LOGINShare
บทที่48ดับไฟในกายข้า
Last Updated:
2025-07-17 17:05:32
Latest chapter
เจ็บแทนข้า เจ้าห้ามตาย ตอนที่142ตั้งครรภ์
เสียงฝีเท้าจากทางประตูดังขึ้นก่อนที่ประตูจะแง้มออก เสียงรองเท้าบนพื้นไม้ดังไม่มากนักในตำหนักที่เงียบสงัด เสียนหยางก้าวเข้ามาในห้องด้วยท่าทางมั่นคงขรึม เขาไม่รีรอเมื่อเห็นอินหลัวนอนนิ่งอยู่บนแท่นนอน ใบหน้าของนางซีดจางแต่ดวงตายังวาวด้วยประกายความหวังเมื่อเห็นคนคุ้นเคย“เสียนหยางท่านมาได้อย่างไร” เสียนหยางยิ้มบางๆ“ข้ามานี่เพื่อรับตัวท่าน” อินหลัวกระโดดลงจากแท่นนอน"ห๊ะ ท่านมาช่วยข้าใช่ไหม อือออออ ดีจัง ฮืออออ ในที่สุดก็มีคนมาช่วยข้าแล้ว รีบพาข้าออกไปเถอะ" อินหลัวยิ้มทั้งน้ำตา พลางวิ่งเข้ามายืนตรงหน้าเสียนหยางเสียนหยางยืนนิ่งไปเพียงครู่ ถอนหายใจยาวพลางส่ายหน้า "ข้า... ข้าๆๆๆ ไม่ได้มาช่วยท่าน แต่ข้ามาตามคำสั่งของบิดา ท่านให้พาท่านกลับไปที่วังหลวง เพื่อถวายตัวกับฝ่าบาทในฐานะพระสนม" น้ำเสียงจริงจังของเขากระทบใจอินหลัวเหมือนมีดทิ่ม“ดวรแล้วเวรแท้ทำไมทำกับข้าแบบนี้อือออไม่ได้รชนะข้าไม่ได้อยากจะไปไม่ได้อยากเป็นสนม”อินหลัวทรุดกายลงกับแท่นนอน แข้งขาพลันอ่อนแรง เสียนหยางก้มหน้า"แน่ใจนะ... ว่าเป็นพ่อคน ทำไมทำกับลูกสาวแบบนี้ดีนะที่อินหลัวคนนั้นตายไปแล้วไม่อย่างนั้นนางช้ำใจตายแน่ๆ เป็นพ่อขายล
เจ็บแทนข้า เจ้าห้ามตาย ตอนที่141ข้าจะฆ่านางเสีย
เขาก้าวเข้ามาใกล้นางทีละก้าว สายตาคมดั่งเหยี่ยวจับจ้องใบหน้าที่สั่นไหวของนาง“เขาอยู่ ข้าตาย... ข้าตาย เขาอยู่ เข้าใจหรือไม่”อินหลัวเงยหน้าขึ้นช้าๆ ดวงตาใสสะท้อนเปลวไฟราวกับจะร้องไห้แต่ก็ฝืนกลั้นไว้ “ทำไมต้องเป็นเช่นนั้น..พวกท่านไม่รุ้จักคำว่าสันติไม่รุ้จักคำว่าเจรจาหรือ ทำไมจ้องจะรบกันอย่างเดียว”“เจ้าไม่เข้าใจหรอกอินหลัวว่าข้าเจ็บปวดเพียงใด ข้าไม่มีทางเจรจา เพราะนี่คือสงคราม” เสียงของอ๋องเหล่ยแน่นหนัก “และเพราะข้ายังมีเจ้าที่ต้องปกป้อง เขาแย่งชิงเขาคุกคามและเขาต้องการตัวชายาข้าชายาที่ข่้ารัก”อินหลัวนิ่งงัน ใจเต้นแรงราวจะทะลุออกจากอก ไม่รู้ว่าเพราะคำพูดนั้นคือความจริงหรือเพียงคำลวงเพื่อกลบเสียงดังก้องในใจเขาเองแสงเทียนในห้องทำงานของราชครูจงสั่นไหวตามลมยามค่ำ ด้านนอกสายฝนซัดกระทบหลังคาเป็นจังหวะเหมือนหัวใจที่เต้นเร็วขึ้นทุกคราวเมื่อความจริงถูกลากขึ้นมาสู่แสง แผ่นหนังสือเล่มเก่านอนเปิดค้างไว้อย่างไม่เป็นระเบียบ ใบหน้าของราชครูจงลึกเป็นรอยกังวล แต่ท่วงท่าทางยังคงหนักแน่นดุจไม้ค้ำจุนตระกูล "ท่านพ่อลูกอับจนหนทางแล้ว ท่านอ๋องลืมเลือนคำมั่น และยังตีตัวออกห่าง ทุกลมหายใจล้วนมีแค่เพียงจ
เจ็บแทนข้า เจ้าห้ามตาย ตอนที่140อ๋องเหล่ยซิงซาง
