Lahat ng Kabanata ng รอยรักพันธะร้าย[นิยายชุดรักไม่ตั้งใจ]: Kabanata 111 - Kabanata 120

"เหนื่อยไหมครับ ให้ผมไปหาที่บ้านก็ได้" ภูดิศเข้าเรื่องเมื่อเธอนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันมาสะดวกกว่า" "ลูกเป็นไงบ้างครับ" "ปกติค่ะ" คำตอบของเธอทำให้ว่าที่คุณพ่อแอบผิดหวัง ปกตินะมันคือแบบไหนกัน น่าจะขยายความให้เขาเข้าใจอีกนิด "เชิญพูดธุระของคุณมาได้เลยครับ" พูดพร้อมกับพลิกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู ทำทีให้ดูเหมือนกับว่าเขามีงานรออยู่ ทั้งที่ใจจริงเขาอยากนอนกอดเธอทั้งวัน "ฉันอยากให้คุณพาคนของคุณกลับไปค่ะ ฉันไม่ต้องการพยาบาลหรือใครมาช่วยดูแลทั้งนั้น ฉันแข็งแรงดี" "ออ...เรื่องนี้เอง เราก็คุยกันเข้าใจแล้วนี่ครับว่า ผมต้องการให้ขวัญดาวทำความคุ้นเคยกับยายหนู" "ฉันรู้ แต่ลูกยังไม่คลอดนี่คะ!" ว่าที่คุณแม่ตวาดแหวอย่างลืมตัว "แล้ว...ยังไงต่อครับ" ประโยคนี้หลุดออกมาอย่างลืมตัว พอเมียเสียงเขียวเขาก็ทำอะไรไม่ถูก เธอว่าไงเขาก็ว่างั้น ไม่อยากให้เธอไม่สบายใจอีก "แล้วยังไงเหรอคะ!" ความหวังดีของภูดิศถูกเปลี่ยนเป็นประสงค์ร้าย เมื่ออิงวราคิดไปอีกแบบ เขาจงใจกวนประสาทเธอ

ภูดิศนั่งทานอาหารกับอิงวราในห้องอาหาร ใบหน้าชายหนุ่มเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ได้ทานอาหารร่วมกัน ใบหน้าสวยเห่อร้อน เมื่อคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามเอาแต่มองหน้าเธอ จนทานไม่ถนัด อาหารในจานก็เต็มจนล้นเพราะภูดิศตักให้เธอทุกอย่าง "ตักเต็มจานขนาดนี้ฉันจะกินหมดไหม" "ออ...อยากให้อิงทานเยอะๆนะครับ" ภูดิศตอบ เขาเองก็เพิ่งรู้ตัวว่า ตักอาหารใส่จานให้เธอจนล้นจาน "คุณก็ทานบ้างสิคะ" "เห็นอิงทานผมก็มีความสุขแล้วครับ" "เกี่ยวกันไหมคะ" "ผมบอกให้พยาบาลคนนั้นกลับแล้วนะครับ คงออกมาจากบ้านอิงแล้ว หายโกรธผมนะครับ" "แม่ดาวของลูกคุณไม่ใช่เหรอคะ" ว่าให้เพราะยังเคืองเขาไม่หาย "ลูกผมที่ไหนลูกเราต่างหาก จริงไหมครับ" "แน่ใจเหรอคะว่าคุณขวัญดาวเป็นพยาบาล" "เออ...คือ" "เธอเป็นเด็กในสังกัดคุณใช่ไหม" "ไม่เอาน่าอิง ไม่ชวนทะเลาะสิครับ ผมยังไม่ว่าคุณเลย" "ว่าฉัน ว่าเรื่องอะไรคะ" "ก็เรื่องที่แต่งตัวสวยออกจากบ้านทุกวันไง" "ฉันแต่งตัวส

เมื่อกำหนดคลอดมาถึง ทุกอย่างก็ผ่านพ้นไปด้วยดี เพราะถูกเตรียมการเอาไว้ล่วง ทันทีที่นายหญิงเจ็บท้อง พายุก็เตรียมรถมาจอดรอ ภูดิศนั่งกุมมือเมียมาตลอดทาง ขบวนรถที่ขับตามมายาวจนสุดซอย เพราะทุกคนตื่นเต้นที่คุณหนูเล็กจะลืมตาดูโลก กิตติมานั่งรถมากับกิรณาโดยมีราเชนทร์ทำหน้าที่เป็นคนขับ ใหญ่ขับรถนำขบวนเป็นคันแรก เพื่อขอทางให้รถบนท้องถนนหลบไป อิงวราไม่ชอบแบบนี้เลยแต่เพราะเจ็บท้องจึงไม่ห้ามอะไร ภูดิศทำตัวราวกับเป็นผู้ยิ่งใหญ่ แบบนี้ลูกสาวเธอจะมีความสุขเหรอ ไม่อยากนึกเลยว่าเวลาไปโรงเรียนพ่อจะส่งคนไปเฝ้าอีกไหม เธออยากให้ลูกมีชีวิตปกติเหมือนคนทั่วไป ดูกิรณาเป็นตัวอย่าง แค่จะไปมหาวิทยาลัยยังต้องมีรถตามเป็นขบวน เธอไม่อยากให้ลูกเป็นแบบนั้น "อดทนหน่อยนะอิง เดี๋ยวก็ถึงโรงพยาบาลแล้ว"ภูดิศปลอบคนในอ้อมแขน เมื่อเธอหายใจถี่ขึ้น เขารวยล้นฟ้ามีเงินมากมายไม่เข้าใจเลยว่าทำไมอิงวราต้องคลอดเอง ให้หมอผ่าออกมาก็ได้เธอจะได้ไม่ต้องเจ็บปวด "ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ" บอกกับคนที่นั่งบีบมือให้กำลังเธอ ภูดิศจะเป็นห่วงเธอมากไปแล้ว "ให้หมอผ่าคลอดนะอิง" "ไม่ค่ะฉันจะคลอดเอง" ยิ้มให้สามี

