ตอนที่12นิ่งไว้นิ่งไว้

ในเกี้ยวไม้ที่โยกเยกไปตามจังหวะเดินของขบวนทหาร อวิ๋นเอ่อร์กำลังจัดผ้าห่มให้จ้าวอินหลัวอย่างเบามือ ขณะที่นางเอกสาวตัวน้อยนั่งหน้างอพิงหมอนนุ่ม มือเท้าคางเหม่อมองออกไปนอกม่านเบื้องนอกที่มีเพียงภาพเงาทะมึนของกองทัพธงดำเดินเรียงรายกันไม่รู้จบ

อวิ๋นเอ่อร์ละสายตาจากผ้าที่พับเรียบร้อยแล้ว ค่อย ๆ เอ่ยเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงหวังดี

“ทนอีกนิดเจ้าค่ะอีกไม่นานก็จะถึงเมืองหลี่แล้วที่นั่นอาจได้เอาโซ่ที่ล่ามไว้ที่ข้อเท้าของท่านออก”

“นั่นไม่สำคัญเท่าอนาคตต่อจากนี้ต่างหากเล่าอวิ๋นเอ่อร์เข้าต้องเจอกับอะไรบ้าง แล้วไหนจขะอาการจากพิษกำเริบอีก ข้าจะทำอย่างไรดี หมอนั่นก็ใจร้ายใจดำต้องไปอยู่ในฐานะเชลยแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน” อวิ๋นเอ่อร์ถอนหายใจ

"นายหญิงเจ้าคะ ข้าคิดว่า...บางที ถ้านายหญิงวางตัวให้ดูเย็นชาและสูงส่งเหมือนเมื่อก่อน ท่านอ๋องผู้นั้นอาจจะไม่กล้าแตะต้องหรือพูดจารังแกง่าย ๆ ก็ได้นะเจ้าคะถึงท่านจะบอกว่าความทรงจำบางส่วนหายไปแต่ท่านก็ควรกลับมาเป็นคนเดินนี่เจ้าค่ะหรืออาจจะแค่ทำยามที่อยู่ต่อหน้าเจินหรงอ๋องเพื่อเขาจะได้ไม่โมโหนายหญิงเพิ่มระดับขึ้นเจ้าค่ะไม่าเถียงเขาเขาก็ไม่โกรธ"

จ้าวอินหลัวหันขวับ ดวงตากลมใสเบิก