Semua Bab เสพติดหัวใจมาเฟีย: Bab 31 - Bab 40

หลายวันต่อมา “ฉันทำอาหารเช้าไว้ให้ อย่าลืมมากินนะคะ” เธอเดินมาบอกมาร์คินที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จและอยู่ในสภาพพันผ้าขนหนูรอบเอวผืนเดียว“วันนี้จะออกไปไหน”“ฉันมีนัดกับคุณพ่อที่บริษัท เลยเวลานัดมานานแล้ว ฉันไปก่อนนะคะ”“รอไปพร้อมฉัน”“หมายถึงไปหาคุณพ่อของฉันน่ะเหรอคะ?”“ใช่” วันนี้เขาเองก็นัดคุยเรื่องธุรกิจกับพ่อนาร์มินเหมือนกัน ตอนแรกไม่รู้ว่านาร์มินและพ่อนัดกันเอาไว้ เขาเลยนัดคุยเรื่องธุรกิจไว้ช่วงบ่าย“ฉันกับคุณน่าจะคุยกับคุณพ่อคนละเรื่องกัน งั้นต่างคนต่างไปดีกว่านะคะ”“ฉันว่าฉันพูดชัดเจนแล้วนะ” น้ำเสียงนิ่งเรียบตอบกลับคนตัวเล็กพร้อมตวัดสายตาคมเข้มไปมองนาร์มิน“แต่ว่าฉันนัดกับคุณพ่อตอนสิบโมงเช้า และนี่มันก็ใกล้จะสิบโมงเช้าแล้ว”“ฉันจะบอกพ่อของเธอเอง” พูดจบก็เดินออกไปนาร์มินมองตามแผ่นหลังกว้างของมาร์คินด้วยความเอือมระอา มีครั้งไหนบ้างที่จะสามารถขัดใจผู้ชายคนนี้ได้ เรื่องบงการและชอบออกคำสั่งต้องยกให้เขาเป็นที่หนึ่ง!บ่ายของวันมาร์คินและนาร์มินเดินเข้ามาในโรงแรมหรูระดับห้าดาวในเครือข่ายครอบครัวของมาร์คินโดยมีคนสนิทและลูกน้องอีกสี่คนเดินตามประกบหลังรักษาความปลอดภัย พนักงานทุกคนต่างยกมือไหว

@ไนต์คิงส์คลับนาร์มินเดินเข้ามาภายในไนต์คลับหรูพร้อมสามีหนุ่ม หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบๆ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มา เธอรู้จักไนต์คลับแห่งนี้มาก่อนจะรู้ว่ามาร์คินคือเจ้าของ ที่นี่ดังมากในหมู่นักชอบเที่ยวของกลางคืน ไม่มีใครไม่รู้จักไนต์คิงส์คลับ แต่คนส่วนน้อยมักไม่รู้ว่าใครคือเจ้าของปึก“ขอโทษครับ”“ไม่เป็นไรค่ะ”ระหว่างยืนรอมาร์คินคุยกับลูกน้องที่เคาน์เตอร์บาร์ มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาชน ทำให้เธอหันกลับไปมองและเขาคนนั้นก็ได้เอ่ยขอโทษ ทว่าพอมองหน้าชายคนนั้นดีๆ ก็รู้ว่าเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาลัยด้วยกัน“ไฟล์ท…” เธอเรียกชื่อไฟล์ทเพื่อนสมัยเรียนมหาลัยด้วยกัน ไม่ได้เจอกันนานมาก ไฟล์ทลาออกจากมหาลัยตอนปีสามเพราะต้องไปช่วยงานที่บริษัทของครอบครัวอยู่สิงคโปร์“ไม่เจอกันนานเลยนะ นาร์สบายดีไหม?”“สบายดี ไฟล์ทล่ะ?”“เราสบายดี ไม่คิดว่าจะเจอนาร์ที่นี่”“ไม่คิดเหมือนกัน แล้วนี่กลับจากสิงคโปร์เมื่อไหร่?”“ได้อาทิตย์นึงแล้ว เดี๋ยวอาทิตย์หน้าก็กลับแล้ว พอดีกลับมาร่วมงานเปิดตัวของบริษัทลูกน่ะ”“อ๋อ…”“ได้ยินข่าวว่าแต่งงานแล้วเหรอ? เราดีใจด้วยนะ”“ขอบคุณนะ ไฟล์ทเองก็รีบแต่งละ” เธอแซวไฟล์ทด้วยรอยยิ้มมาร์คินที่กำ

