยุงกัด ก่อนจะพลิกนาฬิกาขึ้นมองเวลา ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้นเมื่อมองเห็นคนที่นั่งกอดเข่าเป็นก้อนกลมหลับอยู่บนโขดหิน อากาศหนาวขนาดนี้ คงได้ปอดบวมตายกันบ้างละ “คุณ!” เขมจิราสะดุ้งสุดตัว เมื่อรู้สึกถึงไออุ่นปะทะลงมาที่ผิวเนื้อ ไม่นานร่างบางก็ลอยขึ้นจากพื้น เมื่อชายหนุ่มอุ้มเธอกลับมายังที่นั่งของเขา“จะทำอะไรคะ” หญิงสาวร้องถามเมื่อเขาวางเธอลงบนโขดหินที่เย็นเฉียบ แล้วร่างสูงก็ตามลงมา“เฉยเถอะน่า” ภาคินดุเมื่อยายตัวเล็กยังดิ้นไม่หยุด ร่างสูงล้มตัวลงนอนซ้อนหลัง แขนแกร่งสอดเข้าเอวบาง แล้วลากเธอมาจนชิด แผงอก เขมจิราดิ้นหนี เมื่อผิวเนื้อที่เย็นเฉียบของเธอสัมผัสกับความอุ่นของช่วงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขา“ไม่กอดได้ไหมคะ” หญิงสาวร้องประท้วง เมื่อเขารัดเธอแน่นจนหมดทางหนี“อยากปอดบวมตายหรือไง จะอวดเก่งก็ดูสภาพตัวเองด้วย”ภาคินดุ เริ่มหมดความอดทนกับเธอ จะอะไรนักหนา ก็แค่กอด“ฉัน...” เขมจิราพูดไม่ออก“ไม่ต้องคิดไปไกลหรอกคุณนางแบบ ผมเห็นคุณหนาวเลยเสียสละกอดให้ หรืออยากกลับไปนั่งหนาวเห

เขมจิราตื่นขึ้นมาในตอนบ่ายของวัน อาการปวดหัวเข้าเล่นงาน เพราะนอนตากน้ำค้างมาทั้งคืนจึงทำให้เป็นไข้ หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้นนั่ง มองสำรวจตัวเอง เนื้อตัวเธอมีแต่รอยขีดข่วน บางจุด ก็เขียวคล้ำ โดยเฉพาะหัวเข่าที่เขียวจนแทบจะกลายเป็นสีม่วง เมื่อคืนเขาพาเธอวิ่งเข้าไปในป่า เธอล้มลุกคลุกคลาน วิ่งชนนั่นชนนี่ บางครั้งก็โดนกิ่งไม้บาดจนได้เลือด โชคดีที่รอดมาได้ ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นมีของดีอะไร เธอได้ยินเสียงปืนดังเป็นห่าฝน แต่กระสุนกลับ ไม่ถูกเขาสักนัด“เฮ้อ!”หญิงสาวถอนหายใจ เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดเมื่อเช้า คนนับสิบยืนมองเธอกับเขานอนกอดกัน และที่สำคัญเธออยู่ในสภาพที่เกือบเปลือย“แล้วจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ความอายก็ เข้ามาเล่นงาน เธอคงอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้แล้ว ความคิดในหัวต้องสะดุด เมื่อมีคนเปิดประตูเข้ามา“เป็นไงบ้าง”ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาลลนาก็ถามด้วยความห่วงใย มือบางวางถาดอาหารลงบนโต๊ะ แต่ตายังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าที่ซีดเซียวของเพื่อน“ยังปวดหัวนิดหน่อย แต่ปวดเมื่อยตามตัวนี่แหละหนักเลย”เขมจิราตอบแล้วรับแก้วน้ำจากเพื่อนมาดื่ม“ขิม ตกลงแกกับพี่เข้มไปด้วยกันได