All Chapters of เสพติดหัวใจมาเฟีย: Chapter 21 - Chapter 30

แกร๊กเธอเปิดประตูห้องน้ำออกมาหลังจากอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายตัวเองเสร็จแล้วเรียบร้อย โดยเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่คือของมาร์คิน เป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่ง ด้วยความที่เขาตัวโตและสูงกว่าเลยทำให้เสื้อเชิ้ตเขากลายเป็นชุดเดรสของเธอไปโดยปริยายมาร์คินเปิดประตูห้องนอนเข้ามาพอดีแล้วปะทะเข้ากับนาร์มินที่สวมใส่เสื้อผ้าตัวเอง สายตาคมเข้มไล่มองตั้งแต่เรียวขาขาวเนียนมาจนถึงใบหน้าหวานละมุนไร้เครื่องสำอาง หญิงสาวทำตัวไม่ถูกเมื่อโดนมาเฟียหนุ่มจ้อง“คุณ…มองฉันทำไมเหรอคะ?” ความอยากรู้ทำให้เธอเอ่ยถามมาร์คิน“นานแล้วที่ไม่ได้เห็นผู้หญิงใส่เสื้อผ้าของฉัน”“….”“พอเห็นแล้วก็อดทำให้ฉัน…อยากถอดมันออกไม่ได้”นัยน์ตาดำขลับนุ่มลึกหากแค่แฝงไปด้วยความร้ายกาจที่แสดงออกมาเริ่มทำให้หญิงสาวรู้สึกไม่ปลอดภัย ทันทีที่มาร์คินเคลื่อนไหวเข้ามาหา หัวใจดวงน้อยก็พลันเต้นแรงอัตโนมัติและค่อยๆ ถอยออกห่างจากคนตรงหน้าด้วยความหวาดระแวงมาร์คินเดินต้อนนาร์มินจนกระทั่งแผ่นหลังบางแนบชิดผนังห้อง แววตาคู่สวยสั่นระริกเต็มไปด้วยความกลัว ครั้นจะหนีไปก็ถูกสองแขนของมาเฟียหนุ่มที่ยันผนังเอาไว้กักขังตัวเองอยู่“คะ…คุณจะทำอะไร”“เมื่อเช้าฉันยังไม่

นาร์มินนั่งตัวเกร็งบนโต๊ะอาหารท่ามกลางสายตาพ่อแม่และน้องชายที่มองตัวเองสลับกับมาร์คิน หลังจากที่มาร์คินบอกเรื่องความสัมพันธ์ ทุกคนก็เงียบและมีปฏิกิริยานิ่งอย่างที่เห็นอยู่ตอนนี้ มือเล็กที่วางบนตักบีบเข้าหากันเพื่อระบายความรู้สึกอึดอัด ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ในหัวทุกคนกำลังคิดอะไร เพราะต่างคนต่างใช้ความเงียบตอบกลับมาเดาว่าทุกคนคงไม่ได้อึ้งและช็อคเพราะมาร์คินบอกว่ากำลังคบกัน แต่อึ้งและช็อคเพราะเรื่องแต่งงานมากกว่า งานแต่งที่กำลังจัดขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้า เป็นใครไม่ช็อคบ้าง แถมเจ้าสาวเพิ่งเลิกกับแฟนหนุ่มได้เดือนเดียว กลับไทยมาดันมีแฟนใหม่แถมยังประกาศแต่งงานฟ้าแลบขนาดนี้“ระ…เรื่องจริงเหรอ?” พ่อนาร์มินเริ่มมีน้ำเสียงตะกุกตะกัก นั่งเงียบไปนานพอสมควรกว่าจะยอมเปิดปากพูด“ใช่ครับ ขอโทษที่ไม่ได้บอกล่วงหน้า และขอโทษที่โกหกทุกคนเรื่องความสัมพันธ์ของผมและนาร์มิน”“เอ่อ…อย่าว่าอย่างนี้อย่างนั้นเลยนะคะ แต่มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอ?“ แม่ของนาร์มินถามขึ้นมาอีกคน“ผมคิดไว้อยู่แล้วว่าทุกคนต้องมองว่าการแต่งงานของผมและนาร์มินมันเร็ว ใช่ครับมันเร็วเกินไปจริงๆ แต่ที่มันปุ๊บปั๊บขนาดนี้ก็เป็นเพราะ…ผมทำนาร์มินท้อ

วันต่อมา“ฉันทำข้าวต้มให้ มากินสิคะ” เธอเดินเข้ามาในห้องนอนเพื่อบอกมาร์คินออกไปทานอาหารเช้า ความคิดแรกคือเขาต้องกำลังนอนบนเตียงอยู่แน่ๆ แต่ที่ไหน กำลังยืนสูบบุหรี่ิอยู่ระเบียงห้องนอนในสภาพสวมกางเกงขายาวสีเทาตัวเดียวส่วนท่อบบนเปลือยเปล่านี่สรุปเขาป่วยจริงๆ ไหมเนี่ย ทำไมถึงทำตัวไม่เหมือนคนป่วยเอาเสียเลยเมื่อเห็นมาร์คินไม่ตอบจึงเดินเข้าไปยืนใกล้ๆ มองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาและแท่งบุหรี่ในปากก่อนจะเอื้อมมือไปดึงสิ่งนั้นออกอย่างถือวิสาสะแล้วขยี้ลงจานเขี่ยบุหรี่“คุณไม่สบายอยู่นะคะ”“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับบุหรี่?”“ฉันคิดว่าคุณนอนพักบนเตียง แต่ที่ไหน ออกมายืนตากลืมสูบบุหรี่ข้างนอก”“ฉันทำของฉันแบบนี้เป็นประจำ”“เข้าไปกินข้าวเช้าเถอะค่ะ คุณจะได้กินยา…อ๊ะ!” เธออุทานออกมาด้วยความตกใจ ยังพูดไม่ทันจบก็ถูกมาร์คินใช้มือรั้งเอวบางเข้าไปหา กลิ่นบุรุษจากร่างกายเขาพานทำให้หัวใจที่นิ่งสงบของเธอเต้นแรง“ฉันอยากกินข้าวที่ไม่ใช่ข้าวมากกว่า”“อื้อ…คะ…คุณมาร์คินหยุดนะคะ”นาร์มินรวบรวมแรงที่มีผลักมาร์คินออกก่อนจะถอยออกจากเขาไปเรื่อยๆ แต่ทว่าโชคดันไม่ช่วย เพราะไม่รู้ว่ามีโซฟาอยู่ข้างหลังเลยทำให้เธอล้มลงไม่เป็นท่า แ