รถสปอร์ตคันหรูที่ทะยานด้วยความเร็วสูง นอกจากจะทำให้คนที่ขับสวนมาบนท้องถนนหวาดเสียวแล้ว ยังเรียกคำอวยพรจากคนที่ผ่านไปมาได้อีกชุดใหญ่ เพราะความไร้มารยาทของคนขับ ที่ขับแซงซ้ายแซงขวาไปตามอารมณ์ที่กำลังปะทุขึ้น กิรณาหลับตาลง ไม่อยากเห็นภาพความหวาดเสียวที่เกิดขึ้น เป็นอีกครั้งที่เธอทะเลาะกับราเชนทร์ในรถ แล้วเขาก็ระบายอารมณ์ด้วยการเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็ว พารถพุ่งไปบนท้องถนนโดยไม่สนใจว่าใครจะได้รับความเดือดร้อน ปากบางขบเข้าหากันเพื่อระงับอารมณ์ เธอผิดเองที่ไปท้าทายเขา จนทำให้ต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ตาคมเข้มปรายตามองคนที่นั่งข้างๆเพียงนิด ยกยิ้มมุมปากด้วยความสะใจ เมื่อเห็นดวงตาที่ปิดสนิทของเธอ ริจะมาท้าทายเขาก็ต้องเจอแบบนี้ ถ้าไม่ติดว่าเป็นคำสั่งของนายใหญ่เขาก็จะไม่ทน ไม่มีใครอยากอยู่กับเด็กงี่เง่าเอาแต่ใจ แต่ละเรื่องที่ทำก็ชวนให้ประสาทเสียทั้งนั้น ตาคู่คมมองถนนเบื้องหน้าถึงจะมั่นใจฝีมือตัวเอง แต่ก็ต้องระวังเพราะฝนที่ตกลงมาทำให้ถนนลื่นไม่น้อย "คุณน้องระวัง!" มือหนาคว้าแขนคนตัวเล็ก แล้วกดศีรษะเธอลงกับตัก เมื่อแสงสีเงินจากรถที่ขับเข้ามาเทียบข้างสะท้อนเข้าตา "อื้อ!.

ราเชนทร์ผละออกเมื่อคนใต้ร่างดิ้นหนักขึ้น ตาคู่คมมองตาคู่สวยที่มองเขาอย่างเกลียดชัง แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีแววสับสนปนอยู่ กิรณาจะน่ารักกว่านี้ถ้าหัดทำตัวให้อ่อนหวานเหมือนผู้หญิงทั่วๆไป ชายหนุ่มสะดุดความคิดตัวเอง เธอจะน่ารักหรือไม่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา นายใหญ่สั่งให้เขาดูแลเธอ ก็ดูไปตามสภาพ ถ้าดื้อมากๆเขาก็ทิ้ง "ไปอาบน้ำ ตัวคุณเหม็นมาก" พูดจบร่างสูงก็ลุกออกไป "นาย!" กิรณาปาหมอนที่อยู่บริเวณนั้นใส่เขา ก่อนจะยกแขนขึ้นมาสูดดม เมื่อราเชนทร์ออกไปจนลับตา "เหม็นจริงด้วย" ใบหน้าสวยเห่อร้อน อับอายกับสิ่งที่เกิดขึ้น ตัวเธอเหม็นอย่างที่เขาว่าจริงๆ "นาย แล้วไหนล่ะห้องน้ำ ไหนล่ะเสื้อผ้า ฉันจะอาบน้ำตรงไหนยังไง!" ตะโกนถามทั้งๆที่ไม่รู้ว่าราเชนทร์อยู่ตรงส่วนไหนของบ้าน "ขึ้นบันไดไปห้องซ้ายมือ ใส่เสื้อผ้าผมไปก่อน!"เสียงแหบห้าวตะโกนตอบกลับมากิรณากลอกตาไปมาลุกขึ้น อุ้มแมวตัวอ้วนแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน เขาอยากให้เธออยู่นี่เธอก็จะอยู่ "มีจัสมินเป็นเพื่อนกลัวอะไร ช่วยมี๊ด้วยน้าคนเก่ง"เกาคางมะลิแล้วปล่อยลงพื้น จัดแจงเปิดตู้เสื้อผ้าหาเสื้อผ้าท