นาร์มินเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากอาบน้ำเสร็จ หญิงสาวมองหามาร์คินที่ก่อนหน้านี้นั่งอยู่บนเตียงนอนแต่ตอนนี้ไปไหนแล้วไม่รู้ เสียงคุยโทรศัพท์ดังเล็ดลอดผ่านประตูที่เชื่อมติดกับห้องทำงานเข้ามาในห้องนอนและแง้มออกเล็กน้อย นั่นทำให้เธอรู้ว่ามาร์คินอยู่ไหนเธอเดินตามเสียงเข้ม สายตามองแผ่นหลังกว้างที่กำลังยืนคุยอยู่กับบางคนผ่านโทรศัพท์ เธอยืนฟังเขาคุยกับปลายสายเงียบๆ โดยไม่ส่งเสียงว่าอยู่ข้างหลัง“เรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว อย่ารื้อฟื้นมันขึ้นมาอีกเลย ต่อให้ในอดีตเราสองคนจะเคยรักกันมากแค่ไหน แต่อย่าลืมนะว่าตอนนี้สถานะของเราสองคนไม่เหมือนเดิมแล้ว”“….”“แยกย้ายกันไปใช้ชีวิตของตัวเองดีกว่านะ อย่าดึงเรื่องในอดีตเข้ามาคิดอีกเลย มันจะทำให้ไม่มีความสุขเปล่าๆ แค่นี้นะดึกมากแล้ว” เขาวางสายลงจากจัซมินที่โทรมาหาในตอนกลางดึกระหว่างเขากำลังนั่งทำงาน อีกฝ่ายบอกมาโทรมาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบว่าเป็นยังไงก่อนจะดึงเรื่องราวความสัมพันธ์ในอดีตเข้ามาคุยในบทสนทนาด้วยไม่เข้าเหมือนกัน ทั้งที่จบความสัมพันธ์ระหว่างเขาจัซมินมันจบไปนานแล้วแต่ทำไมถึงยังดึงเรื่องนี้เข้ามาพูดคุย ถ้าหากต้องการรื้อฟื้นความรู้สึกของเขาให้กลับมาเป

เธอยืนล้างมือตรงเคาน์เตอร์อ่างล้างมือคนเดียวหลังจากทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำเสร็จ สายตาเหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามายืนล้างมืออยู่ข้างๆ และผู้หญิงคนนั้นก็คือ….จัซมิน“ไปเจอกันกับคินได้ยังไงเหรอ?” นางแบบสาวขยับริมฝีปากเอ่ยถามนาร์มินระหว่างยืนล้างมือ“ทำไมเหรอคะ?” เธอถามจัซมินกลับ“ก็แค่อยากรู้น่ะ…” จัซมินหันไปมองหน้านาร์มินแล้วยิ้ม ก่อนจะพูดต่ออีกประโยค “อยากรู้ในฐานะคนเคยเป็นแฟนกัน หวังว่าเธอจะดูแลมาร์คินได้ดีกว่าฉันนะ”“ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันจะดูแลเขาให้ดี”“เคยได้ยินประโยคนี้ไหมคะ? คนเก่าเขาทำไว้ดี…หวังว่าเธอจะทำได้ดีกว่าฉันนะ”“….”“มาร์คินเขาบ้างานมาก เวลาเขาทำงานเหมือนเขาจะอยู่ในอีกโลก ไม่ชอบให้ใครเข้าไปยุ่งวุ่นวายหรือขอให้มีเวลาให้ เพราะสำหรับเขา…งานมาก่อนเสมอ”เธอยืนฟันจัซมินพูดเงียบๆ พลางเริ่มคิดตาม ทุกอย่างที่จัซมินพูดออกมาตรงกันข้ามกับการกระทำของมาร์คินโดยสิ้นเชิง เธอไม่รู้ว่าเมื่อก่อนมาร์คินเป็นแบบไหน รู้เพียงว่าตอนนี้เขาดื้อรั้นและเอาแต่ใจมาก เวลาทำงานเธอก็ไม่เห็นเขาจะอยู่อีกโลกเหมือนที่จัซมินพูด เพราะเขายังคงเป็นเขา“แล้วอีกอย่างนึง มาร์คินเขาแพ้อาหารรสเผ็ด…”“ฉันทราบค่ะ

“เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมนั่งทำหน้าซึมแบบนั้น” เขาเอ่ยถามนาร์มินที่เอาแต่นั่งซึมเขี่ยอาหารไปมา สังเกตมาสักพักแล้ว วันนี้เธอดูไม่ค่อยสดใสและร่าเริงเหมือนทุกวัน“ไม่มีอะไรคะ” เธอปฏิเสธมาร์คินกลับไป“ไม่มีอะไรแล้วทำไมถึงเอาแต่นั่งซึม?”“ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว” เธอตอบ ความจริงเธอกำลังนั่งคิดเรื่องพ่ออยู่ เธอเลือกที่จะไม่บอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับมาร์คิน ถึงแม้เขาจะเป็นสามีถูกต้องตามกฎหมาย แต่อย่าลืมว่าเขาและเธอแต่งงานด้วยเหตุผลอะไร เขาคงไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นกับครอบครัวเธอในตอนนี้ ฉะนั้นคงไม่มีเหตุผลที่จะต้องบอกเขาเรื่องนี้“มีอะไรก็พูดกับฉันตรงๆ”“ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะ” เธอยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง“เวลามีเรื่องอะไร เธอไม่จำเป็นต้องเก็บไว้คนเดียว แค่บอกมาว่าเป็นอะไรหรือมีเรื่องอะไร ฉันยินดีที่จะช่วย”“….” เธอมองเขานิ่งๆ ทำไมหมู่นี้รู้สึกว่าเขาทำดีกับเธอแปลกๆ ทั้งการกระทำที่เปลี่ยนไป น้ำเสียงเวลาพูดคุย และแววตาที่ใช้มองมันดูแตกต่างไปจากเดิมอย่างเห็นได้ชัด“สรุปจะบอกฉันได้รึยังว่าเป็นอะไร?”“คุณมาร์คินกินนี่สิคะ อร่อยมาก เมื่อกี้ฉันลองแล้ว” เธอเปลี่ยนเรื่องพูด มือเอื้อมไปตักอาหารท