แคว้นเหนือคืนนี้อากาศเย็นชื้น กลิ่นน้ำค้างผสมกับควันไฟจากเชิงเทียนลอยคลุ้งในห้องเล็กที่จัดเป็นตำหนักชั่วคราว แสงโคมสลัวจับเงาใบหน้าอ่อนหวานของอินหลัวให้ดูงดงามยิ่งขึ้น อ๋องซ่งเหล่ยชิงชางยืนที่มุมโต๊ะ ประคองถ้วยข้าวต้มร้อนๆ ด้วยท่าทีทะนุถนอมราวกับบรรจุสิ่งล้ำค่า"เจ้าตื่นแล้วสินะ" เสียงเขาอ่อนโยน ขณะยื่นข้าวต้มมาใกล้ๆ ดวงตาเงาเป็นประกายความยินดีอินหลัวหลุบตามองถ้วยข้าว ริมฝีปากสีอ่อนบีบเป็นเส้น เห็นมือเรียวของอ๋องเหล่ยกำลังแดงระเรื่อจากรอยลวกเล็กน้อย รอยแดงนั้นนทำให้อินหลัวเกิดความไม่สบายใจในอกจนเผลอส่งเสียงออกมา“อะมือท่าน”"โอ๊ย ขอโทษที่... บังเอิญว่าข้าร้อนแล้ว วางมันไม่ได้ ข้าวต้มนี่มันก็ร้อนไปหน่อย" อ๋องเหล่ยพูดยิ้มๆ คล้ายกลบเกลื่อนบางอย่าง แต่แววตาที่มองมายังอินหลัวกลับอ่อนโยนจนคนโดนมองแทบละลายอินหลัวเงยหน้าขึ้นช้าๆ พูดเสียงเบา "มือของท่าน...โดนข้าวต้มร้อนๆ ลวกมาหรือ"อ๋องเหล่ยสะดุ้ง รีบเอามือหลบด้วยท่าทีติดขัด "เปล่า ไม่ได้โดนลวกนะ มือข้าก็แดงแบบนี้แหละ" เขาพูดคล้ายประชดตัวเองแล้วหันหน้าน้อยๆ รู้สึกเขินอายที่คนเห็นความไม่เรียบร้อยนั้นจังหวะนั้น หลงเจียงวิ่งพรวดเข้ามาในห้อง
เจ็บแทนข้า เจ้าห้ามตาย ตอนที่139ไร้คำกล่าวใด
"ท่านอ๋อง... ข้าขอโทษที่... ไม่อาจรักท่านได้เหมือนวันแรก..."เสียงของนางเริ่มสั่นเครือ “หัวใจของข้า... ตอนนี้... มีเพียงท่านอ๋องเหล่ย...แต่ในเมื่อข้าไมไ่ด้รักตอบข้าก็ไม่ควรจะอยู่ให้เจ็บช้ำ”ราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจ หลี่เจินหรงนิ่งงัน ความเจ็บแปลบแล่นขึ้นกลางอก ดวงตาคมหลับลงช้า ๆ เสียงลมหายใจของเขาขาดห้วง "พอแล้ว... หยุดพูดชื่อคนเลวนั่นเสียที..." เสียงของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่นและสิ้นหวังแต่หรูหมิ่นยังคงฝืนยิ้ม แม้ริมฝีปากจะแตกร้าวจากพิษที่กัดกร่อน“ท่านอ๋อง... ปล่อยข้าไปเถอะ... ในเมื่ออ๋องเหล่ยไม่รักข้า... ข้าก็ไม่ควรจะอยู่...ปล่อยข้าไปเสีย”มือของนางค่อย ๆ ยกขึ้นมาวางบนแก้มของหลี่เจินหรง นิ้วเรียวที่เย็นเฉียบไล่ไปตามแนวกรามของเขา“ข้าขอบคุณท่าน... ที่เคยเมตตาข้า... ถึงแม้ข้าจะโง่... ที่เผลอไปรักคนที่ไม่ควรรักก็ตาม...”หลี่เจินหรงกัดฟันแน่น เสียงในลำคอดังก้องราวสัตว์บาดเจ็บ “หรูหมิ่น ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าพูดเช่นนั้น เจ้าอย่ากล้าทิ้งข้าไว้คนเดียว...”แต่เสียงตอบกลับมามีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาที่ค่อย ๆ จางหายไป พร้อมกับรอยยิ้มสุดท้ายที่ยังค้างอยู่บนริมฝีปากของหรูหมิ่นร่างบางแน่นิ่งใน
เจ็บแทนข้า เจ้าห้ามตาย ตอนที่138เจ็บปวด