สองชั่วโมงต่อมา นาร์มินเปิดประตูห้องน้ำออกมาหลังจากอาบน้ำเสร็จ หญิงสาวเดินนวยนาดออกมาตามหามาร์คินเพราะไม่เห็นเขาอยู่ในห้องนอน เสียงเปียโนที่กำลังบรรเลงอย่่างไพเราะทำให้คนตัวเล็กเดินตามไปอัตโนมัตินัยน์ตาสีน้ำตาลหวานละมุนสะท้อนเข้ากับเสี้ยวหน้าหล่อเหลาคุ้นเคยที่กำลังนั่งเล่นเปียโน คาดไม่ถึงเหมือนกันว่าผู้ชายอย่างมาร์คินจะเล่นเปียโนเป็นแถมยังเล่นได้ไพเราะอีกต่างหากเธอเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ยอมรับว่ามาร์คินในเวอร์ชั่นนี้ช่างดูอ่อนโยนและอบอุ่น ไม่มีคราบมาเฟียที่ยิ่งใหญ่เหลืออยู่เลย“ไม่ยักรู้ว่าคุณมาร์คินเล่นเปียโนเป็นด้วย” เธอเอ่ยขึ้นหลังจากเขาบรรเลงเปียโนจบพร้อมกับเดินตรงเข้าไปหา“เคยเรียนเปียโนตอนเรียนอยู่มหาลัย นานแล้วที่ไม่ได้เข้ามาเล่น”“เมื่อกี้เพลงอะไรเหรอคะ ทำไมไม่คุ้นหูเลย”“เป็นเพลงที่ฉันแต่งเอาไว้…” เขาเลือกที่จะไม่พูดต่อ สายตาพลันไปมองเนื้อเพลงที่กางเอาไว้ดูตอนเล่นเปียโนพร้อมความรู้สึกหลากหลายที่ประเดประดังเข้ามาเพลงนี้เขาแต่งเอาไว้นานแล้วและตั้งใจเล่นเพลงนี้เพื่อขอผู้หญิงคนหนึ่งแต่งงาน ในวันที่เขาตั้งใจเซอร์ไพรส์ขอแต่งงานกลับเป็นวันเดียวกันที่ผู้หญิงคนนั้นขอจบความสัมพั

มาร์คินยืนรินเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ลงแก้วพลางมองนาร์มินที่กำลังนั่งร้องไห้คนเดียวอยู่โซฟา มาเฟียหนุ่มยกเครื่องดื่มในมือขึ้นจิบหนึ่งครั้งแล้วหันไปรินเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ลงแก้วอีกใบ จากนั้นถือเดินไปนั่งลงโซฟาตัวว่างข้างๆ นาร์มินแล้วยื่นให้หญิงสาว“ดื่มสิ มันอาจทำให้เธอดีขึ้น”“ฮึก…” เธอค่อยๆ เงยหน้าที่ฟุบลงเข่าทั้งสองมองแก้วน้ำเมาที่มาร์คินยื่นให้ มือเล็กปาดน้ำตาออกจากแก้มแล้วเอื้อมไปหยิบแก้วเครื่องดื่มมา“ยังรักมันอยู่เหรอ?”“….” ความเงียบของนาร์มินทำให้มาร์คินยิ้มมุมปาก แม้ว่าอีกฝ่ายไม่ตอบ แต่ก็รับรู้คำตอบแล้วว่าเธอไม่เคยลืมอดีตแฟนหนุ่มที่นอกใจตัวเองไปมีคนอื่น“ทั้งที่มันทำร้ายเธอขนาดนั้น เธอยังไม่ลืมมันเหรอ?”“มันเรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับคุณ”“ก็จริง แต่ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะคิดว่าผู้ชายคนนั้นไม่มีอะไรที่น่าจดจำเอาไว้ในชีวิต อย่าลืมล่ะว่าเธอกับมันเลิกกันด้วยสาเหตุอะไร” เขายกน้ำเมาในแก้วขึ้นจิบหนึ่งครั้ง ก่อนจะเบือนใบหน้ามองออกไปนอกกระจกในที่มองเห็นวิวยามค่ำคืนชัดเจนโดยมีพลุกระจายตัวสวยงามบนฟ้า“แล้วคุณล่ะ ไม่คิดจะเล่าอะไรเกี่ยวกับคุณให้ฉันฟังบ้างเหรอคะ”“เธออยากรู้เรื่องอะไร”“คุณไม่เคยเจ