All Chapters of กรงรักพันธะเถื่อน[นิยายชุดหนุ่มบ้านไร่]: Chapter 51 - Chapter 60

“ลุงจ๊ะ กระถินซื้อโจ๊กมาฝาก ลุงกินเลยนะ กำลังร้อน ๆ เดี๋ยวกระถินใส่ชามให้นะ” เมื่ออดรนทนไม่ไหวกระถินก็เป็นฝ่ายชวนคุย เธอรู้ว่าภาคินเป็นคนพูดน้อย แต่ตอนนี้เขากลับไม่พูดอะไรเลย มันก็ยิ่งสร้างความอึดอัดให้เธอ“อืม...” ภาคินรับคำในลำคอโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมาจากมือถือ นิ้วแกร่งกดเข้าแอปพลิเคชันไลน์ แล้วส่งข้อความหาใครบางคน-อยู่ไหนเมื่อไม่มีการอ่าน ชายหนุ่มก็พิมพ์ข้อความส่งไปอีกครั้ง-จะมาไหมรออยู่สักพักเมื่อไม่มีการอ่าน อิโมจิแสดงอารมณ์ก็ถูกนำมา ใช้งาน“ลุง...” กระถินที่ถือชามโจ๊กอยู่ในมือเอ่ยเรียก เมื่อเห็นภาคินยังเอาแต่จ้องมือถือ พร้อมกับใบหน้าที่ยุ่งเหยิงมากขึ้น“วางไว้นั่นก่อน” ภาคินสั่ง คิ้วเข้มขมวดมุ่นเมื่อเขมจิรายังไม่อ่านข้อความ กรามแกร่งขบเข้าหากัน รู้สึกโมโหขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนก็ไม่เคยเป็นแบบนี้กระถินวางชามโจ๊กลงบนเก้าอี้ล้อเลื่อน ก่อนจะเดินไปจัดการกับของที่ซื้อมา หยิบดอกกุหลาบสีขาวเพื่อจะนำไปใส่แจกัน แต่ก็ต้องสะดุดเมื่อเห็นในแจกันมีดอกกุหลาบสีแดงใส่ไว้จนเต็ม ถึงจะดู ไม่สดแต่ก็ยังสวยอยู่ กุหลาบแดงแบบนี้เธอเคยเห็นมันอยู่ทุกมุมของ ไร่สายธาร เพราะแม่เลี้

ก๊อก ๆ ๆ เขมจิราเคาะประตูห้องคนป่วย แล้วถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้อง เป็นจังหวะเดียวกับที่คนเฝ้าไข้ประคองภาคินลงนอนพอดี ชายหนุ่ม ล้มตัวลงนอนตะแคง เพราะเพิ่งจะทำแผลที่หลังไปเมื่อสักพัก ตาสองคู่สบกัน ก่อนที่นางแบบสาวจะวาดขา แล้วเดินนวยนาดเข้ามาในห้อง ภาคินมองหญิงสาวในชุดเสื้อยืดสีชมพูอ่อน กับกางเกงยีนขาเดฟแบบที่พวกวัยรุ่นชอบใส่ ก่อนจะเมินหน้าหนีเมื่อรู้สึกโมโหที่เธอมาช้า วันรุ่งที่ทำหน้าที่เฝ้าไข้ยกมือไหว้เธอก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา เพราะได้รับคำสั่งมาจากพูลศักดิ์ให้จับตาดูสองคนนี้เอาไว้ หญิงสาวเดินเอากระเป๋าถือไปวางบนโต๊ะ แล้วแกล้งเดินเข้าห้องน้ำไป สะดุดตากับดอกกุหลาบสีขาวในแจกัน แต่ก็เดินเลยไป เพราะรู้ว่าเป็นของใครภาคินมองตามไปทางห้องน้ำ เมื่อหญิงสาวเดินออกมาก็ยังคงเฉยเมย“ทานข้าวหรือยังคะ” ถามไปงั้นเพราะไม่รู้จะพูดอะไรกับเขา“ดูนาฬิกาสิว่ามันกี่โมงแล้ว” ภาคินย้อนกลับ “อ้อ... ขอโทษทีค่ะ”“ไอ้รุ่ง! มึงยังไม่ได้กินข้าวไม่ใช่เหรอ” ภาคินถามลูกน้อง“กินแล้วพี่” วันรุ่งตอบกลับ คำตอบของเขาทำให้ภาคินขบกราม ทีเวลานี้เสือกอยากจะอยู่ขวาง“ไปซื้อของให้กูหน่อย”“เอาไรพี่ ชาไข่มุกอยู่ในช่องฟรีซนะ