"ท่านอ๋องๆ เกิดเรื่องใหญ่แล้วพระชายาหรูหมิ่นดื่มยาพิษ ตอนนี้อาการสาหัส ท่านอ๋องรีบหน่อยขอรับ" เสี่ยวหม่าวิ่งหน้าตื่นเข้ามาด้วยความตกใจ ใบหน้าของเขาซีดเซียว ผิดปกติจากทุกครั้งที่มีเหตุหลี่เจินหรงที่นั่งอยู่บนแท่นนอนพลันสะดุ้งตัว หัวใจของเขาเต้นรัวจนแทบจะออกจากอก เมื่อได้ยินคำพูดของเสี่ยวหม่าที่แจ้งข่าวร้าย เขาไม่รอช้า รีบลุกขึ้นจากแท่นนอนอย่างเร่งรีบ เขาจับเสื้อคลุมขึ้นมาสวมอย่างเร่งรีบ ด้วยความกังวลที่ท่วมท้นจนไม่อาจควบคุมตัวเองได้"เสี่ยวหม่าตามท่านหมอไป๋อี้เซิงให้ไปที่ห้องของพระชายาเดี่ยวนี้ " หลี่เจินพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ สั่งการอย่างเร่งรีบเสี่ยวหม่าพยักหน้าแล้วรีบวิ่งออกไปในทันที โดยไม่ทันได้รอคำสั่งเพิ่มเติมจากหลี่เจินหรงหลี่เจินหรงวิ่งไปยังห้องพักของหรูหมิ่นอย่างรวดเร็ว หัวใจของเขายิ่งเต้นรัวมากขึ้น เขารู้สึกถึงความตื่นตระหนกที่กัดกินหัวใจ เมื่อเห็นร่างบางของหรูหมิ่นนอนอยู่บนเตียง ผิวหน้านั้นซีดเซียว ปากซีด ใบหน้าหวานที่เคยร่าเริงกลับถูกบดบังไปด้วยอาการเจ็บปวด ร่างกายที่สั่นสะท้านจากพิษที่เพิ่งถูกดื่มไปไม่นาน"หรูหมิ่น" หลี่เจินหรงรีบเข้าไปใกล้ๆ และเอื้อมมือไปประคองร่างบางที่
เจ็บแทนข้า เจ้าห้ามตาย ตอนที่137แหลก
อ๋องเหล่ยถอยหลังไป กัดฟันแน่น“จะได้สิ่งใดด้วยการบังคับก็หาไม่ข้าอ๋องเหล่ยไม่ยินดี”และแล้วการประมือกันก็เริ่มขึ้นอย่างเต็มตัว เสียงของโลหะกระทบกันดังไปทั่ว ทั้งสองฝ่ายมุ่งมั่นเอาชนะกันอย่างไม่ยอมแพ้ อารมณ์ความโกรธและความเจ็บปวดล้วนเป็นเครื่องขับเคลื่อนให้ทั้งคู่สู้กันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด จวบจนเวลาค่ำเพลงกระบี่ที่พลิ้วหกลายเป็นอ่อนแรงโรยรา“ยอแพ้เสียเหล่ยชิงชาง” อ๋องเหล่ยชิงชางยิ้มหยันลมพัดเอื่อยพัดปลิวใบหลิวจนเสียงซู่ซ่าคล้ายกระซิบ ท่ามกลางความชื้นของค่ำคืน กระบี่คมน้ำหนักเท่าปลายฝนกดแนบเบ้าคอของอ๋องเหล่ย ปลายคมจี้จุดชีพจรจนเส้นเลือดที่คอพองขึ้นแสดงความโกรธ หยดน้ำค้างสะบัดตกจากยอดใบหลิว บ่งบอกถึงความสัมพันธ์ที่กำลังร่วงโรยลง และเปราะบางใกล้ขาดสะบั้นหลี่เจินหรงยืนตรง กำกระบี่ในมือแน่น สายตามีแววเย็นเยือกจนเหมือนเป็นเหล็กกล้า เสียงลมหายใจของเขาหอบระรัว จนทุกเสียงรอบข้างดูเงียบสนิท คมกระบี่สะท้อนแสงจันทร์เป็นริ้วเงิน เขากดกระบี่แน่นขึ้นอีกนิด ลำคอของอ๋องเหล่ยจะต้องมีของเหวสีแดงไหลเปรอะเปื้อน"ข้าแพ้แล้ว ฆ่าข้าเลยสิ" อ๋องเหล่ยพูดช้าๆ ดวงตาของเขาหรี่ลง ปลายริมฝีปากคลี่ยิ้มเบา ทั้งน้ำเสี
You may also like
ฮูหยินใหญ่
เหลียนฮวาสีชมพู/เสี่ยวอวี้22.9K viewsบันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์
เซี่ยวชิงขวาง75.4K viewsชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม
จันทร์ส่องแสง41.7K viewsแม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย
อี้ซัวเยียนอวี่1.9M viewsฮูหยินผู้ถูกลืมเลือน ณ. เรือนเหมันต์
BigM00N8.2K viewsข้ามาทวงแค้นแม่ดอกบัวขาว
BigM00N6.7K viewsย้อนกลับมาครั้งนี้ ข้ามิใช่เหยื่ออีกต่อไป
l3oonm@6.8K viewsข้าคือทาสรับใช้ของปีศาจงู
องค์หญิงโนเนม751 views