ร่างสูงทำท่าจะตะแคงตัวลงนอน เมื่อรู้สึกผิดที่ทำให้เธอหมดความมั่นใจในตัวเขา หญิงสาวเดินเข้ามาหาเมื่อเห็นเขาเงียบไป เธอพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า ตัดความรู้สึกส่วนนั้นทิ้งไปก่อน เพราะตอนนี้คนที่น่าสงสารที่สุดอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว แขนก็ยังมีสายน้ำเกลือ หลังก็มีแผล ช่วยประคองเสียหน่อย เดี๋ยวจะหาว่าใจดำ“เช็ดตัวหรือยังคะ” ถามเมื่อเดินเข้ามาหา“ยังครับ” ชายหนุ่มโกหก เมื่อเห็นเธอแสดงความห่วงใย“มาค่ะ เช็ดตัวก่อนจะได้นอนสบาย ๆ”พูดพร้อมกับเอื้อมมือไปกระตุกสายผูกที่เสื้อของคนป่วย ตากลมโตกลอกไปมา เมื่อยังเห็นแป้งขาวโพลนบนผิวเนื้อที่แน่นไปด้วย มัดกล้ามของเขา ภาคินมักจะใช้แป้งทาตัวเวลาที่เช็ดตัวเสร็จ คนโกหก“แป้งยังขาวอยู่เลยนะคะ” ปากพูดไปแต่มือก็ยังแกะกระดุมเสื้อเขาจนหลุดหมดแผง“ไอ้รุ่งมันทาหนาไปหน่อย” ภาคินโยนความผิดให้วันรุ่ง“ยังหอมฟุ้งอยู่เลยค่ะ ถ้าไม่บอกฉันนึกว่าเพิ่งทานะคะ”“ครับ พยาบาลมาเช็ดให้แล้วรอบหนึ่ง แต่พี่อยากให้ขิมเช็ดให้อีก อยากให้ขิมดูแลครับ”“ไม่ต้องมาอ้อนค่ะ ฉันยังไม่หายโมโหง่าย ๆ หรอก คุณรู้ไหมคะว่าฉันเหนื่อยแค่ไหน เหนื่อยที่ต้องวิ่งตามคุณ เหนื่อยที่ไม่รู้ว่าคุณ คิดยังไ

ร่างสูงใหญ่ปิดประตูห้อง ก่อนจะถอดเสื้อยืดที่ใส่ออกทางศีรษะ แล้วปาไปให้พ้นทาง หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อเห็นท่าทางที่เขากำลังแสดงออก ภาคินย่างสามขุมเข้าไปหาคนร่างบางที่ยืนทำหน้าตกใจอย่างคุกคาม ปกติเขาก็มักจะถอดเสื้อออกเสมอ เวลาที่อยู่ในบ้าน หญิงสาวถอยหลังหนี ตากลมโตมองหน้าชายหนุ่มก่อนจะหลบตา เมื่อมองไปที่เนื้อตัวท่อนบนของเขาที่แน่นไปด้วยมัดกล้าม เอวสอบที่มีกางยีนสีดำเกาะอยู่หมิ่นเหม่ ยิ่งเห็นก็ยิ่งใจสั่น อย่าบอกนะว่าเขาจะ... จะทำเรื่องอย่างว่ากับเธอ“จะทำอะไรคะ” ถามเมื่อถอยร่นไปชนกับเตียงนอน ภาคินยิ้มในหน้า เมื่อต้อนหญิงสาวเข้ามาจนมุม ร่างสูงขยับเข้าหา แขนแกร่งสอดเข้าหาเอวบาง แล้วดันให้ร่างบางล้มลงไปบนที่นอนด้วยกันโดยที่ภาคินทาบทับอยู่ด้านบน หญิงสาวดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้ร่างเมื่อโดนทับ ลงมาจนเกือบจมหายไปกับที่นอน ใบหน้าของคนทั้งสองอยู่ห่างกัน ไม่ถึงคืบ เขมจิราตื่นเต้น เมื่อตาคมเข้มมองลงมาในตากลมโตของเธอ กลิ่นเนื้อเจือกลิ่นบุหรี่จาง ๆ ของชายหนุ่มทำให้ช่องท้องของหญิงสาวปั่นป่วนไปหมด ถึงเธอจะคบกับเขามาหลายเดือนแต่ก็ยังไม่เคยสัมผัสแนบชิดกันแบบนี้เลยสักครั้ง อย่างมากก็แค่จั

“พี่รักขิมนะครับ” เป็นอีกวันที่ตื่นมาพร้อมกับคำบอกรักของสามี ตั้งแต่ย้ายมาอยู่กับภาคิน เธอก็กลายเป็นคนตื่นเช้า เพราะคนที่นอนด้วยกันจะตื่นมาเข้าไร่ตอนตีห้าทุกวัน เมื่อก่อนทำแค่สองไร่ก็ว่าเหนื่อยแล้ว ตอนนี้มีของตัวเองเพิ่มมาอีกไร่ เลยต้องเหนื่อยยกกำลังสาม แต่ภาคินก็ไม่เคยปริปากบ่น เมียสร้างสมบัติให้ เขาก็มีหน้าที่ผลิตให้มันงอกเงย“ตื่นเช้าจังค่ะ” เสียงหวานใสเอ่ยถามพร้อมกับใบหน้าสวยที่เบี่ยงหลบเมื่อตอหนวดจากไรคางเขียวครึ้มเริ่มซุกไซ้มาตามซอกคอขาว“อยากได้ลูกสักคน” เสียงแหบพร่ากระซิบบอก“หืม... ก็ปล่อยแล้วนี่คะ แต่เขายังไม่มา” เขมจิราบอก เธอรู้ว่าภาคินอยากมีลูก และเธอก็ปล่อยตามธรรมชาติ“เรื่องนั้นพี่รู้แล้วครับ แค่อยากทำ” คำตอบทื่อ ๆ ของสามีส่งผลให้คนที่นอนบนเตียงตาสว่าง เขาชวนเธอทำลูกอีกแล้ว“เบาบ้างเถอะค่ะ ไม่เหนื่อยหรือไง” เขมจิราถาม ขนาดเธอไม่ได้เป็นคนทำยังเหนื่อยเลย“แรงพี่เหลือเฟือ ขิมก็รู้”“ขี้โม้ค่ะ ขิมเห็นหอบซี่โครงบานทุกรอบ”“พูดแบบนี้ว่าพี่แก่ใช่ไหม”“ไหนใครพูด ขิมไม่ได้ว่านะ ใครว่าพี่เข้มแก่ ไม่ใช่สักหน่อย ผมยังไม่หงอกเลยสักเส้น วันนี้ไปไหนคะ” เขมจิราเปลี่ยนเรื่องคุยเพื